All or Nothing (2002)

Tja, meestal komt mijn mening wel overeen met die van de gemiddelde moviemeterfan, maar nu moet ik wel met die traditie breken.

Hoewel het verhaal niet slecht is, en me bij wijlen deed denken aan fims als Sweet Sixteen van Ken Loach, waarin ook triestige mensen in uitzichtloze situaties gevolgd worden, vond ik dat de film veel te lang werd uitgesponnen.

Twee uur lang zat ik te wachten tot er eindelijk wat vaart in de film kwam, maar op enkele scènes na (de conversatie/confrontatie met de rijke Française, de scène waarin de hoofdfiguur overal geld gaat bedelen om zijn wekelijks bedrag aan de taxibaas te kunnen betalen) heerste er vooral een gevoel van verveling.
Nu moet het voor mij niet altijd de Hollywoodactiepulp zijn die ik gewend ben, maar dit was voor mij van het ander uiterste iets te veel. Ook het einde vond ik nogal bruusk en daardoor onbevredigend.

Daarom slechts 1.5*

Vaart? Het is geen actiefilm hoor.

Geweldig en subtiel geschreven en gespeeld.

Mike Leighs onderkant van de samenleving is nu nog indringender, dat aan de ene kant komt door het falen van doodnormale mensen en hun verdriet dat daar bijkomt, en aan de andere kant het gebruik van de acteurs die meestal in zijn films vleesgeworden mensen zijn. Door meestal vrij onbekende acteurs te laten improviseren zorgt hij voor een naturelle sfeer. De acteurs die dan meestal doorbreken mogen Leigh dan ook op hun blote voetjes bedanken. Denk daarbij ook nog eens aan de vale kleuren van sociale woningbouw in Zuid-London en het had zomaar bij mij in de buurt plaats kunnen vinden.

Het verhaal is dit keer deprimerende dan ik op voorhand dacht. Dat vooral komt door de uitwerking, je voelt de onderhuidse spanningen van de personages, frustratie hangen in de lucht totdat de climax komt. Leigh zorgt netjes dat hij de valkuilen van vals sentiment omzeilt er nog een hoopvol einde aan breid. De film geeft een eerlijk beeld van de onderkant van de samenleving, mensen die maar net rond komen. En mensen die niet meer kunnen rondkomen en aan een bepaalde verslaving raken. Vraatzucht, alcoholisme noem het maar op. Typische mensen uit de films van Leigh. Het zijn geen macho’s, nee het zijn cynici, dronkenlappen en meestal regelrechte rotzakken die ons iets duidelijk maken. Hoofdthema in deze film is dan ook disfunctionele relaties gelukkig spaart hij de kijker net zoals de personages en krijgen we op het einde van de film toch nog enigszins hoop.

Meeslepend realistisch sterk geacteerd drama.

Gewoon keirealistische film. Geen overdreven scenes, gewoon het leven zoals het is. Sterke film

Het interessante van films van Mike Leigh is dat hij juist wel situaties en spelprestaties ontzettend dik aanzet. Toch komt het heel realistisch over.

Mooie film met goed naturel acteerwerk (waar halen ze die prachtige acteurs toch steeds vandaan, vraag ik me altijd af) en vermakelijke/interessante typetjes. Je zou bijna in die buurt willen wonen. Het valt me steeds weer op dat de Engelsen meester zijn in dit soort films, films over mensen aan de zelfkant van de samenleving, films met een neerslachtig karakter.

Mike Leigh is de meester van sociale drama's ( zoals Nightbreed terecht zegt, het feit dat het Engels is en de Engelsen een historie hebben van het maken van drama's over de gewone man) en het spel van de acteurs is zó geweldig. De combinatie van een goede regisseur en goede acteurs is wel wezenlijk, dat wordt me steeds duidelijker. Misschien een open deur, maar ze kunnen niet zonder elkaar. Het is een genot om naar te kijken. Prachtig van sfeer ook.

