20,000 Days on Earth (2014)

Origineel gestileerde documentaire, die uitstekend binnen de wereld van Cave lijkt te passen. Met de nadruk op 'lijkt', want voor niet-kenners als ik geeft de film ook weer niet zo gek veel bloot over de artiest.

Er zit een mooie anekdote over Nina Simone in de film trouwens!

Gezien op het Film Fest Gent.

Zoals dat hoort op een filmfestival, werd de film aangekondigd door een spreker. Deze wees er ons op dat documentaires over muzikanten, schrijvers, etc. dikwijls niet meer zijn dan een marketingstunt. Welnu, dit is bij deze docu allerminst het geval. Nergens een relativerende quote over hoe schitterend Cave wel niet is, geen getuigenissen van mensen die verliefd zijn geworden op Cave en zijn muziek, niets van dat allemaal. Dit is een docu die enkele antwoorden biedt op het fenomeen Cave, die op zijn zachtst gezegd een niet erg bevattelijke figuur is. Zo gaat het o.a. over hoe de man zijn songs schrijft, zijn jeugd, zijn angsten, ouder worden, ...

De docu bevat meerdere muzikale uitspattingen, wat natuurlijk een pluspunt is voor de fans van de muziek. Maar ook voor de mensen die minder fan zijn van de muziek van Nick Cave & The Bad Seeds valt deze docu zeker aan te raden. Dit omdat Nick Cave gewoon een interessant figuur is, het allemaal erg goed in beeld is gebracht en er hier en daar een humoristische toets aan wordt gegeven.

Lekkere docu over Cave. Mooi in beeld gebracht. prima snelheid en sfeer. Toch had ik niet het idee dat het af was. het was te weinig.... misschien te kort... Ik had meer willen weten. ook wist ik dat bezoek aan psychiater niet echt was, maar een manier om dingen te vertellen. leuk, maar niet echt. zoals de hele docu was. verhaal was wel echt, maar de vormgeving van begin tot einde gescripted. Op zich leuk gedaan, maar het zat een beetje in de weg. toch bleef hij goed overeind. mooie vent, leuk verhaal... maar zoals gezegd... niet een volledig iets in mijn ogen...
3.5**

Mooi hoor. Een indringend portret over Nick Cave, zijn leven, zijn muziek en zijn denken over die zaken in het algemeen. Mooi in elkaar gesleuteld en vrijwel continu boeiend. Verder qua stijl niet zo opvallend en/of imponerend als reviews durven beweren. Cave is gewoonweg een aparte, boeiende man met ditto verhalen uit een ditto leven.

Begrijp niet waarom de film zo hoog wordt gestemd.

Een beetje Nick Cave fan hoort amper iets nieuws over Nick Cave , de gesprekken met de psycholoog zijn niet echt, maar leuk voor het effect, en Blixa Bargeld voegt in die 3 minuten helemaal niets toe.

"Waarom ben je weggegaan"? ,..

ant Blixa : "Basically ....because of time. ...(2 bands and a marriage)

Ik ben vaak naar concerten van the Bad Seeds geweest,en er zijn echt dames die pas beginnen te gillen als Blixa op het podium verschijnt ,maar dit terzijde


Verder is er een enorm gat wat betreft zijn Braziliaanse muze (juist net dat woord dat hij niet graag of snel gebruikt) , zijn eerste grote liefde,waaruit óók een zoon is voortgekomen.(de dame over wie het hele album Foi Na Cruze gaat.
En juist omdát Nick niet graag over deze pijn,dame en zoon praat,zijn ze (voor de kijker en fan) het interessants.

Voor de rest is het een soort promotie voor zn nieuwe album (maar dat mag), en heel veel close ups van zijn gezicht. (best mooi en expliciet,maar niet veel inhoudelijks voor het verhaal van de film)

Bovendien vind ik de titel een groot zwaktebod. "dit is mijn 20.000 e dag op aarde" lijkt wel erg veel op Einstuerzende Eubauten's "12305(te Nacht) - 4:13.
DAt is track no 4 van het album "Tabula Rasa" uit 1993)

Dat is allemaal wel terzijde, maar de wegen van Nick en Blixa lopen wat dit betreft erg gelijk.

.Op zich geef ik n 5, maar dan denk ik in 1 gedachte door aan alle concerten die ik heb gezien,en de muziek,waarvan ik alles heb.
De 5 voor nostalgie en een 2.5 voor de film.

Grappig! Mooie plaatjes maar blijft allemaal vrij luchtig en licht.

