
Citadel (2012)
Ierland / Verenigd Koninkrijk
Drama / Horror
85 minuten
geregisseerd door Ciarán Foy
met Aneurin Barnard, James Cosmo en Wunmi Mosaku
Tommy Cowley is een jonge vader die lijdt aan straatvrees, nadat zijn vrouw op brute wijze is aangevallen door een bende kinderen. Gevangen in de vervallen buitenwijken van Edenstown wordt hij zelf ook geterroriseerd door dezelfde bende, die het nu gemunt hebben op zijn dochtertje. Met de hulp van een begripvolle verpleegkundige en een priester komt Tommy achter de waarheid rondom deze kinderen. Om zijn angst te overwinnen zal hij de confrontatie aan moeten gaan met zijn verleden en de plaats betreden die hij het meest vreest: het verlaten torenblok dat bekend staat als de Citadel.
Trailer
https://www.youtube.com/watch?v=vRQLodrJ9zM
Wanneer je deze, als ook andere ingevoegde media op de site wilt zien, dan moet je hier even toestemming voor geven.
Met het tonen hiervan wordt er mogelijk door een andere partij cookies geplaatst en/of wordt je ip-adres geregistreerd, zonder dat MovieMeter hier invloed op heeft. Lees ons privacybeleid voor meer informatie over hoe MovieMeter met je privacy omgaat.
Links
Zoek naar deze film op dvd/blu-ray op AmazonIMDb (5,5 / 6736)trailer (YouTube)iTunes: € 7,99 / huur € 3,99My cup of tea!
Grimmig, duister en morbide sfeer, zo hoort een film te zijn.
Top geacteerd ook!
Bij deze mening/recensie sluit ik me eigen graag aan.
En dan heb ik vooral problemen met het narratieve en thematische luik. Ik vraag me dan ook sterk af of Ciaran Foy niet stiekem één of ander 50jarig oerconservatief trutje is uit de Bible Belt. Op zich is er niets mis met een horrorfilm die een monsterbeeld puurt uit sociale thema’s, Eden Lake / Ils / Attack The Block, deden dit immers ook reeds allemaal, maar daar was het toch van een heel ander niveau.
Foy doet namelijk niet eens de moeite om hier verder iets mee te doen. Dit is shocken om te shocken, tegen de schenen stampen om maar te kunnen stampen, maar vooral, dit is een monsterbeeld nemen, er verder niets mee doen, omdat je het creatief ook niet kunt.
De door iedereen gelauwerde hoofdacteur vind ik eigenlijk ook echt niet sterk acteren (zijn agorafobie heb ik dan ook helemaal niet meegekregen, ik dacht dat hij gewoon erg getraumatiseerd was). De baby is imo dan ook veel sterker en overtuigender. Maar die baby overtreft voor mij dan ook de gehele cast. Dit was nu niet bepaald het sterkste groepje acteurs ooit bij elkaar geplaatst.
Setting is sterk, maar ook hier hebben reeds verscheidene voorgangers veel toffere zaken mee gedaan. Erg jammer dan ook dat Foy uit zo’n setting niet meer sfeer heeft kunnen halen, want die lag volgens mij toch gewoon voor het oprapen.
Het enige die van mij een pluim krijgt is het geluidsdepartement. Zeer sterke klankbank, en dan heb ik niet over het muzikale gedeelte, maar enkel en alleen over de schrikeffecten en de poging van hen om hier toch nog meer sfeer uit te halen. Was trouwens de eerste keer dat ik over de gehele lijn de klankbank het beste vond in een film. (Het geluid dat het zombiecrapuul maakte was bijvoorbeeld zeer sterk, en ging bij momenten echt door merg en been).
Sterke openingsscène dat wel, een zeer moedige keuze om een hele film lang met een baby te werken, die het trouwens voortreffelijk doet, en een geluidsdepartement dat alles nog heeft proberen te redden, maar hier jammer niet in slaagt, bezorgen de film toch net geen voldoende.
Foy heeft imo dan ook nog een heel lange weg af te leggen en heeft hier veel te veel op zijn vork proberen te nemen. Waarom zou je in godsnaam zulk dramatisch uitgangspunt proberen te mixen met een wel zeer specifiek horrorgenre, als je nog geen één van de twee genres echt onder de knie hebt? Nu blijven we over met een half drama en een halve horrorfilm, die tezamen verre van één sterke film maken.
