O Thiasos (1975)

Van de vier films die ik van 'm zag is alleen Eternity and a day echt meer gericht op persoonlijke zaken vind ik. Zowel Ulysses' Gaze en vooral ook Eleni hebben dat veel minder. Van de eerste en van deze film kon ik dat wel aan, maar in Eleni werkt het niet zo goed voor me en houdt vooral de geniale fotografie de film overeind.

Kan me vinden in de analyse van SB in dit geval (dat het niet storend is). Ik vind de films van Angelopoulos niet zozeer Grieks, maar meer klassiek-Europees en daar kun je je toch wel wat bij voorstellen en een gevoel bij ontwikkelen. Juist om dat ze zich ook richten op een (klein) persoonlijk (en dus universeel) verhaal.

Zo'n film als O Thiasos, maar al helemaal To Meteoro Vima tou Pelargou, To Vlemma Tou Odyssea en Topio Stin Omichli (O Megalexandros en Eleni wellicht minder)

Ik zeg ook niet dat het 'storend is' .. Alleen dat je nooit de volle betekenis kan meekrijgen, wat een beetje jammer is maar inherent aan films die wel voor een erg klein publiek gemaakt lijken zoals deze.

Nee da's waar.

Dat had ik afgeleidvan jouw quote "[niet] makkelijk te bevatten". Maar dat vind ik dus meevallen. Details ontgaan je (men) wellicht, maar de persoonlijke worsteling/ontwikkeling/etc blijft universeel. Goedbeschouwd zou ook een Spaanse een Beierse of zelfs Friese (of Vlaamse) (ik weet niet waar je vandaan komt) film niet te begrijpen zijn op basis van die argumentatie. Die details van volken en gewoontes ken je natuurlijk nooit.

Ik overdrijf het wel een beetje, maar juist daarom zou je je er makkelijker overheen 'moeten' zetten naar mijn idee, omdat je het jezelf dan minder moeilijk maakt te genieten van je wél ziet en begrijpt. Waarom zou je alles moeten begrijpen wat de filmmaker in zijn film stopt. Als jij er door jouw persoonlijke ervaring (bijv. met familie) iets uithaalt dat ik niet kan doen omdat ik niet hetzelfde heb meegemaakt beoordelen en beleven we de film toch ook anders?

Of draaf ik nu door?

Nee hoor, ik begrijp je punt volkomen. Ik vind alleen dat het in dit geval meer neigt naar mijn kant van de zaak. .

Mwoah, d'r zal mij ook best een hoop ontgaan, maar dat weerhoudt mij er in ieder geval niet van het één van de mooiste films te vinden die ik ken. Ik denk eigenlijk niet eens dat Angelopoulos überhaupt de bedoeling heeft gehad om een film te maken die volledig te begrijpen is. Zoals wel meer filmmakers laat hij de kijker een beetje zwemmen in onbegrip/verbazing/verwondering. Wat dat betreft ga ik volledig mee met Mochizuki's punt dat je moet proberen om te genieten van wat je op dat moment ziet en niet te lang bezig moet zijn met vragen over (bijvoorbeeld) wat er nou net 5 minuten geleden gebeurde en wat voor symboliek daar eventueel achter schuil zou kunnen gaan. Niet dat dat altijd even makkelijk is, maar film kijken moet je in het heden doen, als je begrijpt wat ik bedoel.

Verder is dit natuurlijk bij uitstek een film die bij meerdere kijkbeurten alleen maar beter wordt, omdat de puzzelstukjes dan steeds beter op hun plaats beginnen te vallen.

O Thiasos is moeilijk te beoordelen. In feite is dit vergelijkbaar met het verhaal. Ook ik kan niet ontkennen dat een groot aantal gebeurtenissen/verwijzingen etc. mij ontgaan zijn. Maar dit heb neem ik dan ook niet mee in mijn beoordeling. Ik beoordeel de film puur op wat ik heb waargenomen en wat mijn gevoel daarbij is.

