La Vénus à la Fourrure (2013)

5 stemmen, maar niemand die hier iets zinnigs over te zeggen heeft?

Speelt vanaf morgen al in de Vlaamse zalen!

Ik zal dan maar de spits afbijten zeker? Al kan ik niet beloven iets zinnigs te melden. Hou er rekening mee dat ik met Polanski een liefde-haat verhouding heb, die de laatste jaren nogal zwaar naar het overwegend negatieve doorweegt. Sterker nog, in mijn ogen dateert zijn laatste écht goeie film van Le Locataire.

Net als in Bitter Moon en Death and the Maiden (die samen met deze film een soort trilogie van groteske parodieën van Who's Afraid of Virginia Woolf vormen) wil Polanski het thema onderwerping met een knipoog brengen, maar ontaardt het al gauw in een potsierlijke klucht. De strijd tussen de seksen (wat ook het verder amusante Carnage de das omdeed) staat ook weer centraal en Polanski-die met het ouder worden steeds meer genoegen lijkt te nemen met oppervlakkige clichés-trakteert ons op een eindeloze reeks aan afgezaagde mopjes en voorspelbare innuendo's. De relatie regisseur-leading lady ligt de man nochtans nauw aan het hart en dit is misschien zelfs zijn meest autobiografische film: het is daarom des te bedroevender dat hij blijft steken in een belegen gedachtengang van freudianisme, onderdrukte verlangens van het o zo hypocriete burgerlijke leventje en het 'complexe' contrast tussen het langs de ene kant zogezegd een sterke vrouw willen, maar haar toch louter als seksobject behandelen. Als we door deze film iets bijleren over de figuur Roman Polanski, ben ik alleszins blij dat ik Chinatown, Rosemary's Baby, Knife in the Water etc.. al eerder zag: anders zou ik denken dat we met een absolute nobody te maken hebben.

Gemixte emoties rondom deze film;

Videorecensie - Venus in Fur

Interessante, maar wat lege film. Polanski heeft al eens meer gehaald uit een dergelijke aanpak, getuige Carnage en Bitter Moon.

De film mist vooral wat diepgang van de personages, waardoor zo'n eentonige aanpak niet helemaal goed werkt. i.t.t. Carnage. Venus in Fur kakt in het midden wat in om uiteindelijk wel beter te eindigen, maar veel compensatie biedt dat niet.

Langere recensie:

Venus in Fur (2013, Roman Polanski) - bioscoop - cultmoviesreviewed.com

Lang geleden dat ik zo naar het eind van een film gesnakt heb als hier. De laatste keer was dat bij Tournée toevallig (of niet) ook met Amalric. De films lijken wel op elkaar gezien het oeverloos geouwehoer en de achterwege gelaten poging om een boeiend verhaalelement te verzinnen.

1*

Een statisch, intuïtief en intellectueel kat en muis spel in de vorm van een "battle of the sexes", dat zich bijna geheel in het theater afspeelt. Je zou het ook een ironisch kamerspel met zwarte humor kunnen noemen. In ieder geval was de sfeer bijzonder, maar anderhalf uur kijken naar twee personen was misschien wat teveel van het goede. Ik denk dat een dergelijke voorstelling beter tot zijn recht was gekomen in de intimiteit van een schouwburgzaal dan op het witte doek: het was directer en pijnlijker overgekomen; als kijker kon ik me er nu gemakkelijker van distantiëren.

Ik vond het een niet te kijken film. Vreselijk langdradig ondanks de speelduur. Toneelstukken in filmvorm, je moet er denk ik liefhebber van zijn. Carnage vond ik nog best redelijk te hebben, maar van mij mag hij weer terug naar films als The Pianist.

Mooie en orginele verfilming van het boek. Emmanuelle Seigner speelt een uitmuntende rol als Wanda von Dunajew, eigentijds en eigenwijs. Polanski laat zichzelf en zijn interpretatie van 'Venus im Pelz ' weerspiegelen in haar tegenspeler Mathieu Amalric. Hij bewijst dat de man-vrouw thematiek oneindig boeiend blijft...

Jezus wat een saaie en langdradige bedoeling was dit, 90 minuten lang kijken naar alleen maar twee spelers in een theater is niet echt mijn ding en is ook gewoon veel te lang (dit had makkelijk kunnen worden afgedaan in 60 minuten). De twee spelers Emmanuelle Seigner en Mathieu Amalric deden het overigens wel aardig en leuk, maar echt boeiend of interessant wordt het nergens en de meeste dialogen (zeg maar gerust 90 minuten lang) konden me ook niet echt bekoren.

