Una Giornata Particolare (1977)

Indrukwekkende film en knap geacteerd. Gefilmd op vrijwel 1 locatie. Het spel tussen Loren en Mastroianni is realistisch en erg sterk. De film volgt een dag die voor beide onvergetelijk zal zijn. De dreiging van de 2e wereldoorlog is voelbaar, mede door de achtergrond geluiden van een radio met oorlogspropaganda. Het einde maakt dan ook diepe indruk. Zag niet eerder een film van Scola, maar ga zeker nog wat van zijn oeuvre kijken.

Hitler, Mussolini en koffie

Een tijd geleden was ik gecharmeerd door La Famiglia van Ettore Scola en ik nam me voor om toch eens dringend werk te maken van die twee andere films die ik nog van deze Italiaanse regisseur in huis heb: Una Giornata Particolare en Passione d'Amore. Gisteren even getwijfeld welke van de twee ik nu zou opzetten, maar de combinatie Sophia Loren & Marcello Mastroianni won het toch (hetzij nipt) van Jean-Louis Trintignant. Verder totaal geen idee wat ik moest verwachten, maar ik heb al vaker gemerkt dat dat gewoon beter werkt bij dit soort films. Al is het maar omdat de plotomschrijving op de DVD vaak tot nagenoeg de laatste minuut alles spoilert.

En bij Una Giornata Particolare is het eigenlijk ook niet zo makkelijk om iets over de film te vertellen zonder in spoilers te vervallen. Eigenlijk gebeurt er werkelijk geen klop en zit je gewoon bijna 2 uur naar twee eenzame mensen te kijken in een appartementsgebouw terwijl iedereen anders naar de parade voor de ontmoeting tussen Hitler en Mussolini is gaan kijken. Er zit echter zoveel detail in kleine bewegingen, opmerkingen die tussen pot en pint worden verteld (dat Gabriele in het begin zegt dat het fascisme tegen hem is en niet dat hij tegen het fascisme is, is eigenlijk al een aanloop naar de bekentenis dat hij homo is) maar vooral die blikken onderling tussen Gabriele en Antonietta maken het o zo indrukwekkend. Het kabbelt allemaal maar wat voort zonder echt in een stroomversnelling te gaan maar het blijft wel over de gehele lijn boeien. Het einde is juist ook door niet te uitleggerig te willen worden triest in al zijn eenvoud. Je voelt in elke vezel van je lichaam dat het gezelschap van Gabriele geen goede bedoeling hebben en het raakt je dan ook om hem zo gedwee te zien mee te gaan. Geen heroïsche ontsnapping(spoging), geen laatste blik naar Antonietta, ...

Hoewel er wel wat volk in de film komt opdraven (waaronder Alessandra Mussolini, een kleindochter van Mussolini maar die ook het nichtje van Sophia Loren is aangezien het Loren's jongere zus Maria Scicolone was die met de zoon van Mussolini was getrouwd) ligt de focus op twee mensen: Sophia Loren en Marcello Mastroianni. Beide spelen uitgebluste en gebroken personages maar er is niemand die dat op zo'n mooie manier kan doen. Mastroianni die op zijn eentje danst, Loren die zich al mijmerend afvraagt waarom haar gezin het niet met 3 moeders kan doen, ... Er straalt iets erg moois en breekbaar in de relatie die zich langzaamaan tussen hen ontwikkeld. Toch ook wel een kleine vermelding nog voor een sublieme Françoise Berd als conciërge. Misschien net iets teveel een cliché (ze ziet er ook gewoon uit als een klassieke vrouwelijke conciërge) maar ze geraakt er mee weg.

Ook gewoon het feit dat dit zich allemaal op één dag afspeelt werkt bijzonder goed en maakt me nog des te benieuwder naar Passione d'Amore. Qua MovieMeter waardering heb ik blijkbaar wel de beste van de twee gekozen om eerst te kijken, maar kom: als de film van eenzelfde niveau is als deze Una Giornata Particolare of La Famiglia, dan ben ik een erg tevreden man. En dan moet ik maar dringend op zoek naar wat meer uit het oeuvre van Scola.

Dikke 4*

Een bijzondere film die begint met de intrede van Hitler in Rome waar hij Mussolini ontmoet. Heel de gemeenschap lijkt op te gaan in het regime en beide leiders. Alles hangt vol met hakenkruizen en het is een evidentie dat het hele gezin naar de parade gaat kijken om hun helden te kunnen zien. Maar we volgen Sophia Loren als huisvrouw die thuisblijft. Want dat hoort zo natuurlijk, het plaatje van het gezin met de vrouw thuis en veel kinderen. 2 jaar na de Belgische film Jeanne Dielman, krijgen we opnieuw op een fascinerende manier een huisvrouw in de hoofdrol.

