Insidious (2010)

“It's not the house that is haunted. It's your son.”

Prima horrorfilm. James Wan weet wel hoe je de spanning moet opvoeren, en met een krakend oud huis, een creepy kind, vreemde wezens en een druppelende kraan kun je het nooit fout doen. Een beetje cliché, maar het werkt. Rose Byrne en Patrick Wilson zijn ook uitstekend, en vooral wanneer Lin Shaye haar intrede doet gaan alle remmen los. Insidious heeft ook perfect einde, en het maakt de film voor mij helemaal af.

De eerste helft van dit decennium voelde ik geen enkele behoefte om Insidious te kijken, nog zo’n haunted house/evil child film, dacht ik. Ook met The Conjuring films was ik later. Nadat ik die zag en wat vertrouwder raakte met het universum van die films en regisseur James Wans latere werk, begon het toch te kriebelen om deze dan ook maar eens te kijken. Dat Miss Milton een enorme Patrick Wilson crush heeft, gaf ook enige druk. Waarschijnlijk moet ik vanavond Insidious 2 zien. Ach ja.

Ik kan me redelijk voegen bij wat Woland zei deze zomer. Vakkundig gemaakt, maar echt warm loop ik niet voor Insidious. De beenharen hebben overeind gestaan en een aantal jump scares deden hun werk, maar de tweede helft van de film was lang niet zo sterk als de eerste. Suggestie wint het ook voor mij altijd van het concrete. Toch vond ik Whannels script zeker niet slecht, en Insidious is wel degelijk origineler dan de zoveelste spookhuis film door hier een eigen draai aan te geven en die ook vakkundig uit te werken.

3*

Die Wan films... Ik hoor altijd van iedereen dat deze en The Conjuring eng zijn en ik moet eerlijk toegeven, de films zijn goed gemaakt … maar eng?

Daarvoor zijn de effecten veel te lachwekkend, de finales te bombastisch, ziet de make-up er bij levensechte barbiepoppen er enger uit, en zijn de films over het algemeen altijd zo depressief en donker waardoor ik na een tijd gewoon zit te gapen.

Best aardig, maar meer ook niet. Echt bijzonder vond ik het niet. Ik heb deel 2 nog klaar liggen en daarna is het wel weer mooi geweest met Insidious denk ik. Zoveelste possesed kindfilm, weet de andere 1.000 films in dit genre niet heel erg ver te ontstijgen. Echt eng vond ik het ook nooit worden.

Eng niet, maar ik kan me eerlijk waar geen film herinneren die me tot op de dag van vandaag de stuipen op het lijf blijft jagen. Maar Wan heeft wel een zeer sterk gevoel voor spanningsopbouw en sfeer scheppen, wat vooral tot uiting komt in de eerste Conjuring.

Horror blijft ook wel een erg lastig genre, net als humor overigens.

Martyrs (2008) wat voor jou?

Heeft mijn collega me onlangs aangeraden. Misschien maar eens proberen ja.

Het begon aardig.. maar eng? Nee dat is deze film niet. Heeft me wel weten boeien tot het eind, goed geacteerd vader vondt ik ongeloofwaardig hij moest kunnen weten dat hij ook te maken had met astro..Dingens. Ik heb me alleen maar gestoord aan hem.

Blijft genieten. Eigenlijk stiekem toch wat meer van Insidious genoten tijdens de 3e keer dat ik deze film zag. Wan weet een ijzersterke sfeer neer te zetten in een verhaal dat vooral veel spanning met zich meebrengt. Zelden was een bloeddeloze horrorfilm zoals onder andere Poltergeist dat was,zo goed, dat ik nu voor het eerst zelfs koude rillingen over mijn rug voelde lopen. Wan weet de film goed op te bouwen tot een spannend sfeervol geheel waarbij de geluidseffecten ook nog tot een fijne pluspunt behoort.

Laten we eerlijk zijn. Insidious is geen vernieuwende film. Nu is het ook een flinke opgave om met een spookhuisfilm nieuwe paden in te slaan. Als een film desondanks intrigeert en aantrekkelijk wegkijkt, dan is dat een opzienbarende prestatie. En deze film doet dat. De film bezit een bepaald raffinement dat onderhuids triggert. De film roept iets op dat appelleert aan een oerangst. Angst voor het onbekende. Angst om de controle te verliezen. Angst voor de dood.