2*
Wel héél goed geacteerd, maar wat is die gast een mietje zeg

Wel een vrij sombere film door de filters wat het wel een duistere sobere sfeer maakte.
het hele gebeuren rondom de priester en zijn zoontje maakt het weer een min puntje.
Sfeer is dik in orde, maar het verhaal is vrij saai en zeker naar het einde toe wordt het heel wat minder. Ook het acteerwerk vond ik niet echt goed. Niet dat de hoofdrolspeler mij stoorde, maar ik vond het toch maar gewoon en niet opvallend. De spanning is heel ver te zoeken.
Toch wel heel wat meer van verwacht van dit werkje. 3/10
De setting is heel erg sterk; grimmig en komt rauw over. Dit is mede te danken aan een aantal shots waar de somberheid van af spat. Dit alles wordt ondersteund door een krachtig sounddesign. Een sterk begin en dat gepaard met bovenstaande aspecten, liet mij een geweldige horror film verwachten.
Toch zakt het geheel behoorlijk in naarmate de film vordert. Tevens is één van de sterke punten van Citadel; de mysterie en de mate van suspense. Ik kan horrorfilms altijd waarderen door zo min mogelijk te laten zien van de 'vijanden'. Het geheel zou een stuk krachtiger zijn geweest als dit werd door getrokken naar het einde toe. Eén van de scenes in het begin was erg spannend (-en eng) te noemen.
Daarnaast zijn de acteerprestaties nou niet bepaald sterk te noemen, met als dieptepunt de priester. Sowieso vond ik al het gedoe met de priester en het blinde kindje maar totale kwats.
Het kon een topper zijn geweest met een geweldige sfeer -en setting.
Aardig. 2.5 *
2.5*
maar op een gegeven moment slaat de film om op een soort zombie film en toen was het verhaal ook zoek.
verhaal sloeg namelijk als een tang op een varken.
wat een onzin
Ik weet niet heel goed wat ik hier van moet denken, echt slecht is ie niet maar echt goed vond ik het nou ook niet bepaald. Vreemd is ie wel.
Ben het helemaal met je eens.
En wat een reacties hierboven.

Citadel is een film dat zich focust op een diep trauma van een persoon en daar ook uitgebreid op een psychologische manier mee aan de haal gaat. Dat deed Ierland ook al met de overtreffende Savage. Dit is nu weer zo'n film daar vandaan en dit soort thema's heb ik nog niet van andere landen kunnen vertoeven, althans, niet op zo'n intense manier.
We volgen het leven vanTommy en zijn zwangere vrouw dat eindelijk de kans krijgt weg te gaan uit een grauw flatgebouw in een verpauperde Ierse achterstandswijk dat al een spookplaats begint te worden. Maar het geluk word al gauw aan puin geslagen wanneer Tommy's vrouw word neergestoken door een jeugdbende (wat al een bekend onderwerp is uit de UK en Ierland). Ternauwernood overleefd het dochtertje de aanslag nog wel, maar Tommy's leven ligt helemaal in brokken. Met zijn overgebleven krachten kan hij nog net zijn dochtertje verzorgen maar is ondertussen verscheurd van verdriet en uiteindelijk ook doodsangst. Hij durft de straat niet meer op en telkens ziet hij maar jeugdbendes op zijn pad en word hij er zelfs door lastig gevallen in zijn huis, wat hem helemaal verlamd maakt van wanhoop. Maar zijn die jeugdbende's die ook als wezens worden neergezet op den duur niet gewoon visioenen?
Die antwoord is moeilijk te vinden in deze film, maar dat de film een stevige boodschap openbaard is hier wel overduidelijk. Je zou eigenlijk zelf moeten weten hoe je de film op moet vatten, maar als je echter deze film slechts gaat bekijken voor het horror-thema (hoe de film ook in koeienletters op de dvd-hoes word aangekondigt) dan is dat imo geen goede instelling en mis je een hele hoop. In princiepe zou je de film gewoon kunnen omschrijven als een grote angst, en het overwinnen daarvan.Tommy vond ik ook erg goed neergezet en verder zijn die rollen van die psychiater, die pastoor en zijn blinde zoontje ook ijzersterk. De grauwheid en de neerslachtigheid druipt er hier ook behoorlijk van af.
Gewoonweg weer behoorlijk verrast door de Ieren, waar hun buurland nog wel een puntje aan kan zuigen, met hun eindeloze catalogus aan uitgepoepte hooligan/gangster (fuck, fucking, cunt, fucking, fuck, cunt, fucking) B-films.
