Dallas Buyers Club (2013)

Wat een meesleepende mooie drama/biografie film, met pure emotie gebracht door met name van Matthew McConaughey en Jared Leto. Wat is de zieke Ron Woodroof (McConaughey) in deze film enorm mager in zijn rol , en dan nog zo overtuigend kunnen acteren: Respect gewoon. Dat is al een dikke * waard. En dan de rol van Rayon (Jared Leto) als zieke (travestiet), ongelofelijk knap geacteerd zeg. Zo mooi om te zien dat hun vriendschap steeds sterker wordt, naarmate Roon Woodroof, Rayon leert accepteren zoals hij is, en dat ze samen met dokter Eve Saks (Jennifer Garner) , uiteindelijk zelfs de Dallas Buyers Club oprichten voor alternatieve medicatie tegen Hiv en Aids.

En dan een tragische scène waarin Ron Woodroof te horen krijgt dat Rayon is overleden, en dat Ron Woodroof een andere dokter de schuld gaf van Rayons overlijden. Of een scène waarbij Rayon schreewd dat hij nog niet wil sterven, pfff, dat kwam hard aan bij mij als toeschouwer. Ik zag dat ook Ron Woodroof na de dood van Rayon, langzaam steeds verder lichamelijk gaat aftakelen, en je dan als toeschouwer weet dat hij komt te overlijden. Triest, maar heeft het lang vol kunnen houden.

Voor mij 4*

Een aids-diagnose aanhoren komt voor iedereen als een mokerslag aan; zeker voor de losbandige redneck Ron Woodroof. Zijn daaropvolgende worstelingen met zijn homofobe vooroordelen en het schimmige farmaciewereldje zijn op papier zware kost, maar zijn toch vrij oppervlakkig uitgewerkt. Dallas Buyers Club heeft een interessant thema en kent bovendien sterk acteerwerk, maar is in zijn geheel net wat te magertjes om echt een aangrijpende biopic neer te zetten.

Ik wilde eigenlijk geen mening geven, puur een cijfer, maar nadat ik overal die naam zag van M.M dacht ik, wie is dat toch. Na hem te googlen was ik in shock. Ik keek vroeger elke komedie waarin hij speelde, maar had hem hier in geen 100 jaar herkend. What the fuck, wát een verandering zeg. Ongelofelijk! Ik ben echt in shock dat ik dus al die tijd naar M.M heb zitten kijken zonder het te weten haha bizar

God help me!

He is helping you, I have AIDS.

Buitengewoon boeiend drama die ik nu bij herziening heel wat hoger inschat dan bij de eerste kijkbeurt. Destijds wist ik niet helemaal wat ik er van verwachten moest en wilde het me niet zo aan, dat is nu wel anders.

De film overdonderd behoorlijk in het begin met de behoorlijk verlopen McConaughey die duidelijk niet meer in zijn beste periode zit. Iets wat overigens niet helemaal door wil dringen, tevens is daar ook meteen het onoverkomelijke beeld van onveilige random seks met vreemden. Iets wat ik huiverend tot me neem en me afvraag hoeveel mensen Ron in dit geval zelf besmet heeft. De film switch daarna toch van een man in ontkenning naar een kwetsbaar en behoorlijk intelligent iemand die er niet voor kiest in een hoekje te kruipen en dood te gaan maar zelf een hele studie opzet. Niet bepaald subtiel blijft het denigrerende beeld en de vooroordelen richting de ziekte, dat dit iets voor homo's is en je alleen krijgt als je homo bent. Een beeld en vooroordeel die tevens snel aan Ron kleeft, vooroordelen en aversie waar macho-man zelf ook niet vreemd aan is...

