Career Girls (1997)

heb alleen de eerste helft uit kunnen kijken

Wat een neus heeft die vrouw zeg.

Woehahaha 0,5 punt aftrek!

Zou ik wel doen.

Neus of geen neus, het is een leuk filmpje, maar niet zo goed als Secrets & Lies.

Erg mooi spel vooral van Katrin Cartlidge (die helaas te vroeg overleed).

Film laat mooi zien hoe men tijdens de studententijd was en een bewogen weekend 10 jaar later.

Er komen ook geen "gewone" mensen in voor.

Het avondje dansen op muziek van The Cure is jeugdsentiment.

Niet het meesterwerk wat Secrets and Lies is, maar toch zeer genietbaar.

Dat stoorde mij erg. Vanaf het begin eigenlijk al. Al die rare tikjes en dingetjes en het gegiechel (bijv. als ze naar het appartement van die jongen in de ochtendjas gaan kijken - waarom moeten ze nou zo vreeeselijk lachen? Het is een tof appartement voor een redelijke prijs maar omdat ze die jongen niet trekt, loopt ze weg).

Ik heb mezelf echt gedwongen de film af te kijken - hopende dat het leuker werd. Maar dat werd het niet.

Zeer teleurstellend vond ik het.

Cartlidge vond ik door het rare gedoe evenmin om aan te zien.

Het 'verhaaltje', voor zover daar sprake van was, vond ik ook mager. Het was vooral veel geblabla over niks.

Mijn derde Mike Leigh film (en 400ste stem op MM ) en weer een briljant meesterwerk. Ik begin die man echt te waarderen.

Weer krijgt hij het voor elkaar om gewone mensen met doorsnee levens op een zeer realistische en eerlijke manier neer te zetten. En ook nog op erg boeiende wijze.

Zit toch weer briljant inelkaar ondanks het ontbreken van vaste fotograaf , en muzikant.

Acting van hoog niveau. En die hoge stemmetjes ja. Niemand anders dan Mike Leigh durft zoiets te casten.

/me treurt om het voortijdige overlijden van Katrin Cartlidge. Ze speelt een hele moeilijke rol zo ontzettend briljant.

Ik ga naar 4.5*

Heel erg mooie film. Veel meer dan een giegel-huil filmpje voor vrouwen zoals Renske het een beetje typeerd.

De mensen zijn erg mooi neergezet, heel erg mooi. De 2 hoofdpersonen hebben heel erg leuke trekjes, misschien worden ze daarom wat overdreven neergezet, maar dat is precies de bedoeling (om eigenlijk te laten zien dat het niet zo overdreven is (volgen jullie me nog?)) en je krijgt er een hele speciale band mee met de karakters. Het maakt ze erg mooi.

Een film die laat zien hoe weinig mensen eigenlijk veranderen al denken ze dat zelf. Ook erg mooi dat ze 3 mensen van vroeger tegenkwamen, misschien voor sommige onwaarschijnlijk, maar dat is het idee natuurlijk niet. Als ik niet wist wat er van Ricky terecht was gekomen was de flim voor mij niet compleet .

De film heeft voor mij 1 klein nadeel. Het wist me erg te raken, maar de muziek die er de hele tijd achter zat irriteerde mij een beetje (vooral de dramatische muziekjes, want de film wist me zowiezo wel te raken).

Nou ja, in ieder geval mijn 2e Leigh film en een 2e meesterwerk dat me doet verlangen naar Naked.

4.5 voor deze toch wel briljante flim.

Lang geleden dat ik me nog zo aan personages heb geïrriteerd. Het leek soms allemaal op een (erg slechte) parodie van een matige French & Saunders aflevering. Geen enkele keer geraakt, geen enkele keer gelachen (of zelfs maar flauwtjes geglimlacht).

Ach, ik moet die Leigh niet, bij Vera Drake stoorde ik me ook al vanalles (cuppa tea, dear? *snotter* cuppa tea, dear? *snotter* cuppa tea, dear? *snotter* etc....)

Grappige film, ongeloofwaardig, maar daardoor lekker 'klein' gehouden, omdat er in totaal maar erg weinig karakters ertoe doen en überhaupt voorkomen in de film. Intro is vreemd, maar wekt nieuwsgierigheid. De zogenaamde huizenjacht vind ik soms wat overdreven en irriterend, maar de film is behoudens de te toevallige ontmoetingen wel levensecht en zeer ongekunsteld, wat ook een belangrijk kenmerk is van films van Leigh. Interessant al met al.

3,5 ster

Heel sterke, realistische film. Mike Leigh verbeeld prachtig hoe mensen in een paar jaar kunnen veranderen. Een herkenbaar effect, dat zelden zo mooi werd uitgewerkt.

