Kiseki (2011)

opzich best mooie film, en zeker een aanrader om te kijken maar de film had beter gekunt.

De jonge acteurs in de film spelen erg goed en erg leuk, ook zit er leuke achtergrond muziek in de film en zijn ook de omgevingen mooi om te zien. Het GEHELE verhaal is ook erg leuk, en vooral de laatste 10minuten zijn prachtig om te zien (en zonder te spoilen) komt er een hele mooie boodschap uit.

Alleen wat minder is, is dat de eerste 45minuten van de film ERG traag zijn... en je niet zo goed weet waar het verhaal heen gaat of wat de regiseur nou met de film wilt.. het is niet saai... maar er gebeurd gewoon te weinig en duurt helaas onnodig lang...

Er had daar wat meer vaart ingzeten, je word uiteindelijk wel beloond als je doorkijkt.. maar ik kan ook snappen dat sommige mensendaarop afknappen

Hetsterke einde maakt veel goed, maar kan helaas niet alles goed maken

daarom 3*

Wat een enorme tegenvaller was deze film er gebeurt helemaal niets en de kinderen acteren zeer slecht, vooral de 2 broertjes en de kleine is zeer irritant.

Hou normaal zeker van Aziatische films maar deze is zeker voor mij geen aanrader.

Slap dun verhaaltje.

Na het geweldige Nobody Knows, en de eveneens prachtige Still Walking en Air Doll waren mijn verwachtingen hooggespannen. Helaas vond ik "I Wish" veel afstandelijker dan de voorgenoemde films. Het was aardig om te zien, soms een beetje saai, en het sentiment kwam bij mij niet overtuigend over. Het einde was leuk, maar het had na de trein-wens-scéne afgelopen mogen zijn, de film werd nog 15-20 minuten uitgesmeerd. Jammer, voor mij werkte het deze keer niet, maar Koreeda heeft voldoende krediet opgebouwd waardoor ik wel weer uitkijk naar zijn volgende.

Ik kon er ook maar niet inkomen dan 1000 maal liever films uit Zuid-Korea , nee films uit Japan kunnen me zo wie zo al bijna nooit bekoren....

Crows Zero ook niet?

Leuk filmpje dat rustig voortkabbelt.

Een goede dramafilm...

Maar ook voor de jeugdfilm (familiefilm)...

Prima verhaal...

Redelijk acteerwerk...

Mooi HD kwaliteit...

Prima achtergrond geluid/muziek

(Dolby Digital)...

Waar Koreeda het loodzware drama al zo luchtig mogelijk probeerde te vangen gaat hij hier nog een stapje verder, want deze film is zo luchtig dat het bijna geheel vrijblijvend wordt. Niettemin zit hier ook genoeg ellende verstopt, hoewel niet van het loodzware soort als bij Still Walking. In feite gaat dit over teleurstelling, iets wat alle volwassenen in zekere zin al bezitten en waar de kinderen over achter komen dat het ook deel uit gaat maken van hun leven.

Ondraaglijk zwaar als je het zo leest, maar de film voelt niet zo aan, alsof Koreeda zich de taak had gesteld om heftig existentialisme als een zomerbriesje te brengen. In zekere zin lukt het ook wel, want de boodschap komt aan, terwijl tegelijkertijd het gevoel overheerst dat je naar een aangename kinderfilm hebt zitten kijken (overigens heb ik nog mijn twijfels of deze film ook daadwerkelijk kinderen zou aanspreken). Toch is het moeilijk om echt onder de indruk te zijn. Het luchtige sfeertje wordt wat al te gemakzuchtig bereikt met die idyllische landschappen, constante zomerzon en vaak enorm vrolijke kinderen. Het is misschien prettig om naar te kijken, maar de hele tijd voelde ik me gemanipuleerd en ik vond dat de film nooit echt zijn zoete sentiment wist te verantwoorden. Koreeda leek bijna behaagziek tijdens de minste momenten, vooral in het eerste uur als we de personages leren kennen. Een bepaald gevoel van echtheid had het denk ik wat extra's kunnen geven. Het eindresultaat is me wat te lief, ondanks de serieuze, onderliggende gedachten.
3*

Mooi, maar net niet genoeg.

Koreeda laat het een klein beetje afweten de laatste tijd. Niet dat hij plots slechte films maakt, maar z'n specifieke touch is hij toch een beetje kwijt. Een film als deze maakt dat erg duidelijk.