Wat voor "Redlop" hierboven aangeeft was ook voor mijn van toepassing, want na circa 30 minuten hunkerde ik naar het einde. Het einde (zag maar de laatste paar minuten) was voor mij overigens het hoogtepunt van de film. Niet alleen maar omdat ik dan uit mijn lijden verlost was, maar ook vanwege het feit dat Emmanuelle Seigner eindelijk uit de kleren ging.

Verfilming van een toneelstuk.

Op zich best knap gedaan, en Seigner en Amalric spelen goed. Maar het verhaal wil maar niet interessant worden, en de dialogen hebben hier en daar wel een aardige vondst, maar te weinig om echt leuk te worden. De eerste draai in het plot komt prima door en werkt, daarna wordt er een wat groter beroep op de kijker gedaan en is de geloofwaardigheid eigenlijk weg en wordt het gedoe wat langdradig.

Wellicht dat het in een theater wel werkt, of zelfs in een bioscoopzaal. Niet op de teevee thuis. Tenminste, niet voor mij.

Wat een kutfilm!

Deze toneelmatige verfilming van het gelijknamige boek is precies dat: matig toneel. De film begint aanvankelijk best grappig en sexy en Amalric en Seigner hebben er duidelijk zin in, maar gaandeweg beginnen de dialogen vast te lopen in oeverloos slap gelul en is de lol er snel af. Het geheel sleept zich vervolgens naar een pretentieus einde. Kleine kans overigens dat je het einde haalt; tegen die tijd slaap je vast al.

Als ik naar een toneelstuk kijk blijf ik me er toch altijd van bewust dat ik naar zit te kijken naar "gewone mensen die doen alsof", terwijl ik daar bij een verfilmd toneelstuk om de een of andere reden nooit veel last van heb. Zo ook hier, mede vanwege de uitstekende rol van Seigner. Helaas voorvoelde ik al snel dat het door het elkaar heen lopen van fantasie (de toneeltekst) en werkelijkheid de personages (en dan met name de regisseur) steeds meer in de war zou brengen, zodat het einde voor mij al ruim van tevoren getelegrafeerd werd. Desalniettemin toch redelijk onderhoudend en goed gespeeld. (Overigens was ik vroeger een zeer groot liefhebber van Polanski, maar deel ik yeyo's mening dat Le locataire –al weer bijna 40 jaar geleden!– zijn laatste ècht goede film was – èn Carnage, vanwege het magnifieke ensemblespel.)

Na tachtig lentes wordt Roman Polanski er niet minder scherpzinnig op. Venus in Fur is immers een opvallend speelse meta-opvoering die sociaal-culturele rolpatronen aftast onder het mom van een strijd der seksen. Als kijker worden we binnengeloodst in de anonimiteit van de Franse hoofdstad en de vergane glorie van het klassieke theater, om daar vervolgens getuige te zijn van de kracht van het (filmische) spel en (filmische) verlangen. De vraag is echter wie aan het woord is: de regisseur, de acterende regisseur, de kijker, de acteur, het personage of het personage dat de acteur speelt? Wat we wel weten is dat de grens tussen theater en film vervaagt. De kijker is binnen deze beschouwing hoe dan ook de toeschouwer van dienst, één die de seksuele spanningen stelselmatig voelt opdrijven. Zodoende is hij in de gelegenheid zich in zijn eigen rol te nestelen op de bühne en de nodige verlangens te botvieren. Het siert Polanski dat hij met weinig toch dermate weet te prikkelen.

3.5*

Goeie film waarin een vrouw te laat in het theater arriveert voor een auditie. Gebaseerd op een toneelstuk waarbij de film zich ook volledig in een theater afspeelt. De dialogen en het verloop zijn niet altijd even boeiend, maar het spel tussen de (enige) twee acteurs die totaal op elkaar zijn aangewezen en continue in en uit hun rol kruipen is een plezier om naar te kijken.

Matige dramafilm...

Saai verhaal...

Matige acteerwerk...

Mooi HD kwaliteit breedbeeld...

Prima achtergrond geluid

(Dolby Digital)...

Niet te moeite waard...