Interessante docu voor deze ontluikende Cave-fan. Heel veel over hem kom je niet te weten, maar de stukken over zijn woonplaats ("places choose you") en muziek (het beste als je het nog niet de baas bent) vond ik mooi en herkenbaar. Hoogtepunten waren toch wel de livefragmenten (Stagger Lee, fenomenaal) en de anekdote van Cave maar vooral Warren Ellis over Nina Simone. Sowieso een geweldig verhalenverteller, die Ellis, mocht ik al eens ervaren in de bovenzaal van Paradiso toen hij daar ooit speelde met de Dirty Three. De vorm zat de film wellicht ietwat in de weg, maar ik heb er toch wel van genoten.

Saai, heb m na 20 minuten afgezet. Ik vond het allemaal erg nep en doordacht overkomen.

Voor Nick Cave aanhangers (er zaten wat nieuwe tienerzieltjes voor me in de zaal die in totale vervoering geraakten) only.

Drie films in één, en daarmee is het grootste euvel reeds besproken.
1. Een promotiefilm voor zijn nieuwste album Nick Cave & The Bad Seeds - Push the Sky Away (2013) - MusicMeter.nl ... van totstandkoming, een franstalig kinderkoortje, repetities (prachtige versie van Higgs Boson Blues!) en optredens. Zelfs een klinkklare verwijzing naar de albumhoes is een feit!
2. Een (onvolledige) geschiedenisvertelling van Caves carrière. Ook al vol leuke anekdotes, m.n. de scene in het archief valt echt niet op z'n plaats.
3. Een filmische documentaire over en met het personage Nick Cave.

Laat ik vooropstellen dat ik hoofdzakelijk punt 3 had ik verwacht, en de film slaagt hierin met vlag en wimpel. Cave stelt het zelf: ik ben getransformeerd in de artiest Nick Cave. Hij doet er ook alles aan de mythe vol te houden. Het lukt echter 1 persoon voor 10 seconden dit te doorbreken. Kylie Minogue. Haar visie van Cave op het podium is die van iemand die niet in dezelfde golflengte opereert. Het is een ontwapenend moment in de film, de persoon ipv personage Nick Cave verschijnt ten tonele.

De ups winnen met gemak de downs, maar hier zat toch wel iets bijzonderers in dan nu in totaliteit het geval was.

Kun je ook niet echt stemmen toch? Twintig minuten is wel erg weinig.

Knap gemaakte docu. Markante man. Maar, voor wie weinig bekend is met de persoon Nick Cave en zijn muziek ontstijgt het dat niveau niet. Voor mij niet althans, maar ik ben ook geen onverdeelde fan van zijn muziek, al vond ik sommige nummers wél aardig. Nee, dan vond ik de docu over Ebert oneindig veel beter.

Een geënsceneerde documentaire over je eigen persoontje maken. Als dat al niet voorkomt uit een zeldzaam pure vorm van narcisme, dan heeft het wel met commercieel gewin te maken. Gelukkig maar dat Cave opzich best een intrigerend persoon is en e.a. mooi gestileerd in beeld wordt gebracht. Toch neigt het te vaak naar interessantdoenerij.

Als het echt narcistisch was dan waren er wel veel talking heads geweest die vertelden hoe briljant Cave 'is'. Dat was juist totaal afwezig. En of hij hier financieel nou echt mee binnen loop betwijfel ik enigszins. Het lijkt me niet echt een op geld belust iemand, als ik keek hoe hij woont en wat voor muziek hij maakt. Niet echt iemand die het ambieert om een week lang in een uitverkocht Wembley te staan. Maar het is wel geënsceneerd, daar heb je gelijk in. Toch voelde het voor mij niet gemaakt.

Even vooropgesteld dat ik helemaal niet negatief ben over Nick Cave; zijn muziek luister ik graag en deze film is ook goed te pruimen. Toch blijft bij mij de vraag hangen wat iemand ertoe beweegt een dag van zichzelf in scene te zetten en daar een documentaire van te maken. Veel verder dan jezelf erg interessant vinden of de mogelijkheid er goed aan te verdienen kom ik echt niet.

Juist het feit dat de 90 minuten vooral worden gevuld met Cave die zichzelf aan het duiden is en dat alles in scene is gezet (m.a.w. dat hij dus zelf volledige controle heeft over het beeld dat wordt geschapen), doet me sterk neigen naar de eerste optie. Dat is heel jammer, want de 'waarheid' achter Cave krijgen we totaal niet te zien. Daarbij komt Cave inderdaad niet over als een op geld belust persoon. Aan de andere kant loopt hij ook al tegen zijn pensioen aan, dus de beweegredenen om zijn verkopen nog een duwtje in de rug te geven zijn misschien ook wel aanwezig..

