Effroyables Jardins (2003)

mooie ontroerende film,

Mooie aangrijpende film. Goed geacteerd. Vrij rechtlijnige vertelling, maar erg mooi.

4*

Ontroerende film!
Een goede mix van komedie en (oorlogs)drama.
Jacques Villeret acteert aanstekelijk. Deze rol is 'm op het lijf geschreven.
De scène met de Duitse soldaat die de clown speelt vond ik erg grappig, maar tegelijk ook erg aangrijpend. Vooral ook wanneer hij even later wordt gedood.
De scènes in die kuil waren sowieso erg sterk.

Wat een prachtige film!

Jacques Villeret en André Dussollier zijn een geweldig duo. Twee beste vrienden die werkelijk alles voor elkaar over hebben.
Toen ze letterlijk in de put zaten, gunden ze elkaar de liefde van Louise, en André omdat hij zijn beste vriend Jacques gelukkig wilde zien. Geweldig, wat een vriend!

Ik las op IMDb dat de "Duitse" clown echt heeft bestaan.
Bernhard Wicki

Erg ontroerend en grappig, lachen om een clown met een brok in je keel.

5*!

Erg goede film,, ontroerde me ook op enkele momenten.

Meestal ben ik niet zo gecharmeerd van Franse films, maar dit is toch echt een hele goede.

4*

Goede film met gevoel die het zeker verdient een keertje bekeken te worden. (en voor mij blijft het ook bij die ene keer)

mooie film,goed ontroerend verhaal.

en ik vindt een groot pluspuntje dat de duitse soldaten ook praten in gewoon duits.

meestal vindt ik de franstalige films niet geweldig maar deze mag er zijn.. chapeau^O^

Ik heb de film een uur aangezien en heb een afwijkende mening. Ik vond het eerder een Peppie en Kokkie persiflage dan een serieuze film. Idd de Duitsers spreken Duits, dat is wel eens anders in films, maar verder is het slechter dan 'Allo Allo'. Dat is tenminste echt leuk. Dit is flauw en ontroerd raakte ik niet van er ontstond een andere emotie. Ergernis.

Precies wat je verwacht, een prima drama met hier en daar wat subtiele humor om het zware thema wat dragelijker te maken, al viel het drama gehalte in deze film wel mee, ben ik blij met het resultaat. Gewoon gewoon, Duitsers spreken Duits en de Fransen spreken Frans, geen gehuil en tóch serieus, lekker melige soundtrack ook past prima bij het plaatje.

Zelden of nooit een film gezien die op zo'n perfecte wijze tragiek en komedie inéén weeft. Werkelijk een doordachte afwisseling, met heel veel emotie en met klasse-acteurs : de betreurde Jacques Villeret en de nog zeer actieve André Dussolier.

Een bepaalde dramatische scène deed me denken aan het afmaken van het hoofdpersonage uit "La Vitta è bella", zo maar.

Toegegeven : een film die me geraakt heeft.

Het valt op dat er tien jaar geleden dat er tien jaar geleden echt veel films werden geschoten over de tweede wereldoorlog. De meeste zijn verre van bijzonder, maar af en toe duikt er een op die echt de moeite waard is. Effroyables Jardins valt niet op door een briljant verhaal of een intrigerende boodschap, maar eerder door de manier waarop antimilitaristische visie uiteengezet wordt. Deze Franse film opent zeker niet bijzonder, al doet de sfeer wel heerlijk vertrouwd aan.

Al kan de ‘tegenwoordige tijd’ binnen de film me weinig interesseren (zoonlief Lucien wordt heel vervelend neergezet), de flashbacks zijn wel goed. Prachtig om te zien is aanzet tot het plegen van verzet heel jolig verloopt. Zonder dat het onrealistisch oogt overigens. Des te beter dus om te zien hoe het duo tegen de harde consequenties aanlopen. De gevolgen worden heel hard en bijna absurd weergegeven. De rol van Bernard Collins als soldaat Bernd daarin is erg goed. Wat jammer dat die man niets meer gedaan heeft sindsdien. Verder ben ik ook bijzonder positief over het verhaallijn over het lot van de spoorwachter. Het is een heel treurig verhaal dat vooral erg goed verteld is. Te midden van stapels tweede wereldoorlogkitsch is Effroyables Jardins een erg goede film over moraal en schuld.

De boodschap van deze mix van komedie en tragedie luidde: "je kunt blijven lachen onder de meest verschrikkelijke omstandigheden". Of met andere woorden maakte de regisseur duidelijk dat tot in de zwakste uren, humor helend zal werken en dat zelfs in een periode van onderdrukking door oorlog het leven mooi blijft. Het overlevingsverhaal, met ook lieve en komische elementen, tijdens de tweede wereldoorlog werd verdomd sterk gebracht, was niet te voorspellen en veranderde dikwijls drastisch van toon.