Ben je je er van bewust dat dit een zeer ironische opmerking is, gezien het hele punt van de film?

De tweede theaterverfilming die Polanski achter elkaar gemaakt heeft weet niet helemaal duidelijk te maken waarom hij in de nadagen van zijn carrière hier zo gefixeerd op is geraakt. Net als Carnage is het weer een weinig filmische film, waarbij de theatrale afkomst nauwelijks verhuld wordt. Waar Carnage echter nog een geestig verhaal had kan Venus in Fur op veel minder teren.

Het probleem hier is vooral dat het hele verloop van het verhaal er nogal dicht boven ligt. Het wordt al vrij snel duidelijk dat Seigners personage veel beter voorbereid is dan ze in de eerste vijf minuten laat blijken. Het laat zich dan raden dat zij over hem gaat domineren en dat doet ze dan ook doodleuk de rest van de speelduur. Dat is misschien de bedoeling, dat hij zich compleet aan haar onderwerpt, maar het is een wat saai uitgangspunt. Het was wellicht wat interessanter geweest als er wat dynamiek in die relatie zat, maar Amalrics personage krijgt nooit de overhand. Hij wordt hooguit een paar keer boos, wat verder geen indruk op haar maakt.

Het hele idee van een toneelstuk opvoeren of repeteren waarin de scriptregels stiekem iets onthullen over de acteurs is ook niet nieuw en hier ook extreem expliciet. Het wordt zelfs letterlijk erkend. Recente films als Clouds of Sils Marie of Caesar Must Die wisten dit veel frisser te brengen. Het leidt allemaal naar een weinig verrassende feministische ontknoping, die nog wel geestig is, zelfs al is die dans aan het einde wat te over-the-top en misschien zelfs niet in lijn met het karakter van Seigner. Ik vond verder het gedoe over man-vrouw-verhoudingen ook wat voor de hand liggen en zelfs ietwat gedateerd. Mijn vermoeden was dat het toneelstuk al vrij oud was, maar nee, die is van 2010.

Wel interessant is dat Polanski zijn vrouw in deze rol castte en Amalric, die veel op Polanski lijkt, in de mannelijke hoofdrol. Een grapje, een toeval of een persoonlijke onthulling? Het moet gezegd worden dat dit duo de film dragelijk maakt, want ze zijn erg goed. Vooral Seigner laat hier toch echt wel ijzersterk acteerwerk zien. Verder zijn eigenlijk alleen het begin en het einde echt scherp en leuk. Het plot is eigenlijk vooral geschikt voor een film (of toneelstuk) van een half uur. Dan was het misschien nog wel iets speciaals geweest. Dit verhaal is gewoon te weinig voor een volle film, wat mij betreft.
2,5*

Ben je je er van bewust dat dit een zeer ironische opmerking is, gezien het hele punt van de film?

De tweede theaterverfilming die Polanski achter elkaar gemaakt heeft weet niet helemaal duidelijk te maken waarom hij in de nadagen van zijn carrière hier zo gefixeerd op is geraakt. Net als Carnage is het weer een weinig filmische film, waarbij de theatrale afkomst nauwelijks verhuld wordt. Waar Carnage echter nog een geestig verhaal had kan Venus in Fur op veel minder teren.

Het probleem hier is vooral dat het hele verloop van het verhaal er nogal dicht boven ligt. Het wordt al vrij snel duidelijk dat Seigners personage veel beter voorbereid is dan ze in de eerste vijf minuten laat blijken. Het laat zich dan raden dat zij over hem gaat domineren en dat doet ze dan ook doodleuk de rest van de speelduur. Dat is misschien de bedoeling, dat hij zich compleet aan haar onderwerpt, maar het is een wat saai uitgangspunt. Het was wellicht wat interessanter geweest als er wat dynamiek in die relatie zat, maar Amalrics personage krijgt nooit de overhand. Hij wordt hooguit een paar keer boos, wat verder geen indruk op haar maakt.

Het hele idee van een toneelstuk opvoeren of repeteren waarin de scriptregels stiekem iets onthullen over de acteurs is ook niet nieuw en hier ook extreem expliciet. Het wordt zelfs letterlijk erkend. Recente films als Clouds of Sils Marie of Caesar Must Die wisten dit veel frisser te brengen. Het leidt allemaal naar een weinig verrassende feministische ontknoping, die nog wel geestig is, zelfs al is die dans aan het einde wat te over-the-top en misschien zelfs niet in lijn met het karakter van Seigner. Ik vond verder het gedoe over man-vrouw-verhoudingen ook wat voor de hand liggen en zelfs ietwat gedateerd. Mijn vermoeden was dat het toneelstuk al vrij oud was, maar nee, die is van 2010.

