
Career Girls (1997)
Verenigd Koninkrijk / Frankrijk
Drama
87 minuten
geregisseerd door Mike Leigh
met Katrin Cartlidge, Lynda Steadman en Kate Byers
Career Girls vertelt, middels flashbacks, het verhaal van Hannah (Cartlidge), een brutaal en luidruchtig meisje dat haar onzekerheid verbergt achter een grote bek en Annie (Steadman) die schuw en introvert is en geplaagd wordt door een in het oog springende huidziekte. Hannah en Annie leren elkaar in hun studietijd kennen en beginnen ondanks hun tegengestelde karakters een hechte vriendschap. Na hun afstuderen verliezen ze elkaar uit het oog, maar rond hun dertigste ontmoeten ze elkaar weer. Natuurlijk doen zij wat oude vrienden altijd doen: praten over vroeger, toen ze samen een shabby appartementje bewoonden, naar The Cure luisterden en worstelden met problemen rond vriendjes, ouders en elkaar.
Trailer
https://www.youtube.com/watch?v=xxil12x9uuU
Wanneer je deze, als ook andere ingevoegde media op de site wilt zien, dan moet je hier even toestemming voor geven.
Met het tonen hiervan wordt er mogelijk door een andere partij cookies geplaatst en/of wordt je ip-adres geregistreerd, zonder dat MovieMeter hier invloed op heeft. Lees ons privacybeleid voor meer informatie over hoe MovieMeter met je privacy omgaat.

Film laat mooi zien hoe men tijdens de studententijd was en een bewogen weekend 10 jaar later.
Er komen ook geen "gewone" mensen in voor.
Het avondje dansen op muziek van The Cure is jeugdsentiment.
Niet het meesterwerk wat Secrets and Lies is, maar toch zeer genietbaar.
Dat stoorde mij erg. Vanaf het begin eigenlijk al. Al die rare tikjes en dingetjes en het gegiechel (bijv. als ze naar het appartement van die jongen in de ochtendjas gaan kijken - waarom moeten ze nou zo vreeeselijk lachen? Het is een tof appartement voor een redelijke prijs maar omdat ze die jongen niet trekt, loopt ze weg).
Ik heb mezelf echt gedwongen de film af te kijken - hopende dat het leuker werd. Maar dat werd het niet.
Zeer teleurstellend vond ik het.
Cartlidge vond ik door het rare gedoe evenmin om aan te zien.
Het 'verhaaltje', voor zover daar sprake van was, vond ik ook mager. Het was vooral veel geblabla over niks.


Weer krijgt hij het voor elkaar om gewone mensen met doorsnee levens op een zeer realistische en eerlijke manier neer te zetten. En ook nog op erg boeiende wijze.

Acting van hoog niveau. En die hoge stemmetjes ja. Niemand anders dan Mike Leigh durft zoiets te casten.
/me treurt om het voortijdige overlijden van Katrin Cartlidge. Ze speelt een hele moeilijke rol zo ontzettend briljant.
Ik ga naar 4.5*

Dat stoorde mij erg. Vanaf het begin eigenlijk al. Al die rare tikjes en dingetjes en het gegiechel (bijv. als ze naar het appartement van die jongen in de ochtendjas gaan kijken - waarom moeten ze nou zo vreeeselijk lachen?
De mensen zijn erg mooi neergezet, heel erg mooi. De 2 hoofdpersonen hebben heel erg leuke trekjes, misschien worden ze daarom wat overdreven neergezet, maar dat is precies de bedoeling (om eigenlijk te laten zien dat het niet zo overdreven is (volgen jullie me nog?)) en je krijgt er een hele speciale band mee met de karakters. Het maakt ze erg mooi.
Een film die laat zien hoe weinig mensen eigenlijk veranderen al denken ze dat zelf. Ook erg mooi dat ze 3 mensen van vroeger tegenkwamen, misschien voor sommige onwaarschijnlijk, maar dat is het idee natuurlijk niet. Als ik niet wist wat er van Ricky terecht was gekomen was de flim voor mij niet compleet .
De film heeft voor mij 1 klein nadeel. Het wist me erg te raken, maar de muziek die er de hele tijd achter zat irriteerde mij een beetje (vooral de dramatische muziekjes, want de film wist me zowiezo wel te raken).
Nou ja, in ieder geval mijn 2e Leigh film en een 2e meesterwerk dat me doet verlangen naar Naked.
4.5 voor deze toch wel briljante flim.
Ach, ik moet die Leigh niet, bij Vera Drake stoorde ik me ook al vanalles (cuppa tea, dear? *snotter* cuppa tea, dear? *snotter* cuppa tea, dear? *snotter* etc....)
3,5 ster
4,5*

