Senso (1954)

Prima historisch kostuum/melodrama met vooral een gepassioneerde Valli.Film is qua sfeer en visueel vuurwerk te vergelijken met il Gattopardo (speelt 15 jaar eerder) zij het dat ik IG wat hoger inschat.Grandioze achtergrondmuziek van Anton Bruckner(7e symfonie,2e deel).Overigens speelde Granger irl de rol die later Helmut Berger voor Luchino speelde...

Sinds gisteren te koop op dvd. (Homescreen)

Koop deze film op DVD vanaf € 8,45

Perfect, die brengen mooie Italiaanse klassiekers uit steeds. Zat hier ook al om te springen.

Van de week op het criterion label uitgebracht.

Criterion Collection # 556

DVD Release Date: February 22, 2011

FEATURES:

# The celebrated Film Foundation/Cineteca di Bologna digital restoration, created in consultation with cinematographer Giuseppe Rotunno and Martin Scorsese.

# The Wanton Countess, the rarely seen English-language version of the film.

# The Making of УSenso,Ф a new documentary featuring Rotunno, assistant director Francesco Rosi, costume designer Piero Tosi, and Caterina DТAmico, daughter of screenwriter Suso Cecchi DТAmico and author of Life and Work of Luchino Visconti.

# Viva VERDI, a new documentary on Visconti, Senso, and opera.

# Visual essay by film scholar Peter Cowie.

# УMan of Three Worlds: Luchino Visconti,Ф a 1966 BBC program exploring ViscontiТs mastery of cinema, theater, and opera direction.

# New and improved English subtitle translation.

criterion

Geweldige film. Prachtige combi van tragiek, historie, weelderigheid en liefde. Vergoten in prachtige cinematografie. Valli en Granger spelen vol overgave hun rol. Visconti is geweldig. Dit is een van zijn beste films. Veel te weinig mensen hebben hem gezien. 4,5 sterren.

Toch wel een lichte teleurstelling. De film is volgens mij vooral erg lelijk en de acteerprestaties (vooral Alida Valli) zijn -zoals wel vaker bij kostuumdrama's- veel te theatraal.

Het wordt echter nooit saai en het einde is echt wel goed. Dus krijgt de film van mij een 3*

Goed gemaakte film die voor mij teniet gedaan werd door een ongeloofwaardige relatie die centraal staat in het verhaal. Het vereiste al wat goede wil van mijn kant om te geloven dat Livia, die aanvankelijk op mij overkwam als een sterke vrouw met een eigen wil, verliefd wordt op een sukkel als Mahler. Het werd echter nog onwaarschijnlijker toen ik al snel door kreeg dat die Mahler totaal niet deugde. Ik denk dat het de bedoeling was dat we begrepen dat Mahler een lul was, maar moest dat zo onsubtiel. Het acteerwerk van Granger en de acties van zijn personage telegraferen zo duidelijk dat hij een schurk is dat het gewoon niet geloofwaardig is dat Livia dit niet door heeft en ze kwam ook niet op me over als het type dat voor dat soort mannen zou vallen (als er al vrouwen zijn die dat wel doen). Het helpt ook niet dat Mahler de meest afgezaagde zinnen gebruikt om Livia te verleiden, teksten van het type dat misschien werken voor puberjongens die een bakvis voor zich willen winnen, maar niet volwassen mensen. Aan de andere kant, tijdens sommige scènes speelde Valli ook daadwerkelijk een bakvis. Niettemin hadden Granger en Valli geen chemie, wat het enige was dat hun relatie nog wat plausibel had kunnen maken.