Wel interessant is dat Polanski zijn vrouw in deze rol castte en Amalric, die veel op Polanski lijkt, in de mannelijke hoofdrol. Een grapje, een toeval of een persoonlijke onthulling? Het moet gezegd worden dat dit duo de film dragelijk maakt, want ze zijn erg goed. Vooral Seigner laat hier toch echt wel ijzersterk acteerwerk zien. Verder zijn eigenlijk alleen het begin en het einde echt scherp en leuk. Het plot is eigenlijk vooral geschikt voor een film (of toneelstuk) van een half uur. Dan was het misschien nog wel iets speciaals geweest. Dit verhaal is gewoon te weinig voor een volle film, wat mij betreft.
2,5*

Aardig concept, alhoewel het door elkaar heen lopen van realiteit (de persoonlijke touch die Polanski eraan meegeeft), fictieve realiteit (de realiteit in de film zeg maar) en complete fictie (het toneelstuk) nu ook weer niet zo uniek is. Maar de combinatie met het feit dat het slechts twee acteurs zijn voor 99% op 1 locatie (wat beide op zichzelf ook niet zo uniek is), maakt het wel best fris (bij gebrek aan een beter woord).

Sterk geacteerd en het psychologische spel tussen beide is best boeiend, daar is geen betere regisseur voor dan Polanski. Of wel? Zoals the One Ring terecht al opmerkt, is Seigner eigenlijk constant in control. Veel dingen zijn nogal voorspelbaar, zoals het feit dat Seigner natuurlijk helemaal niet zo dom of onvoorbereid is. Ook haar plotse sterke spel zie je van mijlenver aankomen.
Ik vond het verhaal, de dialogen dan ook niet 90 minuten lang boeiend. Af en toe verslapte mijn aandacht. Het langzaam ontwikkelen van een verschuiving van de verhoudingen, ging trouwens op het eind heel snel.

Toch is de achterliggende thematiek sterk genoeg, zodat de film nooit helemaal door het ijs zakt. Sterker, dit is echt wel bovengemiddeld in eigenlijk alles. Maar het had een van zijn betere films kunnen zijn en dat is het zeker niet. Sterker; zag eigenlijk maar twee films van hem die ik minder vond. Twijfel al een week tussen 3-3,5 sterren.

Leuk uitgangspunt, maar altijd lastig om zoiets erg boeiend of verrassend te maken, want je hebt maar te maken met twee acteurs. Polanski doet dat niet slecht, al ligt de voorspelbaarheid van het verhaal er soms wel iets te dik bovenop.

Seigner is duidelijk de ster hier en heeft ook de mooiste rol, waar zij dankbaar gebruik van weet te maken. Het acteerwerk is best goed, de dialogen zijn zeker niet slecht en vooral het eerste en laatste gedeelte is bijzonder vermakelijk. het middenstuk is wel iets minder en heeft ook wat te lijden onder de voorspelbaarheid.

Zeker niet slecht dus , maar behoort ook niet echt tot het betere werk uit Polanski's rijke oeuvre.

3,0*

Nogal tegenvallend, met een toneelstuk op Polanski's bekende paden, maar waarin te weinig gebeurd om er een geslaagde film van te maken. 2*

Mathieu Amalric, met Polanski looks, en vooral Emmanuelle Seignier overtuigen zonder twijfel in deze toneelfilm die in de beginne, wanneer het meisje Vandra aandringt op een auditie, bekoort, maar nadien, wanneer toneelteksten en dispuuts daarnaast verstrengelen, het de kijker die het zonder voorkennis van het gegeven moet stellen, toch wel moeilijk maakt.

Daarom weinig toegankelijk en matig genietbaar tenzij absoluut voorstaander van en vertrouwd met het genre.

Dit was een heel speciale film. De verfilming van een toneelstuk die wordt gerepeteerd. 'k denk niet dat 'k al eens zo'n soort film heb gezien.

