Tóngnián Wangshì (1985)

Een film die begint op te duiken in lijstjes. Volgens velen de beste film van Hsiao-hsien Hou. Sterk autobiografisch getint.

Ik lees veel vergelijkingen met Ozu en Ray. Dat maakt me nieuwsgierig.

Mij ook. Werd in 1987 bekroond met Rotterdam Award, voor de beste niet-europese/niet-amerikaanse film.

Waarschijnlijk is dit de meest invloedrijke film van de laatste 10 jaar voor wat betreft de ontdekking van niet-westerse esthetiek in tempo, vertelvorm en cameravoering.

@jaarboek Film 1990

Zeer fijne, rustig voortkabbelende semi-autobiografische film van Hou. Wordt door veel critici gezien als Hou's grote meesterwerk maar persoonlijk vind ik het luchtigere A Summer At Grandpa's toch een stukje beter. Veel Ozu invloeden weer (vooral qua tempo en esthetiek). Hou's camerawerk hier is niet echt opzienbarend (wel heel erg verzorgd), maar via zijn simpele framing en compositie dringen de plaatsjes wel erg tot je door. Zeer mooi allemaal. Thematisch gezien is deze film nogal somber, maar uiteindelijk blijft de film wel warm. Liefde, maar vooral ziekte en dood staan centraal. Mooi. 4*

Doorbraakfilm van Hou die het verhaal vertelt van zijn eigen opgroeien in Taiwan. Zijn ouders zijn naar Taiwan gekomen door omstandigheden maar dromen openlijk van een terugkeer naar het vastenland. Dat zet een stempel op de stemming. Hou toont hier al zijn unieke en invloedrijke regie-hand: los gefilmd, achteloos aan elkaar hangend, maar daardoor levensecht verhaal. De invloed die dit gehad heeft op Jia Zhang Ke is onmiskenbaar. The time to live and the time to die is nog niet zo scherp als het later zou worden, maar is zeer het bekijken waard.

Een fijne combinatie van Hou's eerdere twee films. De worstelingen van de tiener in het straatleven van Taiwan (The Boys from Fengkuei) en de familiesfeer en onderlinge relaties (A Summer At Grandpa's) stromen hier lekker in elkaar over. Geen overmaat, maar subtiel en eenvoudig. Heel veel oog voor detail, zowel voor de inrichting van het huis als voor de kleine dingetjes in het acteerspel. Zo zie je Ah-ha samen met zijn broer zijn moeder en zus 'uitzwaaien' als ze wegrijden naar het ziekenhuis in een riksja. Bezorgd en zenuwachtig zie je hem dan aan zijn blouse frunniken. Zo herkenbaar en simpel, maar heerlijk om te zien.

Aardige film van Hou.

Beter dan ik eigenlijk verwacht had. Waar een oude Tsai eigenlijk maar weinig waarde heeft voor mij weet Hou toch een mooi sfeertje neer te zetten.

De film oogt vaak zonnig en samen met de luchtige muziek krijgt de film een erg zomerse sfeer. Doet soms zelf een erg klein beetje denken aan Miyazaki.

Visueel is het aardig, Hou weet de camera te plaatsen, maar de meerwaarde die het visuele in zijn latere films hebben is hier nog grotendeels afwezig. Veel meer dan kundig strak observeren doet Hou niet.

Verder veel drama op typisch Aziatische wijze verhaald. Veel losse scenes tussendoor die binnen het geheel meer dan hun doel bewijzen.

Film duurde mij iets te lang, ook redelijk typisch. Toch was het nergens vervelend en wist de film de gehele tijd te boeien. Einde was een beetje vreemd, met een zachtaardig muziekje, wat tegenslagen in voice over vorm en een rottende oma. Toch is het wat Ramon zegt, ondanks alles toch een warme film.

Leuk om een keer gezien te hebben, vooral Hou's tweede film spreekt me nu wel aan. Z'n eerste (gedoe met bendes) ben ik eigenlijk wat op uitgekeken. Ook meteen de mindere stukken van deze film.

Fijne film, al is het geen verhaal tegen Hou's latere meesterwerkjes.

Aardige 3.5*

Mooi voortkabbelende film. Wel erg cheesy muziek af en toe. Leek haast wel uit en jaren tachtig Amerikaanse TV-film afkomstig.

Bijzonder mooi vond ik de scène waarin oma met de jonge Ah-Hsiao terug naar huis gaat. Oma is al dementernd al de pest, maar dit is echt zoiets wat iemand zijn hele leven kan onthouden als speciale herinnering van een samenzijn met iemand die je lief is. Heel aandoenlijk o.a. het jongleren met de guaves.

