Grown Ups (2010)

Lui.

Film voelt aan als een soort excuus voor Sandler om lekker op vakantie te gaan en lekker lol hebben terwijl de camera af en toe wat meepikt. De film is een soort lachen om home video's, random scenes aan elkaar geplakt met af en toe een geforceerd dramamomentje om het wat omhoog te krikken.

Zo zitten er vooral in de tweede helft momenten bij waarvan ik denk dat ze het niet eens serieus bedoelen en de camera er maar een beetje bij staat. Al was het eerste stukje wel leuker en daar moest ik dan wel weer om lachen omdat de momenten zo droog uit de hoek kwamen.

Ruzies en dramamomenten duren meestal maar een minuut of 2, het lijkt of Sandler en zijn vrienden er geen zin in hadden en het maar snel achter de rug wilde hebben. Ik zie hier ook acteurs in rondlopen die zichzelf gewoon voor gek zetten, zoals richting het einde Buscemi.

Hayek kan nog steeds niet acteren, maar de Jackass achtige stunts plakken de wonden voor een gedeelte. Elke scene is weer iets compleet anders dat helemaal niets toevoegt aan het verhaal waarmee het vaak niet eens als film aanvoelt.

Het verhaal is ook lui, de grappen zijn soms te flauw voor woorden en dan zijn het gewoon de droge momentjes die uit het niets komen en een aantal stunts die nog een beetje leuk uit de hoek komen. Het is allemaal wel vlot, maar dat kan je eigenlijk niet meer serieus nemen. Dan voelt deel 2 meer aan als film / verhaal.

Gedrocht eerste klasse. Zelden zo'n slechte film gezien.

Grown Ups is een film over een stel vrienden gespeeld door een stel vrienden die blijkbaar nooit zijn opgegroeid. Adam Sandler en zijn maten hebben een camera opgesteld en zitten gewoon wat te ouwehoeren in een poging om, naar ik vermoed zonder enig script, ter plaatse grappen te verzinnen. Sandler bewijst nog maar eens de minst begaafde acteur van de wereld te zijn en hij doet dat hier met verve.

Jazeker, hoogtepunt he . Ben het eens met je review, maar om daar 3,5 ster bij te geven snap ik niet helemaal...

Lenny [Adam Sander], Eric [Kevin James], Kurt [Chris Rock], Marcus [David Spade] en Rob [Rob Schneider] verkregen in 1978 de bijnaam “Fernando Five” toen ze basketbalkampioenschap binnen haalden. Dertig jaar later komen de vrienden bijeen tijdens de begrafenis van hun coach van weleer en stellen ze vast dat zowel voor hun als voor hun familie goed zou zijn om die zorgeloze tijd te doen herleven. Het idee is niet onaardig, maar een scenario van Sandler kan nu eenmaal niet zonder poep- en plasgrappen of humor dat bol staat van seksisme en fysieke beperkingen. Infantiele humor voor infantiele zielen.