Tja, 'k vond het wel eens de moeite om gezien te hebben. De film moet het wel vooral hebben van de cast (het waren er maar twee) en die deed het erg goed. Het verhaal was boeiend genoeg om anderhalf uur te vullen.

'k denk wel niet dat de film een grote herbekijkwaarde heeft, maar voor één keertje vond 'k het wel eens interessant om gezien te hebben.

De verfilming van een toneelstuk over een toneelstuk gebaseerd op een roman. Statisch, maar de dialoog is zeer goed geschreven. Minimalistisch, want slechs twee personages, vergelijkbaar met My Dinner with Andre. Het goede is vooral dat je een recent toneelstuk leert kennen.

Bij masochisme, genoemd naar de schrijver Leopold von Sacher-Masoch, heb je altijd één dominante en één onderdanige partij. In dit geval is het de vrouw die domineert en de man die ervan geniet gedomineerd te worden. Op het einde is er een merkwaardige dubbele ommekeer: zowel in het verhaal als in het verhaal-in-het-verhaal wisselen de dominatrix en de onderworpene van rol. Het gevolg is dat het nog steeds de vrouw is die de man domineert.

Ik heb lang niet alle films van Polanski gezien, maar doorgaans kan ik die wel als goed tot zeer goed waarderen. Dat geldt zeker niet voor deze battle-of-the-sexes, waaraan geen einde leek te komen. Ondanks het aardige spel van Amalric en Seigner vind ik het een flop met alleen maar oeverloos geouwehoer, waar ik niks van kon maken. Kan goed zijn dat dat aan mij ligt. Jammer dan.

‘Laten we doen wat geliefden doen.’ ‘Wat doen geliefden?’ ‘Elkaar pijn.’

Tegenvallende film: alles wat de film interessant maakt lijkt uit de oorspronkelijke novelle Venus im Pelz van Von Sacher-Masoch uit 1870 te komen. De film voegt er nog een laag aan toe, namelijk die van de auditie voor het toneelspel dat op de novelle is gebaseerd en daarmee nog een extra laag waarin rollenspel en werkelijkheid vervagen (of eigenlijk dient die ervoor om het verhaal in het heden te kunnen situeren), maar die extra laag vond ik de film niet interessanter maken.

De film weet wel mijn interesse voor de novelle uit 1870 op te wekken. Ik ken zelf alleen wat werk van De Sade met wie je Von Sacher-Masoch makkelijk associeert: de term ‘sadisme’ is immers afgeleid van De Sade en de term ‘masochisme’ van Von Sacher-Masoch. Toch geeft de film me de indruk dat deze twee werelden totaal tegengesteld zijn en niet omdat bij De Sade de lust van de kweller centraal stelt en Van Sacher-Masoch de lust van de gekwelde zoals vaak wordt gedacht. Niet alleen ligt dat bij beide auteurs sowieso heel wat genuanceerder, maar bovenal is De Sade een typisch product van de Verlichting en Von Sacher-Masoch een product van de Romantiek (er zit ook zo’n eeuw tussen beide auteurs).

De Sade drijft bewust het Verlichtingsdenken op de spits: rationeel gezien zijn wij slechts dieren die door passies worden geleid en de natuur maakt in dat passiespel nu eenmaal onvermijdelijk de een tot onderdrukker en de ander tot onderdrukte. Het Verlichtingsideaal van vrijheid betekent voor de Sade bovenal de vrijheid je lusten zonder enige rem te kunnen botvieren op de ander. De reden dat De Sade zich eigenlijk niet als porno laat lezen is zijn rationalisme: hij beschrijft de passies en alle seksuele perversiteiten en geweld die daaruit voortkomen volstrekt klinisch en rationeel, alsof je een medische encyclopedie leest.