Voor O Thiasos heb ik grote bewondering voor een aantal aspecten. Met name het camerawerk en de structuur waarin het verhaal verteld wordt is bijzonder. Hoewel dat niet wil zeggen dat ik het eens ben met al zijn structuurkeuzes.

De film kent voor mij twee overwegende minpunten. Dat is allereerst het tempo dat voor mij soms te traag werd door een te groot aantal schijnbaar herhalende momenten. Daarnaast had ik niet voldoende gevoel bij de karakters. Iets dat er na 3,5 uur wel had moeten zijn. Dit zorgt ervoor dat enige emotie bij mij relatief gezien achterwege blijft waardoor soms alleen het genieten van de beelden overblijft. Niettemin een bijzondere filmervaring die mij nog lang zal bijblijven.

Gisteren binnen gekregen via de PakketService en maar meteen besloten er meteen op de woensdagochtend mee te beginnen.

Kijk dit soort films nou eenmaal het liefst in 1 lange zit anders gaat er toch altijd iets van de totaalsfeer verloren (films in delen kijken brrrrrr).

En wat een prachtig meesterwerk. Een hoogtepunt in de Europeese cinema.

Verhaal volgen valt best wel mee. Wel even handig als je weet dat soms in 1 scene verandert wordt van tijdsperspectief.

En inderdaad niet in paniek raken als je even een klein lijntje niet meekrijgt.

Laat je meevoeren met het prachtige (langzame) verhaaltempo van deze film en leer een Griekenland kennen dat heel anders en een stuk minder vrolijk blijkt te zijn dan die je op je vakanties naar Kreta of Rhodos voorgeschoteld krijgt.

Een burgeroorlog die diepe sporen trekt door het land, de bevolking en de toneelgroep die de leidraad vormt in deze film.

Een groot fan van Angelopoulos zal ik niet worden. Helaas, want zijn stijl spreekt me aan en ook verder is zijn aanpak (in ieder geval theoretisch) buitengewoon interessant.

O Thiasos wordt gekenmerkt door prachtige cinematografie in 4:3 formaat (waar ik sowieso een zwak voor heb). De dwalende, circelende camera roept ruimte tot leven en bewaart tegelijk een toneelafstand tot de personages. Verhalend laat Angelopoulos meerdere tijdlijnen vervloeien, hij combineert mythologie en recente historie en het resultaat is een soort tijdloze aanklacht die verder reikt dan politiek. Allemaal mooi, allemaal knap.

Toch werkt de film voor mij niet echt. Het geheel is te geconstrueerd. Met name door het gebrek aan personage-gerichte scenes en niet-toneelmatige dialogen mist O Thiasos intensiteit. Daartegenover staat dat Angelopoulos niet kan kiezen als het gaat om scenes waarin een groep mensen loopt of muziek maakt. Bijna de helft van vier uur film lijkt hieruit te bestaan, en dat is echt teveel van het goede.

O Thiasos is beter dan Eleni maar heeft in wezen dezelfde zwakten. Angelopoulos maakt zijn films te nadrukkelijk abstract en vergeet er een beetje vlees en bloed in te stoppen. Jammer.

Die Angelopoulos toch. Meneer maakt zomaar een vier uur durende kroniek van een land waarin hij in slechts 80 shots in zeer traag tempo een complex verhaal verteld waarin geschiedenis en mythologie door elkaar verweven worden. En meneer denkt dat er mensen naar gaan kijken. En ook nog dat mensen de film gaan waarderen. Nou ja, gelijk heeft ie. Al verbaast het me niets dat Hollywood nog altijd niet in de startblokken staat voor een blockbusterremake.

