Gainsbourg (Vie Héroïque) (2010)

Het begint allemaal interessant en de vertolkingen zijn prima maar uiteindelijk heeft deze film te weinig scenario en gaat ronduit vervelen.

Casta zet overigens een indrukwekkende BB neer. Helaas kan haar verschijning en al het andere vrouwelijk schoon deze film niet naar een hoger niveau tillen.

Redelijk.

De film probeert niet het leven van Gainsbourg na te vertellen, maar wil, volgens mij, meer zelf een kunstwerk zijn en daar is de regisseur niet helemaal in geslaagd. Wel is het een poëtisch sprookje voor volwassenen, met warme mysterieuze beelden en liefde, seks en muziek. Je zou dit verhaal ook een onevenwichtige liefdesfilm kunnen noemen waarin Gainsbourg de mannelijke hoofdrol speelt en de vrouwen voortdurend wisselen (net als het verhaal zelf).

Het eerste half uur vond ik wel aardig. Daarna zwaar en eentonig. Wel mooie vrouwen, dát dan weer wel.

Erg fijne en sfeervolle poetische vertelling over de zanger Gainsbourg (voorheen kende ik hem nog niet zo goed). Je kan het inderdaad wel beschouwen als een soort van kunstwerk en Sarr is hier ook echt uitgebreid en grondig te werk gegaan. We volgen het leven van de apparte Gainsbourg op een poetische wijze van een snelle kijk in zijn jeugd en de tweede wereld oorlog tot zijn subtiele doorbraak als muzikant. En zijn relatie met Brigitte Bardot natuurlijk. Het is ook niet even gewoon een biografie. De regiseur voegt er ook nog wat animatie poppetjes toe en bouwt het uit tot een sympatiek ludiek vertellinkje die je ook nog wat info geeft over de Franse muziekwereld. En Gainsbourg heeft altijd wel wat creatiefs en ook word dat niet altijd in dank afgenomen. Zo bv die onvergetelijke stuk dat hij een reggae versie van het Franse volkslied maakt. Klonk nog niet verkeerd ook. En natuurlijk die scene waarbij Gainsbourg en zijn compaan dronken op de weg gaan liggen om zo aan een taxi te komen.

Wat mij betreft een zeer gelukte biografie. Hoe leuk kan je het maken. Ik kijk al uit naar Sarr's volgende film Le Chat du Rabbin. Ditkeer wel een volledige animatiefilm.

4,5*

Een quasi kunstzinnig verhaal over het leven van Gainsbourg, Elmosnino doet het heel aardig maar de film is zo ontzettend saai dat ook hij het niet goed kan maken. Verhaal mist delen en is veel te druk bezig met mooi te zijn dan om inhoud te hebben.

Je t'aime... moi non plus

Een film over Gainsbourg, van wie ik vooraf weinig werk kende. De openingcredits beginnen direct creatief en ook wat volgt heeft steeds een artistiek tintje.

Allereerst ben ik erg te spreken over de treffende gelijkenissen. Vooral Eric Elmosnino komt erg dichtbij Gainsbourg (wat een rol om uit te mogen voeren). Het eerste stukje met de kleine Gainsbourg is erg vermakelijk, waarin de humor nog een aardige inbreng heeft. Toch hangt er vanaf het begin een onbehaaglijk laagje over het leven van Gainsbourg, dat uiteraard inherent is aan zijn talrijke stoornissen.

Veel liedjes komen voorbij, net als een aantal scènes, die niet echt in dienst staan van het verhaal of het leven van Gainsbourg. Ook verliest de film een duidelijke structuur, waarmee Joann Sfarr goed vanuit Gainsbourgs perspectief schetst, die tenslotte de structuur van zijn leven verloor, en zich schuilde in drank en vrouwen. Beiden vluchtgedrag, maar tevens grote inspiratiebronnen (vrouw = muze). Hoewel het onbegrijpelijk is dat Sfarr de balans tussen vrouwen en drank kwijt is – de vrouwen slokten de drank op.

En dan verliest de film haast onopgemerkt aan kracht. Terwijl ik tot ruim een half uur voor het einde steeds op een 4* zat, en het bij een voortreffelijk einde zelfs nog een 4,5* had kunnen worden, is het juist een halfje minder geworden. Het voelt enorm afgeraffeld aan en het verhaal weet mijn aandacht niet meer vast te houden - als een sigaret die te kort was, en enkel as overblijft. Had één van zijn befaamde interviews (Whitney Houston) laten zien, waarin hij lalde en brutaal was. Had zijn breuk met Jane Birkin grondiger getoond. Of had zijn relaties met minderjarige meisjes, tegen het einde van zijn leven, beter uitgewerkt. Ook mistte ik het regisserend en acterend talent van Gainsbourg. Terwijl 130 minuten daar toch de ruimte voor biedt.

