De Witte (1980)

Redelijke film met mooie plaatjes.

Zeer geslaagde remake!

Deze film, gebaseerd op het semi-autobiografische boek van Ernest Claes, laat niet alleen de kwajongensstreken van de Witte laat zien, maar geeft ook een authentiek tijdsbeeld van het plattelandsleven in het begin van de 20e eeuw met het harde boerenleven, de opkomst van het socialisme en het verzet daartegen door de katholieke kerk (al wordt dat beter gedaan in "Daens").
Aan de hand van Robbe De Hert zet Eric Clerckx een overtuigende dwarskop neer. Goed gedaan.

Sfeervolle (innemende en prachtige decors), maar te gedateerde en clichématige verfilming van een boek van Ernest Claes. Ook al vinden de handelingen plaats in het begin van de 20e eeuw, het is allemaal te traag en het verhaal ontbeert een duidelijk en boeiend plot. Daarnaast zijn de gevechtsscènes lachwekkend slecht/onecht in beeld gebracht.

Deze een tijdje geleden gewonnen en omdat 'k hem nog nooit volledig had gezien, gisteren eens in de dvd-speler gestopt. Hij viel eigenlijk beter mee dan gedacht. Je leeft wel mee met de Witte en door al z'n kattenkwaad is het wel een ontspannend filmpje geworden, al is het verhaal vrij dramatisch. Ook de speelduur was perfect, niet te lang en niet te kort.
Qua cast konden we ook niet klagen en passeerde heel wat bekend volk de revue: Luc Philips, Jaak Van Assche, Chris Lomme, Chris Cauwenbergs, Gaston & Leo om er maar enkele op te noemen.
Wel was er iets vreemd en spijtig dat ze het niet hebben herschoten, want wanneer de kinderen de Guldensporenslag aan het herspelen waren, vloog er precies een groot vliegtuig over en maakte een hels lawaai en naar mijn weten vlogen er nog niet te veel vliegtuigen in 1901.
Het einde vond 'k wel wat minder, maar het zal zo in het boek ook wel zijn. Voor de rest bevat de film enkele legendarische scènes, zoals het zout op de aardappelen en die Guldensporenslag.
Toch wel aangenaam verrast om deze eens volledig te zien.

Zeer grappige film. Hij zoekt al zijn problemen zelf, door zich altijd te misdragen, maar toch heb je er medelijden mee als hij weer eens op zijn donder krijgt.
Het enige minpuntje voor mij is dat de film niet echt een doel lijkt te hebben. Het gaat niet echt ergens naartoe. Geen climax.

Mooie kwaliteit film is hier van overgebleven, lekkere sfeer, leuk verhaal, een paar min puntjes mogen de pret niet drukken.

Deze film is een aanfluiting van het boek van Ernest Claes. Het boek is lichter van toon dan de film die soms te zwaar uitpakt met de sociaal/dramatische kant van het verhaal.

In1980 was dit waarschijnlijk een aardige verfilming, maar doet nu wat gedateerd aan. En was dat nou een vliegtuig dat ik hoorde overkomen, toen de Witte met de pastoor en zijn paraplu vocht? Zo'n grove technische onvolkomenheid zou in een moderne verfilming van een verhaal uit 1901 niet meer geaccepteerd worden!
Meerdere mensen geven aan een duidelijk plot te missen, maar ik denk dat het verhaal opzettelijk anekdotisch bedoeld is. Het is een aaneenschakeling van tafereeltjes uit het dagelijks leven in die tijd en dat is op zich goed gelukt.

Wittekop, mene kwispel!

Ik was al langer benieuwd naar deze remake van De Witte. Het origineel uit 1934 was een vermakelijke film, maar was net iets teveel een aaneenschakeling van kluchten zonder dat er een echt plot aan te pas komt. Hoewel het weliswaar een must-see is in de geschiedenis van de Vlaamse Film, verwachtte ik er misschien toch net iets meer van. Ik hoopte dan ook ergens dat Robbe De Hert me echt ten volle ging kunnen overtuigen in deze, naar het schijnt hardere, verfilming van het boek van Ernest Claes.

