The Giver (2014)

Jeff Bridges: "Her name was Rosemary. She was my daughter. I loved her."

Meryl Streep: "Precision of language."

Jeff Bridges: "Haha! Could not be more precise."

Eindelijk een keer niet een recent Young Adult boek dat verfilmt word. The Giver van Lois Lowry (geen 18 jarige die denk wat van schrijven te weten maar een vrouwelijke schrijver van 77!!!) is een boek uit 1993, heb hem niet gelezen en heb er nog nooit eerder van gehoord maar na het zien van de film ga ik het boek zeker aanschaffen.

Mijn eerste reactie is dat deze film misschien wel de slechtste filmposter heeft die ik ooit heb gezien. Raar gephotoshopt. En het lijkt of Jeff Bridges de bad-guy is en Meryl Streep het supporting-character, maar dat is natuurlijk niet zo. Als een vriend van me niet had aangedrongen de film te gaan zien had ik hem waarschijnlijk nooit gekeken. Op het eerste gezicht lijkt dit weer de zoveelste crappy tienerfilm, maar niets is minder waar.

De casting is helemaal in orde. Jeff Bridges is duidelijk de beste acteur van de hele cast en hij steelt dan ook de show. Meryl Streep zet (ondanks dat ze voornamelijk voor een greenscreen staat) ook een sterke rol neer. De andere acteurs kan ik me niet herinneren ooit eerder te hebben gezien maar iedereen deed het aardig en ik heb niet veel aan te merken. (Al klonk de verteller in het bezin alsof hij van papier oplas.) Ooh ja, en goed nieuws voor iedereen die een hekel heeft aan acterende muzikanten, Taylor Swift zit nauwelijks in de film en als je niet bekend bent met haar uiterlijk (zoals ik) dan valt het je niet eens op tot je de eindcredits ziet.

Het verhaal is op sommige punten een beetje standaard, het concept hebben we immers zo vaak gezien, maar het is goed uitgevoerd en bevat de nodige originaliteit. De zwart-wit beelden in de eerste helft van de film vond ik wel grappig. Op een gegeven moment merk je het niet eens meer totdat het ineens kleur word. Grappig om moderne cinematografie in zwart-wit te zien. Bij bijvoorbeeld The Elephant Man merk je dat minder omdat Lynch niet drastisch andere hoeken gebruikt als ze in de jaren '30/'40 deden.

Een kritiekpunt vind ik wel dat ze wat langer door hadden mogen gaan met Jeff en Brenton die herinneringen opdoen en discussiëren - En ze hadden best een paar essentiële boeken mogen lezen en zo - en minder tijd besteden aan de eindcredits. Die duren namelijk bijna 9 minuten en dat is toch wel erg lang.

De film is mooi opgenomen en naar mijn idee is er niet overmatig gebruikt gemaakt van CGI (altijd goed als ze dat wat minder doen). Een paar stukken op locatie opgenomen en de sets zijn ook helemaal in orde.

Het belangrijkste is dat The Giver mij voldoende heeft weten te vermaken en me ook daadwerkelijk geboeid heeft. Er is weinig in de film dat me heeft gestoord. Doe daar bovenop de goede rol van Bridges, het sterke plot en de mooie opnames en je hebt een prima filmpje. Ik kan deze film aanraden aan mensen die een keer een Young-adult film willen zien die wel geslaagd is.

Ik vind de lage beoordelingen hoogst opmerkelijk.

Ik kan deze film best waarderen, het is nou niet bepaald een spektakel stuk, dat zal ik niet zeggen maar het sprak mij wel aan in ieder geval. En het sciencefiction genre spreekt mij sowieso wel aan.

Vermakelijke en onderhoudende film, met een goed bedacht verhaal. Daarbij is alles vakkundig in beeld gebracht, en wordt er goed omgegaan met het kleurgebruik. Het acteerwerk van de gehele cast is overtuigend. En buiten de uitstekende jonge cast, zijn de rollen van oudgedienden Bridges en Streep ook van toegevoegde waarde. 3,5 Ster.

Een hoge waardering voor de originaliteit, het acteerwerk en het visuele gedeelte. Het einde vond ik heel jammer. Het gevoel dat de film halverwege plots afgelopen was. Had zo graag[wat uitgebreider willen zien hoe de mensen zich daar zouden ontpoppen, de gevolgen etc Zo enorm jammer!