Genoeg onzin. O Thiassos is een opmerkelijke film, dat ziet iedereen. Een lange, taaie zit die echter zwaar beloond wordt. Een recensie schrijven voor zo'n immens werk (op meerdere fronten) vind ik erg lastig. Moeilijk om eer te doen aan een film die zo vol zit en dat niet alleen bereikt door zijn lengte. Iedere scène, nee bijna ieder shot, is een soort microcosmos op zich, compleet met eigen verhaal. Wellicht is het voor sommige moeilijk om de connectie tussen al die scènes te vinden en ik zal ook zeker niet alles meegekregen hebben, maar de kern van iedere scène op zichzelf kreeg ik denk ik wel aardig mee. Wel moet ik Paalhaas bedanken voor de twee links die hij aanraadde bij de Pakketservice. Dat hielp wel. Dat Oresteia verhaal bleek ik al te kennen uit De Odyssee, die ik toevallig net een aantal maanden geleden gelezen. Met die mythe in het achterhoofd kom je toch al een aardig eind met het volgen van het algehele verhaal.

Ik mag de stijl van de film wel. Veel tergend lange shots waarin veel gebeurt en waarin een soort rust zit die je genoeg de tijd geeft om er zowel goed over na te kunnen denken en er wat bij te voelen. Er zit opvallend weinig dialoog in. Het grootste deel van het verhaal wordt vertelt met alleen camerawerk en opvallend veel volksliederen. Qua teksten vallen vooral drie monologen op die plotseling vanuit het niets op de kijker gericht worden. Bovenalles zit O Thiassos gewoon vol met ontzettend veel gedenkwaardige momenten, die ik hier allemaal kan opsommen. Een aantal favorieten: het dansje met de Engelse soldaten, Orestes' moord op zijn moeder en haar minnaar (erg sterk dat ze zo theatraal doodvallen), de vader van Orestes die in uniform voor zijn vrouw verschijnt, een symbolisch moment na WOII waarin een groep mensen de vrijheid viert met een lied terwijl ze zowel communistische als Amerikaanse vlaggen bij zich dragen (wat het conflict dat zeer snel zal volgen al aankondigt) en gewoon alle momenten waarop we de acteurs met hun koffers zien rondtrekken. Dat heeft toch wat.

Ja, er zijn ook wat zwakke punten. De lengte is uitendelijk misschien toch net iets teveel van het goede. Na 3 uur is de film toch wel duidelijk over zijn hoogtepunt heen en daarna begint het wat te slepen, met nog maar sporadisch sterke momenten. Ook is met name die dikke verader uit de groep, met die snor, wel een erg flauw karikatuur. Als laatste zitten er iets teveel momenten in waarop er iets vredigs gebeurt (meestal het zingen van een lied), wat verstoord wordt door een harde knal op geschiet waarna er paniek uitbreekt. Na de vierde of vijfde keer is het effect daarvan wel weg.

Maar op een bepaalde manier lijken bij een film die zo groots en zo rijk is zo'n minpunten niet zo zwaar mee te tellen. Een verdiende Europese klassieker in ieder geval.
4*

Heb dit na 40 minuten stop gezet. Van het soort trage Oost Europese cinema, waar ik nauwelijks door heen kom, er gebeurd me gewoon te weinig. Daar waar er bij Tarr of Tarkovsky vaak nog wel te genieten valt van de esthetiek is er hier werklijk niets dat mij vermaakt. Denk dat ik ergens op een 1* zou uitkomen, maar ik ga liever 3 uur iets leuks doen.

Maar als iemand nog iets ter motivatie oom verder te kijken wil aandragen houd ik me aanbevolen.

Als je meer houdt van de 'persoonlijke' Angelopoulos, met een verhaal dat meer gericht is op het individu dan het collectief, dan kan ik je Landscape in the mist van harte aanraden. Gisteren na lange tijd weer eens herzien, en hij is nog een stuk beter dan ik me herinnerde. Een prachtig, poëtisch coming of age-verhaal van een broertje en een zusje op zoek naar hun vader.

