Uitstekend!
Peter Jackson blijft een vreemde snuiter. Eerst levert hij de meest foute horrorpulp af, later scoort hij hoog met de hele Lord of the Rings-reeks... en zo nu en dan komt er wel eens een serieus filmpje te bod... maar dan wel met de nodige elementen. Heavenly Creatures is zo'n film... eigenlijk een beetje een film die in dezelfde categorie valt als The Lovely Bones.
Het verhaal vind plaats in Nieuw-Zeeland in de jaren 50; waar het christendom epidemisch is, net als in Amerika en Europa. Maar sommigen doen hun ogen open. Een van die personen is de zekere Pauline, die zich overduidelijk groen en geel ergert aan dat hele overbeladen gedoe die ze dagelijks moet ondergaan in naam van God. Maar dan lijkt haar leven te veranderen als op een dag, de Engelse Juliet mag deelnemen in haar klas. En bij deze Juliet weet je het meteen; dit is een nachtmerrie voor de kuise omgeving.
Wat volgt is een buitengewone en bewonderende vriendschap en lijkt het leven van Pauline door Juliet voorgoed te veranderen. Ze komt steeds meer los van haar dominante moeder en neemt deel aan de openheid van deze Engelse familie. Wat ook erg goed werkt is dat het allemaal erg fleurig, vrolijk en in feel good koren in elkaar wordt gezet en dat het diepe melancholische en dromerige een beetje terzijde wordt gehouden. De soundtracks, waarbij ik toch wel moet denken aan jeugdfilms, weet de vrolijkheid en de speelsheid ook aan te sterken.
En Peter Jackson zou Peter Jackson niet zijn als hij zijn creativiteit erin gooit. De droomwerelden, met de klei-figuranten (van bijvoorbeeld beroemde muzikanten) zijn erg sterk en metaforisch weergegeven. Een erg fraai concept, die Peter Jackson, zoals ik hierboven al bekend maakte, in The Lovely Bones enigszins overdeed.
De film wil eigenlijk zodanig de hoopvolle richting in gaan dat je je amper kan voorstellen dat er een onherroepelijke einde aan zit te komen.
De twee meisjes worden ook behoorlijk sterk neergezet door Kate Winslet en Melanie Lynsky. Het is wel even een tijdje geleden dat ik zulke sterke rollen voorbij zag komen. Naarmate de film langer duurt, lijkt alles ook niet meer over rozengeur en manenschijn te gaan. Ook al vechten de twee vriendinnen ervoor. De sterke dagboek-monologen werken er ook op den duur goed bij.
En ja, je hoeft er weinig over te zeggen: Liefde tussen dezelfde geslachten was een ziekte in de jaren 50. De uitwerking daarvan werkt langzaam, maar zeer zeker, toe naar een fatale beslissing.
En ja, het einde... en de conclusie en de associaties met dat schip slaan in als een bom.
Ja, ik weet niet wat ik erover kan zeggen. Dit was gewoon een onvergetelijke performance en een keihard lesje geschiedenis.
Petje af!
5,0*