The Queen's Gambit (2020)

Geinig. Vandaag in de wekelijkse YouTube uitzending van Hans Böhm een item over "schaakboksen". De aanleiding hiervoor was het laatste van het laatste van de laatste uitzending van The Queen's Gambit.

De aftiteling eindigt met "in memory of Iepe Rubingh".

Hans Böhm heeft even uitgezocht waarom dit geplaatst is.

Zie verder Mister Chess presenteert... The Queen''s Gambit en schaakboxen - YouTube

Het programma opent met dit item, dus je hoeft niet eerst allerlei andere schaakgerelateerde zinnigheden door te worstelen.

Ik ben toch wel een beetje een schaakliefhebber (doch een beroerde schaker), maar ik snap de hype over The Queen's Gambit niet helemaal. Natuurlijk, Anya Taylor-Joy is een bijzondere en stijlvolle verschijning, en acteert ook prima. Maar veel meer dan een solide gemaakt sportdrama kan ik er niet van maken. Met misschien een wat ongebruikelijke sport, en met uiteraard wat oog voor de persoonlijke ups and downs van Beth Harmon, maar voor de rest vond ik het allemaal vrij standaard overkomen.

Nu is solide gemaakt ook niet slecht, natuurlijk. The Queen's Gambit overtuigde mij vooral als sportfilm. De vonk voor het spel die oversloeg toen ze het spel leerde kennen, de spanning, de competitiviteit en relaties tussen de spelers, de manier waarop de belangrijke wedstrijden werden uitgebeeld, prima gedaan. Ook al ging het qua opbouw volgens het boekje, met veel overwinningen, een paar onvermijdelijke nederlagen, en een grand finale - ik vond sowieso de laatste afleveringen misschien wel het sterkste. Leuke bijrollen ook voor de andere schakers; Thomas Brodie-Sangster in het bijzonder, maar ook Shaibel, Harry Beltik (ik dacht al gelijk dat ie een bekend hoofd had, maar het duurde heel lang voor ik op Dudley Dursley kwam) en de Russische grootmeester Borgov waren leuk. Met dus ook een laatste episode die een beetje sappy was met haar hernieuwde vriendschappen en het overlijden van Shaibel, maar toch ook wel weer een passend hoogtepunt was.

Maar de wat meer soapy elementen en karakters zodra we meer richting het persoonlijke leven van Beth gingen overtuigden me een stuk minder. Personages als Alma of Cleo waren niet zo interessant en ik geloofde hun interacties met Beth ook niet zo. Net als bijvoorbeeld dat ze een avondje aan de zuip gaat voor haar belangrijkste wedstrijd tot dan toe. Überhaupt haar verslavingsperikelen leken meer een wat gezochte manier om wat drama in het verhaal te trekken, zonder dat ik een moment ook echt het idee kreeg dat haar drankzucht echt of problematisch was. Het voelde vaak als gezochte sentimentaliteit en iets als bijvoorbeeld aflevering 6 was daardoor echt een moeizame zit. Over de hele serie genomen, zeker niet slecht maar ik vond het toch best generiek en voorspelbaar.

Wat een ontzettende fijne mini-serie, die me van begin tot eind heeft weten te boeien. Het verhaal steekt sterk in elkaar, de tijdgeest en settings zijn sfeervol en prachtig in beeld gebracht, en er wordt klasse geacteerd door de cast. Anya Taylor-Joy steelt echter de show en weet haar personage geweldig neer te zetten. Het knapste is misschien nog wel dat ze een serie, waarin Schaken vrij centraal staat, over de gehele lengte zo intrigerend hebben weten uit te werken. Knappe regie! Ik werd er volledig in meegezogen. Heerlijk kijkvoer. 4 Sterren.

Een serie over schaken, had mijn twijfels om te kijken, maar was absoluut een meevaller en dit zeker ook door Anya Taylor....

Ik vond het een goede serie maar ook weer niet geweldig. De serie had een wat Engelse uitstraling vond ik, vanwege de overwegend rustige karakters en het trage verhaal. En misschien ook vanwege het weeshuis, waar de omstandigheden dit keer gelukkig dit keer wel mee vielen, zoveel ellende al gezien in films over weeshuizen.

Heb me zeker vermaakt met de fraaie beelden, de romantische muziek, het recht-toe-recht-aan verhaaltje, en de aparte uitstraling van de actrice Anya Taylor-Joy.