Op zich een aardige futuristische film, over een wereld welke is gecreëerd door zogenaamde 'elders', na een wereldwijde ramp. We zien generaties opgroeien, zonder echte menselijke gevoelens. Het is een geforceerde utopie, zonder dat de mensen dit zelf doorhebben. Elke 10 jaar wordt er iemand gekozen die de herinneringen van de oude wereld doorkrijgt van 'THE giver'. En daar wringt voor mij een beetje de schoen, we krijgen niets te horen/zien van de achtergrond van het verhaal: hoe is deze nieuwe wereld ontstaan, wie hebben deze gecreëerd , leven er nog mensen buiten de utopie? Wat was 'the ruin' waar over gerept werd, waardoor de mensheid uitgestorven was? ( denk ik).

Al met al had de film iets meer kunnen uitleggen en bijv half uur langer kunnen duren, zodat het verhaal wat meer compleet te maken.

Bijvoorbeeld, bij de herinneringen van Jonas, en aan het einde van de film, zie je een huis met mensen die naar het lijkt kerst aan het vieren zijn. De hele film heb ik het idee dat de Elders de mensen wilden behoeden van een door oorlog, rampen en noem het maar op verscheurde wereld. Maar je ziet eigenlijk helemaal niks daarvan. Het lijkt daarom meer op een soort van sekte. Dit had wel iets beter kunnen worden uitgewerkt.

Gebaseerd op een jeugdboek van Lois Lowry (dat ik, zo herinner ik me nu pas, ooit nog heb gelezen), is The Giver een bijzonder vlot verteerbare en pijnlijk oppervlakkige tienerfilm. Een weinig origineel dysptopisch uitgangspunt - een wereld van 'sameness' zonder emoties waar ongewenste individuen efficiënt naar de uitgang worden begeleid -, dat echter veel te weinig wordt uitgewerkt. Naar het hoe en het waarom van deze maatschappij en haar structuur blijft het raden: de regisseur wil liever door gladde beelden de aandacht vasthouden. Helaas komt de toekomstvisie hier, zoals wel vaker, niet verder dan een stijlvol gedesignede fiets, steriel astronautenvoedsel en flitsende architectuur (inclusief een wel erg op het nieuwe Wembley lijkende evenementenhal). Alles is er wit, inclusief de mensen.

Het kleffe liefdesverhaal en de voorspelbare strijd tussen vroegere vrienden lieten me koud. Maar het ergst vond ik de herinneringen die de wijze 'giver' aan Jonas doorspeelt, herinneringen die een aaneenschakeling blijken te zijn van tenenkrullende 'stock footage' en scènes die uit een plat stationsromannetje geplukt lijken, waarop in de post-productie vijftien verschillende videofilters zijn losgelaten. De film schept zo een feel-good-atmosfeer waar ik doodziek van werd. De 'gruwelijke' herinneringen behelzen dan weer het doodschieten van een olifant en een (weer spuuglelijk en zeer gestileerd in beeld gebrachte) scène uit de Vietnamoorlog. Lekker 'actueel' allemaal.

Kortom, van de subversieve en echt zelf- en maatschappijkritische elementen die goede science-fiction kenmerken, is hier weinig te bespeuren. Neen, 'people blowing each other up over a lie' worden bekritiseerd, maar de idealen van de VS - individuele vrijheid en blijheid - komen natuurlijk weer ongeschonden uit de strijd. Ik vraag me dan af hoeveel van die elementen uit het boek komen, en hoeveel we de makers van de film kunnen aanwrijven.

'A dwelling' is niet hetzelfde als 'a home', weet Jeff Bridges alias 'the giver' aan ons tienerhoofdpersonage te vertellen: 'a home is more'. Al deze moderne woningen met hun 'family units' zijn geen echte huizen. Wat is dan wel een thuis? De film laat hier weinig aan de verbeelding over: een blokut in de bergen, midden in de natuur tussen besneeuwde dennenbossen, met kerstlichtjes en een kerstboom. Dit is fletse neo-romantiek die ons weinig of niets leert over onze tijd en onze echte noden en vereisten. Meer zelfs, een onwelwillende interpretator zou achter het idealiseren van zulke woonidealen - en zelfs van strikt monoculturele dansfeesten in de 'Heimat' - iets nog veel donkerders kunnen vermoeden.

Ik had er meer van verwacht

Ik was aangenaam verrast en niet bevuild door het lezen van het boek. Ik hou van SF en vooral van dit soort. Leuk om Jeff Bridges weer eens in actie te zien. Prima verhaal wat mij betreft.

