Dallas Buyers Club (2013)

Wat een meesleepende mooie drama/biografie film, met pure emotie gebracht door met name van Matthew McConaughey en Jared Leto. Wat is de zieke Ron Woodroof (McConaughey) in deze film enorm mager in zijn rol , en dan nog zo overtuigend kunnen acteren: Respect gewoon. Dat is al een dikke * waard. En dan de rol van Rayon (Jared Leto) als zieke (travestiet), ongelofelijk knap geacteerd zeg. Zo mooi om te zien dat hun vriendschap steeds sterker wordt, naarmate Roon Woodroof, Rayon leert accepteren zoals hij is, en dat ze samen met dokter Eve Saks (Jennifer Garner) , uiteindelijk zelfs de Dallas Buyers Club oprichten voor alternatieve medicatie tegen Hiv en Aids.

En dan een tragische scène waarin Ron Woodroof te horen krijgt dat Rayon is overleden, en dat Ron Woodroof een andere dokter de schuld gaf van Rayons overlijden. Of een scène waarbij Rayon schreewd dat hij nog niet wil sterven, pfff, dat kwam hard aan bij mij als toeschouwer. Ik zag dat ook Ron Woodroof na de dood van Rayon, langzaam steeds verder lichamelijk gaat aftakelen, en je dan als toeschouwer weet dat hij komt te overlijden. Triest, maar heeft het lang vol kunnen houden.

Voor mij 4*

Een aids-diagnose aanhoren komt voor iedereen als een mokerslag aan; zeker voor de losbandige redneck Ron Woodroof. Zijn daaropvolgende worstelingen met zijn homofobe vooroordelen en het schimmige farmaciewereldje zijn op papier zware kost, maar zijn toch vrij oppervlakkig uitgewerkt. Dallas Buyers Club heeft een interessant thema en kent bovendien sterk acteerwerk, maar is in zijn geheel net wat te magertjes om echt een aangrijpende biopic neer te zetten.

Ik wilde eigenlijk geen mening geven, puur een cijfer, maar nadat ik overal die naam zag van M.M dacht ik, wie is dat toch. Na hem te googlen was ik in shock. Ik keek vroeger elke komedie waarin hij speelde, maar had hem hier in geen 100 jaar herkend. What the fuck, wát een verandering zeg. Ongelofelijk! Ik ben echt in shock dat ik dus al die tijd naar M.M heb zitten kijken zonder het te weten haha bizar

God help me!
He is helping you, I have AIDS.

Buitengewoon boeiend drama die ik nu bij herziening heel wat hoger inschat dan bij de eerste kijkbeurt. Destijds wist ik niet helemaal wat ik er van verwachten moest en wilde het me niet zo aan, dat is nu wel anders.

De film overdonderd behoorlijk in het begin met de behoorlijk verlopen McConaughey die duidelijk niet meer in zijn beste periode zit. Iets wat overigens niet helemaal door wil dringen, tevens is daar ook meteen het onoverkomelijke beeld van onveilige random seks met vreemden. Iets wat ik huiverend tot me neem en me afvraag hoeveel mensen Ron in dit geval zelf besmet heeft. De film switch daarna toch van een man in ontkenning naar een kwetsbaar en behoorlijk intelligent iemand die er niet voor kiest in een hoekje te kruipen en dood te gaan maar zelf een hele studie opzet. Niet bepaald subtiel blijft het denigrerende beeld en de vooroordelen richting de ziekte, dat dit iets voor homo's is en je alleen krijgt als je homo bent. Een beeld en vooroordeel die tevens snel aan Ron kleeft, vooroordelen en aversie waar macho-man zelf ook niet vreemd aan is...

Dallas Buyers Club kenmerkt zich als een film die verschillende thema's behandelt zoals de strijd tegen de dood en de wil te overleven, de vooroordelen en het beeld dat over de ziekte bestond en vooral de strijd tegen justitie en doktoren. Een machtsstrijd die ik zelf herken, wat de doktoren betreft, die totaal niet draait om het welzijn van de patiënt maar duidelijk om wie de baas is en de invloed van leveranciers. Al met al wordt de film op kostelijke toon vertelt, met veel donkere humor en kiezelharde oneliners. Zo is de band die ontstaat tussen Ron en Rayon bijzonder te noemen. Het overlijden van Rayon is andermaal een reminder aan de constante strijd om wat beter is, maar ook een reality check dat de strijd zich niet eeuwig laat rekken en dat sterfelijkheid op de loer ligt. Een moment overigens waar de grimmigheid en uitzichtloosheid de film in haalt en een donkere schaduw werpt en andermaal de strijd en ellende benadrukt. Een toon overigens die too much geweest was voor de gehele film.

Dallas Buyers Club is grappig, aangrijpend en grof. De film overtuigd met een armoedig beeld en twee tot op het bot uitgemergelde hoofdrolspelers in de vorm van Leto en McConaughey die beide uitstekend zijn. Maar de film slaagt vooral het vangen van twee beelden die het zelfde symboliseren. Namelijk het rodeo rijden en het ziek zijn. Het net zo lang vast houden, aan het leven en aan de stier. Beste film, heel beste film dit.