Dallas Buyers Club kenmerkt zich als een film die verschillende thema's behandelt zoals de strijd tegen de dood en de wil te overleven, de vooroordelen en het beeld dat over de ziekte bestond en vooral de strijd tegen justitie en doktoren. Een machtsstrijd die ik zelf herken, wat de doktoren betreft, die totaal niet draait om het welzijn van de patiënt maar duidelijk om wie de baas is en de invloed van leveranciers. Al met al wordt de film op kostelijke toon vertelt, met veel donkere humor en kiezelharde oneliners. Zo is de band die ontstaat tussen Ron en Rayon bijzonder te noemen. Het overlijden van Rayon is andermaal een reminder aan de constante strijd om wat beter is, maar ook een reality check dat de strijd zich niet eeuwig laat rekken en dat sterfelijkheid op de loer ligt. Een moment overigens waar de grimmigheid en uitzichtloosheid de film in haalt en een donkere schaduw werpt en andermaal de strijd en ellende benadrukt. Een toon overigens die too much geweest was voor de gehele film.

Dallas Buyers Club is grappig, aangrijpend en grof. De film overtuigd met een armoedig beeld en twee tot op het bot uitgemergelde hoofdrolspelers in de vorm van Leto en McConaughey die beide uitstekend zijn. Maar de film slaagt vooral het vangen van twee beelden die het zelfde symboliseren. Namelijk het rodeo rijden en het ziek zijn. Het net zo lang vast houden, aan het leven en aan de stier. Beste film, heel beste film dit.

Een interessante film waarbij helaas nog eens duidelijk wordt gemaakt dat bij de farmaceutische bedrijven het vooral om de centen gaat en niet in eerste instantie om de patiënten. Je mag er niet aan denken, maar het zou zomaar een idee kunnen vormen rond de huidige corona crisis dat misschien op langer termijn duidelijk wordt. Waar geld uit te slaan is .......deinzen sommige mensen voor niks terug. Het verhaal wordt goed opgebouwd, al laat de uitwerking toch wat steken vallen. Zo worden de vooroordelen, het vonnis en de omgang met die ziekte oppervlakkig uitgewerkt. Wel goed acteerwerk van McConaughey en Leto. 6,5/10

“Let me give y'all a little news flash. There ain't nothin' out there can kill fuckin' Ron Woodroof in 30 days.”

Een fantastische biografische film over de Amerikaanse ‘Ron Woodroof’. Toen ik deze film tijdens zijn release zag was ik wat sceptisch over het verhaal en het trok niet gelijk mijn interesse. Toen hij op ‘Netflix’ verscheen kreeg de film opnieuw aandacht van mij en ik was eigenlijk wel erg verbaasd. Het plot trok me wat meer aan en het leek me erg interessant en ook de cast had zeker een voorsprongetje want die was erg sterk. Na het opzoeken van ‘Ron Woodroof’ en meer informatie te vergaren over deze persoon was ik wel klaar voor de film die (nog tot mijn verbazing) niet lang duurde en er rap door heen raast.

De film begint heel goed en heel sterk. De personage van ‘Ron Woodroof’ springt er eigenlijk al erg mooi uit, en is bijna niet te missen. De man was vrouwenverslinder en daarnaast homofobisch met een aardige voorkeur naar drugs. Dit leventje word ook uitbundig uitgebeeld en het ziet er zeker rustig uit, de stoere ‘Ron Woodroof’, wat kon hem gebeuren? Tot hij op enig moment neer valt en blijkt dat hij ernstig ziek is, hij heeft HIV en krijgt daarna AIDS. Dit is een ziekte die veel voorkwam bij de homo’s en daardoor werd er makkelijk een stempel op die ziekte gedrukt terwijl ook vrouwen deze ziekte konden overdragen na onveilige seks. Dit is dus het geval geweest bij ‘Ron Woodroof’ maar ook hij krijgt nu de stempel ‘homo’ op zijn hoofd en is niet meer langer welkom bij zijn vrienden en geliefden.

In het ziekenhuis leert ‘Ron’, ‘Rayon’ kennen. Een transgender die naast ‘Ron’ in zijn kamer ligt. De twee bouwden een band op, ook al wou ‘Ron’ niks van hem weten (hij was immers homofoob) maar na maten begonnen ze elkaar wel wat beter te leren kennen als was en bleef ‘Ron’ afstandig. ‘Ron’ rees af naar ‘Mexico’ om daar ene behandeling te volgen die illegaal was in Amerika maar, waarvan hij dacht dat het een werkend middel was tegen AIDS. Hij werd er mee behandeld en de dertig dagen die hij te leven had werden er meer en ‘Ron’ bedacht een manier om deze middelen het land in te smokkelen en vervolgens deze te verkopen aan lot genoten onder de noemer ‘Dallas Buyers Club’.