Het verhaal is niet al te sterk, net als het acteerwerk en dan met name van de hoofdrolspeler en zijn vrienden. Het gegeven is leuk maar het vliegt allemaal te snel voorbij waardoor enige diepgang niet mogelijk is. Het einde stelt teleur, het gaat allemaal te makkelijk. En spannend wordt het nergens, het is allemaal te braaf en voorspelbaar.

Mooie film over gevoelens en prachtig in beeld gebracht.

Mehhh..Sterk begin en een aardige opbouw en dan een super makkelijk afgedraaid eind. Te suf voor woorden. Jammer..het best aardige verhaal had beter verdiend. 2 sterren

leuke film maar had zoveeeel meer in gezeten.

2;5 ster

Het verhaal leek wat van Divergent (2014) weg te hebben, en dat sprak me wel aan. Even leek het zelfs een variant daarop met meer diepgang te worden, maar achteraf is dit voor mij duidelijk de minder interessante versie, al is Divergent vooral een actiescifi. Deze film blijft teveel hangen bij de hoofdpersoon, en zodra zijn taak bekend is wordt het ook een voorspelbaar geheel, maar bovendien ook langdradig en helaas ook drammerig. Kan me verder goed vinden in wat Intruder geschreven heeft. Een magere 2,5* van mij, een film met een boeiend uitgangspunt waar de potentie niet goed van wordt benut.

Redelijke film over een futuristische maatschappij waarbij iedereen gelijk is en gevoelens niet bestaan. De film heeft wel heel veel weg van Pleasantville, en dat geldt zeker niet alleen vanwege het visuele aspect. Het kijkt wel gemakkelijk weg en ziet er allemaal ook wel mooi uit, maar sommige dingen hadden wat beter uitgewerkt mogen worden.

'Precision of language, please'

Als nog niet uitverzamelde diehard Swifty die al Taylors platen al in verschillende edities in de kast heef staan, kwam ik bij The Giver uit. Young adult, minirolletje, maar je moet toch wat.

Met die kanttekeningen in het achterhoofd valt de film reuze mee. Normaal heb ik een broertje dood aan YA's, maar dit is een stuk interessanter dan een, zeg, The Host (2013). Niet dat het allemaal zo origineel is, want The Giver richt zich op een van de meest uitgemolken sci-fi-thema's: een toekomst waarin de mensheid met een schone lei begint en (bepaalde) emoties/acties uitgebannen zijn. Zo mogen alleen precieze bewoordingen worden gebruikt, om misverstanden te voorkomen. Was de film twee jaar later verschenen, dan zou je het bijvoorbeeld de jeugdversie van Equals (2015) kunnen noemen. Maar er zijn nog veel meer vergelijkingen te maken.

Pak je dan alsnog zo'n thema, dan heb je iets te compenseren in de uitvoering. En dat doet The Giver gelukkig ook. Vooral het gebruik van zwart-wit in de nieuwe wereld om onderscheid op basis van (huids)kleur te voorkomen is verfrissend. Zeker als gaandeweg voorzichtig wat matkleuren doorsijpelen en uiteindelijk de oude wereld in keiharde, felle kleuren zichtbaar wordt; mooi gedaan. Jammer dat de setting alleen wat onopvallend blijft, op die kekke fietsjes na (ik neem aan dat zijwind in de toekomst niet meer bestaat).

Sowieso is de film op dat kleurgebruik na vooral heel degelijk. De emoties die het schitterende Equals oproept, blijven hier op de vlakte. Al dien je wel in het achterhoofd te houden dat deze film zich op een jeugdig publiek richt en het in deze uitgeklede, vereenvoudigde opzet best geslaagd is. Hetzelfde geldt voor die klopjacht tegen het einde; je moet wel vrij onbevangen zijn wil je dit écht spannend vinden.

Wat betreft Taylor zelf kunnen we overigens kort zijn: haar rol is zeer minimaal. Geen ramp, het is best een fijne scène en het is leuk dat de rol zo dicht bij haarzelf ligt. Je herkent haar letterlijk met je ogen dicht door haar karakteristieke manier van praten.

Geen film die me lang zal bijblijven, maar wel een kleine meevaller.

Degelijke film met veel bekende koppen.

Er is een gemeente waar mensen geen gevoel meer hebben en als een soort robotten leven, hier moet uitgebroken worden. Kijkt wel lekker weg, maar is niet heel bijzonder.

Al durf ik niet te zeggen welk verhaal ouder is, The Giver is toch vooral een film die we eerder - en beter - hebben gezien. Pleasantville (1998) en City of Ember (2008) kwamen al direct in me op en misschien zijn er nog wel meer titels.