4,0*
Qua sfeer zit het wel goed met deze film. De omgeving helpt daaraan mee en je voelt de angst van de hoofdrolspeler. Maar buiten dat sfeertje valt er maar weinig van horror te genieten. Grotendeels gaat het om iets wat psychologisch is en dat zorgt niet voor gore scene's en ook niet voor spanning. De horror zelf komt te laat op gang en daardoor is deze korte film toch nog wat langdradig.
Maar ook niet meer. Een vergelijking met Eden Lake is gauw gelegd, ofschoon het hier wél wat aan echte uitschieters mist. Verder ontbeert het ook aan bravoure om écht overeen te komen qua kwaliteit.
Maar de ambiance; de deplorabele leefomstandigheden in de spuuglelijke Ierse wijk vol gribussen, zorgt er voor dat Citadel blijft boeien. De beperkte cast, en de algehele verlatenheid binnen de contrei, biedt dezelfde desolate sfeer versterking. Jammer genoeg blijft de film voor de rest iets teveel binnen de conventionele perken, waardoor het nimmer écht verrassend wordt.
De hoofdpersoon was inderdaad een lulletje lampenkatoen; veel compassie kon ik niet voor hem opbrengen gedurende de film. Maar storen deed het gelukkig ook weer niet.
Vooral redelijk sfeervol, deze film, waarbij de troosteloze setting natuurlijk een prominente rol speelt. Maar voor originaliteit, innovatie, en wat dies meer zij, zit je aan het verkeerde adres. Kleine 3,0*.
Ook weer tegenvallend !
Sfeer is dik in orde, maar het verhaal is vrij saai en zeker naar het einde toe wordt het heel wat minder. Ook het acteerwerk vond ik niet echt goed. Niet dat de hoofdrolspeler mij stoorde, maar ik vond het toch maar gewoon en niet opvallend. De spanning is heel ver te zoeken.
Toch wel heel wat meer van verwacht van dit werkje. 3/10
Ben het hier helemaal mee eens.
Man wat kijk ik de laatste tijd slechte films.

1,5*
Ik was er niet zo bekend mee, maar een snelle search op 'horror' en 'Ierland' levert toch al snel 46 hits op, waarvan er 34 uit het afgelopen decennium afkomstig zijn. Toegegeven, veel ervan blijven vooralsnog onder de radar of worden niet uitzonderlijk hoog gewaardeerd, maar er is toch iets aan het broeien aan die kant. En als dat bescheiden pareltjes als dit oplevert, ben ik van de partij.
Sfeer en setting. Het zijn twee kernelementen van het genre die - mits goed neergezet - kleine schoonheidsfoutjes of andere gebreken makkelijk kunnen wegpoetsen. Ook hier is het verhaal wat dun, het acteerwerk redelijk sub par en leunt de wat onevenwichtige vertelling in de eerste helft misschien wat veel op (de weergave van) de agorafobie van de hoofdpersoon. Het beklemmende gevoel van die aandoening komt nooit helemaal effectief over bij de kijker, al is het een aardige toets. Met een beetje goede wil, kun je het verloop van de film zelfs zien als een metafoor voor zijn triomf op de stoornis of breder: zijn rouwverwerking.
Sfeer komt voornamelijk van mooi gecontroleerd hand-held camerawerk, een uitstekende soundtrack met veel lage dreunen (alleen op het einde wat cliché uplifting misschien) en veel rauwe, ongestileerde omgevingen. Denk grijze gebouwen in verval, veel onderbelichte, benauwende ruimtes met roestig metaal of bladderend behang. Het ongepolijste gehalte doet heel onherbergzaam aan en - ongeacht de waarschijnlijk budgettaire noodzaak - dat werkt alleen maar in het voordeel van de film.
Nog een pluspuntje is de faire dosering van schrikmomenten. Schimmen die geluidloos in een reflectie of achter een raam voorbijsluipen, kunnen in de volgende scene makkelijk opgevolgd worden door een puur auditieve jumpscare. Ook de scene met Tommy en de priester in de (door de kinderen belaagde) auto houdt langer aan dan je verwacht, waardoor het onbehaaglijke gevoel navenant versterkt wordt. Foy speelt wat dat betreft goed met bepaalde cliché's of verwachtingen van de kijker.
Net te weinig voor een 4*, maar een dikke 3,5* is hier wel op zijn plaats. Van de regisseur van Sinister 2, dus daar ben ik dan ook wel benieuwd naar.