The Man with the Golden Arm (1955)

Geweldige acteetprestaties van Sinatra, die hier voor een oscar had willen winnen inplaats van "From here to eternity"

Sinatra is inderdaad sterk in deze film maar Kim Novak blijft me nog het meeste bij vanwege haar gewoonweg betoverende verschijning.

Film begint niet al te bijzonder maar wordt steeds maar beter en beter. Naast geweldige rol van Sinatra ook prima bijrollen.

Erg grimmig trouwens voor een film uit de jaren '50.

Goed acteerwerk van Sinatra met een uitermate fijne score van Elmer Bernstein. Daarmee is zo'n beetje alles wel gezegd. 3 sterren

Andere poster variant.

Een film die nog wat gezapig begint, maar naar het einde toe beter en beter wordt. Een van de eerste films die drugsgebruik, en de gevolgen daarvan "realistisch" liet zien. Sinatra zet een uitstekende hoofdrol neer (wellicht de beste uit zijn carriere) en ook Kim Novak is erg goed. Helaas is de vriend (Arnold Stang) van Frankie nogal irriterend met zijn theatrale acteerwerk. Niettemin is dit een van de betere films van Preminger.

4*

Deze film zit ook in de game The Darkness verwerkt! Je kan hem daar op een televisie in het spel bekijken, wel grappig.

Met een geweldige Sinatra.

Respect voor Preminger en Sinatra dat ze dit onderwerp op deze gewaagde manier aansnijden. Helaas is dat het enige positieve wat ik kan melden over deze film. De combinatie van een ontzettend zwak en voorspelbaar script met acteurs die ongelooflijk theatraal acteren, leidt op bepaalde momenten tot ongeloof en ergernis bij mij als kijker. Waar Sinatra op zoek was naar “een fix”, moest ik mij inhouden om de film niet stop te zetten. Ik kan veel hebben, maar deze combinatie tussen voorspelbaarheid en melodramatische momenten werd mij echt af en toe teveel. Enige lichtpuntje was Sinatra, die zijn rol in vergelijking met de rest van de cast nogal ingetogen speelt. Een film om snel te vergeten.

Mooie, groezelige decors, leuke sfeer bij wijlen maar ik had er wel wat meer van verwacht. Claustrofobische sfeer waarbij je heel goed voelt dat alles op een set in een heel kleine studio is gedraaid.

Ook past het plaatje op het eind belachelijk eenvoudig in elkaar en dat doet de fiklm ook al niet veel goed. Heroïne? Even een ancht cold turkey doorbijten en de werld lacht je weer toe!

Novak kon me ook niet echt bekoren.

Wel genoten dus van de vuile sfeer en de vieze pakken. was wel echt marginale jaren vijftig.

An Otto Preminger joint.

Na het zien van dit stijlvolle drama omtrent junkie Sinatra en zijn dagelijkse beslommeringen in de achterbuurt, zou je bijna weten waar Spike Lee de mosterd vandaan moet hebben gehaald. Misschien niet allemaal, maar toch. Uit de voorraadkast van Preminger dus. In ieder geval een beetje. Arnold Stang ziet er zelfs uit als de blanke vader van het bebrilde brein achter onder anderen ‘Do the Right Thing’.

Ook hier wordt de buurt als decor op uitmuntende wijze gebruikt. Zoals niet alleen Preminger en later Lee dat zouden doen, maar wel op sfeervolle wijze. Zo krijg je als filmkijker het gevoel buren te zijn uit dezelfde straat. Iets wat allen de allergrootste regisseurs voor elkaar kunnen krijgen. Mede daardoor en een aantal goede acteerprestaties kan deze klassieker nog steeds mee, alle gedateerdheid ten spijt.

Goed.

gouden arm van het kaarten en spuiten.

acteerwerk komt koddig over, bij het irritante af, alleen Kim Novak is tijdloos sereen.

Best een goede film, maar de The Man With the Golden Arm wist me niet helemaal te pakken. Het is behoorlijk sfeervol door de zwart-wit fotografie en stemmige (hoewel ook wel ietwat hysterische) jazzmuziek. De op zich mooie set werkt ten dele. Eigenlijk past het beter bij een Wilder komedie dan bij zo'n film. De echte straten van een stad, zoals bijvoorbeeld in Mean Streets om eens wat te noemen, maken toch meer indruk dan zo'n geregisseerd podium, waarin de voorbijgangers netje on que (spel je vast niet zo) voorbij komen lopen.