De effecten zijn uiteraard meer van deze tijd, maar verder heb ik geen hoogstaande dingen gezien. Bridges en Streep spelen typetjes (verrassend dat ze twee A-list acteurs voor zoiets wisten te strikken) en hoofdrolspeler Thwaites riep vooral irritatie op, met z'n happy face en grote puppy ogen. Verder bewandelt de film de bekende paden, waar vooral opviel dat The Giver nog eens extra moralistisch is in vergelijking met andere young adult verhalen. Vooral die gemonteerde overbekende beelden van de huidige mensheid - met o.a. Mandela, Tankman etc. - gaven me SJW maagzuur.

Toch houd ik wel van dit soort toekomst settings, dus een vijfje kan er net vanaf. 2,5*

Aan geklikt op Netflix.Hier reacties gelezen...niet mijn ding denk ik...

Heb het al gezien...De "ideale samenleving"..Een beetje Socialisme,Boeddhisme (hef je eigen ik', je ego op.om pijn en lijden te voorkomen")., non-existentialisme (vrijheid om keuzes te doen) , humanisme,...N Korea...

Een young-adult film die ik lekker na 30 minuten stop, want ik ga naar de 105 jaar..

Wat een wazige film.

Vol pretenties en zoals dat dan gaat verzandt dat in gezever.

Ik vond het gewoon een lieve film met mooie plaatjes en mooie muziek. Jeff weet het nog steeds over te brengen en Meryl.... ben ik nooit fan van geweest.

Dat niemand hier de vergelijking met Equilibrium niet trekt.. De filosofische boodschap achter de film is heel sterk. En ook al is het in een YA-jasje gegoten, het concept is universeel en wordt mooi gerbracht met het zwart/wit-werk in het begin, wat langzaam kleuriger wordt. De film moet in een korte tijd een voor ons nieuw wereldbeeld uitleggen en slaagt daar wel in. Het idee van de boundary of memories is goed en de allerlaatste aankomst van Jonas onvermijdelijk, maar het laat genoeg stof over om over na te denken. Wie zijn we, wat zijn we, waarom zijn we. Mooie film. Goede Jeff Bridges, prima Brenton Thwaites, en tja.... Meryl Streep is een goeie verbitterde bitch.

Concept goed, uitwerking veel te saai. Film vervalt in vele emotieloze dialogen en saaie vertellingen. Voor een SF zie je dat er weinig budget voor handen is. Ook totaal geen band met de acteurs. Kon mij niet inleven in verhaal. Gemiste kans...

Opgezet vanwege de namen van Jeff Bridges en Meryl Streep. Maar nadat ik halverwege merkte dat mijn ogen dichtvielen, toch maar stopgezet. Het cliche toekomstbeeld Kon ik nog wel accepteren, ondanks de Overduidelijke cgi uitvoering. Maar het pijnlijke gebrek aan diepgang bij de karakters maakt dit een moeizame zit. Tel daarbij nog eens de verschrikkelijk kleffe droombeelden op en je hebt een film die mijn tijd niet langer verdient.

Het is mij een raadsel waarom zulke grote namen hun talent verbinden aan een Matige productie als dit.

Niet afgekeken, dus ik onthoud mij van stem.

Matig onderhoudende film, waarin het woord vaag een geheel nieuwe dimensie krijgt.

Een interessant concept zeker in de eerste pak en beet 45 minuten van de film, maar tegelijkertijd ook een film die met dit interessante idee veel meer vraagstukken kon behandelen en dieper op de materie kon ingaan.

De film kiest helaas voor het bekendbare (film) pad maar blijft gelukkig wel vermakelijk.

3*

Goed.

Ondanks dat ik maar twee andere films van Noyce heb gezien is dit tot nu toe mijn favoriet. Zijn andere films kwamen nooit boven een 2,0* uit. Visueel zat het altijd wel goed met die films, maar inhoudelijk was het oersaai. Dat weet Noyce met zijn The Giver eindelijk te verbeteren, en het resultaat schiet gelijk naar boven qua niveau.

Het visuele steuntje wordt aardig meegegeven aan The Giver. De eerste 20 minuten zijn in zwart-wit gedaan, maar niet op een ouderwetse manier. Het doel waarvoor ze worden ingezet is ook direct duidelijk, Noyce weet een dreiging ook niet echt te verbergen, maar veel maakt het niet uit. Origineel is deze film verder ook niet, maar vermakelijk is het zeker wel.