Volstrekt tegengesteld hieraan is het denken van Von Sacher-Masoch (als ik zijn werk goed heb begrepen op basis van Polanski’s film): zijn premisse is dat liefde betekent dat je de ander aanbidt als een god(in) en zijn doel is niets minder dan de sublieme ervaring. Von Sacher-Masoch wenst een wereld waarin mannen en vrouwen gelijk zijn, maar omdat dat nog een ongerealiseerd ideaal is is gelijkwaardige liefde tussen man en vrouw niet mogelijk en is een strijd der seksen onvermijdelijk: voor de man is de vrouw ‘de Ander’ (om een term van Simone de Beauvoir te gebruiken). Zoals De Beauvoir uiteenzet leidt dit tot een paradoxale situatie: de vrouw brengt de man tot vervoering en tot een sublieme ervaring. In de liefdesdaad vindt de man wellicht zelfs een mystieke ervaring waarin hij zichzelf verliest. De vrouw staat gelijk aan de natuur en de man wordt door haar overweldigd zoals ook de natuur hem overweldigt. Gelijk de aarde geeft de vrouw leven maar brengt zij ook de dood (want in de natuur raakt alles in verval en sterft) zodat de vrouw de man daarom ook aan zijn sterfelijkheid herinnert. Bij Von Sacher-Masoch leidt dit tot het oerbeeld van de vrouw als godin: de man kan niet anders dan zich aan haar voeten neerstorten en zich aan haar onderwerpen.

Maar De Beauvoir beschrijft ook hoe deze verafgoding van de vrouw nota bene tot de onderdrukking van de vrouw leidt, zoals ook bij Von Sacher-Masoch in wezen de man de regie blijft voeren en de rollen pardoes kunnen omslaan. Immers, de man reageert op de vreeswekkende vrouw (vreeswekkend omdat zij zo’n passie in de man losmaakt dat hij zijn autonomie verliest en slaaf wordt van zijn passies en haar wil) zoals hij ook op de vreeswekkende natuur reageert: de enige manier om zijn angst kwijt te raken en zijn autonomie te herwinnen is door de natuur c.q. de vrouw te overmeesteren. Net als de natuur moet de vrouw daartoe een ‘ding’ worden: dit is de oorzaak van de verdinglijking of objectivering van de vrouw door de man. Ook bij de verafgoding zit overigens impliciet al de verdinglijking (de vrouw is ook als godin een aanbeden object). Polanski laat de vrouw in de film een paar keer het verwijt van (vrouwonvriendelijk) seksisme maken, hetgeen vreemd overkomt aangezien de vrouw wordt aanbeden als een godin en de man zich geheel aan haar onderwerpt, maar op een dieper niveau lijkt het verwijt terecht: ook bij Von Sacher-Masoch wordt in wezen de vrouw op een voetstuk gezet door de man c.q. de vrouw een rol opgedrongen waarin de man zichzelf kan verliezen en het geluk kan ervaren. Zelfs in het masochisme van de man, die wil worden gegeseld door een wrede godin, gaat het erom wat de man wil en niet wat de vrouw wil (omgekeerd verleent Verlichtingsdenker De Sade opvallend veel autonomie en gelijkwaardigheid aan de vrouw).

Bij De Sade wordt erotiek platgeslagen tot grof seksueel geweld: het handelend subject is een egoïst die simpelweg anderen gebruikt voor de bevrediging van zijn eigen lusten. Bij Von Sacher-Masoch wordt erotiek verheven tot een sublieme (welhaast religieuze) ervaring: ware passie is totale verlies van autonomie en individualiteit met de ervaring van pijn als de gemaximaliseerde seksuele ervaring. Wat ze gemeen hebben is dat seks als zodanig een ondergeschikte rol speelt: het machtsspel erachter wordt blootgelegd en benadrukt (zoals wij dat kennen als ‘sado-masochisme’).

Dit is niet mijn ding. Op een gegeven moment keek ik nauwelijks nog en stond het vooral op de achtergrond aan. Het boeit mij niet en ik vind het nogal overdreven. Ondanks de film niet zo lang duurt, vind ik het langdradig. Ik kan niet meer dan 1* geven.

Een moeilijke film om een cijfer te geven: ik geef het een neutrale drie sterren.

Deze film is vergelijkbaar met Knife in the water v dezelfde regisseur (Polanski) in het feit dat hij slechts met enkele acteurs werkt. In deze film komen slechts 2 acteurs voor en vind alles plaats in de lege theaterzaal waar de regisseur auditie doet voor actrices die willen Vanda spelen (een dominante meesteres) in een toneelstuk van "Venus in Fur", een boek werd geschreven door iemand naar wie de term "Masochisme" vernoemd is. Het gaat over een man die wil dat een vrouw zijn meesteres word.
het is is me op het einde niet echt duidelijk wie Vanda nu "echt" is, ze pretendeert een prive detective te zijn en laat hem in beschamende toestand vastgebonden daar achter... Behoorlijk gestoord gedoe allemaal imo
(op gezocht op wiki na de film)
Leopold von Sacher-Masoch - Wikipedia - en.wikipedia.org

Wat volgt is een auditie waar toneel en werkelijkheid door elkaar lopen...

