J. Edgar (2011)

Eerst en vooral wederom een topprestatie van Leonardo DiCaprio die in een glansrol een beeld brengt van de mythische Hoover. De film werkt regelmatig met flashbacks waarbij de jonge en oudere Hoover elkaar afwisselen. DiCaprio slaagt erin voor beiden geloofwaardig over te komen.

Ik kende de naam Hoover en ook zijn functie als FBI-baas, maar daar stopte het dan ook. J. Edgar vat je best aan met wat meer achtergrond en dat speelde me parten om écht gefocust te blijven. De film modderde maar wat aan. Gelukkig kon ik me bij de Dillinger/Purvis-affaire nog behelpen met Public enemies van Johnny Depp. En ook van Charles Lindbergh en de ontvoering van zijn zoontje had ik al gehoord waardoor het niet helemaal wereldvreemd overkwam. Maar echt boeien deed het me niet. Oerdegelijk, dat wel. Je verwacht ook niets anders met Eastwood achter de schermen. In zijn geheel dus iets te matig.

J. Edgar een film met LDC in een uitblinkende rol. De flashbacks werken goed en alle lof voor Clint Eastwood voor deze montage. Echter kon het verhaal me weinig boeien en daarin vind ik de film minder geslaagd. De donkere beelden en het lange verhaal werken er zeker niet aan mee.

Prima docu film over deze vage kerel die heel veel macht had in Amerika.

Graag gezien. Magistrale fotografie van Tom Stern dat het verhaal beter vertelt dan het scenario. De clair obscur belichting (het begint al bij het logo van WB) waarin de demonen van Hoover huizen en de overbelichting als een soort visuele flashback (want het tijdsverloop is niet altijd aangeduid - enkel een montage van eenzelfde ruimte in een andere tijd of een blik uit het raam en als contre champs opnieuw een andere tijd), die vale kleuren als vergetelheid van de tijd. De structuur doet mij denken aan Citizen Kane, een journalist tikt de anekdotes uit van een historische figuur, hoe de dood van Hoover wordt gefilmd, etc Het blijft echter een beetje steken qua verhaal. De oprichting van de FBI heeft een knappe rise and fall structuur (van zero tot hero), de fall is natuurlijk vrij oppervlakkig (een biografie, je kan niet te veel veranderen) en een paar negatieve eigenschappen van Hoover zijn vrij kort (zijn chantage methode, zijn drang naar de spotlight, zijn relaties met de politiek). Zo heb je gevoel dat de film ter plaatse trappelt, er is niet echt een rode draad. Beter zijn de verhoudingen onder de personages.

De relatie tussen Hoover en Miss Gandy is zeer goed getekend, de scenes tussen moeder Hoover en Hoover zijn fantastisch en de scenes tussen Hoover en Clyde Tolson zijn het beste dat een drama kan bieden. De focus ligt dan ook op de geaardheid waar Hoover mee worstelt. . Eastwood maakt een indringend portret van een man die conservatisme belichaamt naar de buitenwereld toe maar daardoor nooit kan toegeven aan zijn persoonlijk verlangen. De titel van de film is dan ook de naam J. Edgar. Enkel de voornaam, als een familiare introductie. Ondanks de grote scoop van een biografie (in tijd en personages) is dit een studie over mannelijkheid in de psyche van een eenzaam individu.