Fathers & Daughters (2015)

Ben benieuwd, bekende acteur Russell Crowe!

Klinkt als een goed drama...we gaan het zien.

Nog nooit van gehoord .

Vanaf 29 oktober in de bioscoop (A-film)
EDIT: release is komen te vervallen

Het verhaal heeft wat weg van I Am Sam.

Fijne cast, ben benieuwd!

Deze ouderwetse, simpele en melodramatische soap, over verlies en afwijzing en onder het motto dat het leven, hoewel oneerlijk en pijnlijk, een uitdaging is, had meer de emotionele diepte op moeten zoeken. Het verhaal wordt verteld in twee, parallel aan elkaar lopende tijdsvakken en had beter "father and daughter" kunnen heten. De cast speelde absoluut naar behoren.

Redelijk drama met 2 verhalen die elkaar afwisselen; het verhaal van vader en zijn kleine dochter waarin vader worstelt met een psychische aandoening en familieleden die hem zijn dochter willen afnemen, en het verhaal van de inmiddels losbandige dochter 25 jaar later waarin we zien hoe ze door haar moeilijke jeugd moeite heeft om zich aan iemand te binden. De 2 verhalen hebben op zich niet heel veel met elkaar te maken en zijn allebei best aardig, maar het verhaal van de vader vond ik toch iets interessanter. Ik vond het af en toe wel een beetje zoetsappig alsook de muziek, het was iets te veel van het goede. Er wordt prima gespeeld. Leuk om Jesse Pinkman (Aaron Paul) weer eens te zien.

Wat volgens mij bij deze film redelijk geslaagd lijkt, is het heen en weer weten te snijden tussen twee tijdlijnen. Helaas werd alles overgoten met clichés c.q. toevalligheden en dat de beproevingen van Katie's kindertijd haar deed veranderen in promiscuïteit erg simpel. Eveneens het moment waarop de volwassen Katie bevriend raakt met een getraumatiseerd meisje wat zou moeten staan voor de parallellen uit haar eigen jeugd. Het was me allemaal wat te gemakkelijk en vanzelfsprekend. Erg jammer dat er diepgang ontbreekt en er gerenommeerde acteurs worden ingezet om dit slappe verhaal te laten dragen.

Het had maar zo weer een Nicholas Sparks-verfilming kunnen zijn, want qua sentiment en verhaallijn past het helemaal in dat straatje. Gelukkig zijn Crowe en Seyfried wel acteurs die wat in hun mars hebben waardoor de emoties die aan bod komen redelijk weten te overtuigen en niet verzanden in een al te kleffe hap. Het heen en weer switchen tussen heden en verleden vond ik hier niet storend, al vond ik het jammer dat het overlijden van de vader uiteindelijk als een soort verrassing wordt gepresenteerd; ik vond het eerder als een beetje flauw trucje overkomen dan dat het de dramatische impact had die de makers overduidelijk voor ogen hadden hiermee.

Een gelaagde film met twee verhaallijnen, die verliesverwerking met elkaar gemeen hebben. Het ene verhaal gaat over een schrijver, die psychisch en fysiek geplaagd wordt door trauma’s na het verlies van zijn vrouw; het andere verhaal over een jonge vrouw met bindingsangst, omdat iedereen die haar lief is (ouders, protegé) uit haar leven wordt weggerukt.
Russell Crowe —naar mijn mening een van de betere acteurs van dit moment— en Amanda Seyfried weten hun rollen met overtuiging te brengen. Toch zijn het vooral de kleine Kylie Rogers als de jongere versie van Katie en Quvenzhané Wallis als Katie’s protegé die mijn hart gestolen hebben.
Een mooie film, die af en toe wat inzakt of te melodramatisch is, maar desondanks van begin tot eind boeit.

This one goes out to all the fathers

En naar alle verknipte mensen natuurlijk. Wat een tearjerker. Maar wel subliem geacteerd, niet alleen Crowe met z'n toch behoorlijk overtuigende aanvallen, maar ook Seyfried met haar verdriet. All eyes, geen speld tussen te krijgen. Zo cliche als wat, maar daarmee ook zo herkenbaar - minder opzienbarende dochters van vaders met minder problemen en ook zonder Pulitzer zitten elke avond aan de bar. Kylie Rogers verdient alle punten op de schaal van schattigheid, Diane Kruger kan ineens acteren, en Aaron Paul gaat de geschiedenis in als de acteur met de lulligste autos ooit. En dan Jane Fonda nog even, op haar 79ste.

