Conte d'Été (1996)

Op het eerste gezicht lijkt dit de verfilming van een stuiver-romannetje, maar op de één of andere manier blijft ie toch wel boeien.

Zelf heb ik deze film nog niet gezien.

Kees 't Hart schreef naar aanleiding van Conte d'Été een treffend artikel over Eric Rohmer in de Groene. Hij beschrijft wat me ook in de andere films van Rohmer zo aanspreekt.

"Eigenlijk is Eric Rohmer een filmer van niks. En zijn films gaan goed beschouwd helemaal nergens over. Waarom wordt Kees 't Hart dan toch telkens weer gegrepen? Een schrijver verzet zich tegen zijn tranen."

Zo kan ik ook filmen – De Groene Amsterdammer

(artikel bevat spoilers)

De eerste film van Eric Rohmer "Le Signe du Lion" vind ik een klein Meesterwerk.

De rest van zijn films vind ik eigenlijk alleen maar klein.

Hierboven wordt gemeld dat zijn films goed beschouwd helemaal nergens over gaan. Daar ben ik het (behalve zijn 1e) helemaal mee eens.

Twee uur geamuseerd gekeken naar het ongedwongen en romantisch gepraat en gedoe van een viertal jongeren dank zij vooral het goed en natuurlijk acteren van het viertal. Het verhaal dat geen climax of spannende momenten inhoudt, wordt best opgesmukt door de inbreng van de "marine"-liedjes. Goed camerawerk, vind ik, en sympathiek.

9 mei Arte 14:45 - 16:35

De regisseur geeft de indruk dat al het uitvoerige gepraat over de gevarieerde verschijningsvormen van de liefde (zoals wederzijdse aantrekkingskracht en verlangende gevoelens) beslist noodzakelijk is. Omdat er niets langdurigs of de moeite waard uit voortkomt, de personages zichtbaar niet veranderen en na afloop hun eigen weg gaan, wordt de film er niet spectaculair door, eerder slaapverwekkend (op een gegeven moment heb je het wel gehad).

Ietwat goeduitziende maar bijzonder duffe student wiskunde annex folkartiest komt op een doelloze vakantie aan de Normandische kust (die in zijn desolaatheid warempel veel weg heeft van onze Belgische kust) in contact met drie toffe meisjes. Gaspard is zowat de mannelijke versie van de typische Rohmer protagonist, met name Delphine in Le Rayon Vert: een rare mix van onzekerheid en arrogantie. Voortdurend verheven doen over groepsdynamiek, maar als puntje bij paaltje komt zich toch snel uitgesloten voelen. Het is in ieder geval het ultieme boegbeeld van wij beta-males: prachtig hoe twee dominante vrouwen hem totaal als speelbal gebruiken en hij blijft 'twijfelen'.Tegelijkertijd lijkt hij het minste aandacht te hebben voor Margot, zijn klaagmuur en degene die hem uit zijn isolement helpt, de enige met wie hij echt een rapport heeft. Zij ondergaat zijn eindeloze zeldmedelijden en defaitistische uitspraken met de nodige dosis optimisme. Schitterend personage. Ook geweldig dat Gaspard, zoals het de navelstarende nerd betaamt, uiteindelijk alledrie vrouwen laat zitten om ergens een soort van cassettespeler te gaan kopen.

Ik ben het totaal oneens met de, inmiddels al bijna 10 jaar oude, hier aangehaalde bespreking. Zelden zoiets dom gelezen. Ook al is het duidelijk dat de auteur op een schertensde, nuchtere manier zijn liefde voor Rohmer probeert te betuigen (is dat iets typisch Hollands?), het schiet bij mij volledig in het verkeerde keelgat. Ik kan ook misschien wel kritisch zijn over Rohmer-personages, maar vind ze bovenal erg sympathiek. Het zijn mensen met kleine kantjes, ja ECHT kleine kantjes, niet zo van die negatieve eigenschappen waar we stiekem trots op zijn (kuch kuch Before trilogie) en dat maakt voor mij de personages in zijn films altijd enorm aimabel. Ze zeuren misschien over 'nep-problemen', maar we kunnen toch moeilijk zeggen dat wij (het publiek) daar vreemd van zijn? Vind Rohmer daarenboven echt een stilist. Het is niet omdat hij geen nadrukkelijke camerabewegingen e.d. gebruikte, dat er geen stijloverwegingen in zijn regie op te merken zijn. Ik vind zijn aanpak heel esthetisch. De films van Rohmer gaan 'nergens' over? Heel flauwe en afgezaagde uitspraak. De films van Rohmer gaan, wat mij betreft, over héél veel. Als men zo euforisch kan zijn over Richard Linklater, is het duidelijk tijd voor Rohmer om (her)ontdekt te worden.