Knap geacteerde toneelfilm, die me veel meer beviel dan ik verwacht had.

Erotische fantasie in het toneelstuk lijkt op te gaan in een echte erotische fantasie in het moment van de dag. De telefoontjes die de regisseur van het toneelstuk pleegt met zijn partner zijn veelzeggend en gaan van tot zo tot laat me met rust (quasi toch)...…

Een geweldige, maar ook zo vreemde regisseur Polanski. Hij wordt beschuldigd van bedenkelijke praktijken met (minderjarige) meisjes en toch lijkt hij in zijn films voortdurend terug te grijpen naar seksuele frustraties....alsof hij de stemming om zijn schimmig privéleven wil blijven voeden.

“Venus in Fur” is de naam van het toneelstuk waarvoor regisseur Thomas [Mathieu Amalric] net de audities heeft afgerond als de verregende Vanda [Emmanuelle Seigner] hem probeert over te halen om haar alsnog auditie te laten doen. Een woordenwisseling ontstaat, maar door haar volharding krijgt Vanda een kans. De twee spelen scènes uit het toneelstuk waarbij de scheidslijn tussen hun rol en hun ware personages (en hun onderlinge relatie) steeds vager wordt. Gebaseerd op de schandaalroman van Leopold von Sacher-Masoch uit 1870, waarin seksuele fantasieën – waaronder SM – een prominente rol spelen. Net als in Carnage bevrijdt Polanski zich op overtuigende wijze van de toneelmatige setting, maar de schmierende Seigner komt tekort tegenover de voortreffelijk Amalric.

Tok tok ! Polanski klopt nog maar eens op de deur van genietbare films (na Chinatown , Frantic, The ghost witer en Carnage) en ik open die gewillig. Het is inderdaad een beetje voorspelbaar dat het verhaal en het toneelstuk dat ze repeteren in elkaar zal vloeien maar het is vooral de HOE dat ik in die film best knap vond. De eerste twee acts worden er geen aanrakingen gedaan wanneer het stuk wordt gerepeteerd. Pas in de derde act als de rollen worden omgedraaid (Amalric speelt dan Vanda - iets wat hij al zei in de eerste vijf minuten) en Seigner speelt de Graaf). Dan zijn er aanrakingen waardoor de lijfelijke straf kan uitgevoerd worden. Seigner komt neergedaald op aarde als een reïncarnatie van Venus om de regisseur te straffen omdat hij niet wil inzien dat het stuk vrouwonvriendelijk is. Tenminste dat is mijn theorie. Zowel de intro als de outro zien we niet echt het in- en uitstappen van Seigner in het theatergebouw. Het wordt gesuggereerd door de POV in camerabeweging, glijdend alsof het een geest kan zijn, deuren die dichtklappen en plots staat ze daar/plots is ze weg. Want Seigner is inderdaad zeer goed voorbereid, kent alles uit het hoofd (ook de tekst van de Graaf), heeft een volledig scenario (tot grote verwondering van Amalric), leent een kamerjas dat uit die periode gemaakt is (30 euro, een koopje !) en als top of the bill op het einde haar dans dat zeker over the top is en misschien ook zo bedoeld is. En dan die sequentie waarin Seigner onthult dat ze een privé detective is en zo alles te weten is gekomen over zijn verloofde na het fitnessen. Maar zijn verloofde neemt nooit een douche na het fitnessen. Seigner liegt. Maar hoe weet ze dan wel die info ? Er wordt niet op verder gegaan maar een geest weet alles natuurlijk. Verder amusant dat Seigner als Vanda in verhaal een wat nonchalante volks personage meegeeft en als Vanda in toneelstuk die gesofisticeerde, zelfbewuste vrouw. Amalric ondergaat maar geniet heimelijk van de aantrekkingskracht en van de uitvoering van Seigner zodat hij met zijn ogen open in de val trapt. Zelfs de telefoontjes van zijn vrouw (die ringtone !) kunnen hem niet losrukken van Vanda. Inhoudelijk en visueel (en dat dus voor een verfilming van een toneelstuk) dus veel gelaagd en vooral de luchtige toon die Polanski in de film steekt, deed mij zeer genieten van het steekstel tussen Seigner en Amalric.