Wandafuru Raifu (1998)

Dinsdag 28 februari te zien in het Tropentheater

Gisteren voor de 2de keer gezien en het blijft een erg mooie film.

Knap hoe Kore-eda gewichtige thema's op een zo onderkoelde manier vertelt. De documentaire-achtige stijl biedt daarin ook een duidelijke meerwaarde. Deze aanpak, die op het eerste zicht misschien wat droog lijkt voor een fantasierijk thema als dit, is eigenlijk een perfecte keuze. Het maakt een op papier abstract en gezocht uitgangspunt, meteen geloofwaardig.

De grootste troef van de film bevindt zich volgens mij in het eerste uur; meer bepaald in de momenten waarin de overledenen in "talking heads"-stijl praten over hun mooie herinneringen. Stuk voor stuk zijn het warme, humanistische monologen die heel eerlijk verteld zijn (en waarvan ik me niet kan voorstellen dat ze allemaal gescript waren).

Een moment dat ik nog eventjes speciaal wil vermelden: als het jonge meisje dat er werkt, 's avonds naar een kermis gaat om locaties te scouten. Een van de weinige keren dat Kore-eda filmmuziek (overigens hele mooie en subtiele) gebruikt. In combinatie met de sfeervolle winterse setting raakte dit wel een snaar bij mij - ook al duurt deze scène nog geen twee minuten, en wordt hij bovendien heel abrupt afgebroken.

Als iemand meer films in deze geest weet (menselijk, subtiel), hou ik me graag aanbevolen.

Ik moet nog heel wat van Koreeda zien. Dit was wat dat betreft niet mijn favoriete film. De setting is echter fantastisch en het idee wordt ook goed menselijk uitgewerkt. Het interessantste is nog hoe de verschillende mensen getypeerd worden en hoe ze zo met hun laatste momenten omgaan. Het verhaal van de medewerkers zit goed in elkaar, maar grijpt niet naar de keel; zoals in sommige van de andere films. Wellicht vanwege de rustige toon en de vele personages. Maar de film is zeker een kijkbeurt waard.

Elke keer weer.

Niet de eerste keer dat ik deze herzie, maar hij blijft me verwonderen. Hoe Koreeda hier script en realiteit vermengd is uitzonderlijk. Ik weet nog steeds niet welke segmenten gescript zijn, maar dat hoeft eigenlijk ook niet.

Sowieso is het randverhaaltje iets minder boeiend. Het gaat mij vooral om de bezoekers die elk een mooi aspect van het vraagstuk weergeven. Favorieten blijven de twee omatjes, uitzonderlijke personages.

Interessant punt is vooral de vertaling van Wandafuru Raifu naar After Life, een verschil in cultuur dat wat mij betreft perfect weergeeft waarom ik doorgaans toch iets meer met Aziatische zaken heb. Want hoewel het concept genoeg ruimte laat voor spiritualiteit en religie, blijft de film daar mijlenver vanaf staan.

4.5* en een uitgebreide review.

Is Wandafuru Raifu niet gewoon een verbastering van Wonderful Life eigenlijk?

Ik blijf zelf altijd het meeste hebben met die oude man die eigenlijk gewoon nooit echt geluk in zijn leven heeft gevonden, zo zullen er velen van ons zijn op het moment dat we voor deze keuze zouden komen.

Yups. Daarom ook zo vreemd dat ze voor After Life gekozen hebben (buiten dan dat het spannender klinkt waarschijnlijk).

18 November a.s te zien op het grote doek in LUX Nijmegen. In het teken van LUXclassics.

meer info...

Al geruime tijd wilde ik deze film herzien, dus toen ik de tip hierboven van Redlop zag, was de keuze snel gemaakt om naar de bioscoop te gaan.

Na afloop waren de reacties van andere bioscoopbezoekers in mijn buurt niet mals: "Wil je me voortaan niet meer meenemen naar zo'n langzame film?" Of: "Ik heb de hele film zitten gapen!"
Nu moet ik ook wel zeggen dat ik een beetje moeite had de oogjes open te houden tijdens het eerste uur, maar dat wijt ik toch vooral aan een combinatie van bier van te voren en slaapgebrek.