4,5*

Ook deze Mike Leigh film zit vol met maatschappijkritiek. Alleen jammer dat sommige personages niet meer worden dan typetjes want zei zorgen juist voor de boodschap in de film. Mike Leigh heeft een spuughekel aan gevoelloze mensen want het zijn juist die mensen, die goed liggen in het kapitalistische systeem. En dan heb ik het vooral over de twee verkopers waarbij de één een kille geldwolf is en de ander een vrouwenversierder. Neem daarbij de tegenovergestelde richting de gevoelige mens. En je merkt op dat deze mensen niet bepaald lekker in de samenleving zitten. Denk aan Ricky die compleet krankzinnig is geworden in één van de laatste shots van de film. Deze mensen botsen dan ook behoorlijk vaak in de films van Mike Leigh. Waarbij ze vooral inwendig een zware strijd moeten leveren om overeind te blijven in een samenleving waarin ze liever niet willen zijn. Sterke contrasten in een scriptloze film waarbij het voor Mike Leigh doen een veels te snel gemaakte film is.

Mike Leigh heeft veel raakvlakken met het slacker genre en dan vooral op de manier waarop Linklater en Whit Stillman ermee omgaan. Nog meer Stillman dan Linklater, want zijn trilogie heeft echt die spottende kijk op bepaalde mensen (vaak rijkelui), die Leigh ook heeft.

Wat ik al zei, eigenlijk gewoon een slacker (nee, dat is heus niet alleen Kevin Smith). Hannah en Annie ontmoeten elkaar en praten over het verleden. Heerlijk wat herinneringen ophalen.
Zo kan een film makkelijk gevuld worden, lijkt me. Stel, beiden hebben een bewogen college verleden met elkaar en we zouden wat bijzondere gebeurternissen te zien krijgen, kom je al een heel eind.
Nee, in plaats daarvan, heeft ieder karakter in het verleden zijn eigen vreemde karaktertrek. Dit leek mij nu niet noodzakelijk om de film boeiender te maken.

Verder denk ik dat er geforceerd werd geprobeerd structuur in de film te leggen. Wat ik al zei, heerlijk zo'n gesprek met oude herinneringen, maar alles wordt ook wel weer netjes verbonden. Ik heb het er met vrienden ook wel eens over, wat er van bepaalde personen geworden is, maar hoe groot is de kans dat we die ook werkelijk tegenkomen? Dan snap ik de symbolische waarde van Leigh wel, maar ik had het mooier gevonden, als de film nog iets vrijblijvender was geworden. De karakters in het verleden mochten verder wel wat natuurlijker overkomen. Stoornis of tic of niet, het liep gewoon niet zo mooi.

Ik snap van Leigh dat hij er wat maatschappijkritiek in wilde en verschillende kanten van personen wilde laten zien, maar dat had van mij niet gehoeven. Het gaf een soort geforceerde diepgang vaak. De enige momenten waar ik het echt vond werken was de huizenjacht zelf, met de snedige opmerkingen over uitzicht, ruimte, luxe etc. .
In al zijn suffigheid (maar zo is het dan ook bedoeld) heb ik dan iiever een Whit Stillman film, die iets beter met zijn spot kan omgaan.

Vergis je verder niet, dit commentaar is negatiever dan ik de film ervaren heb, want ik heb me wel gewoon vermaakt.

M'n 3e Leigh film, na respectievelijk Happy-Go-Lucky en Secrets&Lies gezien te hebben, en deze krijgt het minste en is eigenlijk ook het minste, van de 3 films die ik tot nu toe van Leigh gezien heb, maar toch een mooie 3,5*, na 2 4*-films gezien te hebben.

Mooie rol van vooral Hannah, Annie vond ik jong en oud niet helemaal goed overkomen, hoewel ik de vriendschap tussen beide vrouwen dan weer wel mooi vond, en ook het eindshot was mooi vond ik. Wel een fijn filmpje, niets mis mee hoor !

Tuurlijk doen ze dat. Maar om daar nou een film over te gaan maken..

De film is werkelijk letterlijk de bovenstaande omschrijving, geen milimeter meer. Je zit anderhalf uur te kijken naar een stel studievriendinnen die wat keuvelen over onbeduidende dingen. Ondertussen krijg je flashbacks over nog meer onbeduidende dingen, die corresponderen met de onbeduidende verhaaltjes die ze met elkaar delen. Personages zijn... onbeduidend, en irritant. Zit werkelijk helemaal niks onverwachts of boeiends in deze film. Zo'n ontmoeting na jaren is toch alllen maar leuk voor de betrokkenen, hoe haal je het in je hoofd hier een film over te maken..

Tussendoor krijg je nog het een en ander aan gesnotter (totaal overbodig) en gegiechel (werkelijk een genante scene als ze die flat uitkomen )

Secrets & Lies was al niet bepaald inventief geschoten, dit zit er al even beroerd uit. En wat te denken van die voortdurende liftmuziek de hele tijd.