Hee. Dat dacht ik ook!



Inderdaad, en zeker ook dat laatste! Door de hele film heen. Ik vond de acteur die Ah-Hsiao op latere leeftijd speelde daar ook erg sterk in! Alles komt erg levensecht over. Dit komt ook doordat de hoofdpersoon geen perfect iemand is, maar een gewoon mens met zijn manco's en zijn mooie kanten.

Jammer (en raar) dat het oudere werk van Hou zo slecht is te verkrijgen.

De derde film die ik zie van Hsiao-hsien Hou. Waar de eerste twee films niet zo heel bijzonder waren, is dit echter een schot in de roos. Het is duidelijk dat Hsiao-hsien Hou veel naar Yasujiro Ozu gekeken heeft, want daar doet dit regelmatig aan denken, En net als Ozu weet ook Hsiao-hsien Hou de familiaire sfeer en levensstijl op een erg mooie wijze over te brengen.

Het tempo is niet al te hoog en het leven van de familie kabbelt rustig voort met een aantal ups, maar ook zeker een aantal downs. Het sfeertje is behoorlijk zomers en de kleuren ogen toch vaak wel vrolijk en fris, ondanks de soms sombere gebeurtenissen die plaatsvinden.

Het acteerwerk is prima en ondanks dat de hoofdrolspeler door verschillende acteurs wordt gespeeld, kreeg ik er wel een sterke band mee. Erg mooi ook om te zien, hoe ze daar in Azië met elkaar omgaan. Ik blijf dat uitermate boeiend vinden.

Het camerawerk en de cinematografie is verder in orde. Het is netjes, maar niet bijzonder goed of opvallend. Inhoudelijk is dat het gelukkig wel en Tong Nien Wang Shi is een film met het hart op de juiste plaats en ook een film, die wel een plaatsje in mijn hart heeft verovert. Erg goed dus en Hsiao-hsien Hou is op slag een interessante regisseur geworden.

4,0*

Lijkt erg hard op A City of Sadness, hoewel deze me beter beviel.

Statische shots, mooie kadrering, familiesituaties, opgroeien en sterven. Zoals hierboven al meermaals werd aangegeven is de vergelijking met Ozu niet ver te zoeken. Blijkt wel dat Hou pas na deze film Ozu heeft ontdekt, omdat men hem steeds bleef wijzen op de overeenkomsten tussen hen beiden, is hij maar eens een paar Ozu's beginnen kijken. Het beviel hem, zegt hij.

Enkele mooie momenten zijn wanneer De dochter die autobiografie van haar vader ontdekt en voorleest ,dan begin je soms af te vragen wat Hou allemaal heeft meegemaakt aangezien dit een erg persoonlijke film is (Hou's familie verhuisde zelf van China naar Taiwan in deze periode), en het prachtige shot waarin de moeder Ah-Ha laat weten dat ze misschien kanker heeft en haar weerspiegeling te zien is op het portret van de overleden vader. Prachtig.

Vanaf morgen kun je drie HHH's gaan zien in Filmhuis De Spiegel. Kom jij ook?

Aardige film, met vooral een observerende camera die me wel bevalt en zo een heerlijke schets geeft van het leven van een gezin. De film doet ook niet heel veel fout, alleen mis ik hier nog een beetje de echt sprekende of mooie beelden die hij later zou schieten (maar soms ook al in The Boys from Fengkuei). Daarnaast moest Hou nog wat werken aan tempo, dat hier soms ook niet helemaal perfect is waardoor de film soms wat gaat slepen. Op andere momenten kabbelt het dan weer heerlijk vooruit. Wel was het soms wat lastig de personages uit elkaar te houden, vooral als ze opgroeien (dus andere acteurs) en de namen leken te veel op elkaar. 3,5*.

De eerste van een reeks Taiwanese films die ik zie nu ik enige tijd in het land verblijf.

Het autobiografische aspect verzekerd een authenticiteit die ik aangenaam vond. Het familierelaas moet het hebben van subtiele interacties en observaties die maken dat de film, zoals eerder beschreven, voortkabbeld, en daarbij continu meandert, maar zonder echte stroomversnellingen of cascades tegen te komen. Een prettige, integere film en fijne kennismaking met de lokale cinema.

Brengt EYE mij ineens in vervoering met het programmeren van deze titel als classic, blijkt de vertoning in kwestie alweer uitverkocht. Enige kans dat deze digitale restauratie nog in de herkansing gaat?

Ozu met een vleugje Miyazaki nu en dan, inderdaad. Ik zie dat er absoluut in. Fijn, rustig filmpje. Had misschien iets getrimd kunnen worden.