Als ik mijn vorige bericht lees, merk ik dat ik over veel nog steeds dezelfde mening heb, maar prioriteiten liggen wat anders. Ik vind nog steeds de film audiovisueel kaal, maar ik vind het nu belangrijker dat de film wat emotionele beleving betreft een behoorlijke impact op me had, zeker in het tweede uur. Een hoop personages, waarvan dit keer geen één me verveelde, maar de favorieten zijn nog steeds dezelfden: de oude man, die zijn leven maar middelmatig vond, en vooral het alleroudste vrouwtje. Prachtig hoe zij één voor één die eikels en boombladeren op tafel uitstalt.

Het tempo maakt het niet altijd even makkelijk, maar na afloop overheerst vooral het gevoel een film met een prachtig concept dat heel oprecht uitgevoerd wordt gezien te hebben. Een waardering die tot uiting komt in een ophoging naar 4*.

Koreeda heeft mij na twee films nog niet kunnen overtuigen, maar vooral Distance had toch wel iets bijzonders, ondanks dat het er daar allemaal niet even goed uitkwam. Deze After life is zijn derde film, die ik zie en is mij gelukkig ook het beste bevallen.

Het concept is in ieder geval erg interessant. Welke herinnering over je leven zou je kiezen om nog eens terug te kunnen zien, een vraag die je zelf ook aan het denken zet. Ondanks dat geven vond ik de film nogal moeizaam op gang komen. Daarna wordt het allemaal wat fijner en het is prettig om e zien hoe afwisselend de verschillende personages overkomen en welke afwegingen ze allemaal maken, om hun meest speciale moment uit te kiezen.

Ook de locatie is best fijn te noemen. Hoewel ik het geen top cinema vond, is dit vooral in de tweede helft toch wel een erg fijne wegkijker te noemen. Het tempo mag dan langzaam zijn, maar het concept is sterk, met een vrij goede uitwerking. Een iets andere invulling van het eerste gedeelte had de film ongetwijfeld nog meer goed gedaan, maar verder viel het me zeker niet tegen.

3,5*

Erg mooie film, zowel visueel als inhoudelijk. Het deed me zowaar nadenken over mijn eigen herinneringen. Erg fijne kijkervaring gehad. De film zakt ietsjes in halverwege, waardoor een echt hoge waardering nog even uit blijft. Uitkijken dat mijn kijkervaring toereikend is voor dergelijke uitspraken, maar ik zeg het gewoon; Koreeda is een van de beste regisseurs van zijn generatie. 4 dikke sterren.

Saaie film.

Waarmee ik bovendien niets aan kon...

Bijzondere film die zeker een uur heel erg lekker wegkijkt met vooral fantastische verhalen van mensen over hun levens. Verhalen die blijkbaar echt zijn, als je dat naleest, maar eerlijk: zo voelt het ook. Ondanks de setting is deze film heel realistisch én geloofwaardig, allicht mede door de documentairestijl van film, al had men die stijl soms nog verder kunnen doortrekken. Je denkt wel, hoe houdt men dit twee uur interessant, maar dat éne uur blijft het goed boeien.
Nu dan het tweede uur wordt wat minder interessant, maar dan vooral door de verandering van inhoud. Best geinig om te zien hoe men filmpjes maakt, maar dat haalde voor mij de magie weg. The One Ring legt het hierboven al vrij goed uit, al kon ik ergens er nog wel in meegaan dat men films gaat maken (al slaat het, ga je erover nadenken, helemaal nergens op), ik vond vooral de sfeer uit het eerste uur verdwenen. Wel is er halverwege één briljante en prachtige scène in de stad, met zoveel sfeer en zelfs een beetje muziek en die geluiden van verkeer. Voor de rest 3,5* maar dicht tegen iets hoger aan.

Ik heb After life twee maal na elkaar gezien omdat ik alle details, gesprekken en indrukken opnieuw wou ervaren. Wow, wat een briljant concept! De film blijft enorm bij me hangen en de kwaliteit van de film ligt hem in het feit dat je ook bij jezelf reflecteert. Welke herinnering zou jij zélf opnemen wanneer deze vraag aan jou wordt gesteld? Het camerawerk is eenvoudig en het verhaal kent een trage opbouw.

