Journal d'un Curé de Campagne (1951)

Ik heb ooit een paar films van Bresson gezien, en een soort van waarschuwing is wel op z'n plaats. Vaak uiterst traag, gestileerd... erg lang over nagedacht... hij maakt gebruik van amateurs... Echt iets voor diehards.

Interessant is het zeker. De man is een filosoof. Ik denk dat 'Pickpocket' de beste film is om mee te beginnen.

Voor mij gaan somige Bressonfilms over de pijngrens. Dan wordt het zelfkwelling om er naar te kijken.

Journal d'un curé de campagne (Diary of a Country Priest) (naar het boek van George Bernalos) is de eerste echte typische film van regisseur Robert Bresson. Hier probeert hij voor het eerst zijn minimalistische stijl te ontwikkelen en werkt hij voor het eerst met wat hij noemt 'modellen'. Bresson wilde alleen werken met amateurspelers. Ze mochten geen emoties tonen; Bresson geloofde er namelijk in dat de kijker zelf moet bedenken wat een personage op dat moment voelt. Claude Laydu, die de hoofdrol speelt in deze film, was dus in feite het eerste 'model' van Bresson. Verder zijn er nog heel wat typische elementen; het feit dat het aantal dialogen en beelden op een minumum worden geprobeerd te houden, gebeurtenissen die buiten beeld blijven en waarvan we alleen geluidseffecten krijgen. De hele film (decor, kostuums, ...) is sober. Bresson was namelijk van mening dat anders de aandacht en dus de boodschap van de film zou verloren gaan. Centraal in zijn films staat de mens die leeft in een wereld van chaos en het lot moet ondergaan. De mens lijdt, en gaat zoekt de betekenis hiervan. Ze gaan opzoek naar vrijheid. Zo ook in Journal d'un curé de campagne.

De enige film die ik al had gezien van Bresson was Pickpocket (1959), en dat vond ik al een geweldige film. Ik weet niet waarom ik zo lang gewacht heb om mijn volgende film van Bresson te gaan kijken, want dit was werkelijk een unieke filmervaring. Of je nu gelovig bent of niet, iedereen die wel eens worstelt met existentiële vragen kan zich wel identificeren met de priester in deze film. Journal d'un curé de campagne is in al zijn eenvoud en traagheid werkelijk een groot meesterwerk. Het personage van de priester wordt door Laydu neergezet met zo weinig mogelijk gelaatsuitdrukkingen, en toch raakte hij me diep. Ik ken geen enkele protagonist in een film die zo miserabel is als hem.

Bresson is werkelijk de meest unieke regisseur die ik ken, zijn films zijn vandaag de dag nog altijd apart en origineel, en zullen dat altijd blijven.

5/5 en een plaatsje in mijn top tien.

Ik had bij mijn eerste Bresson film geen geweldig hoge verwachtingen, omdat het verhaal mij niet echt aansprak. Die verwachtingen waren voor het grootste deel uitgekomen. Maar toch had deze film net dat beetje extra ten opzichte van andere films. Al zijn het alleen maar de prachtige beelden. Verder had ik iets veel trager en minimalistischer verwacht na alles wat ik van deze regisseur had gelezen, en dat viel ook wel mee. Ik verbaasde mijzelf zelfs over de hoeveelheid dialoog in deze film.

Het mag duidelijk zijn dat het natuurlijk geen film is voor iedereen, en dat hoeft ook niet. Maar voor de filmfans is het een must-see.

Tarkovsky's numero uno en niet zomaar. Wat een prachtig, prachtig, prachtig stukje cinema. Een onervaren en jonge priester (welke je nooit de naam van weet) krijgt de taak om als eerste de kerk te vertegenwoordigen in het Franse Ambricourt. Niemand lijkt echter geïnteresseerd in zijn bedoelingen en de priester verzeild in eenzaamheid. Thema's als dood, eenzaamheid, liefde, en vooral geloof komen sterk naar voren

Vragen die continu in je opschieten. Waarom gelooft men eigenlijk? Of juist andersom, waarom weigeren mensen te geloven? Het zijn vragen die de film zichzelf blijkbaar ook continu stelt, maar nooit over oordeelt. Wat een ervaring en ik weet zeker dat er nog zóveel aan mij ontschoten is. Een film die élke filmliefhebber hoe dan ook zou moeten hebben gezien (en dan heb ik het nog niet eens gehad over de visuele pracht, het schitterende acteerwerk (van amateurs) etc.).

