La Tête en Friche (2010)

Wat een lieve, mooie, kleine film. Goed gespeeld en een boeiend verhaal. Vertederend. Ik hou ervan! 4,5*

Film over een goedaardige sul die op middelbare leeftijd een oude vrouw leert kennen in het park en zo nog een aantal belangrijke dingen in het leven ervaart. Het is niet allemaal even geloofwaardig maar het is toch een mooie film met een mooie rol voor Gerard Depardieu.

Naar Franse normen is men blijkbaar 'analfabeet' van zodra men het oeuvre van Maupassant, Camus, etc.. niet kent... Nou, in de lage landen moet zowat 75% ongeletterd zijn dan. Uiteraard is Depardieu voor geen meter geloofwaardig als de goedaardige dorpsidioot, maar dat maakt de film net zo interessant. Met buitengewone volharding probeert hij zijn personage plausibel te maken, en vooral er zelf in te geloven. De contradicties maken het geheel boeiend, want zelfs in het fictief filmisch universum lijkt de love interest (jong blond ding, beetje mollig, type bakkersvrouwtje, maar oké...) aangetrokken tot het persona van Depardieu ipv het personage dat hij moet vertolken. Het levert een voortdurende strijd op. Het hele proces van 'opnieuw leren lezen' vormt hierin de leidraad, aangezien - oh paradox - het duidelijk is dat Depardieu vooral moeite lijkt te hebben om het lezen af te leren. Hij heeft zo'n prachtige stijl van reciteren, ik was best jaloers op dat oud dametje en zou eigenlijk willen dat Depardieu ook voor mij elke avond voor het slapengaan een halfuurtje komt voorlezen. Zijn eloquentie valt niet te verbergen. Er is bijgevolg een tegenstrijdigheid met de evolutie die zijn personage zou moeten doorgaan en de aarzelingen die hiermee gepaard gaan, maken zijn acteerprestatie fascinerend. Zo is er een scène waar hij zich opwindt over een woordenboek en in de kolerieke monoloog zien we in flitsen een afwisseling tussen Depardieu en zijn personage. In het bijzijn van een afgeborstelde raskat die al evenmin lijkt thuis te horen in het heikeneutersmilieu van de film.

Ik lees hierboven dat Depardieu in het ouder worden beter is gaan acteren en ik ben het daar eigenlijk wel mee eens. Hoewel hij de laatste jaren eerder in simplistische vehikels meespeelt, brengt hij met zijn rauwe energie en onstuimigheid steeds een meerwaarde. Dat gewicht dat hij meesleurt lijkt hem daar zowaar bij te helpen. De film zelf heeft min of meer de allure van een volksklucht, Italiaantjes met grappige accenten, dronkenlappen die tegen je been komen urineren en dat soort dingen. Het predikaat 'F.C. De Kampioenen' humor is niet ver weg (vooral vanwege de 'buvette' die het centrale decor vormt), niettegenstaande dat Tête en Friche gewoonweg heel goed gemaakt is. De film is eigenlijk briljant in zijn lichtvoetigheid en bespeelt voortdurend de juiste toon, zonder ooit vals of sentimenteel aan te voelen. Grote cinema is het misschien niet, maar waarom zou men dat ook eisen? Waarom elke film aan een soort intellectualistisch dogma proberen af te toetsen? Laat je toch gewoon eens verrassen door de enigmatische geneugten der gezapigheid. Wanneer ik lees dat Cahiers du Cinéma de film reactionair noemt en een 'evocatie van een Frankrijk dat nooit bestaan heeft' ga ik eigenlijk gewoon nog meer van houden.

Viel tegen. Scènes duurde of te lang of te kort, waardoor het warrig en 'hak op de takkerig' overkwam. Goede acteurs van naam, maar deze film was teleurstellend.

Jammer had er echt meer van verwacht.

Wat een prachtig filmpje! L’ amitié qui frappe ton coeur Et les mots si doux entre ses deux amis!