Het verhaal draait om huisvrouw Antonietta en buurman Gabriele, beiden uitgesloten door de maatschappij die gecreëerd is onder het harde regime. Antonietta als huisvrouw en moeder van zoveel mogelijk kinderen (staan zelfs toelages tegenover). Geen tijd voor zichzelf, geen vrouw meer maar op de eerste plaats echtgenoot of moeder. Daarnaast Gabriele die geviseerd wordt omdat hij homoseksueel is. Onder Mussolini wordt dat bestraft. De extra taks voor vrijgezellen is één vd vele maatregelen. Door een toeval ontmoeten ze elkaar en geven ze elkaar de hoop die ze nodig hebben.

Een mooie film in een sepia-kleurtje waarin Sophia Loren en Marcello Mastroianni een wat atypische rol (wat we van hen gewoon zijn) spelen en de film met gemak dragen. Mooie shots en op een kleine manier ook het Mussolini-regime voor de oorlog aangetoond.

Raar dat de kleindochter van Mussolini (en nicht van Sophia Loren) meespeelt in de film als tiener. Ofwel was ze nog niet zo met politiek bezig, of ze begreep de insteek van de film niet echt. Benieuwd wat de schoonbroer van Sophia Loren (zoon van Mussolini) over deze film vond, hij sprak blijkbaar amper over zijn familieverleden.

Aangrijpende film over vele soorten van onveiligheid. Gruwelijke tijd voor velen.

Een van de allermooiste films ooit gemaakt, de verbondenheid tussen de twee hoofdpersonen.

Nergens was aan te merken dat deze prent al van 1977 is! Meesterwerk! Het droevige lot van één van de vele huisvrouwen met te veel kinderen en géén eigen leven, gedomineerd door hun ontrouwe echtgenoot... En van een homo, die uitgespuugd werd door de maatschappij. Hun magische dag samen... Zo prachtig! Zo droevig...

Zeer knappe film, dramatisch en grappig tegelijk (het handelsmerk van de oude Italiaanse meesters), bolstaand van fantastische beelden en oneliners. Ik vond wel Mastroianni beter gecast dan Loren: als simpele volksvrouw misschien een beetje ongeloofwaardig...

Vond ik eigenlijk niet. Loren was voor zover ik begrepen heb ook erg populair onder 'het volk'. Ze zat in de jaren '70 18 dagen in de gevangenis en dat was een enorme gebeurtenis heb ik begrepen (je kan erover lezen in Het verlangen te zijn als alle anderen van Francesco Piccolo).

Terechte opmerking, eRCee, maar er is nog een verschil tussen "populair" zijn, en de rol van een simpele, hardwerkende huisvrouw spelen, hé. Sophia Loren, met haar immer en van nature uiterst innemende, expressieve en dramatische uitdrukking, vond ik vanaf de eerste scène alleszins een beetje ongeloofwaardig in haar rol. Een wroetende en ongeletterde huismoeder van zo'n gezin kijkt, beweegt, gedraagt zich voor mij anders. Kijk bijvoorbeeld maar naar het disproportionele verschil met... de conciërge! Maar goed, het is filmdrama, en dan nog wel Italiaans, en zoals Sophia Loren is er natuurlijk maar één...

Heel knappe film. Wederom een cadeautje van Canvas, waarvoor dank.

Nee, deze heeft de tand des tijds niet echt geweldig doorstaan.

Nochtans vind ik het verhaal an sich wel interessant. Aan heldenverhalen over WOII is er geen gebrek, maar films over gewone mensen die hun dagen sleten onder het juk van Mussolini of Hitler zijn heel wat zeldzamer. Het blijft frappant hoe makkelijk die pesterijen getolereerd werden door een brede laag van de bevolking…

Om maar te zeggen dat ik best uitkeek naar deze film. Helaas laat de uitwerking te wensen over. Ik had gewoon niet het gevoel naar mensen van vlees en bloed te kijken. Het acteerwerk is pompeus, alsof Loren en Mastroianni dachten dat ze in een theaterzaal stonden. De gesprekken voelen bovendien heel erg geënsceneerd aan, allesbehalve spontaan.

Ook op audiovisueel vlak valt Una Giornata Particolare tegen. Door de sepiatoning oogt de film extra ellendig. Nog storender is de brak klinkende geluidsband. Ik had trouwens het gevoel dat het beeld en het geluid niet altijd synchroon liepen.

Een paar lichtpuntjes wel. Zo hoor je het radioverslag van de militaire parade constant op de achtergrond, wat voor een gek (bijna surrealistisch) contrast zorgt met de teerhartige dialogen. Ook het ingetogen einde kan ik wel waarderen (ik was even bang dat er nog wat borden in het rond zouden vliegen en klappen uitgedeeld zouden worden, maar gelukkig houdt Scola zich in).

2*

Wel oké.