Melodrama ten top, maar wel vakwerk.

“You're my Potato Chip,
You and nobody else, okay?”

Krijg je een allergische aandoening bij het bekijken van een over-sentimentele film? Of ben je snel van de kaart na het kijken van een emotionele tranentrekker? Dan raad ik dus aan deze film links te laten liggen, want dit is wel de meest pathetische film ooit gemaakt. Verzamel alle films met weltschmerz als centraal thema en je mag er zeker van zijn dat het centraal thema in “Fathers and daughters” is verwerkt. Een pijnlijk verlies. Een mentale ziekte. De strijd tegen psychische demonen. Een strijd tegen gerelateerde voor het behoud van een dochter. Het professioneel falen om dan af te sluiten met een grandioze overwinning. Het verleden dat littekens nalaat met alle gevolgen van dien. En tenslotte de kracht vinden om dit pijnlijke hoofdstuk af te sluiten. Het zit er allemaal in. Tot vervelens toe.

Maak je dus maar klaar voor een helse rit vol emoties. Zelf vind ik dit type films wel eens plezierig om naar te kijken. Alleen al om achteraf te constateren dat ik het nog niet zo slecht heb. Maar dit was wel wat overdreven op een bepaald moment. En op de koop toe wordt de gehele film ook nog eens opgesplitst in twee periodes waarin het gehele verhaal zich afspeelt. Spijtig genoeg wordt door het ontbreken van iets cruciaal in het heden, de clou al weggegeven over het verdere verloop in het heden. Waar ik wel pisnijdig van word, is het feit dat filmmakers soms denken dat het publiek oliedom is. Jake (Russell Crowe) hield aan het ongeval een hersentrauma over waardoor hij soms plotse aanvallen krijgt. Maar dat had ik ook al door na het eerste incident. Meerdere demonstraties waren dus echt niet noodzakelijk. Idem dito over het psychologisch trauma waar de volwassen Katie (Amanda Seyfried) aan lijdt was ook wel overduidelijk na de eerste wip. Haar transformatie naar een sletterige verleidster om voor de zoveelste keer van bil te gaan met een totale vreemde, was ook overbodig.

Russell Crowe past wonderwel perfect in de rol als de onder het noodlot lijdende vader. Hij moet een hele reeks tegenslagen trotseren. Het verlies van een echtgenoot, een hersenaandoening, een resem slechte recensies en een schoonzus die hem de dood van haar zus verwijt en die er alles voor overheeft om zijn dochter te adopteren (omdat hij niet capabel zou zijn om ze op te voeden). Je zou voor minder beroertes en zenuwinzinkingen krijgen. De meest tedere en lieftallige vertolking is weggelegd voor Kylie Rogers als de piepjonge Katie. Zo innemend en engelachtig dat ik ze ook wel zou willen adopteren. Ze beheerst het pallet van kinderlijke emoties moeiteloos. En Amanda Seyfried als de volwassen Katie had enkele magische momenten als ze probeerde de jonge Lucy (Quvenzhané Wallis), ook een getraumatiseerd jong meisje, tracht te helpen. De meest geladen rol vol dramatiek was weggelegd voor Diana Kruger als de verbitterde schoonzus die haar woede en verwijt onder controle tracht te houden door grote hoeveelheden alcohol te consumeren.