Preminger rekte de Hayes code wat op, heb ik zo het idee. Ik zag volgens mij geen oudere Hollywood film die zo open een drugsverslaving liet zien. Sinatra is een van de weinige voorbeelden van een zanger die ook echt kan acteren, waardoor het behoorlijk geloofwaardig wordt. Veel personages en gebeurtenissen daaromheen echter, zijn wat cartoonesk waardoor het geheel weer wat naïef overkomt. Zo'n drugsdealer bijvoorbeeld is net wat te duidelijk aan het manipuleren. Toch heeft deze film duidelijk zijn sporen verdiend en is hij van invloed op veel jaren '70 werk.

Beetje gemengde gevoelens, wat dat betreft snap ik de semi-klassieke status van de film wel. 3,25 sterren.

Wanneer Otto Preminger naast een uitmuntende Frank Sinatra twee échte actrices had gezet in plaats van de etalagepoppen Parker en Novak, dan was dit naar mijn gevoel een heel mooie, pakkende film geworden. Door het zeer matig acteren van de dames, die beiden een cruciale rol vervullen in het verhaal, ontstijgt de film nu amper de middelmaat. Dat is toch wel jammer, want voor de jaren ’50 is het best een gedurfd verhaal. Het goeddeels tegenvallende acteerwerk verhindert evenwel dat de film een blijvende indruk maakt.

Toch wel respect voor Preminger dat hij keer op keer niet alleen films wist te maken over controversiële onderwerpen, maar dat ook nog eens op een volwassen manier deed. In zijn beste werk krijg je verhalen die net wat ruwer zijn in hun verloop en geloofwaardiger aandoen dan veel tijdgenoten. Het is min of meer logisch dat hij de eerste zou zijn die openlijk in Hollywood een film over drugsgebruik zou maken.

Hij verdient krediet voor de manier waarop. Er wordt niet te hard geprobeerd om Sinatra onnodig sympathiek te maken of de verslaving al te makkelijk te verklaren. Wanneer hij een "fix" nodig heeft moet alles daarvoor wijken. Het bekendst is de scène waarin Frankie Machine cold turkey afkickt in een hotel. Begrijpelijk, want daar kan Sinatra een tour de force aan acteren leveren. Echter, nog sterker vond ik de wanhoop van veel eerdere scènes. Het beste moment voor mij was toen Sinatra naar zijn dealer ging, maar die eerst een sportwedstrijd op tv wou afzien. Let op het hulpeloze gezicht van Sinatra als hij zit te wachten. Haast een klein kind. Het kan ook niet genoeg gezegd worden dat dit een immens goede performance is van Sinatra, wellicht zijn beste. Het is niet slechts een stuntrol op een sensationele manier gebracht, maar een bijna naakte performance, pijnlijk om naar te kijken.

Jammer dat er ook een onhandig plot omheen is geschreven. Preminger en Sinatra geven alles tijdens de drugsgerelateerde scènes, maar kennelijk moest Hollywood toch nog tevreden gesteld worden met wat scènes eromheen. Eleanor Parker speelt al niet bepaald realistisch, maar haar rol is ook vrij absurd. Een vrouw in een rolstoel die heel toevallig op de bovenste verdieping woont en daardoor niet het huis uit kan (de benedenburen waren heel behulpzaam, waarom niet van appartement wisselen?). Het is allemaal zo geschreven om haar een moord te laten plegen. Een moord gevolgd door een zelfmoord die alles netjes op lossen. Meteen de twee dingen die Sinatra tegenhielden uit de weg geruimd, zonder dat hij daarvoor iets hoeft te doen. Lekker makkelijk. Op een zelfde manier vond ik het jammer dat Sinatra niet slechts zijn auditie verpest door drugs, maar dat daar ook een (paar?) avond(en) gedwongen kaartspelen aan vooraf ging(en). Is drugs op zichzelf al niet genoeg als onderwerp?

