Heavenly Creatures (1994)

Een wat aparte film uit het oeuvre van Peter Jackson; eentje die redelijk serieus is, al zitten er met die droomscènes en rare fantasieën natuurlijk voldoende typische Jackson beelden in met rare creaties en gore momenten. Dit schijnt de eerste grote rol van Kate Winslet geweest te zijn en dat valt ook wel te zien. Ik vond haar overacting niet erg interessant, al zat dat natuurlijk haar rol geweest zijn. Verder valt wel op dat ook destijds Jackson al die fijne, eigen stijl had die je ook weer goed kan zien met de natuurshots en met afwijkend camerawerk. Al met al geen hoogvlieger, maar best te doen.

3*

Bijzondere film waarbij wat camerawerk betreft alles uit de kast wordt gehaald: schitterende beelden van Nieuw Zeeland in de jaren 50 en van de fantasieen van de 2 meiden. Ook op het gebied van kleur hier en daar wat hoogstandjes. En voor de komische noot de nodige close ups, soms zien we zelfs alleen een mond met scheef gebit die het woord "homosexuality" stottert.

Overigens niet accuraat, volgens de Wiki was de relatie niet lesbisch, maar de film wijkt hier van af. Wel zijn de dagboekfragmenten van Pauline gebruikt.

Ik kreeg gelukkig niet het gebruikelijke eenzijdige negatief beeld van die jaren 50. Natuurlijk, die scholen waren niet kindvriendelijk genoeg en de mores waren te stijf. Maar deze kinderen kwamen meer buiten de deur en gebruikten hun eigen fantasie meer.

Winslet is goed en is nog maar een jaartje verwijderd van sterrendom door Titanic (een veel slechtere film) maar Lynskey, de meer duistere van de twee, maakt het meeste indruk. De omringende cast is soms wat karikaturaal, veel van de mannen zijn erg sullig, de moeders wel wat genuanceerder, zeker die van Lynskey en dat maakt het niet een makkelijke film. Er wordt geen partij gekozen, de ouders zijn te beknottend maar de meiden zijn ook nogal gestoord.

Geweldig hoe de fantasieen van de meisjes in beeld gebracht worden. Een ode aan de fantasie waar de zoetsappige Amelies van de wereld een puntje aan kunnen zuigen. En ja, die fantasieen hebben wel het probleem wat typisch is voor dagdromers: ze zijn voor anderen minder interessant. Lees in dit kader maar over maladaptive daydreaming, dit is een interessante stoornis die een leven behoorlijk kan bemoeilijken. Toch is hun vriendschap zo sprankelend dat je jaloers wordt. En hun zweverigheid is met de bijbehorende sentimentele soundtrack aandoenlijk. Bovendien heeft eentje het toch nog tot romanschrijfster geschopt.

Het laatste half uur zakt de film in. Weg is het tempo en de enorme vitaliteit maar hetzelfde geldt voor de 2 meiden die erachter komen dat ze elkaar binnenkort niet meer zullen zien. Dan beramen ze hun "plan". Het meest tragische en domme hiervan: de moord lost helemaal niets op en ze mogen elkaar evengoed nooit meer zien. Dit was toch eigenlijk niet anders geweest als ze niet veroordeeld waren want dan was Winslet evengoed naar Zuid Afrika gegaan?

“We have decided how sad it is for other people that they cannot appreciate our genius.”

Uitstekende film. Ik zou graag zien dat Peter Jackson weer teruggaat naar dit soort kleinschalige, intieme, donkere en wat vreemde films, want je ziet aan alles dat Heavenly Creatures een passieproject is van hem.

Het is een scherp en donker coming of age verhaal, maar Jackson zorgt er ook voor dat de film op bepaalde momenten grappig, absurd en zeer eigenzinnig is. Dat komt ook door Lynskey en een jonge Kate Winslet, die op een natuurlijke manier twee tieners weten neer te zetten die naar vrijheid hunkeren, maar steeds door de mensen in hun omgeving in een bepaald keurslijf worden gestopt. Totdat het uiteindelijk explodeert in een laatste gedeelte waarin je ziet wat voor fantastisch regisseur Jackson is.

