
Fathers & Daughters (2015)
Verenigde Staten / Italië
Drama
116 minuten
geregisseerd door Gabriele Muccino
met Russell Crowe, Amanda Seyfried en Aaron Paul
De wereld van Jake Davis (Russell Crowe), een schrijver die de Pulitzer-prijs heeft gewonnen, komt op zijn kop te staan, wanneer hij door een dodelijk auto-ongeluk zijn 5-jarige dochtertje Katie alleen op moet voeden. Overmand door een schuldgevoel voor het verlies van zijn vrouw, worstelt hij met de dagelijkse routine van het opvoeden van een kind, wat nog eens verergerd wordt door zijn arrogante familieleden die Katie van hem weg willen nemen. Jaren later vecht de 30-jarige Katie (Amanda Seyfried) tegen de demonen die ontstaan zijn uit haar moeilijke jeugd. Ondertussen probeert Jake ten koste van alles zijn dochter bij zich te houden.
TRAILER
https://www.youtube.com/watch?v=Kw2it53Ixtc
Wanneer je deze, als ook andere ingevoegde media op de site wilt zien, dan moet je hier even toestemming voor geven.
Met het tonen hiervan wordt er mogelijk door een andere partij cookies geplaatst en/of wordt je ip-adres geregistreerd, zonder dat MovieMeter hier invloed op heeft. Lees ons privacybeleid voor meer informatie over hoe MovieMeter met je privacy omgaat.
Russell Crowe —naar mijn mening een van de betere acteurs van dit moment— en Amanda Seyfried weten hun rollen met overtuiging te brengen. Toch zijn het vooral de kleine Kylie Rogers als de jongere versie van Katie en Quvenzhané Wallis als Katie’s protegé die mijn hart gestolen hebben.
Een mooie film, die af en toe wat inzakt of te melodramatisch is, maar desondanks van begin tot eind boeit.
En naar alle verknipte mensen natuurlijk. Wat een tearjerker. Maar wel subliem geacteerd, niet alleen Crowe met z'n toch behoorlijk overtuigende aanvallen, maar ook Seyfried met haar verdriet. All eyes, geen speld tussen te krijgen. Zo cliche als wat, maar daarmee ook zo herkenbaar - minder opzienbarende dochters van vaders met minder problemen en ook zonder Pulitzer zitten elke avond aan de bar. Kylie Rogers verdient alle punten op de schaal van schattigheid, Diane Kruger kan ineens acteren, en Aaron Paul gaat de geschiedenis in als de acteur met de lulligste autos ooit. En dan Jane Fonda nog even, op haar 79ste.
Melodrama ten top, maar wel vakwerk.
You and nobody else, okay?”
Krijg je een allergische aandoening bij het bekijken van een over-sentimentele film? Of ben je snel van de kaart na het kijken van een emotionele tranentrekker? Dan raad ik dus aan deze film links te laten liggen, want dit is wel de meest pathetische film ooit gemaakt. Verzamel alle films met weltschmerz als centraal thema en je mag er zeker van zijn dat het centraal thema in “Fathers and daughters” is verwerkt. Een pijnlijk verlies. Een mentale ziekte. De strijd tegen psychische demonen. Een strijd tegen gerelateerde voor het behoud van een dochter. Het professioneel falen om dan af te sluiten met een grandioze overwinning. Het verleden dat littekens nalaat met alle gevolgen van dien. En tenslotte de kracht vinden om dit pijnlijke hoofdstuk af te sluiten. Het zit er allemaal in. Tot vervelens toe.
Maak je dus maar klaar voor een helse rit vol emoties. Zelf vind ik dit type films wel eens plezierig om naar te kijken. Alleen al om achteraf te constateren dat ik het nog niet zo slecht heb. Maar dit was wel wat overdreven op een bepaald moment. En op de koop toe wordt de gehele film ook nog eens opgesplitst in twee periodes waarin het gehele verhaal zich afspeelt. Spijtig genoeg wordt door het ontbreken van iets cruciaal in het heden, de clou al weggegeven over het verdere verloop in het heden. Waar ik wel pisnijdig van word, is het feit dat filmmakers soms denken dat het publiek oliedom is. Jake (Russell Crowe) hield aan het ongeval een hersentrauma over waardoor hij soms plotse aanvallen krijgt. Maar dat had ik ook al door na het eerste incident. Meerdere demonstraties waren dus echt niet noodzakelijk. Idem dito over het psychologisch trauma waar de volwassen Katie (Amanda Seyfried) aan lijdt was ook wel overduidelijk na de eerste wip. Haar transformatie naar een sletterige verleidster om voor de zoveelste keer van bil te gaan met een totale vreemde, was ook overbodig.
