Atlantic City (1980)

Een film die zoveel prijzen won moest wel goed zijn maar na 2 keer kijken was ik nog niet overtuigd.

Heerlijke sfeervolle film

4*

Goede film met een sterk en origineel script.

Burt Lancaster en Susan Sarandon doen het erg goed in deze film.

Ik heb me prima vermaakt met deze originele film

Alhoewel ik deze film wel eens heb horen noemen als klassieker, viel hij me een beetje tegen.

De diepgang op personages ontbreekt wat, verhaal blijft wat oppervlakkig in mijn ogen.

Toch is de rol van Lancaster leuk. Maar dat mag ook wel, voor iemand die in zó onnoemelijk veel films speelde.

De klassieker status ontleent de film vooral aan het rake jaren 30/depressie sfeertje. Ik vond het verhaal ook wat magertjes.

Maar die verlaten haven, die viezigheid incl. scharrelende meeuwen en de verlopen bijpersonages maken een hoop goed.

Een oude Burt Lancaster en een jonge Susan Sarandon trekken met elkaar op in Atlantic City. Geen aantrekkelijke plaats. Het is in die periode een groot bouwwerf, waar de vergane glorie plaatsmaakt voor een nieuwe revival. Er wordt volop geinvesteerd in nieuwe casino's.

Lou en zijn oude zeur van een vriendin, Grace behoren nog tot het oude AC, toen het een befaamde beach resort was met glamour en glitter. Sally is op zoek naar een job en verzeilt in problemen wanneer haar ontrouwe echtgenoot terugkeert. De stad maakt een transitie door, Lou en Sally maken ook transities door in hun levens.

Wat mijn opinie betreft : ik vond het hele verhaal aan de magere kant en het haperde ergens tussen zwarte komedie en lichte misdaad zonder in beide genres te excelleren. Ik begrijp het succes van deze film niet. Malles films uit zijn "Amerikaanse periode" zijn in ieder geval niet zijn beste.

Ehm, film speelt zich af eind jaren '70.

Wat een tamme reacties. En dat voor een film met zo’n sterke sfeer en met zulke goede acteurs. Vond vooral het verval en de wederopstanding van Atlantic City als parallel met de rol van Lancaster geweldig gevonden en uitgewerkt. Heerlijk sfeerportret met enkele sublieme scenes.Deze film verdient meer aandacht!!

ja dat weet ik. ontken ik ook niet. Had het over de sfeer, de stijlmiddelen, locatie, hoofdpersonage (die vervlogen tijden weer voelt opleven). enz.

Sublieme scènes? Welke sublieme scènes?

Alle scenes met de ex-vriend van Sarandon en de beelden van de verlaten haven bijvoorbeeld.

Dat is waar. Die scène met die autolift kun je er zo uitpikken. Ik denk dat die constructie een parkeersysteem was waar de parkeerplaatsen als een rad ronddraaien waardoor de auto's in de hoogte geparkeerd staan. . Bij mij hebben al die andere momenten geen bijzonder grote stempel gedrukt. Wie weet smaak ik hem een tweede maal beter?

Deze film is me zeker niet tegen gevallen.

Film zit zeer vakundig in elkaar; duidelijk een meester aan het werk.

De speelsheid in de films van Malle kunnen helaas nog weleens als oppervlakkig en kinderachtig worden afgedaan. Degene die beter kijken zien een zekere stijl hierin.

Echt zo'n film die enorm verouderd is, de tand der tijd heel slecht heeft doorstaan. De film was gewoon echt lelijk ook, slechte locaties en slecht gefilmd. Film deed me dan ook niets, Susan Sarandon heeft twee grote fraaie pluspunten en die buit ze wel uit ook. Geef daar maar 2 sterren voor en een halve voor de moeite.

Nou, de tand des tijds wil ik niet zeggen en ook de locaties is helemaal niks mis mee.

Het is wel aardig om zo'n typisch 'Amerikaans' verhaal eens te zien vanuit een Europees oogpunt en in Europese stijl.

Maar het verhaal biedt buiten de goede sfeerzetting wel erg weinig diepgang of spanning. Het kabbelt zich maar wat voort, en ondanks het prima acteerwerk was ik toch wel blij toen ie eenmaal was afgelopen.

Sfeer! Sfeer! Sfeer! Daar draait het in deze film van Malle om.