Persoonlijk vind ik deze toch wel beter inderdaad, al blijkt geen één van de twee versies het boek echt eer aan te doen. De 1934 versie slaagt wat te ver door als zeemzoetige film met een overbodige romance terwijl de 1980 versie dan bij vlagen weer te hard is en zich te veel focust op het sociale drama. Stoort dat? Verre van, een boekverfilming hoeft voor mijn part geen exacte kopie te zijn en beide films bevatten wijzigingen die ik wel kon waarderen. Deze versie heeft hier en daar wel wat oneffenheden waarvan ik het onbegrijpelijk vind dat ze niet zijn opgelost tijdens het filmen zelf (het overvliegende vliegtuig tijdens het Leeuw van Vlaanderen gevecht is daar het voornaamste voorbeeld van), maar De Hert levert in ieder geval een interessant tijdsbeeld af. In samenwerking met onder andere Louis Paul Boon heeft hij een script op poten gezet dat dus niet altijd strookt met het boek van Ernest Claes, de zelfmoordpoging van de Witte onder andere, maar het zijn wel wijzigingen die werken. Vond ook de romance tussen Hein en Liza goed werken. Dat einde met Boer Coene die het koppeltje betrapt, er hangt een heerlijk drukkende sfeer.

Robbe De Hert weet wel een interessante cast voor zijn camera te halen. Een paar jaar vooraleer hij hen in hun eerste langspeelfilm zou regisseren, haalt hij Gaston & Leo eens voor de camera en ook onder andere Wannes Van De Velde en Raymond van het Groenewoud hebben een kleine bijrol. De focus ligt echter voornamelijk op Eric Clerckx die de rol van de Witte speelt en dat doet hij uitstekend. Tof ook om Luc Phillips terug te zien in de rol van Pastoor Munte (hij speelde dezelfde rol in de serie Wij, Heren van Zichem) en oudgedienden zoals Chris Lomme in een ietwat kleine bijrol. Ook Paul S. Jongers was erg sterk als boer Coene trouwens.

Mooi eigenlijk dat dit geen overbodige remake is geworden. Je herkent natuurlijk wel scènes, de Guldensporenslag en het zout op de patatten onder andere, maar zowel Jan Vanderheyden als Robbe De Hert hebben hun eigen ding gemaakt van het boek van Ernest Claes en zijn toch ook in zekere zin getrouw gebleven, iets wat bewonderenswaardig is in mijn boek.

4*

Vanwaar trouwens het gebrek aan 'van Sichem' in de originele titel? De titel 'De Witte' lijkt me enkel op IMDB in gebruik te zijn. Openingsscène van de film heeft ook de volledige titel en de poster hier op de site ook.

Was bijna zeker dat ik bij het bekijken heimwee zou krijgen naar de versie van 1934 met jefke Bruynincks, maar neen, hoor, Robbe heeft goed werk geleverd. De fratsen van de wittekop (goed vertolkt trouwens), de romance, de harde vader, het platteland, de armoede, de pastoor, de schoolmeester en vooral het sterk opkomend socialisme zijn keurig weergegeven. Alleen "De Slag der Gulden Sporen" vond ik wel wat langdradig en flauw.
Eigenlijk wel gedurfd van "schat" Robbe De Hert om deze film te brengen niet zo veel jaren na de razendpopulaire Vlaamse serie "Wij, Heren van Zichem".
Terloops : Sichem ipv Zichem. Het wijst wellicht op de franstalige overheersing in Vlaandeen als het om administratie, beheer en bijvoorbeeld ook landkaarten aanging. Er zijn talloze voorbeelden. Er is zelfs een film "The Wiper Times", waarbij "Wiper" de Engelse uitspraak is van de vermelding "Ypres" , daar waar het om "Ieper" ging.

Deze remake van de film uit 1934 blijft wel een leuke film.
Veel bekende namen uit de Vlaamse cinema en tv wereld.
Het verhaal is alom bekend en is hier prima gebracht.
Heb er nog eens plezier aan beleefd.