Russell Crowe past wonderwel perfect in de rol als de onder het noodlot lijdende vader. Hij moet een hele reeks tegenslagen trotseren. Het verlies van een echtgenoot, een hersenaandoening, een resem slechte recensies en een schoonzus die hem de dood van haar zus verwijt en die er alles voor overheeft om zijn dochter te adopteren (omdat hij niet capabel zou zijn om ze op te voeden). Je zou voor minder beroertes en zenuwinzinkingen krijgen. De meest tedere en lieftallige vertolking is weggelegd voor Kylie Rogers als de piepjonge Katie. Zo innemend en engelachtig dat ik ze ook wel zou willen adopteren. Ze beheerst het pallet van kinderlijke emoties moeiteloos. En Amanda Seyfried als de volwassen Katie had enkele magische momenten als ze probeerde de jonge Lucy (Quvenzhané Wallis), ook een getraumatiseerd jong meisje, tracht te helpen. De meest geladen rol vol dramatiek was weggelegd voor Diana Kruger als de verbitterde schoonzus die haar woede en verwijt onder controle tracht te houden door grote hoeveelheden alcohol te consumeren.
Er waren enkele zaken die me vreselijk stoorden. Ten eerste vond ik de zin “Men … they can survive without love. But not us women.” nogal denigrerend ten opzichte van het mannelijke geslacht. In een split seconde worden we herleid tot gevoelloze veroveraars. Dit citaat komt daarentegen uit de mond van Diana Kruger, waardoor het eigenlijk redelijk ridicuul aanvoelt. Ik begreep ook niet hoe het komt dat de volwassen Katie (die volgens mij toch ruim 32 jaar moet zijn), nog altijd op de universiteit zit. En de manier waarop het juridische steekspel tussen Jake en William (Bruce Greenwood) afloopt, is ook te belachelijk voor woorden. Toegegeven, het was een gniffelmoment (hoongelach en een stevige “Yes” waard), maar anderzijds een simplistische afloop van over het algemeen lang aanslepende juridische procedures. De verhaallijn en ingrediënten die gebruikt werden in “Fathers and Daughters” lijken wel uitgetypt op Jake’s typemachine. Zo antiek en oudbakken. Uiteindelijk heeft deze melige film dezelfde kenmerken als een zakje chips. Licht verteerbaar en niet echt memorabel. Het enige verschil is dat ik na zo’n zakje chips soms zin heb in meer.
2*
Wat een cast en wat deden ze het allemaal goed, vooral de twee kleine meisjes waren sterk!
Russel Crowe laat zich in dramas in mijn ogen toch echt van zijn allerbeste kant zien!
Echt een film die je laat nadenken over het leven...
De keuzes die jij maakt, bewust of onbewust,de dingen die je overkomen,of je het nu wilt of niet,hebben nou eenmaal hun weerslag op je kinderen.
Zoals hieronder werd gezegd,een sletterige verleidster....zo zag ik haar echt totaal niet.
Het is juist door haar verleden een meisje geworden die aan de ene kant snakt naar liefde en aandacht, ook al is het kort, en daarna een soort bindingsangst creëerd,uit zelfbescherming, omdat ze vreselijk bang is om weer alleen over te blijven.
Ik heb gehuild,niet omdat ik dingen herkende of zo,maar omdat ik me het van alle partijen zo goed voor kon stellen.
Kan je nagaan hoe goed er dan in werd geacteerd!
Een aanrader,echt!
In tijden niet zo'n prachtige film gezien!
Wat een cast en wat deden ze het allemaal goed, vooral de twee kleine meisjes waren sterk!
Russel Crowe laat zich in dramas in mijn ogen toch echt van zijn allerbeste kant zien!
Echt een film die je laat nadenken over het leven...
De keuzes die jij maakt, bewust of onbewust,de dingen die je overkomen,of je het nu wilt of niet,hebben nou eenmaal hun weerslag op je kinderen.
Zoals hieronder werd gezegd,een sletterige verleidster....zo zag ik haar echt totaal niet.
Het is juist door haar verleden een meisje geworden die aan de ene kant snakt naar liefde en aandacht, ook al is het kort, en daarna een soort bindingsangst creëerd,uit zelfbescherming, omdat ze vreselijk bang is om weer alleen over te blijven.
Ik heb gehuild,niet omdat ik dingen herkende of zo,maar omdat ik me het van alle partijen zo goed voor kon stellen.
Kan je nagaan hoe goed er dan in werd geacteerd!
Baai de wee......Jane Fonda. Ik dacht dat zij met alle respect nu wel zo'n beetje in staat van ontbinding zou zijn,maar Jezus wat ziet ze er nog goed uit voor die leeftijd!
Een aanrader,echt!
De film wisselt steeds tussen heden, waar de dochter volwassen is, en het verleden toen ze als 6-jarig meisje haar moeder verloor. Haar vader, een schrijver, zit ook met zijn eigen drama's: de verwerking van het verlies van zijn vrouw tijdens het auto-ongeluk waarbij hij achter het stuur zat, fysieke problemen (veroorzaakt door het ongeluk neem ik aan), zijn zorg voor zijn dochter, en het financieel rondkomen. Alsof dat niet genoeg is wordt hij door zijn schoonzus niet capabel geacht voor de opvoeding van zijn dochter en zit zij achter de voogdij aan.
