Dip Huet Seung Hung (1989)

Super motherfucking vette actie film Helemaal mn ding.

Had de versie gezien met de Katoneese audio, maar de audio leek wel gedupped (of gedubbed hoe het ook heet), andere mensen ook opgevallen?

Tsja, die actie is wel stijlvol in beeld gebracht. Gelukkig maar want anders was het echt een vervelende ordinaire actiefilm met veel geschiet. Maar ondanks dat wordt The Killer na een tijdje toch erg overdreven als Yun-Fat Chow weer eens een keer een hele groep mensen omver schiet. Het misdaadverhaal vond ik ook niet bijster interessant.

Wel mijn ding, deze film. Mooie achtergrond muziek, een enorm coole Chow Yun Fat in pak, en genoeg geknal. Vooral de scene in Ah Jong's appartement met de lege pistool was indrukwekkend vanwege de regie en muziek erbij.

Stijlvolle actiefilm zoals John Woo ze vaker maakt. Met veel vuurkracht zet Chow Yun Fat het hoofdpersonage neer als een zeer sterk karakter. De film kent een hoop actiescènes die er erg mooi uitzien en ook de vele stunts mogen er wezen.

Mooi vorm gegeven maar van het verhaal heb ik slechts delen begrepen. Dat komt vooral omdat in mijn beleving alle mannelijke hoofdpersonen op elkaar leken.

Deze eens meegepikt en het was geen slechte film, maar echt waw vond ik hem ook niet. Het was toch iets minder m'n ding. De film biedt wel wat meer dan een gewone actiefilm, maar echt wild werd ik er wel niet van.

Goed voor een keertje, maar hoef deze niet meer terug te zien.

"Bloodshed of Two Heroes" - wat een heerlijke alt. titel ook.

Eerste scene speelt zich af in een kerk. Logisch, het gaat immers over schuld en boete. De symboliek ligt er dik bovenop in deze film. Want Woo maakt geen traditionele actie films. Op visueel vlak krijgen we gestileerde, over the top, gechoreografeerde shoot outs. Inhoudelijk lijken 'Good and bad' te vervagen (beste scene van de film : wanneer de politieman op identieke manier als de huurmoordenaar voorheen vanuit de stoel schuift om zijn pistool te richten op de indringer) en er ontstaat vriendschap, beiden hebben dingen gemeen, beiden voelen zich verraden in hun wereld. Bij mijn commentaar van MI II beschreef ik Woo's HK werk als grillig en onsamenhangend maar ik was abuis. Deze film volgt wel een recht pad. Toch ben ik nog steeds geen 100% overtuigd. Het is eerder het feit dat je reeds weet in de eerste kwartier wat Woo wil vertellen en dat de rest inhoudelijk een beetje repetitief en voorspelbaar is. Maar ik raad aan om toch zeker tot het einde vol te houden want de finale is een straf staaltje Griekse tragedie.

Best wel stijlvolle John Woo film waar ik veel Face/off momenten in herken maar wellicht ook de nodige inspiratie voor Nicolas Winding Refn met zijn Only God Forgives in zie. Hoewel mooie vermakelijke film niet helemaal overtuigd van het geheel.

Het geweld en de schietscenes zijn uitmuntend te noemen, jammer is wel dat het geluid bijzonder slecht is en de geluidskwaliteit tijdens de schietpartijen afgeknepen klinkt. Ondanks dat het allemaal wel eens wat naar overacting neigt en bepaalde dingen te dramatisch heeft de film ook de nodige humor en sfeer. Een aantal keren wordt de spanning uitmuntend opgebouwd. Vooral de scene op het strand, na de speedboot achtervolging, is van grote schoonheid en overigens een scene die ik me kan herinneren van een filmprogramma destijds, of Goderie of Mioch, dat durf ik niet te zeggen. De schietscene op het einde is prachtig vormgegeven doch het incasseringsvermogen van de mannen is wel wat overdreven.