Al tijdens de openingsscène is duidelijk dat regisseur Ettore Scola onder meer vol inzet op het fraai in beeld brengen van de setting. Met uitstekend camerawerk volgt hij een op het eerste gezicht weinig interessant ochtendtafereel van een drukke bende. Het is dat het zo goed in beeld is gebracht, of het was inderdaad een weinig interessant ochtendtafereel.

Nadien blijft de film visueel een attractie om te volgen. De bruinige kleurtinten zijn best apart en een geslaagde zet gezien de tristesse van de wereld waarin de hoofdpersonages leven. Maar ook het camerawerk blijft eigenlijk gans de speelduur lang van hoog niveau.

Het is des te spijtiger dat ik de interactie tussen Sophia Loren en Marcello Mastroianni maar zo zo vind. De film krijgt al vrij snel een toneel-vibe en daar heb ik het écht niet voor. Zowel Loren als Mastroianni hebben me niet echt kunnen bekoren en dan wordt al erg moeilijk om echt in te zitten met hun kommer en kwel. De climax, laat het ons zo omschrijven, is een misser.

En dan blijft vooral een visueel aantrekkelijk en keurig gemaakt drama over. Eéntje waar ik me alvast niet mee verveeld heb maar dat voor mij niet als meesterwerk geldt.

3

Schitterende film, die ik nu pas voor de eerste keer gezien heb. Die twee verloren zielen in die (overigens fraaie) claustrofobische woonkazerne. Alleen op het dak mogen we ven naar adem happen. Geniaal ook (en verkillend) hoe heel de tijd die gekmakende propaganda door de film heen schalt. Niet te geloven dat dit ooit realiteit was, niet te geloven dat velen zouden willen dat dit terug realiteit wordt. Prachtige tekst waar vooral Mastroianni de betere citaten in de mond gelegd krijgt en Sophia Loren, een mooie vrouw waar ik evenwel nooit ondersteboven van was, die misschien nooit mooier was dan in deze film. Meesterwerk.

Veel berichten ineens. Draait deze ergens ofzo?

Was op CANVAS. Woe, do en vrij telkens een 'klassieker' in juli en augustus.

Mwa.

A Special Day is niet een film waarvan ik had verwacht dat deze ooit in de top 250 zou bungelen rondom de middenlijn, toch lijkt de film op kritisch vlak een populaire film te zijn onder de cinemaliefhebbers. Er zou altijd een reden voor moeten zijn, maar die redenen vond ik maar beperkt wanneer het neerkomt op deze film.

Toch is deze film voor zijn tijd best apart, zeker aangezien het er visueel fraai uitziet. De regie maakt zichzelf duidelijk zichtbaar als de film opent met historische beelden waarin Hitler zelf te zien is. Je zet op deze manier direct de toon, al betwijfel ik of dit nou wel de juiste aanpak was geweest als het op deze film neerkomt, gezien wat er daarna komt een hele andere film is.

De cinematografie en kleurenfilters zien er netjes uit. Lekker apart, somber en stoffig in beeld gebracht, en onder de tristesse van de film kan ook nog eens een redelijk warm sfeertje doorbreken. Het voelt allemaal wel degelijk Italiaans aan en dat is een compliment, want niet elke film kan het voor elkaar krijgen om een warme sfeer te vermengen met een redelijk sombere inrichting.

Daar houden de voornaamste complimenten weer op, want verder is het centrale punt van de film de interactie tussen Loren en Mastroianni, en deze vond ik nou niet bepaald lekker losbranden. Losstaand van elkaar kunnen het erg intrigerende figuren zijn met een bijzondere achtergrond, en toch krijgt de film het voor elkaar om het op twee saaie personages te laten lijken eenmaal ze naast elkaar staan.

De interactie wil nergens echt losbranden en na een tijdje maakt het dan als kijker niet bepaald meer uit of dit nou een goede film op visueel vlak is of niet. Ik kreeg mijn aandacht na een halfuurtje niet meer richting de film omdat de dialogen of het acteerwerk gewoon niet de intrigerende factor bieden die ze wel moesten hebben. Persoonlijke smaak uiteraard, maar deze film kon ik niet inkomen. Helaas.

Saai vind ik die personages niet. Als op haar huishoudelijke taken teruggeworpen, intellectueel beperkte huisslaaf is Loren niet bepaald interessant, in deze context, waar zij even haar lot onder ogen ziet, is ze dat dan weer wel (ook persoonlijke mening uiteraard )… Tja, deze twee figuren kunnen moeilijk verder van elkaar af staan. Zelfs de liefdesdaad is absurd, troosteloos… het is dus normaal dat die interactie eerder toevallig, beperkt is dan echt passioneel. Het toont de verschoppelingen aan beide uiteinden van een harteloos regime, die elkaar toevallig ontmoeten. Hoop is nergens te bespeuren in dit verstikkend portret. Mij heeft het wel gegrepen. Voor mij is die positie al stopfilm terecht.