Een interessante film van Rohmer, maar helaas niet zijn sterkste. Ik ben het met bovenstaande spreker wel eens, de klasse van Rohmer is uniek, zijn gevoel voor detail, keuze voor interieurs, kleding, de cast, de dialogen, over alles is nagedacht, het lijkt allemaal zo terloops, simpel, normaal, en naturel, in een stijl die men zelden ziet in de filmwereld, elke film is een 'roman op zich', en een mogelijke 5 sterren.

Dit was de veertiende film die ik van Rohmer zag, en ik kan ze dan ook alleen maar binnen zijn oeuvre waarderen, en constateer dat het toch de 1 van zwakste is. Het kan me niet zo bekoren als zijn andere films. Is het omdat ditmaal een man de hoofdrol speelt? Weliswaar omringt door mooie en interessante vrouwen, maar toch. In zijn gemeest geslaagde films spelen vrouwen een hoofdrol, en daarin blinkt Rohmer wat mij betreft ook in uit.

Ik kon weinig sympathie opbrengen voor Gaspard, gespeeld door Melvil Poupaud. Ik vond zijn houding in veel gevallen niet overtuigend, zeker gezien het veel sterkere optreden van Amanda Langlet die Margot speelde en dan mis je toch een hoop kijkplezier. 3*

Als dit geen komedie is weet ik het ook niet meer? De hele film lang wens ik Gaspard niets en gelukkig krijgt hij ook niets. Of nu ja, ik hoop voor hem dat het een leerzame zomer was. . Buiten dat vond ik de film wel erg prettig in de karakterontwikkeling, -omgeving en -ontspannen dialogen. Misschien wat te serieus, maar dat ben ik hehe.

Heerlijke tracking shots van knappe dames op Normandische stranden en de "player" die in hun gezelschap mag verkeren. Geef mij maar de Rohmer van het platteland en de zee i.p.v. de Rohmer van Parijs.

Beste Rohmer van de '90's en erg fijne (zomer)film. Liefhebbers van van de "Before" trilogie van Linklater mogen dit best een kans geven.

Traditioneel heeft een zeeman een liefje in elke haven, maar Gaspard zit opgescheept met drie bijna-liefjes in dezelfde haven, hetgeen keuzestress geeft. Met Margot (Amanda Langlet - bekend van het even zomerse Pauline à la Plage) kan hij de beste gesprekken voeren, maar zij lijkt vooral geïnteresseerd in vriendschap. Solène is nog net iets mooier en wellicht makkelijker te krijgen. Met Lena had hij een afspraak, maar zij blijkt de minst sympathieke. De ontknoping avn dit romantische kluwen is dat hij geen van de drie krijgt, maar toch zal hij er goede vakantieherinneringen aan overhouden.

Om de wandelingen langs de Bretoense kust in beeld te brengen reed een wagentje met een camera naast de acteurs mee. Rohmer kwam op het idee om een klein microfoontje in het haar van een actrice te verstoppen. Ook de stadswallen en de duinen komen aan bod. Het zeemotief is voortdurend aanwezig. Zelfs binnen is er altijd wel een boek of een zeelandschap in de achtergrond. Het fragment met de echte zeeman had bijna uit een documentaire kunnen komen. Het zeemanslied van Gaspard is iets te ingewikkeld om volledig op het diatonische accordeon te spelen, een instrument uit de Bretoense volksmuziek. De heerlijke dialogen, de natuurlijke acteerstijl en het maritieme decor brengen de jeugdige vakantiestemming er helemaal in.

Irritant dat 4:3 beeld ...

Ook lijkt deze film een typische film uit 1981 ipv 1996.