Opnieuw een pakkende film van Mike Leigh over de kansarme onderkant van de samenleving. Timothy Spall is natuurlijk geknipt voor de hoofdrol en ook Lesley Manville zet een heel mooie, trieste rol neer. Zoals nightbreed en Leo1954 al schrijven, de Engelsen zijn meester in het maken van dit soort drama's, die je niet onberoerd laten. Te meer niet omdat er altijd mensen zullen zijn, die in hun leven weinig of geen geluk tegenkomen.

Goede acteurs en een heel sober verhaal. Word nergens saai al moet je natuurlijk wel van dit soort films houden.

Weer een erg goede film. Mike Leigh is zo langzamerhand tot mijn favoriete regisseurs gaan behoren. Ik hou erg van het volkse Britse wereldje uit zijn films. En geweldig geacteerd, waar halen ze die acteurs toch vandaan?

Het is fijn dat er meerdere personages en gezinnen voor het voetlicht komen, aangezien de 4 hoofdrolspelers niet de meest interessante zijn. Geweldige rol ook weer voor Ruth Sheen, zij speelt de verzorgende superaardige moederrol weer als geen ander, net als in Another Year.

Jammer alleen dat de film op het laatst totaal inzakt. M'n aandacht verslapte echt toen het, zelfs voor Mike Leigh-begrippen, wel érg traag werd allemaal. Jammer ook dat je de rest van de personages niet meer terugziet, geeft toch een beetje een on-af gevoel.

Voor de rest gewoon weer erg goed, kan echt genieten van dit soort naturelle films.

4*

ARTE (All or Nothing, zaterdag 21 april, 1:50 uur)

Aanrader

Prima film. Maar geen geweldige en dat komt vooral door het einde. Dat kwam me nogal afgeraffeld over. Vooral de andere personages dan de personages uit het gezin werden ineens totaal niet meer uitgewerkt. Jammer, want verder klopte vrijwel alles aan de film. Uiteindelijk 3,5* dus.

I had that, and mash, and like... green cauliflower stuff.

Realistisch portret van drie probleemgezinnen uit de arbeidersklasse. Ze zijn niet extreem arm, maar werken deeltijds of zonder vast contract in slecht betaalde jobs. Een deel van hun problemen hebben ze aan zichzelf te wijten: ongezond eten, alcoholisme, luiheid...

Je krijgt sympathie voor de personages ondanks hun stommiteiten. Het enige echt onsympathieke personage is Jason, die Donna zwanger maakt maar dan niet de verantwoordelijkheid op zich wil nemen. De hartaanval van Rory is een climax die zijn gezinsleden bijeenbrengt met wat vage beloften en goede voornemens. Rory leert zelfs broccoli eten - "groene bloemkool".

Eén aspect is niet echt realistisch: dat er zoveel ernstige gesprekken zijn. In werkelijkheid praten mensen vooral over voetbal, het weer en roddels, maar ja, twee uur geklets over koetjes en kalfjes zou maar vervelend zijn.

Onder het mom dat door gebrek aan materiële zaken, zorgen, onzichtbare problematiek, isolatie en lijden ontstaan, zag ik opnieuw een door Mike Leigh zorgvuldig gemaakt, triest en deprimerend portret van een gezin dat behoorde bij de sociaal zwakkeren van de samenleving. Wel werd er naar mijn smaak een teveel aan subplots was gecreëerd. De humor was droog en de personages waren misschien nog wel tragischer dan het uitzichtloze verhaal zelf: ze kregen geen kans. Wel was het zo nu en dan te voyeuristisch en verder, zonder te willen discrimineren, vond ik dat de dialogen tussen de beide echtgenoten, tegen het einde van de film, niet zo bij het geschetste milieu pasten.

Leigh kan veel beter: zie b.v. het geweldige Naked (1993)

Spall loopt als een depressieve zombie door de film: dit is zeker géén komedie. Moest alleen lachen om het met goud behangen meisje met de alcoholistische moeder dat een truitje met de tekst "Harvard" aan had (dat moet Leigh vast als een soort contradictio in terminis bedoeld hebben ). Spall z'n vrouw had trouwens een behoorlijk irritante stem: zeker bij de tranentrekkende laatste acte heb ik nog bijna de film afgezet. Had ook best een half uur korter gemogen.

