The Queen's Gambit (2020)

Mooie serie. Gebaseerd op één aflevering.

Hahaha kikkersnuitje. Ik snap wat je bedoelt, maar ik vind het wel een leuk ding om te zien.

Ik haak af. Nu 3 afleveringen gezien, het is wat het is.
Wel fijn dat iedereen er zo lyrisch over is, maakt mij uniek.

Hier heb ik ontzettend van genoten. Heerlijke setting en verrassend interessant uitgangspunt. Sterk gespeeld en een prachtige presentatie van het geheel. Aflevering na aflevering werd ik er in opgezogen. Snel maar eens opzoek naar mijn schaakbord.

Enige minpuntjes zijn de laatste aflevering waar Moskou wat nep aanvoelt. Ook vind ik het jammer dat we naarmate de serie vordert steeds minder van de partijen zelf te zien krijgen. Gelukkig weet Anya Taylor-Joy met haar sterke spel de aandacht daar vanaf te halen.

Voor de tweede keer gezien, en deze kijkbeurt was niet minder dan de eerste.

Ik heb zelf geschaakt, al ben ik nooit echt goed geweest en veel analyses van partijen gaan ver boven mijn pet, maar toch vind ik het erg mooi dat het schaken op deze manier zo onder de aandacht wordt gebracht. De keuze voor een vrouwelijke hoofdrol zal hopelijk ook voor meer animo onder vrouwen en meisjes zorgen; op mijn schaakclub waar ik vroeger lid van was, was er slechts één vrouw. De serie moedigt louter aan, ook gezien dat de meeste opponenten erg galant zijn als ze verliezen van de hoofdpersone. Iets dat bepaald niet realistisch is.

Ik heb deze serie eerst gezien met mijn vriendin en later met mijn ouders, die allen nog minder van het spel begrijpen dan ik. Maar de serie heeft voor iedereen wel wat, zoals de kledingstijl of de oude auto's. Niettemin is de presentatie zo dat je niet zelf schaak hoeft te spelen of te begrijpen om de spanning te voelen. Toch is er heel veel aandacht aan details, zoals het indrukken van de schaakklok met dezelfde hand als waarmee je zet. Oud-wereldkampioen en wellicht de grootste schaker ooit Garry Kasparov was een adviseur voor de serie en blijkbaar heeft men goed naar zijn advies geluisterd.

Maar er zijn veel meer subtiele details. De hoofdpersone wordt bespot door haar klasgenotes omdat ze niet dezelfde schoenen heeft. Later wanneer ze geldt heeft, zien we haar op dezelfde schoenen rondlopen. We hebben niet gezien dat ze ze gekocht heeft, het wordt niet breed uitgesmeerd, maar het is een leuk detail. Of de kledingkeuze, zoals de outfit die ze helemaal op het einde aanheeft: gekleed als het schaakstuk de witte dame.

Wat aardig is aan het plot is dat het verwachtingen creëert, maar dan iets anders doet. Ik was ervan overtuigd dat de adoptiemoeder haar uit zou zuigen, maar ze bleken juist een erg sterke band te krijgen. Ik verwachtte dat ze compleet in de put terecht zou komen door alle alcohol en pillen, ze weet er juist vanaf te komen. Iemand verzuchtte op internet: eindelijk eens een serie waarin een meisje niet misbruikt wordt. Je verwacht het zo vaak, dat het ineens verfrissend is als het eens niet zo dramatisch uitpakt.

Verder fraai gefilmd en gestileerd, het enige dat jammer is, is dat de serie maar 7 afleveringen heeft. 4,5*.

Ben hier ook maar mee begonnen, gezien de enorm hoge score. Zal mijn laatste serie van dit jaar zijn, dus wie weet is 'ie goed genoeg voor mijn komende top 10 lijst van het jaar.

Wat een ontzettend goede serie. Ik heb zelf helemaal niks met schaken (ik weet zelfs geen eens hoe het spel gaat) maar deze serie wist me enorm te boeien. Het acteerwerk was ook van een enorm hoog niveau. Een genot om naar te kijken!

Knap dat je als schaakleek gewoon meegezogen wordt in de wereld van het schaken, doordat alles zo sprankelend en spannend in beeld wordt gebracht. Erg van genoten, ook al was niet elke aflevering even interessant. Deze komt nog bij mijn beste series van 2020.