Genoten (ook van de ode aan mooie vrouwen) tot ruim een half uur voor het eind.

3,5*

Eerder lichtvoetige biopic met een surrealistische toets over Serge Gainsbourg, het enfant terrible van het Franse chanson en componist/uitvoerder van onder meer het wereldberoemde, erotisch geladen Je t'aime... mon non plus. Fijne kijkervaring.

Mooie biopic over Serge Gainsbourg die in 1991 op 62-jarige leeftijd veel te jong overleed.

Prachtige biografische film. Een verfilming over het leven van Gainsbourg had goed kunnen floppen. Maar zijn chaotische, fantasierijke en ietwat krankzinnige levensstijl wordt perfect naar voren gebracht in Vie Héroïque. Dit alles onder andere door Gainsbourg's gueule een letterlijk personage gegeven. De juiste muziek op het juiste moment en goed regiewerk. Jammer dat de film in het middenstuk even zijn tempo lijkt te verliezen. De uitstekend gekozen cast maakt weer veel goed.

De surrealistische inslag bevalt me echt helemaal niet. De samenhang kan ook beter, al kun je je natuurlijk afvragen of er zoveel samenhang in het leven van Gainsbourg zat.

Een verhaal over het leven van de buitenissige beroepsprovocateur Serge Gainsbourg moest volgens mij wel een excentrieke film opleveren. Daar is regisseur Sfar meer dan redelijk in geslaagd. Of het daarmee ook een goede film is, is een ander verhaal. Ik ben in ieder geval niet bijzonder onder de indruk, de hele stoet wonderschone actrices daargelaten. Om Laetitia Casta de rol van Brigitte Bardot te geven is zonder meer een vondst, want die komt qua uiterlijk toch aardig in de buurt van het origineel.

Aardigste scène volgens mij: de reggae-uitvoering van de "Marseillaise".

pour Lucy . . .

De film is opgedragen aan Lucy Gordon (speelt Jane Birkin), die nog vóór de première zelfmoord pleegde.

Deze film is losjes gebaseerd op het leven van Gainsbourg, zeker geen biopic.

Een beetje zoals een film over Herman Brood en dan alleen het gedoe met vrouwen tonen (feitelijk bijzaak).

Erg jammer dat er vrnl. wordt ingegaan op de mutsen in zijn leven -en die actrices halen het niet bij het 'origineel' met als diepte punt France Gall die gewoon belachelijk wordt gemaakt en de dans achter het laken van BB- en niet op zijn echte leven voor wat betreft zijn muzikale en film carriere; dat laatste wordt geeneens genoemd in de film, zoals de rollen die hij speelde met Charlotte. Of het schandaal van lemon incest. Wat een gemiste kans deze film. Elmosnino is gelukkig wel erg goed maar verdiende een betere film.

Ben teleurgesteld. Jammer!

Zoals hier eerder vermeld te langdradig.

Met enkele intersante weetjes, maar ruim onvoldoende om de meer dan 2 uren te kunnen boeien.

Wel vond ik de visuele gelijkenissen soms zeer treffend. Vooral de JB en BB.

Een poging om de biopic eens anders te doen, om vervolgens toch in de gebruikelijke valkuilen te stappen.

Interessant is in ieder geval dat hier niet van het ene belangrijke punt in Gainsbourgs leven naar het andere wordt gegaan. Verplichte elementen worden overgeslagen of slechts naar gehint, terwijl er wel veel aandacht is voor droomsequenties en andere gekke, surrealistische elementen. Ik denk dat het de bedoeling was om Gainsbourg meer als artiest op impressionistische wijze te vangen, in plaats van een meer objectieve opsomming van de feiten te geven. Gainsbourg is ook wel een artiest bij wie zo'n aanpak past, zo ver ik kan beoordelen (ik weet wie hij is, zonder een kenner te zijn). En als het voor Bob Dylan werkte (zie I'm Not There), waarom dan niet hier?

Het jammere is vooral dat ondanks deze originele vorm het nog steeds aanvoelt als een hak-op-de-tak-opsomming. Niet van belangrijke gebeurtenissen, maar van sfeerbeelden, impressies en muzikale sequenties. Net als veel biopics was waarschijnlijk ook deze beter geweest als de focus misschien meer op één periode had gelegen in plaats van zo ongeveer het hele leven. Het is absoluut amusant om naar te kijken, daar niet van. Gainsbourg is een boeiend figuur en Eric Elmosnino doet hem eer aan. De artistieke uitstapjes van regisseur Sfar zijn ook leuk getroffen. Het beklijft echter niet echt en duurt allemaal uiteindelijk ook wat lang.

3*

'k kende niet echt deze persoon, dus leek het me wel eens het bekijken waard.