Een nogal melodramatisch plot dus. De sterkste scènes worden er niet zwakker door en de hoofdfocus is perfect uitgevoerd. Echter, ik vermoed dat de randzaken de reden zijn dat dit toch niet een enorme klassieker is geworden, ondanks dat hij zijn tijd wel vooruit was en bekend staat als één van de beste van Sinatra.
3,5*

Hoewel deze film noir terecht bekend staat als de eerste Hollywood-film met een eerlijke weergave van drugsgebruik - en daarmee een klap was in het gezicht van de Production Code-censuur van die periode - is dit vooral een film over emotionele en fysieke afhankelijkheid.

Ja, Frankie is afhankelijk van heroïne, maar ook van financiële stabiliteit en van Molly's zorg en appeal. Dealer Louie, pokerorganisator Schwiefka, draaideurcrimineel en maat Sparrow en geliefde Zosh zijn op hun beurt afhankelijk van Frankie, en schromen niet om misbruik te maken van Frankies positie als afkickende junk. Op het moment dat Frankie zijn eigen leven een nieuwe draai wil geven wordt het ecosysteem in de sloppenwijk verstoord, met alle gevolgen van dien.

(Zelfs het huisje-boompje-beestje-ideaal zoals gepresenteerd in de winkeletalage wordt door Preminger getoond als een steriele droom waarop Frankie en Molly hun geluk op projecteren, klaar om geconsumeerd te worden).

Daarmee weet Preminger slim zien hoe systematische onderdrukking werkt. Dat je je leven wilt beteren, betekent niet dat dit je omgeving dit toelaat. In een crimineel milieu zullen mensen met minder kansen pakken wat ze kunnen, en iemand benijden die de mogelijkheid en het talent heeft boven zijn omgeving uit te stijgen.

In andere woorden, het gevaar van een verslaving zit 'm niet alleen aan de gebondenheid aan het materiële - de drug, seks, alcohol, etc. - maar ook in het immateriële - de sociale omstandigheden waar je als individu weinig zeggenschap over hebt.

Preminger weet dit allemaal goed in een hard cinematisch drama te verpakken. Het zwakke punt - de melodramatische rol van Eleanor Parker als hysterische echtgenoot - wordt ruimschoots goed gemaakt door een goede chemie tussen Frank Sinatra en Kim Novak en een goede wisselwerking tussen Bernsteins dramatische jazz-score ('zwarte' jazz was toen nog de soundtrack van de Amerikaanse criminele onderwereld - opvallend genoeg is er een geen Afro-Amerikaan te zien tijdens de big band-auditie) en Premingers cinematografie. De eerder genoemde etalage-scène, de 'cold turkey' en de eerste terugval van Frankie zijn mijn hoogtepunten.

Na Laura weer een geslaagde Preminger-film - waar ik wederom stijlkenmerken van David Lynch in terug zie.

In veel opzichten een fraaie film. Stilistisch veelal Preminger in het kwadraat. Veel voor Hollywoodbegrippen lange scenes zonder cuts die van focus veranderen. Toffe jazzmuziek die vaak meebeweegt met de film. Een optelling van genie Saul Bass. Een fantastische rol van Sinatra, Maar er is in deze film een hele grote smet en dat is de rol van Eleanor Parker. Zowel haar acteren als hoe haar hele personage is opgebouwd is weinig overtuigend. Ik snap de bedoeling, Preminger is er dol op om karakters aan elkaar te spiegelen en doet dat hier ook met de afhankelijkheid die door deze film speelt. Alleen wordt Parker nergens een personage dat echt voelt.

Dat is een smet op een bijzondere film maar zorgt er wel voor dat dit voor mij zeker niet Premingers beste is. Overigens is dit niet alleen door de optelling en andere soundtrack duidelijk een 1955-film en niet een uit 1950 ofzo. Ook de realistische manier waarop verslaving wordt weergegeven is een teken dat de hays-code al ruimer werd geïnterpreteerd in deze tijd. Deze film was een paar jaar eerder niet gemaakt. Terwijl ik dit schrijf lees ik dat dat inderdaad zo is. Eind jaren '40 heeft John Garfield al een poging gewaagd dit van de grond te krijgen, maar de censuur hield het tegen. Preminger was al bezig de Hays-code uit te dagen met eerdere films. Hij deed dat hier weer en slaagde erin dit er doorheen te krijgen.