4*

Zeer fijne serie. Die blijkbaar ook zeer succesvol is geweest de voorbije maanden. En hoewel de kwaliteit voor zich spreekt kan ik me ook wel voorstellen dat het coronajaar 2020 het perfecte jaar was voor deze serie om in uit te komen.

Hoewel in dit verhaal makkelijk erg dramatische dingen hadden geschreven kunnen worden, werd dat net niet gedaan. Waardoor het al bij al een hoog feel good gehalte had, zonder echter flauw te worden. En volgens mij hadden veel mensen nood aan zoiets. Ik heb er alvast ook echt van genoten. Die Anya is een zaligheid om te zien acteren.

Inderdaad een fijne serie, maar de eerste aflevering was voor mij het beste. Waar ik me aan bleef storen waren Beths aanhoudende schoonheid - steeds stijlvol, steeds mooi opgemaakt, wat helemaal niet bij haar karakter past - en het feit dat het schaken zo onovertuigend werd weergegeven; het leek nu alsof Beth op piepjonge leeftijd een groot talent bij zichzelf ontdekte dat ze amper hoefde te slijpen, en alsof ze zich met dat talent in een wereld waarin iedereen snelschaakte (???) vrij makkelijk staande kon houden. Snap ook wel dat er niet tientallen minuten alleen aan schaken werd besteed, maar als er tenminste hier en der werd gesuggereerd dat schaken bovenal een tactisch spel is, een spel dat je eindeloos oefent en waarin je eindeloos kunt broeden op een sterke zet, een zet die het hele spelbeeld kantelt, dan had ik het denk ik allemaal een stuk overtuigender gevonden.

Ik vind dat een beetje een vreemde kritiek. Aangezien er door de personages bergen schaakboeken doorworsteld worden, ze volledige wedstrijden van grootmeesters naspelen en analyseren, Beth die na een wedstrijd over haar bord gebogen zit om te zien waar ze al dan niet fouten gemaakt heeft, waar dialogen gaan over welke opening ze best zou toepassen in haar volgende wedstrijd,....Eén van de belangrijke momenten in de serie gaat er net over dat ze zich laat verleiden om haar voorbereiding van haar wedstrijd tegen Borgov aan de kant te schuiven en het op een zuipen te gaan zetten. En vervolgens verliest.

Om nog te zwijgen van de climax waarbij een 5-tal schakers samen haar wedstrijd volgen en haar best mogelijke volgende zet proberen te bepalen

Eens. Ik vind het juist enorm sterk uitgevoerd hoe Beth groeit in haar schaakkwaliteiten. Ze leert, bestudeert, oefent en verliest genoeg om het vrij logisch te vinden dat ze er enorm goed in kan worden.

Als je het zo schrijft vind ik het ook wel logisch klinken, maar de serie doet het me nergens voelen. Ik vind dat de strategische aard van het schaken zelf amper tot leven komt (dus het psychologische tijdens wedstrijden), en ik vind de referenties aan het 'leren' en studeren dat ze doet allemaal nogal plichtmatig overkomen, alsof de makers dachten: o ja, we moeten tussendoor ook even duidelijk maken dat ze het wel serieus neemt. Ergens doet dit alles me denken aan de meme die ik vaak zag opduiken afgelopen weken, een still van het moment waarop Beth dronken en verslagen op de bank zat, en er alsnog heel mooi uitzag. De tekst bij de meme: dit is hoe mannelijke schrijvers denken dat een vrouw aan lager wal eruit ziet. Ik vond deze serie deels aanvoelen alsof makers die nooit veel geschaakt hadden wilden laten zien dat leren schaken eruit zag, zoiets.

Terwijl nota bene de meest bekende schaker ooit heeft meegeholpen aan deze serie...

Queen’s Gambit Garry Kasparov interview: The former world chess champion on what the Netflix series gets right. - slate.com

Dat weet ik. Volgens mij spreekt dat mijn berichtje ook helemaal niet tegen. De wedstrijden zelf zijn ook tamelijk interessant, althans, de paar flarden die ervan in beeld worden gebracht. (Maar meestal wordt het allemaal erg haastig gemonteerd en gesneden.)

Wat een ontzettend fijne serie.

Zoals gezegd: Wat een ontzettend fijne serie. Halve Tamme

Sterk acteerwerk, niet alleen van de excellerende Anya Taylor-Joy, maar ook van een Dorociński en Camp.