In de eerste plaats is de locatie vrij ongewoon. Een troosteloos, half overwoekerd oud vervallen overheidsgebouw dat dienst doet als een schemerzone tussen het hiernamaals en het leven op aarde. De dood is niet zozeer het onderwerp van de film, maar is louter een gevolg. Veel aandacht wordt er dan ook niet aan de dood gespendeerd. Geen verklaringen waarom men stierf, geen zichtbare verwondingen, geen rouwmomenten, geen nabestaanden of rouwenden.

De focus ligt namelijk volledig op de herinnering die je het meest aangegrepen of bijgebleven is. Het is die herinnering die je meeneemt naar het hiernamaals. Het gevolg is echter dat alle andere herinneringen verdwijnen. Niet zo’n eenvoudige opdracht zo blijkt. Idem als je voor jezelf de oefening maakt. Het fijne aan de film is de spontaniteit, de oprechtheid en de eenvoud van de 22 mensen. Het lijkt uit het leven gegrepen en erg realistisch (wat ook het opzet was van Koreeda om échte verhalen te brengen en niet allemaal rolletjes van acteurs/actrices).
Het omgekeerde is ook waar: “Eén herinnering blijft behouden, de rest kan ik vergeten? Super!” Geweldig denken van ik dacht Iseya.

De antwoorden die naar boven kwamen waren veelzijdig. Het viel op dat de meeste herinneringen klein waren, uit het dagelijkse leven gegrepen, op het eerste zicht niets bijzonders voor de buitenwereld, maar blijkbaar o zo kostbaar voor de persoon zelf. Het leven zit hem in de kleine dingen en het is de kunst om de waarde van kleine dingen in te schatten. Een aantal verhalen waren erg mooi en ontroerend (rode meisje, die zelfmoordpoging, aardbeving, de rijstpap, bladeren van de oude vrouw, enz …).

Ook een videoband als geheugensteuntje van elk levensjaar was een leuke insteek. Ook het einde is best een knappe twist. Besluiteloosheid die leidt tot het blijven hangen in de schemerzone, alsof ambtenaars een doelloos monotoon beroep uitoefenen als werkslaven van de maatschappij.
De plotline met Kyoko was geweldig alsook de insteek dat besluiteloosheid overgaat naar daadkracht. Het geluk dat je ervaart omdat je iets voor iemand hebt betekend. Alles klopt in deze plot.

De uitwerking van de herbeleving van de herinneringen via imitatie vond ik echter het minst van de film. Ik zie de boodschap er niet achter. De enige verklaring die ik heb is het feit dat herinneringen het best bijblijven vanuit de authensiteit en puurheid van je geheugen. Herinneringen zijn erg persoonlijk, die je niet kan en mag delen met anderen. Door het kenbaar en visueel te maken, denk ik dat de deelnemers zullen inzien dat de eigen gekozen herinnering uniek is en gekoesterd dient te worden. Of dat echt zo wordt ervaren weet ik niet …

Als je dood bent en dan...

In de wereld van Koreeda is er een tussenstop tussen dood en het hiernamaals. Een vervallen gebouw, door het klimop in de greep gehouden en dode bomen is het centrum waarin overledenen een keuze mogen maken uit hun herinneringen, om die zo mee te nemen naar hun volgende leven. De manier hoe dit wordt verteld... ik bespeurde hier en daar enig sarcasme.

We hebben hier te maken met verschillende generaties. Grappig om ook te zien dat er niet veel oude mensen overblijven. De ene die in 1923 is geboren is nog een broekie omdat hij in de tweede wereldoorlog bezweek, de ander heeft zelfmoord gepleegd... and so on. En stel jezelf eens de vraag: Wat voor herinnering zou jij meenemen als je een week mocht kiezen uit je hele levensarchief. Hebben we niet elke week de ene dag een kutdag en de andere dag een mijlpaal voor de boeg gehad?... Of is de boel niet al zo gewoon geworden dat de smaak van een herinnering eraf is? Als behulp hebben we ook nog videobanden en reconstructies... en wordt voor je vertrek de boel vertoont in een filmzaal.

