Pleasantville (1998)

Hele leuke 'feel-good' movie.
Als je je éénmaal kan inleven in dit verhaal, kn het werkelijk niet meer stuk.
Erg origineel concept en lekkere 50 - 60's sfeer
4

Leuke film om te kijken als je met griep op de bank ligt.

Leuke en originele film, prachtig gebruik van de kleuren, mooie settings, leuk acteerwerk(vooral die massale verontwaardiging bij doodnormale dingen 😛). Soms duurde het me wel wat te lang, denk dat er makkelijk een half uur van de film had afgekund. Dit zit me toch wel een beetje dwars, ondanks het leuke gegeven.

3,5*

Helemaal mee eens. Dit is juist datgene wat deze film voor mij boven het gemiddelde doet uitsteken.


Ook hier kan ik mij goed in vinden. Dit is datgene wat de film voor mij helaas weer in waardering doet afnemen, zodat er voor mij in zijn geheel toch niet meer dan een gemiddelde waardering van 3,0* overblijft.

Ik weet niet of dit hier al gezegd is geworden, maar wat mij betreft is deze film een mengeling tussen Back to the Future en The Truman Show. Wie die films gezien heeft weet wel waarom.
Het concept van de film is daarentegen toch wel origineel, en de toepassing van wit/zwart vs kleur wordt mooi toegepast. En Tobey en Reese doen het natuurlijk allesbehalve slecht op acteervlak. Daarom toch wel een verdiende 3.5*

Erg fijne film om naar te kijken en wat een heerlijk nummer van Fiona Apple als afsluiter.

Goed, met name de serieuze ondertoon vond ik, in tegenstelling tot een aantal anderen, erg goed verwerkt. Daardoor voor mij een zwarte komedie.

Afgezien van het feit dat ik het camerawerk ten aanzien van het kleurgebruik fenomenaal vond, deed het verhaaltje zelf niet zoveel met me.
Terug in de tijd op wat voor manier dan ook kennen we dan ook uit vele andere films. De verschillende opvattingen in de jaren 50 ten opzichte van nu komen wel heel goed en op een aparte manier aan het licht zo.
Acteerwerk was ook niks mis mee. Leuk om een keer in zijn geheel te hebben gezien nu.

Mierzoet filmpje dat echt totaal niet voor mij is weggelegd, leuk voor de liefhebbers, maar daar ben ik absoluut geen onderdeel van.

Heel origineel gegeven, waar echter veel meer mee kon worden gedaan. Is het de leeftijd van de hoofdpersonages, in combinatie met beelden in het begin, die er voor zorgde dat ik de hele tijd het gevoel had naar een teenage-high-school-film te kijken?
Leuk, maar het had veel beter en veel boeiender gekund.

Magisch realistisch.... De uitwerking van zwart-wit naar kleur en van 2-dimensionaal naar 3-dimensionaal zowel in beeld als in emotie vind ik erg goed gedaan en mooi om naar te kijken. Het tijdsbeeld van de '50s vertegenwoordigt voor mij meer eenvoud, meer ingetogen omgangsvormen en minder (technische) ontwikkeling, wat ik hier goed terug zag. Of het is maar hoe je het ziet, met meer eenvoud of met meer regulatie (minder chaos, minder keus). Deze film was voor mij een feestje om naar te kijken.

Ik heb deze film onlangs voor de 3e (of 4e?) keer gezien. Ik vind hem steeds mooier worden. Niet alleen het kunstige gebruik van zwart-wit en kleur, maar ook de verhaallijn spreken mij erg aan. En niet te vergeten natuurlijk de duidelijke boodschappen: de angst voor het nieuwe en onbekende, de massale aanval op het restaurant, de boekenverbranding, de rechtszaak over de zoektocht naar je eigen identiteit, enz. Wat mij betreft had er wel wat meer jaren ’50 muziek in gemogen. Maar ik ben al blij dat ik weer heb mogen luisteren naar het heerlijke “Tave Five” van Dave Brubeck. De acteerprestaties zijn van een prima niveau met als uitschieter Joan Allen. Maar ja, die is altijd goed. Echt een heerlijke film, die mij weer helemaal terugvoert naar mijn middelbare schooljaren.