Er waren enkele zaken die me vreselijk stoorden. Ten eerste vond ik de zin “Men … they can survive without love. But not us women.” nogal denigrerend ten opzichte van het mannelijke geslacht. In een split seconde worden we herleid tot gevoelloze veroveraars. Dit citaat komt daarentegen uit de mond van Diana Kruger, waardoor het eigenlijk redelijk ridicuul aanvoelt. Ik begreep ook niet hoe het komt dat de volwassen Katie (die volgens mij toch ruim 32 jaar moet zijn), nog altijd op de universiteit zit. En de manier waarop het juridische steekspel tussen Jake en William (Bruce Greenwood) afloopt, is ook te belachelijk voor woorden. Toegegeven, het was een gniffelmoment (hoongelach en een stevige “Yes” waard), maar anderzijds een simplistische afloop van over het algemeen lang aanslepende juridische procedures. De verhaallijn en ingrediënten die gebruikt werden in “Fathers and Daughters” lijken wel uitgetypt op Jake’s typemachine. Zo antiek en oudbakken. Uiteindelijk heeft deze melige film dezelfde kenmerken als een zakje chips. Licht verteerbaar en niet echt memorabel. Het enige verschil is dat ik na zo’n zakje chips soms zin heb in meer.

2*

Als ik een 10 kon geven had ik dat gedaan. Wat een ge-wel-dig mooie film. Precies de juiste acteurs en actrices voor gekozen, mooi verhaal, super acteerwerk! Moet je gewoon gezien hebben vind ik.

In tijden niet zo'n prachtige film gezien!
Wat een cast en wat deden ze het allemaal goed, vooral de twee kleine meisjes waren sterk!
Russel Crowe laat zich in dramas in mijn ogen toch echt van zijn allerbeste kant zien!
Echt een film die je laat nadenken over het leven...
De keuzes die jij maakt, bewust of onbewust,de dingen die je overkomen,of je het nu wilt of niet,hebben nou eenmaal hun weerslag op je kinderen.
Zoals hieronder werd gezegd,een sletterige verleidster....zo zag ik haar echt totaal niet.
Het is juist door haar verleden een meisje geworden die aan de ene kant snakt naar liefde en aandacht, ook al is het kort, en daarna een soort bindingsangst creëerd,uit zelfbescherming, omdat ze vreselijk bang is om weer alleen over te blijven.
Ik heb gehuild,niet omdat ik dingen herkende of zo,maar omdat ik me het van alle partijen zo goed voor kon stellen.
Kan je nagaan hoe goed er dan in werd geacteerd!
Een aanrader,echt!

Tegenvallende film over een vader die zijn dochter alleen moet opvoeden nadat de moeder is overleden. Een nogal clichématige drama dat het sentiment niet bepaald uit de weg gaat. Ondanks dat er twee verhalen door elkaar gemonteerd zijn, is het geheel nogal langdradig. De cast met aardig wat bekende namen weet de film niet te redden.

Prima vader-dochterdrama, wel heel sentimenteel allemaal, dus je moet wel zin hebben in zoiets als je dit gaat opzetten. Amanda Seyfried speelt overtuigend haar rol van jonge vrouw met een moeilijke jeugd, veroorzaakt door de dood van haar moeder. Enerzijds is ze gevoelig en willend om anderen te helpen die ook een moeilijke jeugd hebben, anderzijds kampt ze met haar eigen moeilijkheden om die gebeurtenissen te verwerken en achter zich te laten.

De film wisselt steeds tussen heden, waar de dochter volwassen is, en het verleden toen ze als 6-jarig meisje haar moeder verloor. Haar vader, een schrijver, zit ook met zijn eigen drama's: de verwerking van het verlies van zijn vrouw tijdens het auto-ongeluk waarbij hij achter het stuur zat, fysieke problemen (veroorzaakt door het ongeluk neem ik aan), zijn zorg voor zijn dochter, en het financieel rondkomen. Alsof dat niet genoeg is wordt hij door zijn schoonzus niet capabel geacht voor de opvoeding van zijn dochter en zit zij achter de voogdij aan.

Vooral Amanda Seyfried maakt indruk met haar rol als volwassen Katie, zelfverzekerd van buiten en onzeker van binnen. Een ruime 3*, richting de 3,5* ware het niet dat ik vermoed dat deze film niet beklijft.

Het deed me qua verhaal denken aan het indrukwekkende After Lucía (2012), een arthousefilm met dezelfde problematiek (het verwerken van de dood van de moeder/echtgenote) die echter niet sentimenteel is en een hele andere kant opgaat.