1* vind ik nog veel.

Tweede Mike Leigh in de herziening (na Secrets & Lies gisteren).

Tsja ik heb toch wel een zwak voor deze film.

Op een lullige studentenkamer stomdronken dansen op The Cure, tsja zo heb ik ook een groot deel van mijn studietijd verklooid.

Beide dames hebben een gedeelte van mijn karaktertrekken zowel in verleden als heden: "Samen zouden we de perfecte vrouw zijn".

Nou ja dat valt ook wel mee/tegen.

Het is even wennen in het begin (de tics zijn ietsje te vet aangezet) maar nogmaals Memory Lane-gevoelens.

Hoofdprijs gaat wat mij betreft naar Ricky (en die lijkt wat op een oud maatje van me).

Is that excema?

No it's dermatitis.

Well it's better than determinitus, that's what i got.

Warm portret van 2 vrouwen zoals alleen Mike Leigh dat kan. Erg dik aangezet acteerspel, maar toch levensecht. Katrin Cartlidge is zo goed hier. Ze neemt je zonder moeite mee in haar bizarre gedrag en haar geloofwaardige volwassen worden en ik voelde veel respect en sympathie voor de 2 meiden die gelukkig proberen te zijn.

Minpunten zijn de wat minder interessante bijrollen, en het verhaal, dat zoals wel vaker bij Leigh wat bijelkaar geraapt aandoet, maar het verveelde geen moment en liet me met een goed gevoel achter.

Een film die me altijd bijgebleven is als een topfilm. Doch, toen ik er zo weer naar aan het kijken was, snapte ik eigenlijk niet wat ik er nou zo fantastisch aan vond. Twee vriendinnen halen oude studietijd herinneringen op. Misschien een feest van de herkenning. Ok, het is zeker geen slechte film. Toch, als de film afgelopen is, vind ik het nog steeds een goede film. Hij bouwt mooi op, ook al zijn de toevalligheden wel erg toevallig, en er wordt uitstekend geacteerd. Daarom dus ....

Heerlijke film, zo leuk. In films van Mike Leigh wordt altijd fabelachtig geacteerd, zo ook hier weer. Behoorlijk luchtig voor Mike Leigh, maar hij vindt natuurlijk de juiste toon. Puur genieten dus.

Fijne film met twee prima actrices. Er worden behoorlijk moeilijke thema's behandeld, maar op zo'n manier dat het toch niet zwaar wordt. Helaas worden de tics c.q. ziekten zoals wendyvortex al meldt inderdaad wat overdreven, maar verder een uitstekende film met grappige dialogen.

Veruit de minste Leigh die ik gezien heb. Het heden is weinig interessant, maar het verleden lijkt wel een parellel universum waarin iedereen superraar praat en doet. In principe is het allemaal niet slecht geacteerd, want erg makkelijk moet het niet zijn om dat soort personages neer te zetten, maar het deed me werkelijk niks. In zijn andere films word je meegesleept in de realistische wereld en personages die er geportretteerd worden, maar hier zijn de personages irritant over de top en is het gewoon lang niet invoelbaar en interessant genoeg.

Het is een korte film, maar het gaat op het einde desondanks toch nog te lang duren. Dus helaas, kan er niet meer voor geven dan 2*.

Het is wel even wennen bij de eerste flashback aan de extreem getypeerde meisjes, maar het zou Mike Leigh niet zijn moest in het geheel van de film hij er niet zou in slagen, zeker met wat overdrijving, een scherpe karaktertekening van de twee hoofdpersonages neer te zetten en zonder oversentimentaliteit er ook nog emotie in te steken.

Niet de grootste Leigh, maar toch een bijzonder werkje, waarbij de acts even bijzonder zijn.

Sympathiek filmpje waarin vooral Katrin Cartlidge me beviel, een jong gestorven actrice die ik eigenlijk alleen kende van haar bijrol in Naked. Met haar bijdehante teksten en cynische kijk op het leven vond ik haar beter getroffen dan de naïeve, nogal neurotische Annie, die trouwens duidelijk een "girl crush" had op haar vriendin (wat op geen enkel moment wordt uitgesproken). De mannen in de film zijn zonderling, eikelachtig of allebei. Leuk om Andy Serkis eens in een pre-LOTR film te zien. De soundtrack is een beetje tweeslachtig: aardig wat flarden jaren 80 alto-muziek, met name The Cure, maar als achtergrondmuziek in het heden hoor je vooral zijige liftmuziek. Beetje jammer. Verder vergt het een hoop welwillendheid van de kijker alle ontmoetingen te accepteren als heel toevallig.

Hoort niet tot Leigh's beste werk maar de moeite waard.