Wat me het eerste halfuurtje nogal deed denken aan een oude Disney-film over de allround-tienerkwesties, wist zich toch nog te ontpoppen tot een mooi staaltje moraliteit. Voor mij betekent dit vooral wat ik in de film zag als het losbreken uit de traditionele 'richtlijnen' waarin de mensen uit het stadje zijn vastgeroest, en het zoeken naar de vrije wil, eigen natuur en vrijheid.
Dit werd visueel ook nog eens vrij mooi uitgespeeld met het zwart-wit versus geleidelijk kleuren-effect. Ook enkele politieke nootjes werden subtiel aangehaald in de film, denk dan vooral aan de 'no coloreds-borden' langs de weg en de 'kristalnacht' all over again.

Hoewel het begin dus even moeite kost om de moed erin te houden, is deze film toch zeker het doorkijken waard!

Leuke, vrolijke, levendige, doordachte, gedetailleerde, onderhoudende en eigenaardige komedie met enige film noir elementen en verrassende onderwerpen, waarin de jaren vijftig weer ontstaan en afwisselend grappige en treurige scènes voorbij gaan. De overgangen van zwart-wit beelden naar diepe verzadigde kleuren verlopen naadloos.

Er wordt hier een bijzondere wereld geschapen waarbij de toekomst onzeker is en de bewoners niet beseffen dat er meer is buiten hun eigen dorp. Broer en zus worden tussen deze mensen gedropt via de televisie en al snel blijkt dat de twee enorme invloed kunnen hebben door slechts een kleine handeling uit te voeren. Het balletje gaat rollen, er ontstaat een domino-effect en David komt meerdere malen voor een lastige keuze te staan: vertelt hij hoe de zaken er ècht voor staan of laat hij ze in hun vredige leventje leiden. Reacties van de betrokkenen ( ''where's my dinner?'' ) zijn schitterend. Jammer van het mierzoete einde waarin David de rol van tovenaar alsmede verlosser opeist en waarbij het gekleurde publiek juichend achter zijn rug staat. Gelukkig betreft dat enkel de laatste twintig minuten en weet het voorgaande deel je op sublieme wijze mee te slepen met leuke personages en prachtige kleurcontrasten.

Zowel op verhalend als cinematografisch vlak een erg origineel sprookje waarin moderne normen en waarden getoetst worden aan de puriteinse fifties. De uitwerking van de fictieve zwart-witwereld die langzaam ingekleurd wordt als een tekening is knap gedaan en levert enkele mooie, kunstzinnige shots op. Het concept van verdwijnen in een nostalgische televisieserie bevat tevens een aantal leuke ideeën, zoals dat van de fysieke begrenzingen van het dorp die in de bekrompenheid van haar burgers gereflecteerd worden. Ook een passende soundtrack overigens, gaande van oldskool jazz tot stroperige swings.

Prachtige film waarin een broer en zus ruzie krijgen om een afstandsbediening en naar een sitcom uit de jaren '50 worden getransporteerd. Een origineel verhaal met een evenzo originele uitwerking. De prachtige look van de film heeft ook een duidelijke functie en is daarmee een belangrijk onderdeel van het verhaal. Grappig met een aantal verrassend ontroerende momenten. Een fijne cast die ook uitstekend werk aflevert.

Mooie, zelfs prachtige film waarbij de orginaliteit een belangrijke rol speelt.

Nog eens een kijkbeurt. Hij is wel leuk, maar ook erg zoetjes; wat meer venijn had niet misstaan. De scènes waarin iets zwartere humor naar voren komt (pa die zijn avondeten maar niet kan vinden en het vervolg bij de bowling) zijn het best te pruimen. Maguire begint af en toe zelfs een beetje te irriteren met zijn zelfgenoegzame blik, en ook voor het overige is het acteerwerk aan de lijzige en sentimentele kant te noemen. Het zal zo bedoeld zijn, maar ik merk dat ik het minder kan waarderen dan voorheen.

Visueel is het prima aan te kijken, maar ook daar is het weer tamelijk braaf en cliché. Af en toe zat ik zelf al in te vullen hoe dit beter had gewerkt als een horror - maar dat ligt ook aan mijn persoonlijke voorkeuren. Al met al niet slecht, maar dat is het dan ook wel. Witherspoon is weer yummy.

Van 3,5* naar een te krappe 3,0* = 2,5*.