Een gezonde dosis (al dan niet zwarte) humor in een oorlogsdrama, het moet zeker kunnen; maar hier had ook ik dit gevoel:

Twee burgers willen hun steentje bijdragen aan het verzet tegen de Duitse bezetters. Dat heeft grote gevolgen voor henzelf én voor een aantal dorpsgenoten.

Het verhaal is best oké, en visueel is de film tot in de puntjes afgewerkt: de tijdsgeest wordt mooi tot leven gewekt. Maar Lucien en André gedragen zich inderdaad meer als Peppie en kokkie, of als Stan en Oliver, dan als twee dapperen die het verzet willen steunen. Ik had eerder het gevoel naar een klucht te kijken dan naar een drama, en dat was, denk ik, toch niet het opzet van de filmmakers.

Is dit nu humor of drama. Ik kon de humor totaal niet waarderen en kon er niet veel mee. Beetje een rip-off van Bella Vita.

Film over het Franse verzet. Begint met een opname van kort na de oorlog. (Met een mooie knalgele Panhard Dyna). Het is kermis in het stadje. Een vader treedt op als clown en zijn zoontje snapt niet waarom. Hij vindt zijn vader niet grappig. Een vriend van zijn vader legt uit hoe dat spelen voor clown gekomen is. De oorzaak ligt in het verzet tegen de Duitse bezetters. Ze hebben samen in het verzet gezeten. Ze waren nogal onhandige verzetshelden en werden na een aanslag gevangen door de Duitsers. Ze zijn gered door een Duitser die voor clown speelde. De vader brengt dus een hommage aan die man. Dan snapt het jongetje het allemaal beter en kan hij lachen om zijn vader.

Ik vond het geen gemakkelijke film. Kon er lastig inkomen. Er zitten voor mij te veel komedieachtige elementen in. De vader is ook in het dagelijks leven een beetje een clown. Misschien komt het ook doordat de vriend het verhaal vertelt aan een kind, waardoor het wat simpel overkomt. Het deel dat zich afspeelt in de mergelgroeve, waar de gijzelaars gevangen worden gehouden duurde mij te lang. Misschien heb ik de film gewoon niet goed begrepen, zoals ik ook de titel niet begrijp.

"Spotten met alles, is het ultieme verzet tegen ongeluk."

Met bovenstaande zin van de Franse schrijver Sébastien Japrisot opent het verhaal, van deze best Aardige Drama / Oorlog film, die vanwege de komische uitvoering in eerste instantie luchtig overkomt, maar die naarmate het einde van het verhaal nadert, overslaat naar tragisch. Het einde daarentegen is weer mooi.

In dit verhaal draait het om de 15-jarige Lucien (Damien Jouillerot), wiens leven in zijn ogen niet makkelijk is. Hij woont samen met zijn moeder Louise (Isabelle Candelier), vader Jacques Pouzay (Jacques Villeret), die onderwijzer is van de klas van Lucien, en zijn oudere zus Françoise (Nina-Paloma Polly). Met zijn vader kan hij het nergens over eens worden en hij schaamt zich ook voor hem. Het ergste vindt hij nog wel dat zijn vader regelmatig optreedt als clown. Met zijn geschminkt gezicht, pruik en rode neus kan Jacques iedereen in het dorp aan het lachen maken, behalve zijn eigen zoon. Wat Lucien nog niet weet, is dat er aan zijn vaders clown optreden een tragische geschiedenis kleeft, een geschiedenis die teruggaat naar de Tweede Wereldoorlog.

Het verhaal zit opzicht best aardig en leuk in elkaar en is vooral in het eerste uur van het verhaal best luchtig en dat gedeelte is dan ook vrij komisch, hoewel ik eigenlijk nergens echt om heb moeten lachen (hooguit wat glimlachen, zoals het moment dat de Duitse soldaat Bernd opeens Hitler gaat imiteren op een clowneske wijze en het kussen van de konten tijdens het Jeu de boules spel). In de laatste 30 minuten van het verhaal slaat de luchtige ondertoon om naar een aantal dramatische gebeurtenissen welke best heftig waren, zoals o.a. het neerschieten van de eerder genoemde Duitse soldaat Bernd door een SS-officier, omdat hij een bevel niet opvolgt en het fusilleren van de zekere zwaargewonde seinwachter Félix Gerbier, die de schuld op zich neemt, terwijl hij het niet gedaan heeft en met gedaan bedoel ik de aanslag/sabotage op een spoorhuisje.

Het einde daarentegen ontroerd zelfs wat en is mooi (zeker wat betreft het eerbetoon aan Duitse soldaat Bernd, die vroeger werkte in een Frans circus als clown "Zozo") en zeker als André Designy (in de rol van hoedenmaker André Designy, die tevens de beste vriend is van Jacques Pouzay en die beiden in eerste instantie verliefd zijn op de sympathieke en liefdevolle Louise, die werkt in een café gedurende de oorlog) tegen de 15-jarige Lucien zegt:

"Op die dag heeft je vader besloten om clown te worden als eerbetoon aan de man vol humor en menselijkheid, die daar ergens begraven ligt".