We volgen de Lou (een prachtrol van Burt Lancaster), een op leeftijd geraakte kruimeldief die weinig meer te dromen heeft, die werkt voor en vrijt met de weduwe van zijn oude baas en een nieuw buurmeisje heeft dat hij af en toe bespied als zij zich uitkleedt en wast voor de ramen: zijn enige verzetje. Dan komt door toedoen van de man van het buurmeisje zijn leven in een stroomversnelling als hij door middel van coke aan veel geld komt. Voor even kan hij zijn wie hij wil zijn en veel anderen gelukkig maken.

Die sfeertekening is dus geweldig, een man die nooit wat had en nu de kans krijgt wel wat te zijn. Jammer dus dat er ook nog plot in zit (een simpel misdaadverhaal). Eigenlijk had dat er wel uitgelaten kunnen worden en had Malle zich enkel op de personen en de stad moeten concentreren. Nu voelt de plot tegen het einde een beetje geforceerd aan. Lancaster speelt verder fantastisch met zijn doorleefde kop en brommende stem, voor iedereen wat geld over, voor iedereen een vette fooi en hij is een tijd de gelukkigste man op aarde. Ergens is hij een boef, maar Lancaster geeft hem zoveel charme mee dat hij simpelweg sympathiek wordt. Ook Sarandon is prima als jong mooi meisje, maar staat wel de ganse film in de schaduw te acteren.

Malle koos Atlantic City voor de film, een gokstad die toen bijzonder sterk aan het vergaan was. Hij gebruikt beelden van de sloop van oude gebruikte casino's, maar ook van de vervallen huisjes, louche tenten met rood licht en jazz op de achtergrond of tl-verlichte diners vol kil wit en koud blauw. Overal merk je dat de stad heeft geleefd maar tegen haar einde aan zit. Net als Lou dus. Die beelden, met mooie belichting (lampjes thuis maar ook veel neon, eerder zielig en goedkoop dan fel blinkend door het hele scherm) en heerlijke muziek geven dit een soort nostalgisch gevoel, zoals verval dat altijd bij mij doet. Daarnaast kent de film enkele sterke scènes (in de auto-opslag) en ook een prettige geluidsmix. Heerlijk, van die alledaagse geluiden -zowel het opensnijden van citroenen als gewone voetstappen- die lijken te worden uitvergroot. Dat maakt het tot een intense kijkervaring die helaas een enkele tekortkoming heeft. 4,5*.

” You should have seen the Atlantic Ocean back then.”

Leuke film, waarin Malle een mooi portret schetst van een plaats, waarvan de bloeiperiode al enige jaren voorbij is. Datzelfde geldt voor hoofdrolspeler Burt Lancaster, die als de dief Louis ook over zijn hoogtepunt heen lijkt. Lancaster speelt de rol geweldig en maakt van zijn personage een charismatische man, voor wie je gemakkelijk sympathie krijgt, ondanks dat hij niet helemaal deugt. Vooral de manier waarop hij terug lijkt te grijpen naar het verleden, als hij ineens weer geld heeft, is soms zelfs lichtelijk hilarisch en die momenten komen zelfs lichtelijk wanhopig over. Dat doet ook de twijfel bij mij groeien, of Lou in het verleden zo’n grote crimineel was. Volgens eigen zeggen wel, maar er komen op een gegeven moment steeds meer aanwijzingen, dat dit verhaal waarschijnlijk behoorlijk is opgeblazen.

Overigens speelt Susan Sarandon ook niet onaardig, maar in de scenes met Lancaster samen komt ze er niet aan te pas. Verder is Atlantic City zeker sfeervol en wordt er een mooi beeld geschept van de gokwereld aldaar. In de tweede helft zakt het niveau echter toch een klein beetje in. Malle lijkt niet echt een keuze te kunnen maken of de film de humoristische kant op moet of om het misdaadverhaal net wat dieper en interessanter te maken. Hierdoor wordt het ook nooit zeer goed of indrukwekkend.

Maar ondanks dat gegeven, is het een fijne wegkijker, mede dankzij de leuke sfeer, de goede dialogen en de geweldige rol van Lancaster.

3,5*

Een paar uitzonderingen daargelaten doen de films van Louis Malle het bij mij over het algemeen net niet. Dat geldt ook voor deze misdaadfilm over de vergane glorie van Atlantic City. Ik ben nooit een fan geweest van Burt Lancaster, maar moet toegeven dat hij hier meer dan redelijk voor de dag komt. Al met al vond ik het allemaal niet bijster interessant.