Tout est grâce.

5*

Erg zware film - in meerder opzichten.

Ondertussen mijn vijfde Bresson en ik begin langzaamaan aan zijn hand gewend te raken, het zelfs te accepteren en te respecteren. De andere films die ik van hem zag hebben me allemaal geboeid, maar nergens geroerd door hun stijfheid (ik vind ze wellicht hautain). Maar nu ben ik dan eindelijk toch écht geraakt.

Journal d'un Curé de Campagne is de oudste die ik tot nu toe van Bresson zag en wellicht ook degene die nog het meest zichtbare emotie in zich herbergt. Het minimalisme is aanwezig, edoch spreekt er ook emotie uit de personages.

In fragmentarische scènes (dagboekscènes) verneemt de kijker het wrange, getergde, wanhopige leven van een jonge priester. En juist de schoonheid (hoop, het leven) die tussen de misère te vinden is maakt dit echt prachtig. Er moet naar gezocht worden en die zoektocht is niet makkelijk, maar noodzakelijk. Dit geldt eigenlijk zowel voor de priester als voor de kijker. Want meermaals moest ik vechten om mijn aandacht er bij te houden en leek het constante sporadische karakter van de film (scènes die maar kort lopen en snel worden afgekapt) me te afstandelijk, maar uiteindelijk is het het absoluut waard. Het is net als een zwaar boek waar je je doorheen moet zwoegen, maar uiteindelijk kom je er gelouterd uit.

Bresson weet me met Journal d'un Curé de Campagne voor het eerst echt te overtuigen. Dit heeft vooral met het onderwerp te maken, alhoewel het getergde gezicht van de priester zeker bijdraagt aan deze zware ervaring.

Werkelijk precies hoe het mij vergaat met Bresson.

Prachtige film. Aan het begin dacht ik echt: Waar begin ik aan?! Ik moest er echt even doorheenbijten. Maar wow! Wat ben ik blij dat ik m heb afgezien. En de priester is zo mooi geacteerd. Heel rustig, met veel goedheid in zich.

Echt een schitterende film!

Zoals ik in heel wat commentaren las, is Journal d'un curé de campagne inderdaad een erg zware film - maar wel een ongelooflijk mooie (schoonheid waar in de berichten hiervoor trouwens zeker al recht is gedaan).

Als kijker beleef je de pijn van de priester mee, zijn onbestemde geestelijke en lichamelijke misselijkheid en vooral zijn diepgaande eenzaamheid. Wat me opviel in de film is de afwezigheid van God. God is niet tussen de mensen, noch in hun activiteiten, en hij lijkt me ook niet in de woorden van de priester zelf te schuilen, die zich juist zo bewust is van zijn leegheid en verlatenheid (echter, misschien wel in de woorden 'tout est grâce' die zo simpel maar toch enigmatisch zijn en de film eigenlijk in een heel nieuw licht stellen).

De film wordt gedragen door de verhouding van de priester tot de personen die hem omgeven: zijn leermeester, de schoolmeisjes, de dokter, de kasteelheer, de kasteelvrouw en hun dochter – wat een personage – en ook tot hemzelf. 'Verhouding', die echter de nadruk legt op zijn absolute eenzaamheid die een loden last op zijn schouders legt en die ook de kijker uit zijn lood slaat. De ziekte van de priester speelt eveneens een enorme rol: ze lijkt een teken te zijn van zijn onmogelijkheid zich in de aarde van het land te wortelen als deel van de gemeenschap, ze maakt hem geestelijk en is toonbeeld van zijn worsteling met zichzelf, de parochie, zijn geloof en God. Hij is geen man uit een stuk, heeft geen leiderschap, is (zoals de kasteelvrouw zegt) inderdaad nog een kind – maar aan de andere kant dwingt hij toch een zekere waardering af (zeker van de dochter van de kasteelvrouw en –heer en van Séraphine).