Desondanks is Dip Huet Seung Hung, mits het je genre is, een bijzonder stijlvolle en vermakelijke film die een drie en een half krijgt. Was het geluid beter geweest had ik de film zomaar een vier kunnen geven.

Weet iemand op welk album op Spotify het nummer van sally yeh te vinden is. Graag ook eventueel tracknummer. Zie 250 nummers van haar,maar alleen met Chinese tekens.

Een van de toptitels zowel op het cv van John Woo als hoofdrolspeler Chow Yun-Fat. Chow Yun-Fat schittert als de huurmoordenaar met een geweten Ah-Jong. Nadat hij tijdens een klus per ongeluk een zangeres, Jenny, haar hoornvlies beschadigd speelt zijn geweten op. Hij wil haar middels een operatie weer laten zien maar dat kost veel geld. Hij neemt daarom nog een laatste goedbetaalde klus aan. De klus loopt goed maar zijn opdrachtgevers lokken hem daarna in een hinderlaag. Ondertussen zitten agenten Tsang Yeh (Kenneth Tsang) en Li Ying(Danny Lee) hem op de hielen. Li Ying gaat gekleed in een oerlelijk streepjes pak van gordijnstof. Hij lijkt wel een wandelende Ikea fauteuil. Dit staat in scherp contrast met de stijvol gekleedde Chow Yun Fat. De film is naar mijn oordeel iets te onevenwichtig. De actiescenes zijn top maar de scenes met Jenny zijn van het niveau As The World Turns. Hierdoor vind ik hem net iets minder dan Hard Boiled.

Vandaag na een jaar of 15 weer herzien. De non anamorphic dvd van Criterion kan er zowaar nog mee door. Al zal dat ook wel komen door de upscalingkwaliteiten van mijn Oppo. Toch staat een blu ray met nieuwe scan hoog op mijn wishlist en ik denk bij velen.

Man, wat blijft dit een fantastische misdaad film. Spannend, origineel, ontroerend en de actiescenes zijn nog steeds top. Evenals Chow Yung Fat. Toch blijft Hard-boiled mijn favoriet.

4,5

Alweer een flink aantal jaren geleden dat ik deze John Woo klassieker voor het laatst zag. Destijds was Dip Huet Seung Hung ( in het Engels, The Killer) uit 1989 er medeverantwoordelijk voor dat de regisseur uit Kanton, China (maar hoofdzakelijk opgegroeid in Hong Kong) niet lang hierna zijn opwachting in Hollywood zou maken. Iets wat onder meer zou resulteren in de succesvolle Blockbuster Face Off.

Hoewel Dip Huet Seung Hung (The Killer) al ruim dertig jaar oud is heeft de film op zijn belangrijkste kenmerken de tand des tijds goed doorstaan. Zowel de choreografie als de camera shots bij de actie scenes, en dan met name de shoot-outs zien er nog steeds verbluffend uit. Die aspecten weten me zelfs nog meer te imponeren dan tijdens mijn eerste kijkbeurt. Een mooi voorbeeld daarvan is als huurmoordenaar Jeff (Chow Yun-Fat) na een opdracht aan de politie probeert te ontsnappen en daarbij op een strand oogcontact heeft met een klein, spelend meisje. Door enkele magnifieke close ups wordt er, zonder al te veel te willen prijsgeven informatie uitgewisseld zonder tekst en ontstaat er een briljante en zelfs ontroerende scene.

Dat het verhaal over een huurmoordenaar die bij een schietpartij een zangeres verwond, haar vervolgens probeert te helpen terwijl meerdere partijen jacht op hem maken niet al te hoogstaand is valt door dergelijke fragmenten dan ook nauwelijks op. Regisseur Woo houdt het tempo vrijwel constant hoog en propt de film vol met elkaar snel opvolgende actie. Het gebrek aan diepgang valt hierdoor nauwelijks op, net als het soms wat twijfelachtige acteerwerk. Dat geldt overigens niet voor Chow Yun-Fat, een misschien niet al te veelzijdige acteur maar hier perfect gecast in de hoofdrol.