Uiteraard speelt mijn voorliefde voor het spookhuis in de waardering ook een grote rol. Ik vind een spookhuis al snel intrigerend en heb bij het kijken minder last van een kritische blik dan bij films uit een ander sub genre. Dat is een eerlijke constatering die de objectieve benadering uit de eerste alinea meteen weer teniet doet. Ach, ik geef het toe. Ik ben gewoon een (bijna) onvoorwaardelijke spookhuis fan.

Goeie film dus. In een bedachtzaam tempo. De film sloft lekker voort. Het verhaal krijgt de tijd om zich te ontwikkelen en nestelt zich op comfortabele wijze in de gevoelsregionen. De spanning ontwikkelt zich vervolgens ongemerkt en sluipt heel traag het verhaal binnen. In beginsel is er slechts sprake van een licht gevoel van nervositeit. Dat gevoel evolueert en aan het eind van de film is de spanning tot dermate grote hoogte gestegen dat het nerveuze gevoel is veranderd in een permanente angstige verkramping in lijf en leden.

Die spanningsopbouw gebeurt heel kundig. Met enkele geraffineerd geplaatste jump scares bijvoorbeeld. Gewoon goeie scares. Niet overdone en geen (haha) flauwekul scares. Van goedkoop effectbejag is geen sprake.

Er is meer dat spanningverhogend werkt. De film gebruikt geen angstaanjagende muziek of expliciete bloedige momenten om een horrorgevoel te genereren. Nee, hier zijn het juist de zachte geluiden die voor de onrust zorgen. Geritsel, gekraak en gefluister.

Verder maakt de film subtiel gebruik van al die andere typische elementen en trucs uit het genre. We hebben het dan over de wisselingen in cameraperspectief en het spel met schaduw en licht. We hebben het over lampjes die flikkeren of ontploffen en over een geestverschijninkje hier en daar. We hebben het over al die voorspelbare dingen. Spannend. Spannend.

Prettige personages ook. De personages in de film zijn nu eens niet kleurloos. Net als het verhaal krijgen de personages de tijd om zich te ontwikkelen tot karakters met kleur. De kijker krijgt ruim de gelegenheid om empathie op te wekken voor de personages. De inleving maakt dat de bedreigende horrorelementen goed landen. Behalve de zichtbare angst die de visuele dreiging bij de personages oproept, komen de psychologische effecten ervan ook goed binnen. Zo zie je maar weer dat investering in personages z’n vruchten afwerpt. Empathie met de personages is gewoon een belangrijk element in een spookhuis film.

Ja, goeie film. Opbouw en verloop van het verhaal voelen dan wel oud en vertrouwd, maar de uitwerking is buitengewoon geraffineerd gedaan. Smaakt naar meer.

Een prima begin van een erg leuke reeks.heb me ook zeker vermaakt met de film.een goeie cast.en ook een goed verhaal.

Eng vond ik hem niet maar heb me wel heerlijk vermaakt.

Benieuwd wat deel 2 gaat brengen.

Ondertussen zijn er al 4 films verschenen in deze reeks, dus werd het tijd om ze allemaal eens te bekijken.

Deze eerste is me nu toch wat beter bevallen dan de eerste keren en heb dus m'n score iets verhoogd.

Afwachten wat de volgende gaan zeggen...

Na eerder The Conjuring gezien te hebben werd het nu wel eens tijd voor Insidious. James Wan is duidelijk goed in het creëren van sfeer en heeft daarbij duidelijk zijn inspiratie gehaald bij horror films uit de oude doos, maar dan gelukkig wel met een eigen draai.
Insidious lijkt namelijk de herkenbare paden te bewandelen maar de twist tegen het einde dat de vader hetzelfde meegemaakt heeft en ook zoals gezegd in de film een "avonturier" is zag ik zeker niet aankomen en de scènes die volgen zijn erg sfeervol gemaakt.