Moeilijk te beoordelen film. Aan goed acteren geen gebrek; veel relatief onbekende acteurs die het beste van zich geven, aangevuld met enkele BV's (Gaston! Leo! Raymond!) die ook hun duit in het zakje doen.
Het grote probleem is echter het (gebrek aan) verhaal. De hele film door krijgen we dezelfde soort kattekwaad te zien en de film evolueert m.i. niet echt. Weet niet of ik dat aan de film moet wijten of aan het boek (aangezien het een boekverfilming is), maar bleef achteraf toch op mijn honger zitten. Daarom 3*

Ja moeilijk om hier nu een bepaald cijfer op te plakken. Wel een typische Vlaamse film weer met de nodige humor. De Witte zoekt het zelf maar je hebt er eigenlijk wel medelijden mee als hij weer eens onder zijn vijs krijgt. Persoonlijk dacht ik dat de film veel langer zou duren maar misschien verwar ik met de serie. Ik had de film ooit al eens gezien maar omdat het zolang geleden is, besloot ik opnieuw te kijken. Veel was zeker nog herkenbaar wat weergeeft hoe legendarisch sommige scènes wel niet zijn. De gevechten vond ik het minste stuk. Ik zou niet meteen een andere film kunnen opnoemen om zich met deze te spiegelen. Ik denk wel dat je echt Belg of Vlaming moet zijn om dit echt te kunnen appreciëren. Het budget lijkt me ook niet erg hoog te zijn plus er zijn al auto's te zien van de jaren '70 op het einde. Er zijn vast nog schoonheidsfoutjes maar daar kijk je met de fratsen van de Witte zo doorheen.

De goeden ouden tijd, ze mogen hem hebben, zei mijn overgrootmoeder zaliger die ik nog heb gekend. In haar oude dag wilde ze dit niet meer opnieuw beleven. Ik heb het boek van Claes nog op school moeten lezen maar kon me niet meer herinneren dat het zo'n triest verhaal was. Vooral de fratsen van De Witte waren me bijgebleven. Het is een portret van een arm Vlaanderen in 1900, waar de kerk nog veel te zeggen heeft en zich met politiek bemoeit, waar het dagelijks leven draaide rond noeste arbeid en de mensen bits en bot waren, waar het opgroeien was in liefdeloze gezinnen. Was de Witte zoveel slechter dan andere jongens in die tijd? Nee hoor, de tijd was gewoon zo. Maar het wordt wel echt somber wanneer de 12 jarige jongen tot zelfmoordgedachten wordt gedreven wanneer iedereen zich maar tegen hem blijft keren. Vreemd moment in de film wel tijdens het "Guldensporengevecht" wanneer je plots vliegtuigen hoort passeren. De Witte van Zichem is helemaal niet slecht maar de film mist lichte momenten want het voelde zwaar aan.

Met ook een klein rolletje voor Raymond vh Groenenwoud als kaartjesknipper.
Aardige film.

Klopt maar ik heb hem gemist (ofwel niet herkend). Wanneer precies zie je hem?

Op precies: 1:14:46. Goede morgen - kaartjes alstublieft. Dat zegt hij 2 keer

Grappige is dat ik al aan van het Groenewoud moest denken vanwege de paar keer dat je in de film een dominee hoorde zeggen: 'Beminde gelovigen'. Even later zie je 'm paar seconde in beeld. Telepathie zeg ik

Aha in de trein dus. Heel stuk jonger de Rimmong.
Haha ja, gisteren ging ik naar de cinema...

Toeval: gisteren op TV, vandaag is de regisseur overleden.

Typische nostalgische Vlaamse film die waarschijnlijk slechts ten volle tot zijn recht komt in Vlaanderen. Vroeger bij de grootouders verschillende keren gezien en De Witte van Sichem mag gerust tot het canon van de Belgische filmwereld gerekend worden.

Inhoudelijk misschien niets bijzonders waarbij de twaalfjarige Louis - Wittekop - Verheyden schelmenstreken uithaalt tot wanhoop van zijn ouders. Aan werken heeft hij eerder een broertje dood. Wanneer hij het boek “De Leeuw van Vlaanderen” van Conscience ontdekt, gaat hij er helemaal in op met het naspelen van de veldslag als summum. De film is vrij fragmentarisch, maar geeft toch een goed idee van de tijdsgeest weer. Begin 1900 was de heden gecontesteerde Leopold II nog koning en zijn borstbeeld siert de ook de klasruimte.