Inderdaad,Bertolucci is subtiel vergeleken bij deze communistische propagandafilm.De gehele trotskistisch-maoistisch-pol pot istische filmkritiek,dat wil zeggen zo'n beetje iedereen in de '70,was uiteraard verrukt.Wie echter wel een beetje nadenkt kan zich alleen maar verbijsteren over de status van meesterwerk die deze prent blijkbaar heeft.Niet louter vanwege de boodschap dat anti-communisme,monarchisme,fascisme,nazisme en homosexualiteit 1 groot geheel zouden vormen,maar ook vanwege de veelgeroemde cinematografie:je zou zweren dat de film geschoten is met een erfstuk van de frères Lumière,zo lomp als het is,met de paar tracking shots als dieptepunt.Bovendien is het m.i. niet zo dat een film waarin de gemiddelde take 100 keer langer duurt dan die in een Hollywood teen-movie of MTV clip,alleen om die reden ook "artistiek',"diep" of 'geniaal"zou zijn.

Wat de Oresteia thematiek betreft:hoewel ik de werken van Aeschylos ken moet ik toegeven dat ik zonder de uitdrukkelijke vermelding van de namen Orestes en Elektra de verwijzingen waarschijnlijk niet zou hebben begrepen.Dat onderscheidt me helaas van bepaalde genieen hier die beweren de plot meteen te hebben begrepen

Pipo, je krachttermen zijn fraai, maar je zegt in feite nog niet veel inhoudelijks.

't Is weer tijd voor zinnige praat.

Heb ik gedaan. Lag voor slechts € 2,50 op de CD/Vinyl/DVD beurs in Nijmegen afgelopen zaterdag.

Deze maar liefst bijna 4 uur durende film leek mij nu echt geschikt om op de donkere dagen voor kerst te bekijken. Ik heb het wel over 2 dagen moeten verspreiden want deze film vereist door zijn extreme traagheid een groot uithoudingsvermogen van de kijker. Niettemin ben ik zeer te spreken over dit epos van Angelopoulos waarin een rondreizend toneelgezelschap een reis maakt door de zeer woelige geschiedenis van het moderne Griekenland in de periode van 1936 tot 1952. De beelden van Griekenland waren prachtig maar oogden ook zeer depri. De dorpen en steden zagen er doorgaans erg vervallen uit, maar eigenlijk kon dat ook niet anders in een Griekenland verscheurd door oorlogen. Eerst de bezetting door Nazi Duitsland en vervolgens een burgeroorlog tussen communisten aan de ene kant en royalisten en fascisten aan de andere kant. Moeilijk eigenlijk voor te stellen dat de democratie een uitvinding is van de Grieken, want de Grieken zijn doorgaans allesbehalve democratisch. De scène tijdens de jaarwisseling van 1945/'46 liet dat duidelijk zien. Aan de ene kant zaten de communisten, aan de andere kant de fascisten en royalisten. Andere stromingen waren niet vertegenwoordigd. Om deze film te kunnen waarderen is kennis of belangstelling voor de moderne Griekse geschiedenis dus onontbeerlijk. Aan mij ontbrak het daar gelukkig niet aan, anders zou de kans groot geweest zijn dat ik net zoals Reinbo na 40 minuten de pijp aan Maarten zou hebben gegeven, want 4 uur lang naar alleen maar mooie beelden kijken is natuurlijk moeilijk vol te houden.

4,0*

Goede review, wibro.

O Thiasos is een film waar je even goed voor moet gaan zitten. Je moet je voorbereiden op een uiterst langzame film, van een kleine vier uur, met zeer lange shots. Het verhaal is ook behoorlijk complex en ik heb er dan ook lang niet alles van begrepen.

O Thiasos bestrijkt een tijdsperiode van 1939 tot 1952, maar lijkt wel terug te gaan in de tijd. Het openingsshot en het eindshot zijn namelijk hetzelfde, al staat er bij de opening 1952, en bij het einde juist 1939. Ik vond het door de eerder genoemde punten een behoorlijk zware film. Daarnaast is het lastig om de samenhang tussen sommige scenes te ontdekken. Ook kreeg ik gedurende de totale speelduur nooit feeling met de personages. Het blijft allemaal net wat te afstandelijk.