Het is mei 1938 en Rome is in de ban van het bezoek van Adolf Hitler. Huisvrouw Antonietta [Sophia Loren] blijft alleen thuis terwijl haar echtgenoot [John Vernon] en hun kinderen het defilé bezoeken en ontmoet Gabriele [Marcello Mastroianni], een homoseksuele radio-DJ die onlangs is ontslagen. Ondanks hun ideologische verschillen (Antonietta is een bewonderaar van El Duce, Gabriele is juist slachtoffer van diens regime) voelen de twee een verwantschap waardoor ze zich op verschillende manier tot elkaar aangetrokken voelen. Loren en Mastroianni bevestigen hun status als acteerlegendes en Scola’s uitstekende regie tillen het weinig verheffende en niet zo heel diepgravende scenario naar een zeer hoog plan. De keuze om het geluid van het defilé, inclusief de marsliederen en bijbehorende speeches, constant op de achtergrond te laten horen is zeer effectief.

Hoewel de film zich afspeelt tijdens het Hitler-Mussolini tijdperk, wat me altijd wel weet te interesseren, is deze film toch niet mijn ding.

Het hoofdverhaal weet me niet te boeien.

Vermoed dat er wel velen zullen zijn dat deze prent goed vinden, ieder zijn ding, maar voor mij is het een beetje verloren tijd geweest.

Toch nog een minimale score voor de 2 hoofdrolspelers.

Titel en regisseur die mij vooraf weinig zeiden, toch vanwege de goede beoordelingen en hoog cijfer gemiddelde geprobeerd. En hoewel Una Giornata Particolate enkele interessante elementen heeft ervoer ik de film toch vooral als lastig en zwaar.

Het verhaal moge duidelijk zijn aan de vooravond van de wereldbrand '40 - '45 vind de toevallige ontmoeting plaats tussen Antonietta en Gabriele. Een ontmoeting die vooral voor Gabriele gelukkig en van levensbelang blijkt te zijn. Met sociale controle op de loer en het opgedrongen fascisme tetterend via de radio op de achtergrond leren de twee elkaar kennen. Een kennismaking en prikkel die veel in beide los maakt. De aandacht lijkt vooral toch naar Antonietta te gaan die zowaar tot leven lijkt te komen in die grijze legbatterij met slechts huishoudelijke plichten als belangrijkste en een overspelige man als beloning. Persoonlijk vind ik dan toch de botsing tussen twee werelden interessant. Antonietta een dommige volger van de meute en aanhanger en aanbidder van Il Duce, Gabriele juist vanaf de andere kant van de medaille, een geleerd en slim man, met mening, en opgejaagd. Fraai is de kleurenstijl sepia die het geheel iets authentieks geeft, zo ook de locatie. Maar daar is het meeste dan ook mee gezegd eigenlijk voor mij.

Una Giornata Particolate lijkt nooit helemaal te ontbranden, en hoewel een aantal aardige dingen blijft het belangrijkste van de film soort van in de ijle lucht hangen. Angst, onzekerheid, gevoelens, verliefdheid, boosheid, aantrekkingskracht...het wordt zelden echt onder woorden gebracht en moet geraden worden doormiddel van gezichten, blikken of lichaamshouding iets dat je moet liggen en mij dus in dit geval niet. Verder doet Una Giornata Particolate me toch vooral een beetje aan Little Children denken waar ook twee mensen graag willen breken met sleur, gewoontes en vruchteloze relaties maar zich toch geen andere uitweg zien dan de koers maar te blijven volgen en zo gaan Antonietta en Gabriele ook door met, misschien wel, het onvermijdelijke.

Echt aangrijpen doet de film me nergens, echt heel erg boeien ook niet, maar een voldoende verdient de film nog wel wat mij betreft.

Echt zo'n klassieker waar ik al praktisch mijn hele leven tegen aan heb zitten hikken. En wat blijkt? Best een oké filmpje. Het simpele verhaaltje biedt de twee hoofdrolspelers volop ruimte om innemende personages neer te zetten en de dialogen zijn eersteklas. De relatie tussen de twee die langzaam ontstaat is daarnaast knap en geloofwaardig uitgewerkt. Fan van italiaanse cinema zal ik wel nooit worden, maar dit viel best mee.

Prachtig drama, sober en donker, maar met een geweldige uitstraling.

Una Giornata Particolare straalt eenvoud uit, terwijl er toch zoveel thema's gepresenteerd worden; oorlog, fascisme, homoseksualiteit, patriarchie, sociale controle, vooroordelen, indoctrinatie,...

Het talent, bijna perfectionisme, van Mastroianni en Loren, en hoe het geheel in beeld wordt gebracht: bloedmooi.

Heel erg van genoten.