¿Qué He Hecho Yo para Merecer Esto? (1984)

Warrig, teveel cuts, te weinig diepgang alleen het einde vergoed veel. Wel heel veel leuke personages. Daardoor net 3*.

Prachtige film Mist nog een beetje de mooie dramatiek van een Todo Sobre Mi Madre, maar voor de rest mag hij er best naast staan. Prachtige personages, een mooi magisch-realistisch tintje en hilarische momenten (dat reclamefilmpje voor koffie ) Ondanks alle chaos en ongeloofwaardigheid heeft de film me bovendien nog wel geraakt ook. Ik miste alleen een duidelijk verhaal, het komt inderdaad erg warrig over en hoewel dat wel charmant werkt verzwakt het de film. Leuke gastrol van Almodovar zelf trouwens, als operazanger. Hoogtepunten opsommen van deze film ga ik niet doen, het zou te lang duren, maar ik heb me enorm geamuseerd

Dit is wel mijn humor en inderdaad vele leuke personages.

Ik ben een fan van Pedro Almodóvar, maar dit is de eerste film die me geen moment kon boeien. Het verhaal is te chaotisch, pakt niet en schiet als geheel zijn doel volledig voorbij.

Deze familie

Volgens mij is dit de meest bizarre Almodóvar die ik zag. Chaos ten top. Krankzinnigheid ten top. Boordevol vreemde personages (die tandarts ), volkomen absurde situaties en totaal ongeloofwaardige verhaalontwikkeling.

Visueel was de film zeer ondermaats en slordig. Pijnlijk visibel tijdens de autorit. Maar goed, de film is verder een volbloed-Almodóvar en een lichte aanrader. Kleine 3,5*

Geen zoete inval!

Ik heb deze film bewust uitgekozen omdat ik dacht dat hij in het straatje van A Women on the Verge of a Nervous Breakdown zou passen. In zekere zin is deze film ook wel een voorloper van die film, maar alles kon mij hier veel minder bekoren. Daar waar A Women on the Verge of a Nervous Breakdown alle verhaallijnen samen laat komen en laat uitmonden in totale hysterie waarbij ik constant moest gniffelen, vond ik deze film een behoorlijk matte bedoeling.

De personages konden mij nooit aan het lachen maken ( op oma en die strenge moeder na ) en sommige verhaallijnen met potentie worden geruisloos onder het tapijt weggemoffeld of krijgen te weinig aandacht. Eigenlijk een grote teleurstelling, want ik had net zo `n bedrijvige, zoete chaos als in reeds genoemde film verwacht. Die reclame voor koffie was trouwens ook nog wel geinig!

Op visueel vlak speelt Almodovar amper wat klaar, wat pijnlijk duidelijk wordt als de humor ver achterblijft. Een kleine 2,5*

Toch weer een zeer vreemde film van Almodovar, wiens repertoir ik chronologisch aan het afwerken ben op dit moment.

Het gegeven is echt bizar en de personages zijn op papier ook bijzonder hilarisch. Maar dat is het gegeven op papier, de droogheid waarmee het gebracht wordt komt namelijk niet altijd even goed over op het scherm. Er valt niet heel veel te lachen in deze film en af en toe moet je om het bizarre gebeuren even gniffelen, maar meer ook niet. Wat dat betreft deel ik mijn mening ook met maxcomthrilla.

Ik zie wel de potentie in Almodovar en ik ben nu ook halverwege Matador. Ik zie het wel voor me dat er een stijgende lijn plaats zal vinden met deze regisseur, met nog enkele " toppers" voor de boeg.

2,5*

p.s. de film duurde overigens 96 minuten bij mij. Waar komt die 110 minuten hierboven vandaan?

Beetje een teleurstelling deze Almodóvar, die me nauwelijks kon boeien. De overdreven komische elementen halen constant het drama (bijvoorbeeld de sleur van de huisvrouw) onderuit waardoor een vrij nietszeggende komedie over is gebleven. Een '13 in een dozijn'-film die me niet lang zal bijblijven. Een magere 2,5*.