Wat overblijft is gewoon heerlijke grimmige actie flick die ik in de loop der jaren steeds meer ben gaan waarderen.

Zeer goed.

Wat blijft dit toch een fantastische actie thriller met geweldige choreografieën. Woo komt ook goed weg met de sentimentele momenten.

Het blijft wachten op een ultieme blu ray of 4k.

Gelukkig heb ik de (prachtige) bootleg van Hong Kong Rescue met daarop het beeld van de Taiwanese blu ray, het audio spoor van de Criterion laserdisc en eigen gemaakte subs.

4,5

John Woo is van plan om zijn eigen film te remaken , maar ook David Fincher gaat binnenkort beginnen met de opnames van een film die op papier verdacht veel op Dip huet seung hung (1989) lijkt ...

Omar Sy to lead John Woo’s remake of The Killer - empireonline.com

Beide kijk ik naar uit.

Is wel aan een update toe. De film ziet er niet echt goed uit afgezien van wat fraaie beelden in het begin van de wateren en eilandjes. Regisseur John Woo, die later van schietpartijen het liefst een soort dans maakte, weet hier ook nog niet wanneer wel en niet slow motion te gebruiken.

Afgezien van een fijne intro/outro tune bevat de film verder qua soundtrack vooral sentimentele reut die beter thuis past in de meest goedkope jaren 80 soap series. Het verhaal, hoewel dunnetjes, is best goed maar het wordt allemaal iets teveel opgerekt. Verder ontbeert John Woo hier nog de vorm die hij later zou krijgen met strakker gechoreografeerde scenes, het komt nu allemaal nog wat chaotisch over. Dat was in Hard Boiled vaak ook nog maar daar zaten al meer vondsten in de actiescenes. Die zijn hier echt simpel het is vaak ofwel dat de killer gewoon eerder schiet of dat de bad guys mis schieten terwijl de killer natuurlijk alles raakt. Een jaar eerder liet Die Hard al zien wat wat meer intelligentie, beter doordachte actie en creativiteit voor enorm verschil kunnen maken.

Wat aan de hier eigenlijk dus vrij matige actie wordt toegevoegd is weinig meer dan melodrama wat vooral door de prima acteurs, met Chow Yun Fat als topper, naar een hoger plan wordt getild. Hij zet een killer neer die veel meer emoties heeft en net als zijn baas meer hecht aan ouderwetse erecodes en schuldgevoel kent.

Ik ben echt verbijsterd door deze zinsnede. Waar vergelijk jij het mee? De film stamt uit 1989 en met deze film zette Woo juist de puntjes op de i van de door hem met A Better Tomorrow gecreëerde Heroic Bloodshed-stijl.

Het is een masterclass actie cinema binnen het genre (sindsdien talloze keren gekopieerd) en nog steeds een meesterwerk binnen het genre.

Met bijvoorbeeld Die Hard uit 1988 zoals ik al aangaf. Of Predator (de aanval op de commandopost in het begin) uit 1987. Beide al eerder gemaakt dus, allebei ook van John McTiernan. Zijn actiescenes zitten in die films al veel beter in elkaar. Geloofwaardiger, beter doordacht en aantrekkelijker om te zien, betere editing en meer spanning ook. Woo is naar mijn beleving zelf ook beter in vorm in Hard Boiled maar nog meer in Face Off en Paycheck. Wat natuurlijk ook uitmaakt zijn mooie filmsets. De enige sets die ik de moeite vond waren in het begin, met dat eiland waar hij met de speedboot naar toe vluchtte.

Die Hard en Predator zijn natuurlijk ook twee geweldige actiefilms, maar kleuren redelijk binnen de lijntjes van het genre op dat moment, terwijl Woo hier een hele eigen en nieuwe stijl laat zien. Die creativiteit verdient toch echt wel meer waardering. En ja, in Face-off is het verder geperfectioneerd, maar basicly meer van hetzelfde.

Vind overigens dat er veel meer mooie set pieces in zitten. Zeker die in de kerk op het eind is prachtig gedaan..