Het mooie in het verhaal is dat er geen overbodige dramatiek bij wordt gehaald daar waar dat wel op de loer lag en naar gehint wordt. Het drama zit in het personage Beth Harmon zelf. Dat het uiteindelijke allemaal naar een mooi einde toegaat kan ik in dit geval alleen maar toejuichen. Uiteindelijk blijken er in de serie best veel mooie mensen met vriendschap en respect in de serie rond te lopen. Misschien wat zoet maar dat maakt niet uit als het zo wordt afgeleverd.

Fijne productie. Dat er geen tweede seizoen moge komen.

Jouw mening, die nu wel voldoet aan de opgestelde regel, heeft mij nieuwsgierig gemaakt horizons

The Queen's Gambit apart gezet in 'mijn lijst' op Netflix.

Dit is echt een van de betere Netflix originals. De eerste twee afleveringen zijn nagenoeg perfect. Ik ben een groot fan van Anya Taylor-Joy, en ze schittert ook echt in deze serie, maar het zegt veel over de algehele kwaliteit dat ik desondanks Isla Johnston toch nog miste in latere afleveringen. Het verhaal is geweldig en geeft een fascinerend inkijkje in de schaakwereld. Schaakwedstrijden worden vooral in de eerste paar afleveringen erg spannend in beeld gebracht, en het lot van Beth gaat je echt aan. Op misschien de laatste paar afleveringen na voelt iedere nieuwe aflevering weer wat anders. De schrijvers weten steeds je verwachtingen te omzeilen.

Hoewel Alma eveneens erg interessant is (vooral in haar ongebruikelijke moeder-dochter relatie) en Camp, Brodie-Sangster, Ingram en Melling (Dudley uit Harry Potter!) heel aardige bijrolletjes hebben is The Queen's Gambit uiteindelijk wel echt alleen het verhaal van Beth. Het is erg leuk en verrassend hartverwarmend om Beth als schaakgenie te zien groeien, en zeer amusant ook om haar in de eerste afleveringen gehakt te zien maken van tegenstanders die haar onderschatten. Of om haar en haar pleegmoeder ook te zien genieten van het geld dat ze weet te verdienen door schaaktoernooien te winnen.

Er wordt goed gebruik gemaakt van flashbacks in deze serie, en het is een knappe vondst hoe Beths groeiende obsessie en haar ingevingen worden gevisualiseerd. Afleveringen lopen ook echt als een trein. De serie flirt soms met een meer duistere uitvoering van het verhaal, maar uiteindelijk wordt verrassend genoeg het drama dat je verwacht bij een serie over een getraumatiseerd persoon met verslavingsproblemen grotendeels vermeden, relatief bekeken. Dat hebben we ook al zo vaak gezien, dus wat mij betreft mis je daar ook niet zoveel aan. Je vervalt dan al snel in herhaling en clichés.

De kwaliteit van de productie ligt overigens ook erg hoog. De muziek en cinematografie zijn bijzonder fraai en de kostuums zijn echt indrukwekkend. Taylor-Joy ziet er op een gegeven moment wel heel erg stijlvol en glamoureus uit. Tegen die tijd wordt de serie overigens wel kwalitatief net wat minder. Ik vond het een tikkeltje goedkoop dat Allston en Cleo (waar ik sowieso al geen fan van ben, dat slechte accent alleen al) in de een na laatste aflevering opeens opduiken om voor wat drama te zorgen, en Jolene ook uit het niets bij wijze van cliffhanger.

De slotaflevering vond ik zelfs nog wat minder. Hoewel er nog wat oprecht ontroerende momenten zijn is het allemaal wel erg sentimenteel ineens. Die steeds grotere schare fans in Moskou, een deur in een hotel die toevallig open staat, dat interview en de dramatische entree van Townes, Benny en Betnik die op het laatste moment pal achter Beth staan, het is wat cheesy allemaal. De conclusie dat Beth vrienden blijkt te hebben is een mooie, maar het is in de uitvoering waar het wat rammelt. Uiteindelijk blijkt de serie als feelgood toch wat effectiever dan als volwassen drama. Een royale 3.5* (pun intended).

Prachtige serie. Meeslepend verhaal, visueel sterk (op enkele CGI-beelden van Moskou na), en geweldig gespeeld. Ik snap schaken, maar daar is alles mee gezegd... het zet je daarentegen wel aan het denken over het spelletje en al zijn tactieken. Deze serie heeft me verrast en smaakte elke aflevering naar meer.

Daarentegen hoop je na de laatste aflevering dat er niet nog een seizoen komt. Kan alleen maar afbreuk doen aan dit seizoen. Aanrader deze serie!