Varjoja Paratiisissa (1986)

Wel grappig dat Kati Outinen in deze film Ilona heet, heet ze nl. ook in Drifting Clouds...

Hmm, ik ga maar es pitten denk ik

Net gezien nu (uit mijn eigen collectie, veelal gekregen van mijn Finse schoonmoeder) en zeer gewaardeerd. Weer een heerlijk sober Aki Kaurismäki-achtig modern sprookje. Geweldig hoe die man een sfeer kan neerzetten. En hoe hij de Finse volksaard weet te vangen. Sommige aspecten kun je nu nog steeds terugvinden, ook al is de film uit 1986. Ik heb het dan ook helemaal niet ervaren als een oude film.

En leuk hoe Kaurismäki (bijna) altijd weer die Finse tango's in zijn films weet te verwerken.

Misschien toch maar eens kijken of ik hem tegen kan komen, als ik weer eens in Helsinki ben.

Wat hou ik toch van Aki's films. Hier weer een zelfde soort decor als in latere films en met de vroeg overleden Matti Pellonpää.

Sakari Kuosmanen (De acteur uit Man without past) eens zien toen hij nog jong en dik was.

En de fijne muziek, ik vind het genieten.!

Hele vette 4*

Kaurismaki's films lijken wel heel erg op elkaar, helemaal als hij ook nog eens dezelfde acteurs gebruikt. Maar ze blijven wel leuk en interessant, hoewel hij nu wel eens met nieuwe thema's zou kunnen komen

1 van mijn lievelingsfilms van deze cineast!

Dit is weer een echte typische Aki Kaurismaki film. Alle elementen zijn weer aanwezig inclusief de absurde humor en de vage dialogen. Matti en Kati vervullen weer de hoofdrollen, dus wat wil je nog meer. Al zakt de film aan het einde wel wat in.

Een erg typische Kaurismäki inderdaad met een op het oog wat deprimerend verhaal, met mensen die het moeilijk hebben, maar er is altijd hoop en gelukkig mag zijn typische zwarte humor hier ook niet ontbreken.

Deze Shadows in Paradise behoort samen met Ariel en The Match Factory Girl tot de zogenaamde "working class trilogy". Alle drie de films gaan over mensen die hard moeten werken om de eindjes aan elkaar te kunnen knopen. De opbouw is erg minimalistisch. De dialogen zijn spaarzaam, de sfeer en setting is sober en grauw en de personages lijken echt uit het leven gegrepen. Juist vanwege dat laatste punt werken Kaurismäki’s zijn films vaak zo goed, omdat het mensen zijn met wie je je als kijker goed kunt identificeren. Ze hebben talloze slechte eigenschappen, maar weten altijd een bepaalde sympathie uit te stralen.

Het acteerwerk is uitstekend. Het mooie is ook dat de personages in tegenstelling tot de grauwe sfeer, juist erg kleurrijk zijn. Juist dat contrast maakt dit fijne cinema, dat ook nog romantisch is. Twee personen vinden elkaar best leuk, maar hebben allebei hun dromen en idealen en juist dat werpt in feite onnodige obstakels op voor hun relatie. Het hoopvolle en erg mooie einde, maakt het verhaal helemaal af. Tel daarbij op nog de prima zwarte humor en Kaurismäki heeft wederom een film afgeleverd, die mij met een erg prettig gevoel heeft achtergelaten.

Finse cinema op zijn best dit.

4,0*

Bijna 4 jaar sinds het vorige bericht, zonde en onterecht.

Want ik rond bij nader inzien toch ook af naar boven. Het is mijn derde Kaurismaki pas, maar hoewel The Match Factory Girl me nog niet helemaal greep, had deze regisseur zich The Man Without a Past al wel definitief bij mij op de radar gezet.

Shadows in Paradise Past daar uitstekend bij. Het is licht absurd, eigenzinnig en met donkere humor, maar toch sympathiseer je enorm met Kaurismaki's karakters, ondanks hun eigenaardigheden en imperfecties. Een bijzonder filmmaker, en andermaal realiseer ik me dat ik echt meer van hem moet gaan kijken. The Other Side of Hope had ik ook willen zien dit jaar, maar die is er toch langsgeglipt.

Een aangenaam kort filmpje om op een zondagochtend mee wakker te worden. Precies klaar voor net de kerkklokken begonnen te luiden, die me normaliter op de zondag wekken. Dan was dit fijner ontwaken.

4*

Eerste deel van de Proletariat-trilogie is net even beter dan de anderen. Lekker weinig dialoog, stugge Finse hoofden, mooi afgekaderde shots en een fijne soundtrack (met name Finse volksmuziek en jazz). Lekker korte speelduur ook. Minimalisme van de bovenste plank.

Er werd wel allejezus veel gerookt -en gedronken- in de trilogie (heb het idee dat Kaurismaki de helft van z'n budget via de tabaksindustrie heeft bijeengesprokkeld). Al voelt het wel authentiek hier.

4,0*

Heerlijke super droge romantische komedie. Typisch Kaurismaki. Heb de blu ray box met 17 films van hem. Ken er slechts een handvol. Hopelijk zitten er nog meer van dit soort fijne pareltjes tussen.

Dikke 3,5

Pelonpää doet het geweldig als vrijgezel Nikander die een rustig baantje heeft als vrachtwagenchauffeur. Zijn hart gaat wat sneller slaan als hij de mooie Ilona ontmoet. Nu, de vele vibes vertalen zich niet in romantisch gezwets. Het blijft allemaal wat stug. Een glimlachje kan er nimmer af en de conversaties zijn kurkdroog. Geweldig eigenlijk om te volgen.

Het stramien bij Kaurismäki blijft steeds hetzelfde, beetje een andere context, maar de algemene setting blijft dezelfde. Het moet je liggen of je vindt zijn oeuvre maar niets. Bijzondere humor, beetje krankzinnig hoe stroef die onderlinge communicatie vaak verloopt. Elk moment verwacht je een explosie, maar het blijft met wat droge woorden.

Fijn acteerwerk zoals steeds en prima sfeer en setting. Meer van dit zou ik zeggen. Kati Outinen keert vaak terug in Kaurismäki's films. Ze ontgoochelt zelden, niet als jonge, maar ook niet als meer ervaren actrice in het meer recentere oeuvre. Leuk!

Het is meer veel meer dan comedy en romantiek, het is sociaal realisme: het schetst het rauwe leven van mensen uit de arbeidersklasse. bv: ze mogen niet binnen in het restaurant. Het laatste beeld zegt genoeg: Ze vertrekken met de boot naar talinn en ook op deze boot is een grote hamer en sikkel geschilderd: shadows in paradise. Zoals eerder vermeld behoort deze film tot de working class trilogy.