Deze handel bracht mooi geld op en ondertussen vocht ‘Ron’ het aan tegen bepaalde instanties die slechte medicatie voorschreef om de zijne erdoor te drukken. Deze strijd en deels ook kat en muis spel liep gesmeerd en ‘Ron Woodroof’ sterft ook helaas aan deze ziekte.

Na een anderhalf uur kakt de film wel weg en verliest hij zijn kracht. Dit kwam meer omdat de film niet echt een ‘nieuw’ spektakel kon laten zien en we langzamerhand ook afscheid begonnen te nemen van ‘Woodroof’ waardoor de film ook steeds rustiger word door het vervolgens af te maken met tekstberichten, ik had toch gehoopt dat het einde (het sterf moment bijvoorbeeld) met beeld in de film zat om toch wat meer sympathieke momenten te creëren.

‘Matthew McConaughey’ acteert onwijs sterk en daar was ook weinig op af te zien. Graatmager en ziek ogend knokt hij zichzelf door de film en heeft de rol erg goed onder de knie. Maar ook ‘Jennifer Garner’ deed het prima en ‘Jared Leto’ met de rol van ‘Rayon’ deed het best aardig.

Al om al dus zeker een film om te kijken en niet om weg te drukken. De film is achteraf best boeiend geweest en ook gezien de struggles die de wereld destijds kende. Goeie biopic en zeker geen spijt gehad toch achteraf een te hebben aan geslingerd.

4.0*

Een mooi verhaal, dat ook zeker nu in tijden van de corona pandemie relevant is. De goedkeuring van medicijnen en de manier waarop hier geld aan verdiend word is helder en pijnlijk in beeld gebracht. Het verdriet van zij die geen uitzicht hebben en het gebrek aan bereidheid bij hen die mogelijk een klein beetje kunnen helpen door iets goed te keuren is bij vlagen erg goed in beeld gebracht. Scène in de rechtbank is voor de boodschap van de film wel echt een fantastische toevoeging en opheldering voor iedereen die niet constant bij kon blijven met het verhaal. Het gaat gelukkig niet altijd zo in de wereld van big pharma, maar de keren dat het wel zo gaat is al onmenselijk genoeg en deze film spreekt voor zij die hieronder lijden.

Matthew McConaughey is in vorm maar er wordt naar mijn mening iets teveel een beroep op hem gedaan om de film te dragen. Nou begrijp ik dat het een waargebeurd verhaal is en over de echte Ron Woodroof gaat, maar het lukte hem hier net niet om me constant weg te blazen. De film weet de sfeer goed neer te zetten en weet je bij vlagen goed mee te nemen in de emoties. Af en toe wordt er een poging gedaan artistiek te zijn (scène met de vlinders), dit kwam bij mij niet echt aan zoals het waarschijnlijk bedoeld is. Er is geen enkele acteur in de film die een beetje in de buurt komt van wat McConaughey neerzet, was dit wel het geval geweest dan was dit een echt kunststukje geweest. 4* met name door het fantastische verhaal, de manier waarop het verteld wordt en McConaughey die lekker op dreef is.

Een thematische companion piece met het betere 120 Battements par Minute (2017) , deze film overtreft wel Vallees eerdere Crazy maar is niet zo goed als zijn latere film Demolition. Kracht van de film is McConaughey en het feit dat de film hem niet bepaald idealiseert, want het was ook wel een beetje een boef. Ook goed om aandacht te vragen voor het thema ook jaren na dato want dat het onderzoek naar Aids zo traag op gang kwam had voor een flink deel te maken met het feit dat een groot deel van de patienten homosexueel of druggebruiker waren, al helemaal voorafgaand aan de periode van de film zijn er jaren verloren daarom. De regering Reagan deed vrijwel niets voordat Hudson stierf en ook in andere delen van de wereld kwam alles tamelijk moeizaam op gang.