Maar niet geweldig, daarvoor was het allemaal net iets te onwaarschijnlijk, te romantisch en lieflijk allemaal.

De actrice was ook wel erg bezig om zo bevallig en lieftallig mogelijk over te komen in haar mimiek. Elfjes-achtig is het woord.

Maar dat paste ook wel bij het verhaal, dat als een modern sprookje verteld werd.

De eerste 4 afleveringen vond ik de beste, mijn favoriet is aflevering 1.

Met moeder erbij vond ik ook altijd mooi .

Daarna wordt hij minder voor mij .

Toch nog 3,5 ster vanwege de eerste 4 afleveringen.

Lieve deugd, wat een doodsaaie serie. Zelfs als schaakfan kon ik hier geen greintje plezier uithalen. Het wedervaren van dat verslaafd vrouwmens kon op geen enkel vlak bekoren. De acteurs kunnen wel spelen, maar het script is poep en het plot gewoon oninteressant.

Ergens zo rond aflevering 5 kwam de klad er wat in. Dan zit er een aflevering lang weinig nieuws meer in, om vervolgens in de zesde aflevering ineens veel meer op de psyche te vallen, maar ik vond dat binnen het geheel toch wat uit het niets komen. Die afleveringen daarvoor waren vooral veel meer plot en de verslaving kwam maar zijdelings langs. Het meeste nog in de eerste aflevering in dat tehuis. Vooral de passie van de hoofdpersoon - voor in dit geval schaken- wordt enorm sterk getoond. Maar de verdere psyche van haar vond ik minder sterk naar voren komen.

Dat neemt niet weg dat er ook heel veel goeds in zit. Soms heerlijk zwierig camerawerk, mooie decors, kostuums, tijdbeeld en een goed tempo. Meestentijds heb ik me zeer goed vermaakt, juist door die zaken. En het stralende middelpunt is Taylor-Joy toch echt wel. Wat (zeer passend) onderkoeld, maar met een enorme sterke uitstraling. 3,5*.

Prachtig gefilmd met geweldige sets maar ook erg veel stijl over substantie, het lijkt soms wel een modeshow waarin poppendopje Anya Taylor Joy mag rondparaderen in allerlei outfits terwijl ze verder vooral met schaken bezig is. Ondertussen veel sixties muziek, mooie bolides en gefohnde kapsels. Een drank -en pillenprobleem erbij, een moeder die sterft, een weeshuis, moeizame relaties met jongens en hup, we hebben genoeg drama-vinkjes. Zeker een onderhoudende serie maar het bleef allemaal wat vlakjes. Ik vond de kindactrice die de jonge Beth ook overtuigender, met dat stuurse en autistische, dan Taylor Joy, die toch vooral een mooi gezichtje met grote ogen blijft en eigenlijk veel te cool, modern en hip doet voor zo'n savantistisch kind. Dan is er nog jeugdmaatje van het weeshuis Jolene, die bijna enkel zeurt over blanken dit en blanken dat alsof ze geen enkel ander onderwerp weet, ze hadden haar beter Sylvana kunnen noemen of zo. Verder wint het schaakmeisje wel erg veel, het lijkt wel een sprookje. Zeer zelden wordt ze vermorzeld. Zo wordt de lange en moeizame weg naar de top eentje met zeven mijls laarzen en dat riekt toch een beetje naar Mary Sue.

Ondanks al deze minpunten toch een verdienstelijke, goed verteerbare serie, zeer vakkundig gemaakt en een verademing bij de berg troep die verder voorgeschoteld wordt.

Heeft Netflix toch voor elkaar gekregen met hun marketing/verdienmodel. Echt chapeau! Hoe verzin je het. Een eeuwenoud vierkante klassiek bordspel die In de jaren 60 wordt afgespeeld. Hoe droppen we in die periode een homoseksuele personages (stellen) in die we promoten. Bijna onmogelijk zou je zeggen. Het is Netflix toch gelukt om hun onder aandacht te brengen. Man man man.

Ik als schaakliefhebber.

Schaken is de ultieme vorm van cognitieve uitdaging, een extreme vorm van inspanning.

Grootmeesters en meester denken gemiddeld wel vijf stappen vooruit, minder sterke spelers drie.