Mjah 2,5*

Tweede kijkbeurt, en hink nu een beetje op twee gedachten met deze film. Enerzijds kan ik echt genieten van het realisme van het laten zien van dit milieu, met het taalgebruik, de deprimerende locaties en alle naturelle interacties tussen de personages.

Maar anderzijds vind ik het er op momenten ook wat dik op liggen en zie je direct welke keuzes er gemaakt zijn om alles toch maar zo uitzichtloos en typisch mogelijk te doen lijken. De overdramatische score, hoe (vooral) Timothy Spall dieptreurig door het beeld schuifelt, hoe de jongeren 'on edge' en agressief zijn, de geldzorgen en andere misère.

Daarnaast zitten er wat personages en scènes in die net wat over de top zijn, zoals die Franse vrouw in de taxi (die ik niet echt kon rijmen met 'de feel' van de rest van de karakters en de film), de alcoholische vrouw en sommige andere scènes, die afbreuk doen aan het realisme en het teveel tot een karikatuur maken. Je merkt op dat soort momenten toch teveel dat je naar een film zit te kijken. Kan liggen aan de bijzondere werkwijze van Leigh met de acteurs, er zijn films van hem waarbij dat beter uitgepakt heeft.

Erg leuk trouwens om een jonge James Corden te zien, die ik bij de eerste kijkbeurt nog niet kende.

Halfje eraf, 3,5*

Mike Leigh maakte deze film tot een sociologische studie omdat hij ons wilde confronteren met de gemoedstoestand van de arbeidersklasse van 2002. Er was toen en ook tegenwoordig meer armoede in de sloppenwijken dan pakweg 1980!

Het gezinsleven is ontwricht en kinderen hebben veel problemen: 'overgewicht, seksuele intimidatie, abortus (?)

'Hoe wordt de huur betaald en de lening van b.v. de taxi'?

'Wat gaat er om in het hoofd van onze zoon die alleen maar televisie kijkt en eet tot hij te dik wordt en waarom is mijn vrouw ongelukkig, hoe en waarover praten we nog met elkaar'?

'We zijn trots op onze dochter die verpleegster is voor ouderen, maar wat gebeurt er met onze zoon die niet wil werken'?

Een aanrader qua sociaal drama en de komische noot is vooral in het eerste deel van de film terug te vinden, eigenlijk alleen voor de toeschouwer! Het is eigenlijk een aanklacht tegen de leefwijze van de mensheid!

Een 8!

Een buitengewoon deprimerende film. Na 'The selfish Giant', 'Fish tank', 'I Daniel Blake', 'Sorry we missed You' en dan nu weer deze, is het ook wel even genoeg met Engels sociaal-realistisch drama, met reddeloze misfits in de hoofdrollen. Meatloaf en Karla DeVito, als echtpaar met hun beide kolossale kinderen zijn, ondanks hun hoopvolle voornemens verloren, dat zie je bijvoorbeeld al aankomen wanneer vader acht bananen voor zijn op dieet gezette zoon meebrengt. Zo ging en gaat het immers altijd in die gezinnen: het is behangen tegen de wind in, hoezeer hun beter opgeleide omgeving ze ook wil helpen. Kijk in dat verband ook eens naar de documentaire 'H is for Harry' (Netflix): het gaat gewoon niet lukken.

En wat hebben Engelsen en Amerikanen toch met dat woord 'fuck'? In 'The Wolf of Wallstreet' komt het 506 keer voor en ook in deze film is het fuck hier en fuck daar.Volgens mij hebben wij toch een veel uitgebreider arsenaal aan scheldwoorden.

comedy ??!!

ik vond het een zwaar deprimerend drama.

Wel in positieve zin, de cast is enorm goed, maar wat een ellende, en deprimerende settings.

De muziek, de dialogen / gebeurtenissen, omstandigheden en de omgeving / set is verre van vrolijk..

Aardig kitchen sink drama. Het was over de hele lijn wel erg naargeestig, waardoor de aandacht hier en daar wat verslapte.