Bijna alle kostuumdrama's hebben er wel ergens een onmogelijke liefde in zitten en vaak als centrale plot. Tragische eindes zijn daarbij ook wel de standaard dus een film moet goed uitgewerkt zijn om nog indruk te maken als dat traject gevolgd wordt, wat Senso doet. Het voordeel is dat het prachtig gefilmd is (de openingsscènes in de opera zijn zelfs adembenemend, evenals de oorlogscènes rond het einde) en als het tragische einde eenmaal komt werkt het stiekem toch wel, maar de reis tussen die opera-opening en de oorlogsscènes deden me weinig, omdat ik dus de relatie niet geloofde, weinig met beide personages had en het strakke stramien waarin het verhaal naar zijn onvermijdelijke einde sloop me wat begon tegen te vervelen. De druppel was de scène waarin Livia Mahler het geld van het verzet geeft. Een enorm drastische stap die ik waarschijnlijk nog niet geloofd had als het koppel Romeo en Julia waren en die gewoon lachwekkend wordt bij een mismatch als deze twee. Je kunt me nauwelijks wijs maken dat Livia niet wist dat ze dat geld gaf aan iemand die in essentie gewoon een schurk is. Ook zwak is dat het scenario geen gevolg aan deze actie geeft. Hoe heeft die neef van haar erop gereageerd op het feit dat zij dat geld heeft weggegeven of verloren? Hoe redt ze zich hier uit? Toch wel een soort plothole.

Het vreemdste is uiteindelijk dat het einde toch wel voor mij werkte, ondanks dat het voorafgaande niet bepaald plausibel was. Maar iets in de harde toon van de laatste paar scènes en de schaduwachtige cinematografie maakt toch indruk. Zelfs Farley Granger was overtuigend in die momenten.
2,5*

Mooi gemaakte film, die een prima tijdsbeeld geeft, van het 19e eeuwse Italië in oorlog. De aankleding is ook erg mooi en visueel ziet het er, zoals altijd bij Visconti, mooi en verzorgd uit. Sommige scènes zijn erg mooi gefilmd en cinematografisch is er ook niet zo heel veel op aan te merken.

Toch komt de film bij mij niet verder dan een kleine drie sterren. Het grootste probleem lag hem voor mij in het acteerwerk en wel in het bijzonder dat van Alida Valli. De gehele speelduur mij zij zich schuldig aan overacting in werkelijke elke scène, waarin ze te zien is. Ik vond dat persoonlijk niet zo heel fijn om naar te kijken, en op een gegeven moment begon ze me ook te irriteren. Farley Granger doet het gelukkig wel een stukje beter, al vond ik de romance niet geheel overtuigend.

Senso blijft echter door de andere positieve punten wel redelijk boeiend. Ondanks dat het script vrij mager is, de personages behoorlijk stereotiep en het acteerwerk van Valli ver ondermaats is, heeft Senso dankzij een prima regisseur uiteindelijk nog genoeg te bieden om de filmkijker te vermaken. Ik vond het in ieder geval geen vervelende zit, maar moet echter wel zeggen dat Visconti wel betere films gemaakt heeft.

3,0*

Visconti's eerste stappen naar zijn aristocratische periode

Regelmatig moet ik eens tijd maken om mijn DVD collectie terug op orde te brengen. Je sorteert dat allemaal naar believen maar eens je nieuwe films bijkoopt, kom je tot de conclusie dat je eigenlijk de helft van de DVD kast moet omgooien om de nieuwe film in de juiste categorie te zetten. Daar heb je niet altijd even veel goesting in maar soms resulteert dat wel in het terugvinden van al lang vergeten films. Zo was ik ervan overtuigd dat ik ondertussen alles van Visconti had gezien dat ik in mijn bezit had maar blijkbaar is Senso altijd tussen de mazen van het net geglipt. Het was alweer een serieuze tijd geleden dat ik me nog eens aan een film van mijn favoriete Italiaanse regisseur had gewaagd dus ik stak met veel zin de DVD in de DVD speler en ging zitten voor twee uurtjes heerlijk vermaak.