Helemaal met Valii eens. Caves nummers zijn puur en echt, dat vond ik niet van deze film, vond het heel 'on - Nick Cave'. Een gemiddelde aflevering van de Pfaffs is nog realistischer.

Ik vond de toon juist heel aangenaam in deze film. En in zijn teksten is Nick Cave bovenal een verhalenverteller, die met veel beeldspraak grootse, meeslepende verhalen vertelt. Deze film vond ik een prettige aanvulling hierop. De sessie bij de psycholoog had wat mij betreft achterwege mogen blijven, maar verder had de film een fraaie opbouw. Met een knetterend Jubilee Street als hoogtepunt.

Alleen al zijn monoloog over het weer maakt de film bovengemiddeld.

Erg genoten van deze docu over één van mijn helden uit mijn tienerjaren. Nee, veel nieuws kom je niet te weten en ja, er is veel in scene gezet. Maar de docu raakt voor mij wel de essentie van Cave als persoon, de interviews, al dan niet geensceneerd waren erg openhartig en bij vlagen aangrijpend..... Uitstekende documentaire en sowieso een grote plus dat het eens niet een standaard muziekdocu is met veel pratende hoofden afgewisseld met af en toe een stukje muziek. Knap in elkaar gezet, verveelde geen moment. 4,5 ster van mij. En de liveperformances waren echt kippenvel, as always

En tóch stond ik op met het gevoel dat ik anderhalf uur naar een mateloze narcist had zitten koekeloeren.

Goeie documentaire min of meer in elkaar gezet als een (de 20.000ste) dag uit het leven van Nick Cave. Persoonlijk en poëtisch. Mooi gefilmd en gemonteerd (niet als een standaard muziek-documentaire). Uiteraard ook genoeg mooie muziek van de man zelf. Denk alleen dat het weinig zin heeft om deze documentaire te kijken als je geen fan bent.

Transformatie via verbeelding – de essentie van Nick Cave’s streven via zijn muziek - het van zichzelf iemand of iets maken dat beter is, dat overstijgt, dat iets openbaar maakt, wat dan ook...

("I’m transforming! I’m vibrating! Look at me now!")

Een transformatie van wat ooit het idee van een biografie moet geweest zijn. In het hapklare product is Cave echter niet geïnteresseerd. Nooit geweest ook. Wel in datgene dat zich niet volledig prijsgeeft. Datgene dat een mysterie blijft, althans gedeeltelijk. Dus? Dus ‘20,000 Days on Earth’ is een film helemaal in de geest van Cave’s oeuvre. Een fictionele documentaire, waarin hij via het oppervlak vooral over de onzichtbare diepte wil spreken. En dat door ook het oppervlak zelf doelbewust te mystificeren, want wie rijdt nu eigenlijk precies mee in Cave’s auto en wie niet…wat is echt en wat is inbeelding…en hoe irrelevant kunnen zulke vragen eigenlijk zijn? Per slot van rekening speelt het zich toch allemaal af in Cave’s hoofd, een hoofd waarin een inkijk wordt gegeven via zo'n artificiële kunstgreep als het laten opdraven van een psychiater...zonde! Maar! Ondanks de wolken en de veelvuldig opgetrokken mist: toch een mooi inzicht in waar het Cave artistiek echt om te doen is, zoals de bijna ontroerende slotwoorden (ondanks hun Boeddhistische of hindoeïstische strekking) manifest maken.

En Brighton. Daar waar John Constable zijn windmolen schilderde. En zijn ‘Stormy sea’. En zijn ‘Chain pier’. En nog zoveel meer. Ik zag referaten naar de Britse landschapskunst terugkeren in Iain Forsyths en Jane Pollards beeldtaal. Bovenal in dat magnifieke eindshot…prachtig!

En minder prachtig: Cave’s pretenties, en gemaaktheid. Een psychiater…is dat eigenlijk ironisch? Een archief waar men zijn leven met archeologische zorg tracht in kaart te brengen…is dat zelfrelativering via absurditeit? De kleine details, maar vooral de zogenaamde waarheden over kunst en leven en plaatsen en dingen en relaties…is dat allemaal ernstig? Echt? Ik heb de neiging daar aan te twijfelen, en net dat houdt de film prikkelend. Zou het allemaal bittere ernst zijn, dan zou ik ‘20,000 Days on Earth’ vrijwel meteen ontgoochelend vinden. Maar dat kom je dus allemaal niet te weten. Want er is die ondoordringbare pose. Die pose die zelfs bij de belofte van het oplichten van een tipje van de sluier, hetgeen een documentaire eigenlijk altijd is, ondoordringbaar blijft. Best wel fascinerend, vind ik.