Wie veel actie en spectaculaire achtervolgingen verwacht, zal hier bedrogen uitkomen. Dit is een verhaal over mensen die zich vastklampen aan illusies en vergane glorie: een bejaarde die opschept over zijn imaginaire verleden als gangster, een vrouw die een cursus volgt om croupier te worden in Monte Carlo, een hippie die rijk denkt te worden door drugs te verkopen, een vrouw die gelooft in vage New Agetheorieën en Hare Krishna, een aan het bed gekluisterde bejaarde die ooit schoonheidskoningin was, een stad die Las Vegas wil zijn maar het niet is.

Op zijn oude dag speelt Burt Lancaster een van zijn beste rollen. Hetzelfde geldt voor de jonge Susan Sarandon.

Sfeervolle film over vergane 'glorie' en de worstelingen van een aantal afgegleden personen in troosteloos Atlantic City.

Susan Sarandon's personage is nog vol goede moed om er iets van te maken, alleen maken de verkeerde keuzes van haar ex het er niet gemakkelijker op voor haar.

De uitgebluste Lou (Burt Lancaster) probeert er zijn slaatje uit te slaan en leeft zelfs een beetje op.

Het is een erg melancholische en bittere film. Uitgekomen in 1980, maar het is in feite nog een typische 70s film.

Het deed me qua sfeer en toonzetting erg denken aan The King of Marvin Gardens, die zich ook in Atlantic City afspeelt. Die vond ik echter veel slechter.

Beetje een zielepoten film. Zelfs de stad is zielig. Verlopen brok asfalt dat maar weer eens in de steigers wordt gezet, op zoek naar een nieuwe bloeperiode. Iets dat tevens geldt voor de rolletjes die Lancaster en Sarandon spelen. De laatste houdt zich aardig staande als gedecideerde tante die een pragmatische houding afwisselt met te grote dromen. Big Burt heeft meer om handen.

Interessante vent, zijn Lou. Iemand die teert op een verleden dat er niet geweest is en zijn kans schoon ziet om nog wat aanzien te verwerven. Het scenario spaart hem uiteindelijk nog enigszins, het had best wat ongemakkelijker gekund, en op cruciale momentjes (bij de bus bijvoorbeeld) gaat Lancaster er een beetje overheen. Vond dat toch niet helemaal lekker uit de verf komen.

Atlantic City is een vervallen stad aan de Amerikaanse oostkust. In de jaren '20, in de periode van de drooglegging, beleefde de stad zijn hoogtepunt, maar sindsdien is het bergafwaarts gegaan en lijdt de stad onder criminaliteit en drugsmisbruik. Het verhaal van de film is bedrieglijk simpel: een mislukte drugsdeal beinvloedt de levens van een jonge serveerster (Susan Sarandon), een voormalig gangster op leeftijd (Burt Lancaster) en een drugsdealer (Robert Joy). De drugs komen toevallig in het bezit van de gangster, en hij besluit ze te houden om ze vervolgens te verkopen. Uiteraard krijgt hij het daarna aan de stok met de plaatselijke onderwereld.

Atlantic City is een sterke, sfeervolle film met overtuigende rollen van Burt Lancaster en Susan Sarandon. Indertijd goed voor vier oscarnominalties, maar helaas geen verzilveringen. 4*

Goeie film over een oude man uit het gangster-tijdperk die toevallig in het bezit komt van wat drugs. Het verloop van de film is wat traag maar laat zich niet gemakkelijk voorspellen. Ook komen de personages goed uit de verf (vooral de innerlijke strijd van het hoofdpersonage). Dit is ook zeker ter verdienste van de uitstekende rol van Burt Lancaster.

Atlantic City, daar ga je niet heen als je succes hebt in het leven. Het is een vervallen tweederangs Las Vegas, waarvan het hoogtepunt al decennia achter de rug is. En ook iedereen in deze film heeft een behoorlijke kras. In die setting speelt deze film van Louis Malle zich af; een soort van misdaaddrama, maar dan met weinig actie en spektakel. Het is meer een fraai geschoten (maar niet spectaculair) en sober verhaal over een partij cocaïne die daar terechtkomt, en wat dat teweegbrengt. De hoofdlijn is de oude kruimelgangster Lou (Burt Lancaster), die de drugs ietwat toevallig in bezit krijgt, en zich eindelijk een echt alfamannetje voelt. Al is dat ook tijdelijk, en eindigt bijna iedereen óf dood óf in iets wat niet heel veel beter is dan hun oorspronkelijke matige leventje. Het plot is verder niet zo heel bijzonder, maar Louis Malle is een vakman die wederom (dit is m'n derde of vierde?) een puike film aflevert.