Maar de cinematografie en de stijl is gelukkig niet verkeerd. Het registeren van het toneelgezelschap deed me soms aan het werk van Kenji Mizoguchi denken. Daar leek het qua stijl soms heel veel op. Inhoudelijk helpt het blijkbaar veel om enige kennis van de Griekse geschiedenis te hebben. Daar ontbreekt het bij mij blijkbaar nog wel enigszins aan.

Er zitten een aantal mooie momenten in, maar dat waren vooral de momenten waarin er muziek voorkomt of er liederen gezongen worden. Daaromheen hoopte ik telkens dat ik er een beetje ingezogen zou worden, maar dat gebeurde niet echt.

Deze tweede film, die ik van Theodoros Angelopoulos zag, is me net wat minder bevallen dan zijn eerste. Het is zeker geen slechte film, maar soms net wat te abstract om me er echt goed in te kunnen in leven. Angelopoulos is echter een regisseur waar ik nog wel meer van wil zien. Daarvoor zijn de ideeën van hem, en zijn stijl in ieder geval interessant en boeiend genoeg.

3,0*

Maar bereid je wel voor op meer films die je wellicht als afstandelijk zult ervaren. Bij Angelopoulos zijn de mensen vaak niet echt personages om mee mee te leven.

Dus de rest van zijn oeuvre lijkt meer op deze film, dan op Topio Stin Omichli bedoel je?

Die heb ik niet gezien. Maar volgens mij is deze meer representatief van Topio Stin Omichli. Ik zag vier films, waarvan er drie zo zijn. Misschien dat iemand die er meer zag kan bevestigen of deze inderdaad meer representatief is.

Als je de wat kleinere en persoonlijkere benadering van Topio Stin Omichli zoekt, zou ik waarschijnlijk Taxidi sta Kithira, O Melissokomos, To Meteoro Vima tou Pelargou en Mia Aioniotita kai Mia Mera aanraden. De rest is toch meer over een grotere tijdspanne en/of onpersoonlijker, zoals O Thiasos, die wel het 'lastigste' is en warrig en fragmentarisch kan aandoen.

Bedankt, dan ga ik uit dat rijtje een film uitzoeken voor de volgende keer.

Geweldige film met misschien wel het beste camerawerk dat ik ooit zag. De fijn bewegende camera maakt het publiek deel van het reisgezelschap. Het is niet zozeer voortreffelijk omdat de shots ontzettend lang aangehouden worden, al vind ik dat uiteindelijk wel een belangrijk onderdeel, maar het zijn meer de personages, gebeurtenissen en geschiedenis die door het beeld heem glijden. De camera volgt in onafgebroken shots verschillende personages door de meest effectieve cameraposities ooit. Arvanitis volgt een personage, komt een ander personage tegen en volgt die verder. Ik moest denken aan het openingsshot in Touch of Evil (Angelopoulos is groot fan van Welles), maar dan de hele film door.

Het is een markante vertelling van een geschiedenis. Die geschiedenis is het onderwerp, de personages van het toneelgezelschap leidend voorwerp. Af en toe werkt het nogal verwarrend allemaal door de vele literaire verwijzingen en het heen en weer gespring in de tijd. Ook leren we de karakters alleen echt kennen als er op een aantal momenten de vierde muur wordt doorbroken. En dan nog alleen maar door hun lot in die geschiedenis.

Ik wilde de film in delen kijken, hij duurt immers 4 uur, maar kon mijn ogen er niet van af houden. De film kent vele prachtige scenes. Te veel om hier nu even snel op te sommen. Het is een prachtig meesterwerk. 4,5 sterren.

Indrukwekkende politiek-historische vertelling, waarbij het de ingenieuze vorm is die dit doet uitstijgen boven het zuiver politieke pamflettisme. De kennelijke eenzijdigheid, partijdigheid, is gewoon een integraal onderdeel van de noodzaak, de urgentie van deze strijdbare film, die inhoudelijk, in de context van begin jaren zeventig, natuurlijk brisant was.