Wat ik al zei, eigenlijk gewoon een slacker (nee, dat is heus niet alleen Kevin Smith). Hannah en Annie ontmoeten elkaar en praten over het verleden. Heerlijk wat herinneringen ophalen.
Zo kan een film makkelijk gevuld worden, lijkt me. Stel, beiden hebben een bewogen college verleden met elkaar en we zouden wat bijzondere gebeurternissen te zien krijgen, kom je al een heel eind.
Nee, in plaats daarvan, heeft ieder karakter in het verleden zijn eigen vreemde karaktertrek. Dit leek mij nu niet noodzakelijk om de film boeiender te maken.
Verder denk ik dat er geforceerd werd geprobeerd structuur in de film te leggen. Wat ik al zei, heerlijk zo'n gesprek met oude herinneringen, maar alles wordt ook wel weer netjes verbonden. Ik heb het er met vrienden ook wel eens over, wat er van bepaalde personen geworden is, maar hoe groot is de kans dat we die ook werkelijk tegenkomen? Dan snap ik de symbolische waarde van Leigh wel, maar ik had het mooier gevonden, als de film nog iets vrijblijvender was geworden. De karakters in het verleden mochten verder wel wat natuurlijker overkomen. Stoornis of tic of niet, het liep gewoon niet zo mooi.
Ik snap van Leigh dat hij er wat maatschappijkritiek in wilde en verschillende kanten van personen wilde laten zien, maar dat had van mij niet gehoeven. Het gaf een soort geforceerde diepgang vaak. De enige momenten waar ik het echt vond werken was de huizenjacht zelf, met de snedige opmerkingen over uitzicht, ruimte, luxe etc. .
In al zijn suffigheid (maar zo is het dan ook bedoeld) heb ik dan iiever een Whit Stillman film, die iets beter met zijn spot kan omgaan.
Vergis je verder niet, dit commentaar is negatiever dan ik de film ervaren heb, want ik heb me wel gewoon vermaakt.
Mooie rol van vooral Hannah, Annie vond ik jong en oud niet helemaal goed overkomen, hoewel ik de vriendschap tussen beide vrouwen dan weer wel mooi vond, en ook het eindshot was mooi vond ik. Wel een fijn filmpje, niets mis mee hoor

Tuurlijk doen ze dat. Maar om daar nou een film over te gaan maken..

De film is werkelijk letterlijk de bovenstaande omschrijving, geen milimeter meer. Je zit anderhalf uur te kijken naar een stel studievriendinnen die wat keuvelen over onbeduidende dingen. Ondertussen krijg je flashbacks over nog meer onbeduidende dingen, die corresponderen met de onbeduidende verhaaltjes die ze met elkaar delen. Personages zijn... onbeduidend, en irritant. Zit werkelijk helemaal niks onverwachts of boeiends in deze film. Zo'n ontmoeting na jaren is toch alllen maar leuk voor de betrokkenen, hoe haal je het in je hoofd hier een film over te maken..

Tussendoor krijg je nog het een en ander aan gesnotter (totaal overbodig) en gegiechel (werkelijk een genante scene als ze die flat uitkomen

Secrets & Lies was al niet bepaald inventief geschoten, dit zit er al even beroerd uit. En wat te denken van die voortdurende liftmuziek de hele tijd.
1* vind ik nog veel.
Tsja ik heb toch wel een zwak voor deze film.
Op een lullige studentenkamer stomdronken dansen op The Cure, tsja zo heb ik ook een groot deel van mijn studietijd verklooid.
Beide dames hebben een gedeelte van mijn karaktertrekken zowel in verleden als heden: "Samen zouden we de perfecte vrouw zijn".
Nou ja dat valt ook wel mee/tegen.
Het is even wennen in het begin (de tics zijn ietsje te vet aangezet) maar nogmaals Memory Lane-gevoelens.
Hoofdprijs gaat wat mij betreft naar Ricky (en die lijkt wat op een oud maatje van me).
No it's dermatitis.
Well it's better than determinitus, that's what i got.
Warm portret van 2 vrouwen zoals alleen Mike Leigh dat kan. Erg dik aangezet acteerspel, maar toch levensecht. Katrin Cartlidge is zo goed hier. Ze neemt je zonder moeite mee in haar bizarre gedrag en haar geloofwaardige volwassen worden en ik voelde veel respect en sympathie voor de 2 meiden die gelukkig proberen te zijn.
Minpunten zijn de wat minder interessante bijrollen, en het verhaal, dat zoals wel vaker bij Leigh wat bijelkaar geraapt aandoet, maar het verveelde geen moment en liet me met een goed gevoel achter.
Het is een korte film, maar het gaat op het einde desondanks toch nog te lang duren. Dus helaas, kan er niet meer voor geven dan 2*.
Niet de grootste Leigh, maar toch een bijzonder werkje, waarbij de acts even bijzonder zijn.
Hoort niet tot Leigh's beste werk maar de moeite waard.