Vooral Amanda Seyfried maakt indruk met haar rol als volwassen Katie, zelfverzekerd van buiten en onzeker van binnen. Een ruime 3*, richting de 3,5* ware het niet dat ik vermoed dat deze film niet beklijft.
Het deed me qua verhaal denken aan het indrukwekkende After Lucía (2012), een arthousefilm met dezelfde problematiek (het verwerken van de dood van de moeder/echtgenote) die echter niet sentimenteel is en een hele andere kant opgaat.
In tijden niet zo'n prachtige film gezien!
Wat een cast en wat deden ze het allemaal goed, vooral de twee kleine meisjes waren sterk!
Russel Crowe laat zich in dramas in mijn ogen toch echt van zijn allerbeste kant zien!
Echt een film die je laat nadenken over het leven...
De keuzes die jij maakt, bewust of onbewust,de dingen die je overkomen,of je het nu wilt of niet,hebben nou eenmaal hun weerslag op je kinderen.
Zoals hieronder werd gezegd,een sletterige verleidster....zo zag ik haar echt totaal niet.
Het is juist door haar verleden een meisje geworden die aan de ene kant snakt naar liefde en aandacht, ook al is het kort, en daarna een soort bindingsangst creëerd,uit zelfbescherming, omdat ze vreselijk bang is om weer alleen over te blijven.
Ik heb gehuild,niet omdat ik dingen herkende of zo,maar omdat ik me het van alle partijen zo goed voor kon stellen.
Kan je nagaan hoe goed er dan in werd geacteerd!
Baai de wee......Jane Fonda. Ik dacht dat zij met alle respect nu wel zo'n beetje in staat van ontbinding zou zijn,maar Jezus wat ziet ze er nog goed uit voor die leeftijd!
Een aanrader,echt!
Wat mooi geschreven
Deze film schuurt daar af en toe naar mijn gevoel een beetje tegenaan , het is dan ook maar goed dat alle belangrijke acteurs en actrices hun rol zo goed spelen anders was deze film een flinke miskleun geweest .
Dat blijft toch altijd wel de valkuil bij dit soort dramafilms , aan de ene kant moet je iets hebben om de kjiker emotioneel aan je te binden maar aan de andere kant moet je het ook weer niet te overdramatiseren anders haakt het gros af omdat het te ongeloofwaardig word .
er waren 2 scenes waarbij ik wel wat meer info had willen hebben want het personage moeder van Katie werd wel vrij vaag gehouden , in het begin van de film blijkt eigenlijk dat zij de hoofdschuldige is van het ongeluk waarbij zijzelf overlijd , haar karakter word in die korte scene neergezet als jaloers en vij onsympathiek .
Verder krijg je van Papa in de verdere loop van het verhaal niet echt de indruk dat hij kapot is van het verlies van zijn vrouw , je krijgt meer het idee dat hij daar niet echt mee bezig is .
Toch krijg je na die eerste scene wel vraagtekens hoe hun relatie nou echt was maar dat onderwerp word in de verdere film vermeden , naar mijn idee toch een gemiste kans
Mooi en ontroerend verhaal...
Prima acteerwerk...
Bekende acteurs Russell Crowe en Bruce Greenwood...
Mooi HD kwaliteit breedbeeld...
Prima achtergrond geluid/muziek
(Dolby Digital)...
Prima camerabeweging...
Sterke film. Sentimenteel, voorspelbaar en soms ook kort door de bocht is Fathers & Daughters zeker, maar het acteerspel en de regie houden de film met beide benen op de grond. Het lijntje tussen oprecht en oversentimenteel gedrocht is voor dit soort films flinterdun, en Fathers & Daughters blijft (soms maar net) aan de goede kant van die lijn.
Dat komt ook omdat dit duidelijk een passie/persoonlijk project is voor Muccino, en ook het geïnspireerde spel van Crowe en Seyfried helpt mee. Fijne rollen ook voor de jonge Rogers en Aaron Paul. Van de twee tijdslijnen is die van Crowe net iets sterker, maar Seyfried als oudere dochter doet niet voor hem onder. Hoe het allemaal eindigt is niet echt een verassing, en Muccino heeft wat moeite om alles geloofwaardig te houden. Maar als film over vaders en dochters overtuigd Fathers and Daughters zeker.
Raar dat wat er gebeurde tussen haar zesde en dertigste blanco bleef.
De tijdsvakken houden het wel levendig, hoofdrolspelers (zeker ook de kleine Katie) acteren op niveau, de liefde tussen vader en dochter is voorbeeldig, maar echt diepgaand raken deed het niet. Wat een potsierlijke scène als tante Elisabeth in de slotfaze plots verontschuldigende bekentenissen aflegt...