Koreeda trekt z'n tempo iets omhoog, waardoor het verstilde een klein beetje uit z'n film trekt. Jammer want ik vond het één van z'n beste kantjes. Ook in de muziekkeuze verslikt hij zich hier behoorlijk, vaak melig en vervelend.

Maar met acteurs en personages kan hij nog steeds perfect om. Een geweldig groepje kinderen, de scene bij de "oma en opa" die er absoluut bovenuitsteekt en het lekkere zonnige Japanese achterland. Altijd een fijne setting voor dit soort luchtige films. Doet zo ook een klein beetje denken aan Kikujiro (al helemaal met het bollige hoofdrolspelertje) maar vooral aan Hiroki's Love On Sunday. Ook zo'n film waar een groepje kinderen (iets oudere dan wel) een klein tochtje door het zonnige Japan ondernemen.

Een lekker sfeertje, een paar erg mooie momenten, geweldige personages en een gevoel van echtheid waar Koreeda een patent op lijkt te hebben. Maar het tempo ligt soms iets te hoog, visueel had het iets beter gekund en de soundtrack is toe aan een serieuze revisie.

3.5*

Onderhond en Ring geven het naar mijn gevoel aardig weer. Vond zelf het tempo perfect . een Aardig om te zien wat de kinderen zoal bezighoudt en ze zich afvragen alsook hoe het in een kleinstedelijk Japanse familie aan toe gaat. Regie is erg goed en de film goed gesneden.

Smaakt naar meer van deze filmmaker.

Aardige dramafilm die lekker wegkijkt, had wel wat korter gekund.

Wat minder gestilleerd dan het beste werk van Koreeda, maar nog steeds een topfilm. De feelgood vibe is te voelen, zo ook de zomerse dagen. Enkele poetische scenes (het stilstaan bij een veld vol bloemen tijdens hun zoektocht naar het beste plekje om de treinen te bekijken behoort direct tot mijn alltime favorieten), en een mooi bevredigend einde deden mij verlangen naar meer. Toch maar eens proberen of ik die miniserie die Koreeda onlangs regisseerde ergens kan opsnorren.

Kabbelend doorheen een aaneenschakeling van korte shots waarin o.m. twee kids er heel wat voor over hebben om hun gezin opnieuw herenigd te zien.

Sommige van die scènes zijn expressief, soms zelfs ontroerend, andere gaan gewoon aan de aandacht voorbij.

Derde film die ik zag van Koreeda en dit is wel de minste. "Nobody knows" staat er zeker boven en ook "Still walking" beviel me net iets meer.

Niettemin blijft "I wish" een heel degelijk filmwerk waarin het meermaals genieten is van de manier waarop de wondere, ongekunstelde, spontane wereld van kinderen in beeld wordt gebracht.

In ieder geval, gezinsproblematiek schijnt wel de rode draad te zijn die door Koreeda's werk loopt, maar zonder twijfel heeft deze kundige cineast nog veel meer in petto.

Jeugdfilm over twee broertjes en hun vriendjes die zo hun wensen hebben. Ze besluiten om naar elkaar te komen met de trein om hun wensen tot vervulling te laten komen. De film kabbelt lekker voort, het geeft een leuk beeld van Japan en de sfeer is verder wel sympathiek. Maar echt boeiend wordt het allemaal ook niet. En daar werkt de lengte van de film ook niet aan mee.

Is eigenlijk een jeugdfilm. Die ook behoorlijk lang duurt. Meer dan twee uur. En in dat eerste uur gebeurt er bar weinig. Dagelijkse gebeurtenissen, rondom twee broertjes, die van elkaar gescheiden zijn doordat hun ouders gescheiden zijn en ver van elkaar wonen. Ze missen elkaar en hopen dat een wonder hen weer tezamen brengt. Ook hun vriendjes hebben zo hun wensen en wachten op wonderen. Uiteindelijk begrijpen ze, dat ze zelf voor die wonderen moeten zorgen. Dat is eigenlijk waar de film over gaat.

Op zich best een mooie film, zorgvuldig gemaakt en de kinderen spelen waarschijnlijk vooral zichzelf en doen dat prima. Maar vooral in het eerst uur ontbreekt het aan enige dynamiek en zit je je af te vragen wanneer er eens wat gaat gebeuren. Daar moet je zeker een uur op wachten. De doorzetter wordt dan wel beloond als de kinderen op weg gaan om hun wensen in vervulling te laten gaan. De broertjes zijn leuk om te zien, zo verschillend als ze zijn. De meisjes zijn schatjes. Je hoopt voor ze dat ze een goede toekomst tegemoet gaan en dat het leven een beetje zachtzinnig voor hun zal zijn. Dat heeft Hirokazu Koreeda wel bereikt met z'n film. Een sympathieke film noem je zoiets.