Het was wel eens een andere bio dan de andere. Visueel springt de film er zeker uit, het begon al met de begintitels die een animatiefilm was. Ook de pop was een speciale toevoeging, maar het werkte wel.

De cast deed het ook prima, vooral het hoofdpersonage was erg goed.

Het eerste uur vond 'k erg sterk, het tweede uur wat minder, omdat het toch wat minder interessant was.

'k vond het toch wel een interessante film die toch de moeite waard was om eens gezien te hebben.

Nog niet eens zo heel lang geleden heb ik de film over Claude Francois gezien. Cloclo (2012) En deze film heeft uiteraard een hoop overeenkomsten, en met France Gall zelfs een overlapping. Claude Francois en Serge Gainsbourg zijn wel twee totaal verschillende personen. En de laatste is voor mij ook een stuk boeiender. Maar ook de film over Serge is een stuk interessanter, vooral vanwege zijn vormgeving die veel minder een documentaire is als Cloclo. Al was ook deze film voor mij iets te lang.

De film is inderdaad te lang want het eerste gedeelte vond ik best boeiend om te volgen gezien de originele aanpak, de kindertijd en het voorbij komen van een aantal bekende personages zoals BB. Naderhand zakt de film toch wel in en wordt het zelfs wat saai. 5/10

Gainsbourg en zijn Geule

De laatste tijd ben ik me meer en meer aan het interesseren voor Franse muziek en dan kun je natuurlijk niet om Serge Gainsbourg heen. Het lijkt wel alsof hij recent weer wat aan populariteit is aan het winnen bij het algemene publiek (onder andere met de soundtrack van A Simple Favor) en ik wist dat ik al jarenlang deze biografische film had klaarliggen. Ooit eens van televisie opgenomen, maar die opname bleek te laat gestart te zijn dus dan maar naar de DVD op zoek gegaan.

En daar ben ik blij om, want Vie Héroïque is wel een heerlijke film geworden. Regisseur Joann Sfar en de zijnen hebben geruime tijd op een dikke 4.5* afgestevend, maar halen het uiteindelijk niet omdat de film naar het einde echt wel wat inzakt. Zonde, want het begin met de kleine Lucien (en zijn Geule die hem overal achtervolgt) is fantasievol en heerlijk om te volgen maar ook de segmenten met de vele vrouwen in het leven van Gainsbourg zijn stuk voor stuk interessant te noemen. Van het korte stukje met France Gall, de romance met Brigitte Bardot en de relatie met Jane Birkin (wanneer Gainsbourg de set van La Piscine gaat bezoeken! Heerlijk gewoon) kun je al 3 aparte films maken, maar haal die weg en je schiet echter maar met bitter weinig over. Het stukje met La Marseillaise is op zich nog wel een opflakkering maar verder voelt dit toch een beetje aan als een kaars die heel langzaam opbrandt en niet met de te verwachten knal tot zijn einde komt. De dood van zijn ouders, de dood van zijn hond, ... Sfar begint opeens heel hard tussen de lijntjes te kleuren en dat is zonde.

Zeker omdat hij in het overige van de film dat eigenlijk niet zo doet. Geweldige toevoeging om Gainsbourg af en toe te laten achtervolgen door een soort van hersenspinsel maar dit is ook geen feitenbiografie die netjes alle checkboxen afloopt. Sfar (en Declan May) laten zich dan ook inspireren door hetgeen de zanger zelf vertelde en dat was niet altijd de waarheid. Zo beweerde hij dat zijn flat ooit in brand heeft gestaan, maar dat blijkt helemaal nooit te zijn gebeurd. Geweldige rol ook van theateracteur Eric Elmosnino die een nagenoeg perfecte Gainsbourg neerzet, maar sowieso mag heel het castingbureau wel een dikke pluim krijgen. Laetitia Casta is zowaar de wederopstanding van Brigitte Bardot maar ook Lucy Gordon mag er absoluut zijn als Jane Birkin. Hoewel dit allemaal gewoon acteurs zijn die echte mensen spelen, lijk je bij vlagen gewoon naar een documentaire te kijken. Zo'n scène als die waar Bardot zich vergist tussen Jesse James en Clyde Barrow, het zou zomaar echt gebeurd kunnen zijn.

Geen idee eigenlijk of ik dit vroeger wel had kunnen appreciëren. Het is een vreemde mix geworden tussen een sprookje, een animatiefilm en gewoon soms van de pot gerukte scènes. Of het allemaal historisch correct is? Het kan me eerlijk gezegd niet veel schelen. Sfar maakt er zijn eigen verhaal van en doet dat op indrukwekkende wijze, al mag zijn uitstekende cast (en die geweldige soundtrack) hierbij niet onderschat worden.

Dikke 4*