Uiteindelijk draait de film voor mij om een heel belangrijk gegeven: de onmogelijkheid in de wereld te zijn. Die onmogelijkheid wordt in Journal d'un curé de campagne op verschillende manieren gesymboliseerd: de ziekte van de priester, zijn problematische positie binnen zijn parochie, zijn geloof. – Het feit dat de hele film rond het dagboekgegeven is opgehangen, is hier ook van belang: het fungeert als een anker. Als hij de papieren op het einde, al stervende, op de grond laat vallen, dan symboliseert dit eigenlijk het uiteenvallen van zijn persoonlijkheid, zijn identiteit, en vooral ook zijn band met zijn parochie, de mensen en de wereld. De vraag is dan of er nog iets anders is - maar op die vraag volgt geen antwoord meer.

Prachtige, gevoelige film.

Zware en complexe film. Was ook mijn eerste Bresson en ben maar 'veilig' gestart door Tarkovsky's favoriet te kiezen, maar het is ook een hele mooie film dus.

Een film over de afstandelijke plattelandswereld, eenzaamheid, de aanwezigheid van god, angst voor de dood. Erg complex en veelzijdig, ondersteund door een geweldige hoofdrolspeler. Toch moet je wel moeite blijven doen de aandacht erbij te houden, want erg levendig is het allemaal niet, maar gelukkig duurt de film daar kort genoeg voor, maar is gelukkig ook zeker niet te kort. Fabuleus einde ook!

4*

Wat een gort en-ortdroge regisseur is Bresson toch..pffff. Het is alsof hij zich bij elke film voorneemt dat de mondhoeken van de kijker bij geen enkele scene naar boven mogen krullen.

Vergeleken bij Bresson is onze vrolijke vriend Bergman bijna een soort van commerciële r&b videoclip-regisseur. (Blingmar Bergman of zo. ).

Nee, niet mijn ding.

Het fragmentarische stoorde me toch ietwat en al bij al vind ik de film iets te lang, maar dat Bresson erom bekend staat "stijve" films te maken heb ik uit 'Journal d'un curé de campagne' niet kunnen opmaken.
De vragen zijn inderdaad existentieel, maar voor mij zit er nog te weinig lijn in de film. Naar het einde toe begon de aandacht zelfs te verslappen...nooit een goed teken.

Desondanks zeer boeiend. Om te herbekijken dus.

Dit is trouwens niet oninteressant.

In BE is deze film uitgebracht onder de titel"dagboek van een doodzieke herdershond" .Flauwe grap(of misschien is het wel waar),maar na dit filmpje kun je wel wat comic relief gebruiken.

Even vooropstelllen dat Bresson zijn minimalisme hier helemaal nog niet ten volle had ontwikkeld,naar het schijnt nam hij later zelfs afstand van de film.Hoe dan ook:de hoofdrolspeler was wel degelijk een professionele acteur,de rest van de cast merendeels ook.Hooguit bij de freule vindt je wat onnatuurlijk acteerwerk,maar misschien was dat incompetentie.Bovendien neemt de regisseur ons keurig bij het handje qua narratie,terwijl de dialogen onbressoniaans overvloedig zijn.Nog sterker,bijna de hele film bestaat uit dialogen.Wel is de thematiek bij uitstek Bressoniaans dwz. de ondraaglijkheid van een leven in een wereld waarin god dood is/lijkt.

Je kunt trouwens prima deze film apprecieren en tegelijkertijd gruwen van tarkovskiaanse neo-spirituele bla bla,door hem te interpreteren als een vernietigend commentaar over een achterlijke dorpsgemeenschap(klemtonen op gemeen) waarin een mens van goede wil en zelfs een priester niets te zoeken heeft(zie ook de werdegang van de dokter).Als onze geestelijke een keer een spirituele doorbraak boekt,wordt hij door de proleten om hem heen juist beschuldigd van kwaadwillendheid(de casus met de gravin).