De opzet is een beetje tienerboekachtig. Dit soort verhalen waren rondom die tijd razend populair en ook Noyce probeert hierin zijn steentje bij te dragen. Minder actie en meer focus op de sciencefiction heeft het echter niet goed bij het publiek gedaan. Dat is jammer, want qua vormgeving en inhoud is er weinig mis met The Giver. Niet het beste, maar ook zeker niet het slechtste.

Aardige designs en vormgeving. Camerawerk en cinematografie ook op niveau. Echt groots pakt deze film nooit uit, maar wat het wel aan speciale effecten kent doet de film goed. Acteerwerk is wat minder. Bridges doet het wel goed en Thwaites is ook niet verkeerd, maar Streep acteert iets te veilig en Rush was duidelijk ook nog niet ervaren genoeg voor een rol zoals deze.

Het minpunt aan deze film is vooral het verhaal zelf, die waarschijnlijk ingekort moest worden. Na een rustig begin sluipt het tempo er weinig subtiel in en creëert een rommelige verhaallijn die veel te snel aan je voorbij gaat. Het lijkt alsof de film een aantal scenes overslaat, en bijpersonages die eigenlijk heel interessant moeten zijn (Swift) krijgen nauwelijks focus.

De redelijke finale is gelukkig nog wel aardig en de onthullingen opvallend duister, maar de film is duidelijk PG-13 en veilig. Erg aardig vormgegeven en een leuke look. Vervelen doet de film niet, het kijkt aardig weg maar de rommelige verhaallijn gooit wat roet in het eten. Dat neemt niet weg dat The Giver binnen zijn soort 1 van de betere films is.

Het begon zo goed... Hoe jammer is 't dat ze er niet het maximale uit gehaald hebben.

Ik vind het een leuk en sterk verhaal, maar na ongeveer de helft word het allemaal minder, vergezocht en een almaar dunner wordende verhaallijn.

Er had echt meer in gezeten!

Film over een toekomst met een schijnbaar perfecte maatschappij. Big brother is watching you in het kwadraat. Uiterste controle in een emotieloze samenleving. Natuurlijk komt er een kink in de kabel. Jonas komt achter de waarheid via The Giver wat de machthebbers natuurlijk vervelend vinden. Nog even wat romantiek erbij.
Het probleem vind ik dat de film heel lang doet om naar het plot toe te werken terwijl die erg voorspelbaar is. Vervolgens in korte tijd Jonas kilometers met hitte, kou, bergen, woestijn te maken krijgt. Met een baby in de hand sleetje rijdt. En dat alles met plotseling beschikt over handschoenen, melk, enz. Kortom heel veel onnavolgbare toeval.
De acteurs doen het prima.ze spelen perfecte mensen zonder emotie. Jeff Bridges die The Giver speelt praat een beetje alsof zijn onderkaak naar voren staat. Ook de opgeplakte baard klopt niet. Had beter gekund. Want Bridges is een prima acteur.
Meryl Streep doet het goed als oppercontroleur van de ideale maatschappij.Toch vind ik haar te aardig.
De film laat voor mij achter dat we blij mogen zijn in een maatschappij te leven met allerlei tekortkomingen.

Wauw…

Dat is serieus het woord waar ik deze recensie mee wil beginnen, want wat is dit een prachtige film! Waarom is hij in hemelsnaam nog niet uitgebracht in Nederland?!

The Giver Quartet

The Giver is een hele speciale film en laat je heel warm en goed voelen. The Giver is gebaseerd op het gelijknamige boek van Lois Lowry dat al in 1993 is uitgegeven; één van de klassiekers van de 20ste eeuw. Een Nederlandse vertaling is echter nog niet verschenen, al wordt deze wel medio januari 2015 verwacht. Het boek The Giver is onderdeel van de boekenserie The Giver Quartet dat bestaat uit The Giver, Gathering Blue, Messenger en Son. Allen hebben ze een andere protagonist, maar alle verhalen spelen zich in hetzelfde futuristische tijdperk af.

Ik zal eerlijk bekennen; ik heb het boek niet gelezen. Meestal lees ik voordat ik een boekverfilming kijk het boek, maar het is wel eens fijn om niet te stressen over of ze wel of niet trouw zouden blijven en las ik dit keer het boek niet van tevoren. Dus of de verfilming wel of niet trouw is gebleven aan het boek kan ik je niet vertellen. Meestal is het boek beter dan de film, dus begrijp dat als ik deze film al zo goed vond, hoe goed het boek dan waarschijnlijk wel niet is! Ik zit er dan ook serieus over na te denken het hele kwartet te bestellen.