Het gaat helemaal nergens over en het is dat ik de wijven in bikini erg lekker vond met die grote bipsen

Ja, kennelijk vind je dit prachtig of helemaal niks. Ik vind het prachtig. Moeilijke discussies, maar die kan je zomaar hebben met Fransen. Adolescente verlangens en besluiteloosheid. En mooie beelden. Het zit er allemaal in. En na herzien, nog steeds boeiend.

Heerlijke zomerse Rohmer, mijn woordspelerige kant zou het een genre op zich willen noemen, de Zohmerfilm.
Er is misschien niet nieuws onder de Franse zon, maar van mij had Rohmer nog wel 20 van zulke films mogen maken met zon, strand, en studenten vol existentiële twijfel en gierende hormonen. Prima hoofdrollen van Poupaud en Langlet, maar ook de andere twee dames mogen worden genoemd. Typisch dat hij zo verliefd is op degene met het vervelendste karakter. Fijne scène op het bootje, als Gaspard zich jovialer voordoet dan hij in werkelijkheid is maar dat er niet te dik bovenop legt (zijn onhandigheid verbeeld door lucht te klappen) zodat het licht ongemakkelijk, maar ook erg voorstelbaar wordt. Aan het einde komt het misschien iets te mooi samen met vier telefoontjes binnen 5 minuten, maar ik vond het ook wel grappig hoe hij opgelucht aftaait om een recorder te kopen. Saved by the bell.

Wel opmerkelijk, Rohmer was al een eind in de 70 toen hij deze film draaide. En toch barst Conte d'Été van de frivoliteit. Het tempo ligt hoog, de dialogen zijn speels en de cast is top.

Ook de nonchalance waarmee deze film werd gemaakt kan ik wel waarderen. Vroeger zou ik het camerawerk en de fotografie lelijk genoemd hebben, maar ik heb het eigenlijk wel wat gehad met “mooifilmerij”. Conte d'Été is een praatfilm en pretendeert niet meer te zijn dan dat, prima.

Verder vind ik het altijd fijn wanneer films popcultuur combineren met een tijdloos verhaal. Want ja, aan alles merk je dat het hier om een 90s-product gaat: de kledij, de kapsels, de angst om onbereikbaar te zijn (iets waar velen vandaag wellicht jaloers op zijn), … Tegelijk zit er na 25 jaar nauwelijks sleet op. De gesprekken gaan immers over zaken die mensen al eeuwen bezighouden, zonder dat het belegen overkomt. Ik durf dus te wedden dat Conte d'Été binnen 25 jaar nog steeds even boeiend zal zijn.

Een van Rohmers betere werkjes. 4*

Wel toepasselijk dat Gaspard wiskunde studeert. In de liefde lijkt hij ook aan kansberekening te doen...

Waarom hij uiteindelijk toch niet kiest terwijl hij met tenminste twee vrouwen alle kansen heeft, zegt wel iets over zijn besluiteloosheid, hoewel hij toch ook wel een keuze maakt; voor de muziek gaan. Léna past in ieder geval niet zo bij hem.

Met de films van Eric Rohmer is het zo, je vindt het drie keer niks of je kunt je er wel mee amuseren. Dat laatste geldt voor mij, maar zijn films zijn zelden hoogvliegers. Van deze zomervertelling krijg je wel een blij gevoel. Niet in het minst door de beelden van de stadjes en stranden van de Bretonse kust. Rohmers kracht ligt in het feit dat hij het geklooi van jonge mensen met relaties en de liefde in beeld brengt, zonder dat het allemaal te dramatisch wordt.

In dit geval zien we ene Gaspard, die vakantie viert en wacht op zijn 'verloofde' Lena, een nogal wispelturig type, zo blijkt later. In het pannenkoekenhuis leert hij de leuke, maar serieuze Margot tegen, die wel wat met hem wil, maar wel als Gaspard duidelijk voor haar kiest. En dan is daar ook nog de extraverte Solène die wel wat in hem ziet. Maar Gaspard kan niet kiezen. Een personage om je lekker aan te kunnen ergeren, zoals dat geldt voor bijna alle hoofdpersonen in Rohmers films. Let maar op! Wat ook een vaste waarde is: er is nooit een happy end. Verfrissend toch?

Als tegenhanger van die kwal van Gaspard, krijgen we drie bloedmooie meiden die ook regelmatig weinig aanhebben. Als dat geen zomerse vertelling is weet ik het niet meer.