Soms doet Wan wat uitstapjes richting het comedy gedeelte en dit werkte voor mij niet altijd even goed, gewoonweg te flauw en te geforceerd. De cast acteert over het algemeen redelijk maar Rose Byrne weet helaas niet altijd even veel te overtuigen, zeker in haar meest bange momenten schiet ze nog wel eens richting het over-acting randje.

Insidious is zeker de moeite waard, heeft zijn min maar ook zeker zijn pluspunten. Vermakelijk is het geheel wel.
3*

Eindelijk weer eens een goede bovennatuurlijke horrorfilm.prima opbouwende spanning tot een fraai einde.3.5 stars.

Blijf samen met The Conjuring en PA beste innen genre, denk misschien wel dé beste, heerlijk spooky en creepy, lekkere sound ook en met en top Patrick Wilson en heerlijke Lin Shaye, die hier voor geknipt is en dan nog van top regisseur James Wan. Dikken topper!

Bijna 9 jaar later en ik geniet nog steeds. Dit is de to go horrorfilm voor als je met een meid de eerste keer op de bank een horrorfilm wil kijken waarbij ze lekker bang tegen je aan gaat kruipen.

In 2011 driemaal in de bioscoop gezien. Het is echt heerlijk om anderen weg te zien kruipen in hun stoelen. Sindsdien nog een keer of 3 gezien.

Mensen zijn hier imo echt veel te hard voor een klassieke spookhuis horrorfilm. Origineel hoeft het niet te zijn, zolang je maar effectief en goed met het materiaal omgaat. Die sfeer weten te creëren. En als iemand dat kan is het James Wan wel.

Insidious is DE horrorfilm die iedereen kent. Dat doet me gelukkig wel weer deugd. Wan is de laatste regisseur die me echt de stuipen op het lijf heeft weten te raken (Conjuring 2, 2016), het is alweer veel te lang geleden helaas. James Wan: make me happy with a new one!

Lachwekkend deze zogenaamde horror. In 2010 gezien in de bios met hoge verwachtingen.. zou de engste film ooit zijn. Het begint nog wel aardig, maar toen de entiteit in beeld kwam schoot ik in de lach. Leek wel of ik een aflevering van are you afraid of the dark zat te kijken of naar goosebumps.

Over het einde wil ik niets zeggen. Dat was gewoon geniaal en het beste einde dat ik ooit in een horrorfilm heb gezien. Maar ook de aanloop hier naar toe, als de heer des huizes in zijn "droom" op zoek gaat naar zijn zoon, is goed bedacht. Dit keer geen spookhuis dus, al gebeurt er natuurlijk wel het e.e.a.in het huis. Voor mij is dit dan ook de meest geniale horrorfilm ever. Te meer omdat de film, ook al is ie afgelopen, je niet loslaat.

Kende Insidious (verraderlijk) nog niet, maar nadat de 4 delige blu ray disc in de aanbieding was ging ik om. Het is zeker niet de engste film ooit, maar hij is wel prima gemaakt en uitstekend geacteerd vooral door Lin Shaye. Spanningsmomenten zijn vooral de harde pianoaanslagen en wat mooie jumps. Allemaal prima in balans. Ruime voldoende voor dit eerste deel!

Film 3,5

Beeld 4,0

Geluid 4,0

Onlangs eens herzien omdat ik dacht de 1* die ik voorheen gaf wel érg straf was. Dat bleek ook wel zo te zijn, maar alsnog ontgaat de status van deze film me een beetje.

Wordt vaak geprezen om zijn scares, maar daar zit hem nou net de grootste tegenvaller wat mij betreft. Eén of twee uitzonderingen daargelaten zijn de meeste scares en horrormomenten gewoon te textbook om echt effectief te zijn. Helpt ook niet mee dat de demoon er lichtelijk belachelijk uit ziet, een soort uit de kluiten gewassen Darth Maul imitatie die de griezelfactor weinig ten goede komt. Ook die ''poppen'' in The Further is zo'n typisch Wan stokpaardje dat voor mij allang zijn effectiviteit verloren heeft. Wél erg gaaf is die scene met het ''tip-toe'' nummer waarin de demoon zijn nagels slijpt, al was dat dan weer eerder komisch dan eng.

