
Pitch Perfect (2012)
Verenigde Staten
Komedie / Muziek
112 minuten
geregisseerd door Jason Moore
met Anna Kendrick, Brittany Snow en Rebel Wilson
Twee concurrerende a capella zanggroepen, de Barden Bellas (allemaal meisjes) en de Barden Treblemakers (allemaal jongens), strijden om het “International Championship of Collegiate A Capella” (ICCA) te winnen, dat elk jaar in de lente gehouden wordt op Carnegie Hall. De Barden Bellas krijgen echter te maken met persoonlijke conflicten: hun zangeres Chloe heeft stemproblemen, velen van hen zijn afgestudeerd, en hun leider Aubrey probeert wanhopig te groep bijeen te houden. Dan wordt de eerstejaars studente Beca Mitchell in de groep opgenomen. De rebelse Beca heeft goede ideeën, maar deze worden routinematig neergesabeld door Aubrey. Ondertussen probeert Beca niet verliefd te worden op Jesse, een nieuw lid van de Treblemakers.
- donderdag om 20:30 uur op TV (Net 5)
Trailer
https://www.youtube.com/watch?v=X_bbBSYwlY8
Wanneer je deze, als ook andere ingevoegde media op de site wilt zien, dan moet je hier even toestemming voor geven.
Met het tonen hiervan wordt er mogelijk door een andere partij cookies geplaatst en/of wordt je ip-adres geregistreerd, zonder dat MovieMeter hier invloed op heeft. Lees ons privacybeleid voor meer informatie over hoe MovieMeter met je privacy omgaat.
Links
Zoek naar deze film op dvd/blu-ray op AmazonIMDb (7,1 / 276479)trailer (YouTube, ondertiteld)boek (BoekMeter)various artists cd (MusicMeter)iTunes: € 4,99 / huur € 3,99huur bij MovieMAX voor € 2,99Pathé Thuis: vanaf € 6,99 / huur € 2,99kijk op Videolandhuur bij Ziggo On Demandkijk op Amazon Prime
Het hoofdpersonage (gespeeld door Anna Kendrick) is de saaiheid zelve. Haar relatie met de jongen van de rivaliserende zanggroep verloopt ook 100% volgens het chick-flick-boekje. Gelukkig is er nog Workaholic Adam DeVine om de boel wat op te vrolijken.
Ondanks de stereotypes is dit best onderhoudend. Concept is zo fout dat het weer leuk wordt. Het tempo ligt voorts lekker hoog waardoor de verveling nooit toeslaat.
Al met al een goede productie. 3*

Niet één keer kunnen lachen. Deze film is -geloof ik- vooral populair bij de meiden, wat mij nogal verbaasd vanwege de flauwe kotsscènes en dat meisje met kieuwen dat haar tweelingzusje in de baarmoeder had opgegeten. De a capella liedjes vond ik ook niet geslaagd. Onder andere omdat er haast bij ieder liedje duidelijk drums te horen waren. Ook klonk het niet echt, het waren allemaal te heldere, "volmaakte" stemmen. Zo klinken stemmen gewoon niet.
De personages waren allemaal te cliché naar mijn smaak. Het verhaal was ook niet bijster origineel.
Misschien was het de bedoeling dat deze meuk zó flauw moest zijn, dat het leuk werd, maar bij werkte het absoluut niet.
Verder voorspelbaar maar prettig om eens gezien te hebben.
Slecht is de film dan ook weer niet, maar het lukt nooit echt. De nummers zijn flauw, met uitzondering van het finalelied. De grootste prestige van de film is dat het de klassieker The Breakfast Club bekend heeft gemaakt bij een nieuwe generatie jongeren.

maar jullie vinden het allemaal niet leuk en zeggen het lijkt niet op glee dat jullie het niet leuk vinden is niet mijn probleem maar dit glee niet en iedere film of serie moet zijn eigen genre of filmsoort dus verwacht er ook niet veel van dus zeur niet