Wat overigens ook mooi is, is dat André Designy zijn beste vriend Jacques Pouzay laat trouwen met Louise, terwijl hij er zelf ook verliefd op was. Oftewel echte vriendschap.

Wat deze film vooral sterk maakt is de goed spelende cast en dan doel ik vooral op de drie hoofdrolspelers in het verhaal, te weten Jacques Villeret (helaas veel te vroeg overleden) die vroeger o.a. heeft samengewerkt met de zeer bekende Franse komiek Louis de Funès, André Dussollier en Isabelle Candelier. Overigens vond ik Suzanne Flon (als Marie Gerbier, die de vrouw is van Félix Gerbier en die in eerste instantie de laatste wens van haar man weigert uit te voeren, namelijk aangifte doen bij de Duitsers dat haar man de aanslag/sabotage op het spoorhuisje heeft gedaan, waarbij hij zelf zwaargewond is geraakt, terwijl juist Jacques Pouzay en André Designy dat gedaan hebben) het zeker ook goed doen.

Verder zijn Thierry Lhermitte (als Thierry Plaisance, die iedereen verzekeringen aansmeert) en Benoît Magimel (als Emile Bailleul, die last heeft van astma) ook wel leuke toevoegingen in het verhaal en zeker op het moment dat men (samen met Jacques Pouzay en André Designy) door de Duitsers gevangen wordt gehouden (als gijzelaars voor de aanslag, waarbij de daders zich binnen 24 uur moeten melden en anders worden de gijzelaars gefusilleerd) in een diep gat in de grond.

Al met al een aardige luchtige (althans in het eerste uur) Franse Drama / Oorlog film om eens gezien te hebben (duurt met circa 90 minuten ook niet lang), waarbij vriendschap en menselijkheid centraal staan.

Niet echt goed en niet echt slecht, leuk om een keer gezien te hebben.

Op de gok bij de kringloop meegenomen om er achter te komen dat de film best redelijk gewaardeerd wordt, vanavond maar eens ingestart gezien ik op zoek was naar een kort filmpje en Strange Gardens maar anderhalf uur duurde. Dus draaien maar, en dat werd een kijk met een dubbel gevoel.

Het verhaal mag duidelijk zijn, Jacques als clown en daarmee vooral erg onbegrepen door zijn zoon, totdat vriend van de familie de jongen het één en ander vertelt. En oninteressant is het bij aanvang niet met het beeld na de oorlog en de daarbij gepaarde oude melancholiek, sfeer en straatbeeld. En ja, het is Frans, en net als in Italiaanse films zit daar meteen iets aan vast, een bepaalde drukte of hysterie. Of zou dat in beide gevallen te maken hebben met de taal...? Het verhaal van Andre neemt ons verder terug in de tijd tot en met bezettingstijd waar toch een licht Allo allo sfeertje hangt tussen de beide mannen die beide geïnteresseerd zijn in Louise en als kwajongens op het idee komen om een verzetsactie uit te voeren iets dat best wel een grote nasleep heeft.

De film lijkt met de arrestaties en de leemput in een soort overdrive te raken dat ik me geïnteresseerd afvraag waar dit precies heen gaat, en wat nu uiteindelijk de link met de clown gaat worden. Maar even zo plotseling stagneert de film daar eigenlijk ook voor mij, de mannen in de put, de reden of klikspaan niet helemaal bekend, en de afloop natuurlijk onzeker. Is het interessant? Is het spannend? Nee, ik kan er gewoon even niks mee, net als die flashbacks naar Cul Fanny de vermeende klikspaan. Ja, het zal, langzaam loopt de film daar voor mij eigenlijk leeg als een lekke achterband. Maar dan toch plotseling, even ridicuul als komisch, de verschijning, de rol, de connectie, de indruk en de afloop bij de leemput. Het is toch hier waar plotseling de de haren op mijn armen recht overeind staan, vooral bij de kreet van afschuw van Jaques en het begeleidende moment waarop de Duitse officier Bernt doodschiet.

En zo krijgt deze slowburner toch wel een hele dramatische wending richting het einde, en maakt de film toch wel degelijk indruk met zijn finale. De boodschap kan evenwel dubbel opgevat worden, want inderdaad 'spot met alles is verzet tegen ongeluk' maar net zo goed kan er geconcludeerd worden dat achter iedere grappige façade heel veel leed en treurnis kan zitten. En zo komt dit La Vita E Bella achtige verhaal tot een einde en wat mij betreft tot een prima voldoende ook al is deze klucht niet helemaal mijn kopje koffie.