Al had ik de korte inhoud op de hoes niet mogen lezen, dat werd me wel duidelijk toen ik bijna aan het einde van de film kwam. Op zich ben ik enorm blij dat Homescreen de moeite doet om Italiaanse films uit te brengen en ik heb er dan ook een resem van gekocht maar dit is volstrekt belachelijk. Een korte inhoud die zover gaat tot aan de laatste 5 minuten van de film? Sorry, maar dan is de fun er voor mij ook af. Hierdoor is Senso ook wat een teleurstelling geworden want het verhaal had sowieso al niet veel om handen maar wanneer je weet dat Livia uiteindelijk Mahler zal aangeven als deserteur, dan mist het einde zijn doel compleet. En dat is zonde want op zich zijn de openingsscène in de opera en de dood van Mahler erg sterk maar het is alles daar tussen dat soms maar wat saai aanvoelt. Komt voornamelijk doordat de relatie tussen Livia en Mahler niet echt realistisch overkomt doordat je je moeilijk kunt voorstellen dat Livia zich zo makkelijk laat inpakken. De ene moment heb je de indruk dat het om een sterke vrouw gaat die mee het verzet steunt en na een nachtje stappen stort ze zich volledig in de relatie met Mahler. Erg vreemd als je het mij vraagt.. Zonde ook dat er in mijn versie elk spoor ontbreekt van de scène waarin Livia uitlegt aan haar neef wat er met het geld van het verzet is gebeurd. Nu voelt het aan als een plothole en dat lijkt me ook niet de bedoeling. Wel interessant om te zien hoe Visconti hier zijn eerste stappen naar de meer aristocratische films à la Il Gattopardo (blijft zijn ultieme meesterwerk) zet.

Ik had liever Romy Schneider gezien in de rol van Livia. Er zijn bij mijn weten nooit plannen geweest om haar de rol te geven maar dit had volgens mij een kolfje naar haar hand geweest. Zeker omdat Alida Valli de rol eigenlijk niet goed invult doordat ze enorm theatraal acteert waardoor menig scène hierdoor een tikkeltje wordt verpest. Gelukkig zorgt Farley Granger nog wel voor serieus wat tegengewicht maar hij slaagt er toch niet in om de relatie tussen hem en Valli geloofwaardig te brengen. Interessant is trouwens het feit dat het een stunt double is tijdens de laatste scènes van de film. Granger heeft blijkbaar zever gekregen met Visconti en is het, voor de film in zijn geheel geschoten was, het afgetrapt naar Amerika. Vanaf het moment dat hij wordt opgepakt in zijn appartement zien we dus ook nooit meer het gezicht van Mahler want bij de executie filmt Visconti expres van erg ver en voor de rest houdt de stunt double altijd zijn handen voor zijn gezicht. Voor de rest is Senso trouwens wel mooi gemaakt, zeker de kostuums en de aankleding zien er authentiek uit.

Jammer genoeg wederom een tikkeltje teleurgesteld in Visconti. Het merendeel van zijn films is prachtig maar hier en daar laat hij toch eens een steek vallen. Ach, ik zal hem eeuwig dankbaar zijn voor Il Gattopardo, Rocco en Le Notti Bianche dus een mindere film mag altijd. Het probleem bij Senso is dat het verhaal te mager en ongeloofwaardig is en dat Alida Valli teveel schmiert. Gelukkig kan een mindere Visconti nog altijd wel op een redelijke score rekenen. ik had er alleen meer van verwacht.

3*

Dat Visconti de absolute maestro van de klassieke cinema was, wist ik al langer. Il Gattopardo is één van mijn topfavorieten, maar ook Ossessione, Ludwig, en al de rest zijn meesterwerken. Maar ik denk dat Senso, die ik gisteren pas zag, de andere nog overtreft... Deze film grenst voor mij aan de perfectie...

Wie vindt dat Alida Valli overdrijft, heeft er volgens mij niks van begrepen. En wie haar verhaal, dramatiek, of gevoelens ongeloofwaardig vindt, nog minder...

Luchino Visconti's 'Senso' is een flamboyant historisch (en eerlijk is eerlijk: licht hysterisch) drama van opera-achtige proporties. De gevoelens van de hoofdpersoon zijn heftig en dat zal sommigen afschrikken, maar de settings in onder meer het prachtige uitgelichte Venetie geven deze geschiedenis van een foute liefde ten tijde van de Oostenrijks-Italiaanse oorlog een meerwaarde. Zoals het ook in de opera gebruikelijk is loopt 'Senso' voor alle protagonisten slecht af. De wraak is eerder bitter dan zoet.