Nee, ik ken Cave’s oeuvre of levenswandel niet goed. Een fan ben ik hierdoor niet geworden, nieuwsgierig echter wel. Toch is dit vooral een film voor de volgelingen, denk ik. Hun sjamaan aan het woord, in vage termen over zichzelf, met de allures van een sibille. Dat is kicken, zegt u…?

3,25*

Jubliee Street is geweldig, ik mag Nick Cave sowieso wel. Maar de film hm.. Beter niet gemaakt.

Ik heb al veel docu's gezien, ook over groepen en personen in verschillende genres, maar dit heeft helemaal geen toegevoegde waarde voor me gehad. Zonde van de tijd van het kijken. Ik hoopte steeds dat er nog een clue zou komen of zo, maar helaas . . .

Zul je altijd zien, recensie van 500+ woorden en dan klik je per ongeluk op het verkeerde knopje!!!
Aardige docu, Cave komt beter uit z'n woorden dan 25 jaar geleden, fijn dat hij met warmte verteld over Tracy Pew, docu had wat mij betreft iets minder opgezet mogen zijn en over z'n privéleven kom je niks te weten. Blixa Bargeld legt nog wel even de reden van de breuk uit.

Had 'm willen skippen. Kwam per ongeluk toch op te staan en toen kon ik 'm niet meer afzetten.

Niet geheel van harte, enigszins met moeite.

Ben liefhebber van de man, veel van zijn muziek in huis inclusief zijn laatste.

Maar dit zegt me niet zoveel.

Nog voor de wekker het alarm van 7 uur geeft, ligt Cave al wakker. Z'n 20000ste dag is begonnen en daarmee de toon gezet. Geen objectief verslag, maar een egomentaire. Tijdens de reis door z'n dag moest ik denken aan "Dus ik ben - Ik & mijzelf." De "ik" is een illusie, een denkbeeldige subjectieve toeschouwer van het eigen bestaan: deze vertelt verhalen over de herinneringen en scheppen de waan van eenheid. Daarmee sloeg Cave in zijn aanpak de spijker dus op z'n kop.
Cave zoekt, wikt en weegt. Fantaseert, filosofeert, en creëert z'n eigen wereld en legt de nadruk op het mysterie, dat zinspeelt op de onzichtbare aanwezigheid van een alomtegenwoordige vader en het contrast tussen oppervlakte en diepte: platvloerse begeerte en geestverruimende religie gaan hand in hand.
Net als in zijn "lectures of The Secret Life of the Love Song" is Cave vooral een boeiende verhalenverteller, waarin fictie dient om de waarheid te duiden.

Een Publicitaire Egomentaire van Cave. Wel sfeervol, cinematografisch okay, maar eenzijdig en onvolledig qua informatie. 3*

Behalve het liedje met Kylie ken 'k deze persoon eigenlijk niet, maar omdat de film toch goeie kritieken had gekregen en omdat hij op tv was, me er toch eens aan gewaagd.
Tja, het kon me eigenlijk maar matig boeien, misschien is de film/docu meer voor de echte fans van Nick. 'k heb de docu uitgekeken (hij werd wel beter naar het einde toe), maar het zal maar voor één keer zijn.

Cave blijft toch een duister en ongrijpbaar figuur. Soms mooie verhalen over zijn verleden, doordrenkt van drugs en alcohol. Als hij zijn muze Susie ontmoet slaat dat in als een bom, mooi hoe hij opsomt welke vrouwen en filmpersonages daarbij in een klap vervaagden. Jammer dat zijn priveleven verder buiten schot blijft, waardoor het mysterie Cave in stand wordt gehouden. Mooi gemaakt, erg sfeervolle beelden. De ontrafeling van zijn archief vond ik bijzonder mooi gedaan, had wat langer mogen duren wat mij betreft, en de concertfragmenten wat korter.
Al met al erg boeiend en Nick blijft mijn held.

Inderdaad, wat een hoop pompeus zelfbevlekkend gezeik (die belachelijke gesprekken met de psy)! Dat het dan af en toe nog goed in beeld wordt gezet maakt geen hol uit als heel je lichaam aversie schreeuwt

Ik moet hem nog zien, maar Cave een beetje kennende neem ik aan dat dat neppe en doordachte juist de bedoeling is, als sarcastische sneer naar al die wél serieus bedoelde docu's over zichzelf belangrijk vindende artiesten.

Geweldige docu met een heelijke cinematografische stijl.,eerlijk, inzichtelijk en op een bepaalde manier zou het een mockumentairy kunnen zijn, omdat het gewoon te goed is voor een muziek docu. Een intrigerend portret van een groot artiest.

Zeer fraai vormgegeven docu, Nick Cave is altijd al moeilijk te doorgronden en dat is hier niet anders, maar heerlijke stijl.