Wat mooi geschreven

Soms worden persoonlijke drama's zo uitvergroot dat het niet meer geloofwaardig aanvoelt .
Deze film schuurt daar af en toe naar mijn gevoel een beetje tegenaan , het is dan ook maar goed dat alle belangrijke acteurs en actrices hun rol zo goed spelen anders was deze film een flinke miskleun geweest .
Dat blijft toch altijd wel de valkuil bij dit soort dramafilms , aan de ene kant moet je iets hebben om de kjiker emotioneel aan je te binden maar aan de andere kant moet je het ook weer niet te overdramatiseren anders haakt het gros af omdat het te ongeloofwaardig word .

er waren 2 scenes waarbij ik wel wat meer info had willen hebben want het personage moeder van Katie werd wel vrij vaag gehouden , in het begin van de film blijkt eigenlijk dat zij de hoofdschuldige is van het ongeluk waarbij zijzelf overlijd , haar karakter word in die korte scene neergezet als jaloers en vij onsympathiek .
Verder krijg je van Papa in de verdere loop van het verhaal niet echt de indruk dat hij kapot is van het verlies van zijn vrouw , je krijgt meer het idee dat hij daar niet echt mee bezig is .
Toch krijg je na die eerste scene wel vraagtekens hoe hun relatie nou echt was maar dat onderwerp word in de verdere film vermeden , naar mijn idee toch een gemiste kans

De eerste minuten vreesde ik voor een slijmerige, sentimentele draak. Dat werd het eigenlijk ook, alleen uiteindelijk was het ook wel een acceptabele tranentrekker. Dat lag niet aan het simpele, wat belegen verhaal maar vooral aan het uitstekende acteerwerk waardoor je als het ware ging geloven in de authenticiteit van dit verhaal. Heb Crowe en Seyfried menig keer ongemotiveerd zien spelen in matige films, maar hier zijn ze met hun intense rollen zeer op hun plaats. Ook het meisje dat de kleine Katie speelt is een snoepje en zelfs Paul valt hier goed te pruimen. Enkel een te dik aangezette rol van Greenwood als boze stiefvader en een misplaatst optreden van de verbouwde levende legende Jane Fonda gooit wat roet in het eten, maar wonderwel blijft Fathers and Daughters een smakelijk, doch vlug te vergeten hapje. Een van de weinige films die de pappa's onder ons met een gerust hart samen met hun dochter(s) kunnen kijken.

Een mooie drama film...
Mooi en ontroerend verhaal...
Prima acteerwerk...
Bekende acteurs Russell Crowe en Bruce Greenwood...
Mooi HD kwaliteit breedbeeld...
Prima achtergrond geluid/muziek
(Dolby Digital)...
Prima camerabeweging...

Fathers & Daughters

Sterke film. Sentimenteel, voorspelbaar en soms ook kort door de bocht is Fathers & Daughters zeker, maar het acteerspel en de regie houden de film met beide benen op de grond. Het lijntje tussen oprecht en oversentimenteel gedrocht is voor dit soort films flinterdun, en Fathers & Daughters blijft (soms maar net) aan de goede kant van die lijn.

Dat komt ook omdat dit duidelijk een passie/persoonlijk project is voor Muccino, en ook het geïnspireerde spel van Crowe en Seyfried helpt mee. Fijne rollen ook voor de jonge Rogers en Aaron Paul. Van de twee tijdslijnen is die van Crowe net iets sterker, maar Seyfried als oudere dochter doet niet voor hem onder. Hoe het allemaal eindigt is niet echt een verassing, en Muccino heeft wat moeite om alles geloofwaardig te houden. Maar als film over vaders en dochters overtuigd Fathers and Daughters zeker.

Film die in het laatste halfuur teleurstelt omdat het verband tussen de liefde die ze als kind van haar vader mocht ondervinden en de oorzaken van haar gedragingen van 25 jaar later niet echt konden overtuigen.
Raar dat wat er gebeurde tussen haar zesde en dertigste blanco bleef.
De tijdsvakken houden het wel levendig, hoofdrolspelers (zeker ook de kleine Katie) acteren op niveau, de liefde tussen vader en dochter is voorbeeldig, maar echt diepgaand raken deed het niet. Wat een potsierlijke scène als tante Elisabeth in de slotfaze plots verontschuldigende bekentenissen aflegt...