Eigenlijk zou Pitch Perfect helemaal niet voor mij gemaakt moeten zijn (en dat is het waarschijnlijk ook niet) maar toch heb ik best wel genoten van deze film. Zang, dans, een meidengroep met verschillende karakters die moeten samenwerken, de jongens die alleen als love interest mogen opdraven... En toch heb ik best genoten.
Het is allemaal niet erg hoogstaand en de problemen waar de hoofdrolspeelster mee kampt zijn niet nieuw maar door het tempo, de muziek en de humor is het allemaal makkelijk verteerbaar. Kendrick is een redelijke hoofdrolspeelster maar de kracht van de film schuilt in de bijpersonages. Wilson is (hier nog) grappig en werkt beter als iemand die soms haar ding mag doen dan als leading lady. En Snow, Camp, DeVine etc. mogen allemaal hun ding doen en het is best grappig soms. Hoe minder aandacht er aan het romantische subplotje wordt besteedt des te beter. En de deuntjes blijven nog lang in je hoofd zitten, dat dan weer wel.
Maar toch kijk ik er graag naar, alleen al omdat ze me, vooral door de muziek, met een goed gevoel achterlaten na het bekijken ervan.
Deze film gaf me weer dat gevoel, prima muziek en goede vertolkingen, maar vooral prachtige stemmen !!
Kortom: leuke film om een avondje heerlijk van te genieten.
En dan is op zich de politiek incorrecte commentator af en toe nog op de rand van grappig, en Fat Amy komt ook in de buurt. Als dat nou eens echt serieus bijterig en venijnig was aangezet... maar kennelijk teveel gevraagd voor een toch wel stereotype Amerikaans filmpje. En waarbij ik dan ook zeggen moet dat de actrices in de film zelf nog wel uit elkaar te houden zijn, maar als ik dat even naloop op IMDB lijken ze allemaal sprekend op elkaar - generieke b*tches. Met uitzondering van Anna Kendrick natuurlijk, die hier een mooi stervehikel aan heeft. En misschien was het daar ook wel eens tijd voor. Niet dat dat het nou tot een goeie film maakt, maar misschien net op de rand van verteerbaar.
Normaal spreken muziekfilms mij niet zo aan, hou niet zo van hele films met alleen maar zingen. Toch heb ik jaren terug besloten deze film toch te gaan kijken, het behoort immers ook tot mijn guilty pleasure Chick Flick. Nooit spijt van gehad en vandaag voor de tweede keer gekeken. De film is op zichzelf aardig voorspelbaar, denk dat daar wel wat meer uit te halen was. Ook worden bepaalde clichés hier (gelukkig) niet gebruikt, denk al stereotypes. Goed, stereotypes worden wel gebruikt, maar niet het vaste riedeltje wat in veel van dit soort films voorkomen.
De acteerprestaties zijn over het algemeen goed, ben een fan van Kendrick, maar daarentegen totaal niet van Wilson. Vind haar te overdreven acteren. Waarschijnlijk moest dit grotendeels ook vanuit haar rol, maar ook in andere films vind ik haar over het algemeen niet zo prettig. De reden waarom ze haarzelf Fat Amy noemde was overigens wel leuk bedacht, maar verder vond ik dat er te veel aandacht werd besteed aan het dik zijn dan aan haar andere talenten.
Ik vermaakt me verder prima met deze film, zet hem immers niet zomaar voor de tweede keer aan. In het genre had deze film tot één van de betere gerekend kunnen worden, maar vind een aantal negatieve punten net iets té negatief om het daar daadwerkelijk te kunnen plaatsen. 3.5*.
Deel 2 vond ik een stuk leuker dan dit om heel eerlijk te zijn. Ook al is het een vrouwenfilm, en om hem als man te bekijken kan ook al een andere kijkhoek leveren. Muziekfilms hebben nooit erg ver op mijn lijstje gestaan. En dit voegt niet veel meer toe.
De vele grappen waar ik waarschijnlijk om had moeten lachen, is er niet echt van gekomen. Ik deed het eigenlijk alleen maar omdat het allemaal erg vlot ging. Een film die erg snel wegkijkt ook, en de vele muziek die ook wel redelijk was maakte deze film naar een 2,5*
Rebel Wilson zou ik graag een keer in een serieuze rol willen zien: na Isn't it Romantic en deze zou ik graag willen zien wat ze nog meer kan behalve dit sketchmatige typetje wat ansich best leuk is maar voor mij een beetje te quirky. Maar goed, zelfspot is altijd een groot pluspunt.
Die hele gimmick rond dat kotsen vond ik juist erg lollig omdat ik die Porky's-achtige humor niet zou verwachten in een chickflick als deze. Lekker opstandig!
Ontzettend fijne film die meer waardering verdient hier.
4,5*
Pitch Perfect is zo’n film die charmeert omdat het veel dingen goed doet, maar helaas ook vaak de fout in gaat. Vooral qua humor staan er tegenover iedere geslaagde grap weer twee keer zo veel missers. Maar goed: de grapdichtheid is hoog, op veel grappen ligt niet teveel nadruk en het vlot aardig door, dus veel ruimte voor ergernis is er ook niet.
De charme zit, zoals in iedere sport- zang- en dansfilm in het groepsgevoel. Ik ben er een sucker voor als de hechtheid terugkeert, de obstakels overwonnen zijn en het team boven zichzelf en onderlinge wrevel uitstijgt en presteert. Het a-capellawereldje werkt best aanstekelijk en hoewel overgeproduceerd en súpergelikt, soms maakt het best wel indruk. Kendrick’s ingetogen auditie was bijvoorbeeld ook zo’n momentje.
Goede grappen komen vooral op naam van Banks en Higgins, die hun incorrecte commentaar smakelijk verpakken in onverwacht goed getimede delivery. Rebel Wilson stal mijn hart met enkele droge one-liners en ongegeneerde zelfspot.
Daar droogt de bron van plezier helaas een beetje bij op, want hoewel een a-typische Kendrick nog vermaakt, is de rest van de rollen gereserveerd voor gaperige typetjes en one-trick pony’s. Vooral dat charisma-beroofde mankind met wie ze aanpapt: hij is zó anoniem en nietszeggend dat als de Treblemakers een beetje door elkaar dansen je hem eigenlijk voortdurend kwijtraakt.
Ik weet waar ik aan begin als ik een film als dit opzet. En échte ergernis is uitgebleven, dat is al iets. Alle voorspelbaarheid ten spijt, er zit genoeg frisse wind in (en een beetje wannabe-venijn). Het is vooral jammer dat je tussen al die gemiste planken toch nog een paar schaterlachjes hebt zitten. Dat benadrukt vooral dat er meer ingezeten had. Refreshing maar displeasing dus. 3*
Wat een zooi. Tot de (mannelijke) basstemmen, bij een vrouwenzangband, op het eind toe.
Om van te kotsen.