Ook de streng gelovige boerengemeenschap en de invloed van lokale notabelen als de leraar en de pastoor zijn vandaag moeilijk voor te stellen. Het socialisme is des duivels al zou het rond dezelfde periode in de steden reeds een opmars maken. Ook daarom dat sommigen argwanend keken naar het werk in de fabrieken in de steden.

Leuke bijrol van Raymond van het Groenewoud als kaartjesknipper. Voor de rest prima geacteerd, hoewel nogal plat en theatraal soms. Komt misschien wat vreemd over vandaag de dag.

Gek genoeg kende ik Robbe De Hert meer van zijn veelvuldige optredens in de media dan van zijn films. Maar De Witte, zijn doorbraakfilm uit 1980, had ik natuurlijk gezien. Als kind al, en nog steeds wordt deze elke zomer nog eens uitgezonden op tv. De scène met zaat oep de patatten en het naaktzwemmen zitten in het collectieve geheugen. Een herziening kon dus zeker geen kwaad.

Opgegroeid met een opa die uit een boerengezin van elf uit de streek van Zichem komt, klinken al deze taferelen me wel bekend in de oren. Hard labeur, zwoegen zodat de oogst binnen raakt, 's zondags vroeg naar de kerk om te luisteren naar een prekerige pastoor, uitkijken naar de kermis als hoogtepunt van het jaar... Robbe De Hert brengt al die elementen op een mooie en volledig geloofwaardige manier in beeld. Tegelijk maakt hij er ook zíjn film van. De wrevel tussen herenboer Coene en zijn personeel zat ongetwijfeld al in het originele boek van Ernest Claes, maar Rooie Robbe koppelde er de strijd van de arbeiders en het prille socialisme aan. Dat geeft de film tegelijk een tikkeltje van een historisch epos.

De troef van De Witte is echter Eric Clerckx als kwajongen met een gouden hart, onbegrepen belhamel die zichzelf zoekt. Misschien schuilt daarin wel wat de film zo aantrekkelijk maakt: zijn we niet allemaal een beetje de Witte? Alle andere personages zijn niet meer dan karikaturen. Meneer pastoor, de schoolmeester, de bemoeizuchtige koster... We hebben ze allemaal al eens gezien. Zelfs de ouders van de Witte komen niet echt uit de verf. Robbe De Hert toont zich hier bovendien een voorloper van Jan Verheyen en geeft een hele rist Bekende Vlamingen hun momentje in de film: Gaston en Leo bij de fanfare, Raymond van het Groenewoud als kaartjesknipper in de trein, Wannes Van de Velde als kermiszanger... Het haalt je toch altijd een beetje uit de periode en de wereld waarin de film zich afspeelt. De coming of age van de Witte in dat Arm Vlaanderen is tenslotte wat centraal staat.

Toch levert dit geen Vlaamse Les quatre cents coups, Stand by Me of La lengua de las mariposas op. Daarvoor is het allemaal te fragmentarisch en duren veel scènes veel te lang: de repetitie van de fanfare, de Guldensporenslag... Op deze manier is het vooral een aanstekelijk schelmenverhaal, een tijdsdocument en, bovenal, de film waarvoor we Robbe altijd zullen blijven herinneren.

Kan kloppen, want het boek was in mijn herinnering veel vrolijker en besteedde meer aandacht aan de fratsen van De Witte. Je zou hem de Vlaamse Tom Sawyer kunnen noemen. Alleen wist ik niet meer of dit socialisme ook al in het boek zat.
Van die lichtvoetigheid vind je weinig terug in de film; De Hert maakt het veel somberder en dramatischer en kadert alles meer in de geest van de tijd met de sociale opstand tegen de burgerij en de kerk. Nee, we mogen geen nostalgie krijgen naar die tijd.

Ik begrijp het einde niet opeens speeld het zich af in 1980 werkt hij in de kranten drukkerij en is zijn leerkracht opeens zijn baas en heeft hij het boek vast van de witte die uitgekomen is in 1920 terwijl de hele film zich afspeelde in 1900 ??????