Erg fijne misdaadfilm van Louis Malle. Atlantic City is niet meer wat het geweest is. Niet meer de grandeur van weleer en de afbladderende stad straalt eveneens af op zijn bewoners: leeg, versleten en toekomstloos. In deze setting fungeert de charmante en op leeftijd zijnde Lou. Mooie rol van Burt Lancaster die als een Don Juan Sally het hof maakt.

Hij komt wat toevallig in woeliger vaarwater terecht en na de eerste schok, geniet hij er wel een beetje van. Hij kan zijn euforie na het neerschieten van die twee gangsters dan ook niet onder stoelen of banken steken. Ook Susan Sarandon doet het overigens prima als serveuse die zich wel opwerken als croupier, liefst ver weg van Atlantic City.

Het plot is vrij eenvoudig, maar bevat voldoende vaart om het boeiend te houden. Uiterst sfeervol ook. Niet fout om deze op je lijstje te zetten al wordt het nimmer écht hoogstaand.

Erg fijne film. Een heel Amerikaans verhaal door een Europese bril. Een soort vriendelijke neonoir, een film die fraai balanceert tussen optimisme en pessimisme. Of het verval van een stad verbeeld door zijn hoofdpersonen. Een stad waarin ook de criminelen verlangen naar de glorieuze tijden met een cast vol namen waar je blij van wordt.

De veertiende film van Louis Malle die ik zie is weer een hele fijne.

Een film van Louis Malle die heel sereen het veelzijdige plot in beweging brengt en de personages introduceert en met elkaar in verbinding brengt. Een film over vergane glorie. Met Burt Lancaster als de personificatie daarvan. Met een fruitige Susan Sarandon als de contradictie van vergane glorie. Met de stad Atlantic City als een harde en grimmige setting en een bouwval waar de karakteristieke bewijslast van de vergane glorie in puin wordt gelegd en wordt vervangen door architectonische gelijkvormigheid.

Lancaster heeft een fantastische rol als Ganove Lou. Lou is een man die tegen de zelfkant schurkt en zichzelf in leven houdt met het verlenen van hand- en spandiensten. Een man die betere tijden heeft gekend in de stad waar het gokken gelegaliseerd is. Hij is een man die zijn waardigheid ontleent aan die tijd die niet meer bestaat. Hij is een trieste nobody. Een man die niet eens een Social Security number heeft en zich op zijn gerespecteerde leeftijd nog elke dag op een mismoedig makende manier moet bekommeren om het vergaren van inkomsten.

Het oude romantische Atlantic City is sporadisch zichtbaar achter de nieuwe façade. Enorme gebouwen met dichtgetimmerde ramen laten nog iets zien van de pracht en de praal van de dagen van weleer. Lou wandelt dagelijks over de Board Walk met de stad aan de ene en de oceaan aan de andere kant. "You should have seen the Atlantic Ocean back then". De promenade is een decor dat symbool staat voor Lou‘s mistroostigheid. Een decor van vervlogen dromen. Het oude Atlantic City waar mensen zoals Lou een plaats hadden, is niet meer.

Louis Malle kijkt kritisch naar de harde American Way of Life en levert tegelijkertijd een film af die een geslaagde hommage is aan de Film Noir. Een respectvolle, sentimentele en romantische hommage.

Leuk waar een klein leugentje al niet tot kan leiden: die Dave die natuurlijk maar wat lult om Lou voor zijn karretje te spannen ('You heard about me in Vegas?' 'Yeah, you're the man to know!'), waardoor Lou wel helemaal opbloeit, met alle gevolgen van dien. Sarandon is hier nog fris en fruitig en speelt een leuke rol, Piccoli mag ik altijd graag zien maar voegt niet zo gek veel toe, en het is Lancaster die de show steelt als een ietwat meelijwekkende dief op leeftijd die zijn buurvrouw begluurt, de hond uitlaat voor een verlopen gangsterliefje en dubbeltjes en kwartjes int voor de lokale gokbaas. Hij is een tragisch figuur, maar ik moest ook wel lachen om zijn onprofessionele gedrag nadat hij twee gangsters neerschiet.

Atlantic City kende ik vooral van The Boardwalk Empire, over de stad in zijn hoogtijdagen, maar hier is het een vervallen plek, waarbij de imposante paleizen van weleer worden opgeblazen om plaats te maken voor nieuwbouw en de oude garde weemoedig terugblikt op de goeie oude tijd. Het geeft de film een melancholieke sfeer en Malle brengt het allemaal mooi in beeld. Leuk buitenbeentje binnen het genre.