Bijzondere film weer van Visconti, dit kostuumdrama dat zich exact 150 jaar geleden afspeelt, tijdens de Derde Italiaanse Onafhankelijkheidsoorlog. De focus ligt niet zozeer op de oorlog, al speelt die wel gedurende de hele film een rol en zijn er ook wat scenes op het slagveld, maar op de relatie tussen een Italiaanse nationalistische gravin en een Oostenrijkse luitenant. Een aantal users vonden Valli overacten en de hele romance ongeloofwaardig, ik vond het juist een meesterlijk inzicht in de psyche van een verliefde vrouw.

Alle rationaliteit en nationalistische trots ten spijt valt de gravin als een blok voor de gladde luitenant. Belangrijk detail is dat ze ongelukkig getrouwd is met een veel oudere invloedrijke Italiaan die niet behept is met enige passie of fantasie, de typische pragmaticus die meeheult met de vijand omdat dat nou eenmaal meer oplevert. Als de luitenant op het pad van Livia komt wordt ze tegen wil en dank verliefd. De luitenant speelt een doorzichtig spelletje met haar- niet alleen voor ons, de kijkers, ook de gravin weet eigenlijk wel dat hij niks om haar geeft, maar ze weigert het onder ogen te zien.

Dus ook als ze de haarlok die ze wat pathetisch meegaf als herinnering wat later achteloos opzij geschoven terugvindt op zijn bureau (het medaillon is wel verdwenen, verpatst waarschijnlijk), ook als zijn huisgenoten haar in haar gezicht uilachen als ze langskomt om hem te verrassen, en als hij haar opzoekt zogenaamd omdat hij niet zonder haar kan maar in werkelijkheid alleen omdat hij haar geld nodig heeft- al die signalen, en meer, negeert ze om maar niet de realiteit onder ogen te zien. Als dat uiteindelijk onvermijdelijk gebeurt, tekent ze verbitterd zijn doodsvonnis.

De filmt valt op door zijn visuele pracht, kosten noch moeite zijn gespaard om het tijdsbeeld over te brengen op het grote doek. De film wordt gedragen door Valli en Granger als de gravin en Mahler (ik las na het zien van de film dat Bergman en Brando in eerste instantie waren gevraagd, was wel interessant geweest), de plot met de neef van de gravin was wat dun- hij was de typische nobele held die als tegenpool dient voor de berekenende flierefluiter Mahler.

Ben nu nog benieuwder naar Il Gattopardo, dat wel raakvlakken schijnt te hebben met Senso, al is het alleen maar door de tijd waarin het zich afspeelt.

Heel klassieke film. Niet alleen omdat het zich in de 19e eeuw afspeelt, maar ook omdat het plot zo uit een 19e eeuwse roman had kunnen komen. Visconti liet zich natuurlijk vaker inspireren door de literatuur. In het geval van Senso is de compositie wel erg rechtlijnig moet ik zeggen (Rocco en Il Gattopardo zijn veel complexer bijvoorbeeld). Wel ziet het er allemaal fraai uit, zeker voor bouwjaar 1954. Het geluid is eigenlijk meer verouderd dan het beeld. Tenslotte een mooie, dragende rol van Valli. Al met al: degelijke Visconti, bovengemiddelde film (hoewel je er geen drie van achter elkaar moet zien).

Zoals je van een Visconti mag verwachten is dit visueel een prachtige film. Daarmee heb ik het wat de positieve punten betreft echter wel gehad. Het verhaal over een buitenechtelijke relatie tussen een Italiaanse aristocrate en een Oostenrijkse officier ten tijde van de Italiaanse vrijheidsstrijd rammelt aan veel kanten. Dat wordt nog verergerd door het ontbreken van chemie tussen beide protagonisten, waardoor hun relatie ongeloofwaardig overkomt. Daarnaast zijn de acteerprestaties over het geheel genomen zwak. Voor zover het Alida Valli betreft valt dat meestentijds nog wel mee, maar het geschmier Farley Granger, die serieus miscast is, is ronduit tenenkrommend. Al met al een matige film.