Ja, hele merkwaardige thema zet de regisseur van No One Knows neer. Al dan niet erg interessant en hoogstwaarschijnlijk een boodschap over de zelfmoordcultuur in Japan. De sfeer is behoorlijk leeg en afstandelijk... als de dood bijna en een seizoensvertelling mocht ook niet ontbreken. In principe is de saaie manier van vertellen ook expres gedaan en het uitzichtloosheid is haast te voelen.

Erg opmerkelijk themaatje.

3,5*

Na vijf Koreeda's (Maborosi, Nobody Knows, Still Walking, Air Doll, Like Father like Son) die ik allemaal op 4* heb staan, is dit de eerste die ik op 3* zet. De dvd - Lumière-uitvoering met op de cover de prachtig belichte poort waar de zielen aankomen - lag al een aantal jaar op een stapel nadat ik bij een eerdere kijkbeurt na 20 minuten in slaap was gevallen. Ik ben een liefhebber van trage films, en de genoemde films van Koreeda bevielen me ook zeer goed. Toch is er een opeenstapeling van zaken waardoor After Life me minder wist te boeien. Zo zinden de camerabewegingen en montage.me niet helemaal en kwamen (misschien deels onterecht) de gekozen ervaringen van de zielen te gemaakt / gescript op me over. Ook vond ik het hele uitgangspunt wat teveel in een vastomlijnd concept gegoten (zielen die in groepje samenkomen, een week de tijd hebben om weinig vrijblijvend een herinnering op te halen, er ééntje uitkiezen om vast te laten leggen op film, als het je niet lukt blijf je tussen de twee werelden, etc.). Het decor was nog wat soberder (en meer binnen de muren) dan ik van Koreeda gewend was. Ook de magie van de interactie tussen personages was deze keer iets minder voelbaar. Ondanks de minpuntjes toch een regisseur die ik bewonder en blijf volgen.

Alleen al het fantasievol gegeven verdient waardering. De setting is grappig want wie verwacht dat de plaats van het onderzoek iets hemels, feeëriek, ergens boven de wolken zal plaats vinden met engelachtige figuren, zit er naast, want de locatie is een aftands gebouw, met stofferige burelen en gangen en de equipe bestaat uit doodgewone, niet zo erg frisse, bedienden, voor een stuk eerder berustend in hun job.
De uitwerking van het verhaal valt nogal langdradig uit en echt zinderende herinneringen worden er niet opgedist (wat het boeiender en "levendiger" zou maken) hetgeen, wat mij betreft, de film weghoudt van een "4".
Niettemin zit er in het slot wel een verrassende kronkel wat de film een boost geeft en ook wat emotionele romantiek en bovendien meer inzicht in de "equipe" brengt.
8ste film die ik zie van Hirokazu Koreeda. Besluit blijft : sterke regisseur !

Het eerste deel van deze film, waarin mensen van divers pluimage hun dierbaarste herinnering uit hun leven proberen op te dissen, is met voorsprong het beste deel van de film. De reconstructie van die herinneringen in het tweede deel en de sfeerbreuk die daarmee gepaard gaat, doen de film als geheel volgens mij geen goed.
Op basis van het tiental films die ik van hem gezien heb, vind ik Koreeda een bovengemiddelde filmmaker. Naar mijn smaak is dit evenwel een van zijn mindere films.

origineel idee en inventief gebracht nl op een docu/reportage stijl van interviews over die ene herinnering – mooie soms aangrijpende anekdotes die het leven maken tot wat wij kennen (iets dat veel films niet kunnen zeggen) – jammer dat er op het einde nog een plot bij komt over die werknemer – misschien dacht de regisseur dat het anders te mager zou zijn maar nu staat dit in de weg – maar als filmliefhebber vond ik prachtig dat Koreeda die leuke link met filmmaken erin verwerkt (die dromen nabootsen alsof ze een film opnemen) maar ook hier net iets te lang. Is dit wat we over houden van ons leven ? Simpele dingen zoals een rit op de tram, het vallen van bloemblaadjes, ... Food for thougt