12 versus 25

In de film zien we Jonas, een twaalfjarige jongen die net als alle andere twaalfjarigen zijn jeugd achterlaat en de gemeenschap gaat dienen. Echter 1 probleem; het is totaal niet realistisch dat Brenton Thwaites een twaalfjarige speelt. Brenton Thwaites is afgelopen 10 augustus al 25 jaar geworden en hij ziet er echt niet uit als een twaalfjarige. Dit geldt overigens ook voor zijn leeftijdsgenoten, die zien er ook niet uit als twaalf. Maar dat terzijde, want de film is echt geweldig.

Uitverkoren

Jonas blijkt uitverkoren te zijn tot Keeper of Memories. Er is altijd maar 1 bewaker van herinneringen, behalve wanneer een nieuwe bewaker van herinneringen verkoren wordt en het tijd is voor de overdracht van deze herinneringen. De rest van de gemeenschap heeft geen herinneringen aan vroeger. In de gemeenschap waarin ze nu leven is geen plek voor geweld, pijn en haat, maar door het verbannen van emoties missen ook gevoelens als liefde en blijdschap. Je hebt geen echte familie, maar baby’s worden toegewezen aan gezinnen. Er is geen privacy want overal vliegen cameraatjes en elk huis zit blijkbaar ook vol met camera’s. Gebruik je niet de juiste woorden en vertoon je niet het juiste gedrag dan wordt dit kenbaar gemaakt.

Zwart-wit

Maar wat eerst vooral mist is kleur! De film begint zwart-wit. Dit vond ik persoonlijk erg bijzonder, want ik kijk nooit zwart-wit films, maar het is erg toepasselijk voor dit verhaal. In de gemeenschap is het belangrijk dat iedereen gelijk is, en doordat de gemeenschap zwart-wit is, is er ook geen onderscheid in onder andere ras. In de loop van film zien we hoe The Giver (de huidige Receiver/Keeper of Memories en adviseur van de ouderen) Jonas de herinneringen aan vroeger geeft. Jonas ervaart vervolgens ook steeds meer gevoelens en de film krijgt langzaamaan steeds meer kleur. Een heel interessant proces. Het feit dat er ook een baby meespeelt in dit verhaal zorgt er des te meer voor dat ik meeleef. Maar met deze herinneringen komt ook aan het licht dat deze Utopia eigenlijk een Dystopia is.

Sterke acteurs

De acteurs zijn erg sterk in deze film – ook al vond ik dat Jeff Bridges soms wat apart praatte – en de 97 minuten die de film duurt vliegen voorbij. Je wordt het verhaal ingezogen. Toen we bij het einde van de film kwamen vond ik het jammer dat het afgelopen was, want ik wilde nog wel zien hoe het verder ging ná dit einde. Maar het was wel een bevredigend einde, het verhaal was wel op een manier afgesloten. Ik keek op tegen de film omdat Taylor Swift erin speelt, maar die rol bleek echt heel klein te zijn- hoewel het personage wel een bijzondere rol heeft in het verhaal – en wat ze speelde deed ze goed.

Een aanrader

Meer wil ik eigenlijk niet over het verhaal vertellen omdat het veel mooier is als je het straks zelf kunt ervaren. De DVD komt in het buitenland als het goed is in november/december uit – althans dat zegt Amazon – maar of de film in Nederland op DVD uitkomt of misschien nog in de bios is onbekend. Vreemd, gezien de film al wel uit is gebracht in onder andere Engeland, Italië, India en Kroatië. Ik vind het in elk geval een echte aanrader! Hieronder nog de trailer.

Deze recensie verscheen eerst op mijn blog. Deze is offline sinds 1 november 2024. Daarom heb ik alle recensies hiernaartoe verplaatst (om ze te behouden).

Weer zo'n film met een mooie aanloop. En dan... Naar het einde toe wordt het helaas helemaal afgerafeld. Ook teveel losse eindjes: hoe voedde hij de baby? Hoe kwam hij aan winter kleding terwijl hij uit een klimaat neutrale omgeving komt?

O ja, dat was inderdaad Taylor Swift die ik tussendoor zag.

Het schijnt dat Jeff Bridges ooit in z'n vrije tijd met zijn familie dit verhaal zelf al es opgenomen heeft, met Lloyd Bridges erbij! Dat zou ik wel es willen zien