Aan ideëen heeft Almodóvar geen gebrek. Hij zet een hoop lijntjes uit, waar vervolgens niets of nauwelijks iets mee wordt gedaan. Soms levert dat een droog-komisch moment op, vaker lijkt het alsof de zijplot halverwege is vergeten, waardoor de film soms de indruk geeft een ruwe versie te zijn. Deze ongepolijstheid heeft ook wel z'n charme trouwens, maar het is duidelijk een vroege film.

De titel, eigenlijk met dubbel uitroepteken, later gejat door de Pet Shop Boys, is de innerlijke noodkreet van Gloria. Zij slooft zich uit voor haar gezin zonder daar waardering voor te krijgen. Er zijn heel wat argumenten om een hekel aan haar te hebben. Desondanks wekt ze sympathie op als vrouw die de rolpatronen omkeert. De bo, de Japanse vechtstok die ze in het begin ter hand neemt, is een fallus en een voorafspiegeling van de ham als moordwapen. Macho's als haar echtgenoot en die exhibitionist worden belachelijk gemaakt.

De personages hebben weinig ethische principes. Trouw en eerlijkheid staan niet in hun woordenboek. Ze vertonen seksueel afwijkend gedrag. Manieren om aan geld te raken zijn stelen, bedriegen, drughandel en je kind verkopen aan een pedofiele tandarts. Deze immorele handelingen worden in hoog tempo en met zin voor humor behandeld.

De ernstige kant zit in het sociale. Een kuisvrouw als hoofdpersonage komt zelden voor. Een shot kort voor het einde laat zien dat er in Madrid wel meer van die grijze, schoendoosachtige appartementenblokken staan. In elk van die appartementen wonen kleurrijke mensen met verlangens en een persoonlijke geschiedenis. Cristal is een prostituee die droomt van een sterrenbestaan in Las Vegas. De telekinetische gave van Vanessa, het dochtertje van kleermaakster Juanita, bestaat mogelijk slechts in de verbeelding van Gloria. De incidenten met de geblokkeerde lift en de gebroken vaas kunnen toeval geweest zijn. De behangscène kan een wensdroom of een hallucinatie zijn van een vrouw in verwarde toestand.

Deze excentrieke sociale komedie is het begin van de nieuwe Spaanse stroming die haar hoogtepunt zou bereiken in de jaren '90. Typisch Almodóvar zijn de kitscherige kleuren, make-up als plotelement en de vervaging van het onderscheid tussen mannelijk en vrouwelijk. Carmen Maura en Verónica Forqué zouden nog vaker samenwerken met deze regisseur. Hier wordt de show echter gestolen door Carlitos de hagedis in zijn rol van Dinero - Spaans voor geld.

Het relaas van huisvrouw Gloria en haar gezin waarbij ze worstelt met zichzelf, met 'vrouw zijn', met geld, met waarden, met geluk, ... De meeste scènes gaan ook gewoon door in het appartement, de leefwereld van Gloria. Die voelt beklemmend aan met het hele gezin op zo'n kleine ruimte. En toch gebeurt er zoveel op die kleine plek.

Het zou geen film van Almodovar zijn als er naast het dramatische verhaal van de huisvrouw, geen ruimte zou zijn voor absurde situaties en kleurrijke figuren. Een film uit zijn beginperiode en nog met minder budget en ervaring gemaakt. Maar het past wel goed bij het verhaal. Hij heeft nadien veel betere films gemaakt, maar wie van zijn stijl houdt zal er ongetwijfeld van genieten.

Vond dit toch wel weer een van de betere Almodovars. Een film die het gegeven van de huisvrouw die de titel uitroept lichtelijk pervers uitwerkt. Er is niemand die hier functioneert en Almodovar speelt met thema's als machismo en mannelijkheid, jeugd en echt en nep. Dit is de een na oudste film van hem die ik zag en hier hebben meerdere van zijn thema's al echt vorm maar het charmante punkrandje uit het begin van zijn carriere zit hier ook nog volop in. En op een moment dat je het niet verwacht zowaar een heel fijn gedurfd bovennatuurlijk tintje.

Het einde is fraai als de flat zonder de medebewoners bijna vrijheid lijkt te geven. Dat de jongste zoon terug komt om haar niet eenzaam te laten zijn maakt het af. Typisch Almodovar die het voor elkaar krijgt dat je toch een beetje gaat houden van de verknipte personages in een film als deze.