Wat 'n maffe film. De liefde tussen de twee karakters snapte ik nog wel, maar die fantasie wereld erom heen, vond ik uiterst irritant. Ook het Engelse geschreeuw van Kate Winslet was irritant. Het karakter van Melanie had vanaf het begin af aan psychopatische trekken.

Ook heel erg jammer dat de liefdes scene half werkelijkheid, half fanatasie wereld is. Een goed realistisch in beeld gebrachte scene had voor mij de film redelijk goed gemaakt.

Uitstekend!

Peter Jackson blijft een vreemde snuiter. Eerst levert hij de meest foute horrorpulp af, later scoort hij hoog met de hele Lord of the Rings-reeks... en zo nu en dan komt er wel eens een serieus filmpje te bod... maar dan wel met de nodige elementen. Heavenly Creatures is zo'n film... eigenlijk een beetje een film die in dezelfde categorie valt als The Lovely Bones.

Het verhaal vind plaats in Nieuw-Zeeland in de jaren 50; waar het christendom epidemisch is, net als in Amerika en Europa. Maar sommigen doen hun ogen open. Een van die personen is de zekere Pauline, die zich overduidelijk groen en geel ergert aan dat hele overbeladen gedoe die ze dagelijks moet ondergaan in naam van God. Maar dan lijkt haar leven te veranderen als op een dag, de Engelse Juliet mag deelnemen in haar klas. En bij deze Juliet weet je het meteen; dit is een nachtmerrie voor de kuise omgeving.

Wat volgt is een buitengewone en bewonderende vriendschap en lijkt het leven van Pauline door Juliet voorgoed te veranderen. Ze komt steeds meer los van haar dominante moeder en neemt deel aan de openheid van deze Engelse familie. Wat ook erg goed werkt is dat het allemaal erg fleurig, vrolijk en in feel good koren in elkaar wordt gezet en dat het diepe melancholische en dromerige een beetje terzijde wordt gehouden. De soundtracks, waarbij ik toch wel moet denken aan jeugdfilms, weet de vrolijkheid en de speelsheid ook aan te sterken.

En Peter Jackson zou Peter Jackson niet zijn als hij zijn creativiteit erin gooit. De droomwerelden, met de klei-figuranten (van bijvoorbeeld beroemde muzikanten) zijn erg sterk en metaforisch weergegeven. Een erg fraai concept, die Peter Jackson, zoals ik hierboven al bekend maakte, in The Lovely Bones enigszins overdeed.

De film wil eigenlijk zodanig de hoopvolle richting in gaan dat je je amper kan voorstellen dat er een onherroepelijke einde aan zit te komen.

De twee meisjes worden ook behoorlijk sterk neergezet door Kate Winslet en Melanie Lynsky. Het is wel even een tijdje geleden dat ik zulke sterke rollen voorbij zag komen. Naarmate de film langer duurt, lijkt alles ook niet meer over rozengeur en manenschijn te gaan. Ook al vechten de twee vriendinnen ervoor. De sterke dagboek-monologen werken er ook op den duur goed bij.
En ja, je hoeft er weinig over te zeggen: Liefde tussen dezelfde geslachten was een ziekte in de jaren 50. De uitwerking daarvan werkt langzaam, maar zeer zeker, toe naar een fatale beslissing.
En ja, het einde... en de conclusie en de associaties met dat schip slaan in als een bom.

Ja, ik weet niet wat ik erover kan zeggen. Dit was gewoon een onvergetelijke performance en een keihard lesje geschiedenis.

Petje af!

5,0*

Ohja:

Patti Page : (How Much Is) That Doggie In The Window - YouTube