Met de verbinding van dit stukje geschiedenis met de Oresteia (althans een beetje met het eerste, maar met name met het tweede deel van die trilogie), en de uitbeelding daarvan aan de hand van de lotgevallen van een rondreizend toneelgezelschap, weet Angelopoulos een mooie balans te creëren tussen het persoonlijke en het politieke, het toneelmatige en het realistische. Wat dat betreft zit het wat strakker in elkaar dan Novecento, dat hier wel een beetje aan doet denken.

De theatraliteit wordt nog aangezet met meerdere zang-, dans- en massascènes, die ook het politieke antagonisme steeds benadrukken. Voeg daarbij dan nog het herhaaldelijk doorbreken van de vierde wand, waarbij de personages uit hun rol lijken te stappen en met een monoloog gaan fungeren als een koor in, inderdaad, een Griekse tragedie, en je hebt alles bij elkaar een meerlagige vorm die echt geramd zit.

Die scène waarin Elektra, na een brute verkrachting, opstaat, zich kalmpjes fatsoeneert en een monoloog over de politieke ontwikkelingen begint af te steken, is wat dat betreft fabuleus. Van het realistische moment naar de afstand van de geschiedenis in één beweging.

Maar het is met name ook de technische klasse van Angelopoulos die deze film zo goed maakt, met zijn lange shots, de regelmatig om zijn as draaiende camera, en, opnieuw, het verspringen van de tijd binnen scènes.

Of de Oresteia hier uiteindelijk echt overtuigend over de moderne Griekse geschiedenis wordt gelegd, daarover heb ik mijn twijfels. Ik denk niet dat hier een nieuwe dimensie wordt gegeven aan de Oresteia, maar dat integendeel veel van de nuance, de morele ambiguïteit van dat werk verloren gaat.

Angelopoulos laat hier weinig twijfel bestaan over hoe de grens tussen goed en kwaad loopt; maar zoals gezegd, die houding, dat standpunt, is een integraal onderdeel van dit bitter noodzakelijke, luidruchtig politieke epos van een nog steeds niet afgesloten geschiedenis. Wie weet is het wel daarom dat Angelopoulos het laatste deel van de trilogie buiten beschouwing heeft gelaten.

De lange shots zijn zeker niet onaangenaam, en de film kent een aantal rake scènes. Maar misschien is mijn affiniteit met de periode, geschiedenis en cultuur van wat we zien simpelweg niet groot genoeg om de speelduur te rechtvaardigen. Ik kon hem in een ruk uitzitten zonder pauze, maar ik heb niet het idee dat het noodzakelijkerwijs zo lang moest duren.

3,5*

Voor deze film moet je zitvlees hebben. Meer dan drie en een half uur, zonder dat er in dramatisch opzicht veel gebeurt. Ik heb hem dan ook in stukjes bekeken. Het zijn nogal afstandelijke beelden met statische camerastandpunten over een stuk Griekse geschiedenis waar je moeilijk vat op krijgt, de burgeroorlog van de communistische partizanen tegen de rechtse royalistische troepen van het Griekse leger gedurende de jaren 1945-1949. Een (steeds kleiner wordend) theatergezelschap vormt de rode draad van het verhaal.

Al is er niet veel verhaal. Als achtergrond zou je kunnen beschouwen de strijd van de ideologieën in de twintigste eeuw, fascisme, nationalisme, communisme en religie, die van de burgeroorlog doorwoekerde tot en met het kolonelsregime in de jaren zeventig. Dat deze film door Theodoros Angelopoulos gemaakt is nadat de kolonels verdwenen waren is niet verwonderlijk. Bij het zien dringt de vergelijking zich op met de film Novecento van Bernardo Bertolucci, die vrijwel op het zelfde moment werd gemaakt. Ook een historisch tijdsbeeld waarin die ideologische strijd, zowel politiek als sociaal, een grote rol speelt. Maar Theodoros Angelopoulos is geen Bertolucci, die een iconische film maakte. Toch slaagt deze 'O Thiasos' erin iets van de Griekse ziel te laten zien, met al z'n strijdkracht en idealisme. Ik ben niet zo lyrisch over deze film als anderen hier. Daarvoor blijft deze film te veel een statisch geheel. Maar die strijd tegen fascisme en onrecht is zeker indrukwekkend.