Tweede helft van de film is wat beter, met name vanwege de introductie van ''The Further''. Een lichte ''twist'' die ervoor zorgt dat het tweede gedeelte van de film net wat anders verloopt dan de gemiddelde ghostmovie. Maar uiteindelijk is de film qua horror toch vooral wat.. saaiig. Anno 2010 lag het misschien anders, maar de scares zijn nu gewoon te voorspelbaar, de spanningsopbouw te opzichtig en de demonen/creeps nogal underwhelming. Wat resteert is een technisch strak uitgevoerde film met hier en daar een lichtpuntje en een aardig einde. Krappe 2,5*

5* omdat deze film te dichtbij komt (sleep paralysis/ shadow man) en dat nummer tiptoe through the tulips kan ik ook nooit meer normaal horen. en het einde was echt te scary en echt geniaal ik hou van die twists!!. ik ben te gevoelig voor deze film, in mijn ogen, mijn ervaring en mijn mening is hij ergens realistisch en goed. ik wil hem opnieuw kijken maar ik durf niet..

Ben geen di hard horror fan of iets . Ik heb er een aantal gezien die bloederig zijn en smerig en kan dit eens op zijn tijd wel waarderen. Ik moet zeggen dat ik deze film echt enorm interessant en spannend vond.

Hij is niet bloederig of smerig , maar het verhaal, de muziek en het demonen aspect samen maakte dat ik de eerste keer echt kippenvel kreeg toen ik hem zag.

Een enorm spannende film die ik iedereen aan raad .

Halloween, het is de tijd om weer een kleine inhaalslag te maken in het horror-genre. Helaas zijn de films die ik in dat kader gezien heb deze dagen niet van al te hoge kwaliteit, al is deze Insidious nog wel de beste. Of minst slechte. Hij staat bekend als een van de engste films aller tijden, dat is nogal een label, en na het zien van deze film die gelukkig op Netflix staat vraag ik me af waarop die reputatie is gebaseerd.

De verwachtingen waren redelijk hoog en de opbouw vond ik best leuk. De suggestie van demonen doet het altijd goed, maar helaas...zodra die demonen zichtbaar zijn valt 95% van de spanning weg. Dat geldt ook voor Insidious dat in de tweede helft nauwelijks nog griezelig is door veel te veel te laten zien. Iets wat Wan ook al in The Conjuring deed trouwens, die ik wel een tikkeltje beter vond. De enige momenten dat ik even opschrok was bij de jumpscares, toch een beetje de flauwe intikkertjes van het horror-genre- iets wat een argeloze muis in een smoezelige studentenkamer ook voor elkaar kan krijgen.

Misschien moet ik tot de conclusie komen dat ik, ondanks dat ik bepaald geen horrorfanaat, laat staan expert, ben, de Amerikaanse horror me niet zo veel meer doet. Voor verontrustende psychologische horror kun je beter naar Azië kijken, of Frankrijk.

Vond het een toffe en spannende film, heel eng niet. Ik vond het eind juist wat zwakjes, dan willen dit soort films teveel en wordt het allemaal heel nep. Jammer vind ik dat.

Lange tijd tergend saaie horrorfilm die veel belooft maar zich vrijwel uitsluitend berust op kiekeboe-schrikeffecten en geluidsexplosies. Tja, dan schrik je wel even, maar zeker niet op een leuke manier. Josh [Patrick Wilson] en de zwangere Renai Lambert [Rose Byrne] trekken met hun zoontje [Ty Simpkins] in een huis waar het blijkt te spoken. Medium Elise Rainier [Lin Shaye] en haar komische bedoelde assistenten Specs [Leigh Wannell] en Tucker [Angus Sampson] verhogen de feestvreugde met paranormale sessies die ontaarden in een ontknoping die weliswaar best spectaculair is, maar veel te lang op zich laat wachten. Kreeg (helaas) 3 vervolgen.

Insidious is een film die een zeer sterk begin kent. Je krijgt er serieus de rillingen van over de rug. Helaas weet het qua niveau niet vol te houden. Naar het einde toe wordt het allemaal wat slapjes.