Leuke en bovenal originele fantasyfilm.
De tamelijk onschuldig gebrachte maatschappijkritische noot kon ik ook wel waarderen (de huiver ten opzichte van verandering bij grote groepen mensen en het halsstarrig vast willen houden aan het heden/verleden). Visueel is het kleuren & zwart-wit spelletje mooi uitgevoerd en de cast straalt een aanstekelijke dosis plezier uit.
Qua humor kan ik absoluut niet zeggen dat ik me ooit echt bescheurd heb, maar de film kijkt wel aangenaam "vrolijkjes" weg 🙂

3,5*

😴.... ja je ziet het goed. Erg veel nut heeft het niet om berichten te schrijven bij films als je die toch niet meer gaat zien. Ik had deze al eens gezien, dus nu eerder noodzaak. Want ik dacht ik probeer het nog maar eens maar 😴. Soms zie ik dat bij herkijken dat ik goed fout zit maar meestal toch niet. Films waarin ze terug gaan in de tijd liggen mij niet zo. Er zijn wel uitzonderingen, maar Far from heaven, down with love ......., nou nee bedankt.
Natuurlijk is het geen straf om naar films met Witherspoon te kijken. Visueel zit de film ook goed in elkaar De jaren '50 is ook een hele mooie tijd, de wederopbouw van na de oorlog, mooie muziek en films ...maar ook taboerijk en alles binnen de lijntjes. Je mag nog blij zijn dat je mensen zoals James Dean en de rock and rollers had in die tijd om de mensen weer eens wakker te schudden. Want aan de andere kant was het dus ook wel een saaie tijd en dat zie je in deze film ook weer terug. 1.0

- Originele film
- Mooi contrast zwart/wit en kleur
- Verwijzing naar maatschappelijke problemen

- Film duurt wat te lang om constant te boeien

Ik houd van dit soort films (fantasy - naar een andere tijd/wereld) en het verbaast me dan ook dat ik deze film nooit heb gezien of van gehoord. Toen ik hem dan eindelijk in bezit had kon ik dan ook niet wachten om hem te gaan zien. Hij is me absoluut niet tegen gevallen, maar was op één of andere manier anders dan ik had verwacht. Het was in mijn ogen absoluut geen komedie, eerder drama.
Minpunt aan de film was dat het mij iets te langdradig was, het middenstuk had korter gemogen. Maar voor het goede begin en eind én de mooie boodschap van de film krijgt hij van mij 4*.

Nog best een leuk verhaal en concept. Heerlijk die naïeve 50's uit de TV series. Het kleur-met-zwart-wit gebruik is leuk gedaan. Hier en daar wat schoonheidsfoutjes met het kleurgebruik, maar de film bevatte een lekker sfeertje. Tegen het einde zakte de film iets in, maar al met al leuk gedaan.

Vermakelijk en vrolijk filmpje over 2 mensen die in de wereld van Pleadantville terecht komen. Verwacht er niet te veel van maar het is een vrolijk wegkijkertje met een goede sfeer.

Grappige gimmickfilm die (indirect) een beschouwing geeft op de jaren '50 en de veranderingen die sindsdien ingezet zouden worden. Tobey Maguire is geknipt voor zijn rol. Hij heeft het imago als een achter de feiten aan lopende sul en dat past hier goed als ie samen met zijn zus (Reese Witherspoon) vanaf de jaren '90 teruggeflitst wordt naar Pleasantville. Dit plaatsje staat symbool voor de onbegrensde truttigheid van toen, maar langzaamaan zorgen broer en zus ervoor dat taboes doorbroken worden en er figuurlijk en letterlijk wat kleur in het leven komt van Pleasantville. Dikke pluim overigens voor Gary Ross, die regie, productie en ook nog de boel schreef, hij heeft er echt iets moois van gemaakt! Wel is het ietwat te lang, maar voor de rest een prima film!

Het idee met de afwisseling tussen kleur en zwart-wit is origineel. Pleasantville staat voor de goeie ouwe tijd, toen geluk heel gewoon was. Er was meer veiligheid en zekerheid. Het was echter ook een tijd met een conservatieve moraal: de pater familias die bij z'n thuiskomst het eten op tafel verwacht, racisme en segregatie - zie de sneer over your colored girlfriend. Vanuit een luchtig uitgangspunt worden ernstige en actuele thema's aangekaart. Helaas is het einde nogal melig en moraliserend.