wat dadelijk in het oog springt is hoe Angelopoulos het vertelt. Een schitterende symbiose van woord en beeld. Hij begint met het einde (aankomst in 1952) en eindigt met het begin (aankomst in 1939) – het zijn dus 2 verschillende shots en niet dezelfde, mijn beste Spetie maar de cineast kiest wel bewust voor hetzelfde camerastandpunt met dezelfde situatie in een bijna identieke plaats opstelling van de personages - want bij Angelopoulos is de tijd een circel. Meermaals cut hij haast onmerkbaar naar een andere periode (bv het begin waar de groep van station door de straat loopt, zien we de personages frontaal en wanneer hij cut zien we een personage van achteren naar een plein lopen. Dit is dus het moment waarin tijd verandert.) Ook is de grens tussen theater en film flinterdun. De film begint als een toneelvoorstelling (de kloppen van de hamer incluis) en zo kan het dat personages naar de camera toe stappen en vertellen wat hun is overkomen of wat er verder gebeurd. Een personage dat na een verkrachting gewoon rechtstaat, de make up van rood en stof wegveegt en zeer nuchter verder uitleg geeft als een vertelster is daar een briljant vb van. Andere meesterlijke scene : personages beginnen te applaudisseren bij een begrafenis alsof ze zeggen : dank voor een schitterende vertolking, het ga je goed – surrealisme bij Angelopoulos is nooit vreemd. Ondanks dat de film traag voortschrijd, moet je elke seconde op je 'qui vive' zijn om niks te missen. Verwarring is immers wat Angelopoulos bewust creëert. Onzichtbare tijdssprongen, soms zelf in eenzelfde shot (auto uit beeld, lege straat, komt een andere auto voorgereden en we zitten in een andere tijd - waarlijk klasse !) of hoe film en de toneelvoorstelling door elkaar lopen bv de moord op stiefvader en moeder op het toneel, het publiek denkt dat dit erbij hoort, ze applaudisseren bij de moord, het doek gaat omlaag, blijven applaudisseren. Het toneelstuk in de film is de rode draad maar wordt altijd onderbroken door de oorlog (bombardementen, aanval, ontvoering). We zien dus een geschiedenis van Griekenland voorbij glijden waarin de komedianten (toneelspelers) de gebeurtenissen ondergaan, ze zijn ook maar personages in een geschiedenisboek. Hun lot staat vast, hun bestemming is uitgetekend. De liederen vormen een verhaal, een dialoog : schitterend in de zaal waar rebel gezinden tegen de rechtse regeringsgezinden duelleren in de vorm van muziek en dans. De swing voor links en de traditionele muziek voor rechts tot rechts een pistool bovenhaalt en de anderen verplichten de zaal te verlaten. Zonder echte dialoog en in 1 sublieme take die strijd visualiseren. De cineast gebruikt camera beweging als een choreografie. Er wordt niet gemonteerd, alles in een shot bv dat fantastisch moment waarin de komedianten vluchten en op de achtergrond het gevecht tussen rebellen en regering vlak na bevrijding van nazi bezetting. Het is ongelooflijke cinema, adembenemende beheersing van camera techniek. Het mag dan wat uitgesponnen zijn en misschien te lang (daardoor sputtert de film net voor de eindstreep) maar Angelopoulos krijgt vandaag wegens de 1 mei viering in België het laatste woord : de tijd is immers onmeetbaar.

Mooi verhaal van cinemanukerke over de gelaagdheid van de beelden en het verhaal in deze film. Ga het daarom toch met wat meer 'gereedschap' bezien.