Maar het is wel een lange zit.

Aardig filmpje dat rustig voortkabbeld naar een rechttoe-rechtaan einde met weinig moeilijke zijwegen. Er wordt vertelt wat er vertelt moet worden en daarbij is er genoeg sfeer te bekennen. Daarmee is ongeveer alles ook wel gezegd want de presentatie, muziek, acteerwerk en personages zijn heel typisch en niets vernieuwends.

Film heb ik op het einde versnelt gegeken..

Wat een saai filmpje zeg, eigenlijk een jeugdfilm ofzo...

Nobody knows vond ik al net zo verschrikkelijk, terwijl ik Still Walking een masterpiece vond....

Komt bij mij zelde voor, zulke contrasten...

Eerst eens even gekeken: Koreeda daar heb ik twee films van gezien Maborosi en After Life en dat zijn beiden meesterwerken, op grond daarvan zouden we deze dan tegenvallend kunnen noemen, maar dat doen we lekker niet, want daar is deze film veel te goed en mooi voor.

Kinderfilm?, zeker niet, al wordt de hoofdmoot gevormd door een soort van Stand by Me-achtig avontuur, alleen zonder de te verwachten sentimentaliteit, zelfs de scenes over de avond bij de oudjes en het hondje zijn alleen maar ontroerend.

Net geen 4* sterren voor deze, alweer, sterke Koreeda. Al is het wel de minste die ik van hem zag. De verwachtingen waren hier ook lager, door het plot en de reacties hier. Daarentegen nog steeds een mooie film. Koreeda's observatievermogen kent geen gelijke.

Zaterdag 12 maart om 23u30 te zien op NPO2. Tof initiatief! Maak ik zeker gebruik van. Dat zou mijn tweede Koreeda worden.

Niet zo indrukwekkend als Nobody Knows, maar alsnog een intrigerend filmpje over omgaan met teleurstelling en volwassen worden. 3,5*

Koreeda wederom balancerend op de dunne lijn tussen sentimentaliteit en 'echte' emotie.

Dat lijkt aanvankelijk niet goed te gaan. Een iets te hoog tempo naar mijn gevoel, en een soundtrack die aanvankelijk klinkt als een lul op een drumstel; maar gaandeweg lijkt de film toch in het juiste ritme te komen. Of misschien wen ik eraan.

Koreeda krijgt me in ieder geval toch weer te pakken, weet weer te ontroeren, juist door het drama geen melodrama te laten worden, en het kinderlijke niet te laten ontaarden in kinderachtigheid. Het poëtische houdt altijd iets bescheidens, iets realistisch.

Uiteindelijk ruim aan de goede kant van genoemde lijn dus, maar wat mij betreft behoort dit niet tot de echte hoogvliegers binnen zijn oeuvre.

Luchtige, bij vlagen aandoenlijke film over kinderen die een oplossing trachten te forceren voor de problemen waarmee zij geconfronteerd worden. Hirokazu Koreeda heeft dat met de nodige humor verpakt in een vlotte film, die de tegenstellingen tussen de denkwereld en logica van kinderen en volwassenen illustreert. Erg leuk. Naar mijn smaak een van de betere Koreeda’s.

Na onlangs zijn nieuwste, La vérité, gezien te hebben, met deze I wish intussen toe aan mijn 13e Kore-eda. Jammer genoeg voor mij één van zijn mindere films zonder dit echt slecht te noemen. Eerder een rustig voort kabbelende film over twee broertjes die van elkaar gescheiden leven, maar bij elkaar willen zijn.

Een film over dromen en verwachtingen, over aspecten in het dagelijkse leven en hoe kinderen er tegenaan kijken in hun aparte kijk op de dingen des levens. Een mooi uitgangspunt, dat zeker, maar ik vond het plot nogal langdradig en vrij lang nietszeggend. Voorbij halfweg wordt het iets beter, maar dan was voor mij het kalf reeds verdronken (al bedoel ik het niet zo negatief). De ervaringen van een kind geuit vanuit een dromerige fantasie komen hier tot leven, maar raakten me iets te weinig (hoewel het onderwerp hier wel toe leende).

Wel wederom prachtige beelden en een mooie inkijk in de Japanse cultuur. Mooie sfeerbeelden van het leven langs een levende vulkaan ondersteund door rustige muziek. Degelijk, maar het mocht iets meer zijn.