Bernanos,op wiens boek de film is gebaseerd,was naar ik meen katholiek,Bresson atheist.De vraag of god en genade al dan niet aanwezig zijn blijft open,dat de delirerende priester orakelt dat alles goed is kan ook diens wereldvreemdheid benadrukken,of juist het motto van de film zijn.

Enige lichtpunt was voor mij echter de stoere legionnair op de motor.Daar vinden we nog echte mannen die elkaar in de ogen kijken en geen kleinzielige rancuneuze kleinburgers,zo wordt gesuggereerd.

Een erg zware film van Bresson, die mij niet helemaal wist in te pakken.

Bresson staat bekend om het minimalisme dat hij altijd tentoonspreidt in zijn films, maar vergeleken met de andere films, die ik tot nu toe van hem zag, valt het in deze film op zich wel mee.

Het onderwerp in deze film is interessant. Het gaat over het leven van een jonge priester, die aan de hand van een dagboek verteld over het verloop van zijn leven. Een zwaar leven zo blijkt al snel, waarin maar weinig tot geen plaats was voor vrolijke zaken. Langzaam maar zeker raakt de priester als het ware verstrikt in het sociale web van het plaatsje. Het acteerwerk in de film is redelijk afstandelijk maar wel goed. Vooral de priester overtuigd en in feite zijn de gelaatsuitdrukkingen van hem vaak al genoeg om te zien wat zijn gemoedstoestand is op dat moment.

Wat ik trouwens wel ietwat storend vond was de voice-over van de priester die verteld van hij geschreven heeft, waarna hij het alsnog opschrijft. Op de een of andere manier vond ik dat allemaal een dubbel en te uitleggerig overkomen. Desondanks is het grotendeels een interessante en boeiende film. Alleen richting het einde verslapte mijn aandacht toch wel enigszins. Al met al is het zeker een meer dan behoorlijke film, maar het is zeker niet Bressons beste film.

3,5*

Soulfood.

Een dieet van uitsluitend brood & wijn (het lichaam en het bloed van Christus) zal dan misschien de ziel ten goede komen, voor het menselijk lichaam ligt het nogal zwaar op de maag. Als dat geen tot de rand gevulde notendop is, inzake de staat van zijn van een navolger van Christus op aarde...

En die ambivalentie krijgt er nog een dimensie bij door de suggestie dat onze priester een kind is van een alcoholiste, en de wijn hem tegelijkertijd op de been houdt, en fysiek te gronde richt.

Journal d'un Curé de Campagne is een wonder van compactheid en spaarzaamheid, in een opeenvolging van tableaus, begeleid door, dan wel weerspiegeld in de dagboekfragmenten; alles bij elkaar een beeld schetsend van een vooral een innerlijke strijd voerende, jonge priester, in een onwelwillende, onbegrijpende en bij wijlen vijandige omgeving.

Zijn confrontaties met zijn mentor, het schijnbaar malicieuze schoolmeisje en met name de opstandige en verbitterde dochter van de graaf, zijn, in al hun soberheid en zakelijkheid, soms haast elektriserend en overlopend van onderliggende emotie, ondanks de schijn van het tegendeel.

Het uiterlijk van de personages in een film is natuurlijk nooit zonder belang, maar ik heb wat dat betreft zelden een gelukkiger keuze gezien dan Claude Laydu als de priester. Met zijn zorgelijke, grote hondenogen is hij hier van een grote fysieke schoonheid, misschien juist omdat het passend lijkt samen te vallen met het innerlijk zijn van deze figuur, met zijn blik die iets heeft van een wereldvreemd, schijnbaar van god en iedereen verlaten kind, maar wel één, die in al zijn onmacht en angst, een onbegrepen (of misschien juist wel min of meer onbewust wèl begrepen, juist door het schoolmeisje en de dochter) integriteit uitstraalt.

De film schetst daarmee misschien óók een treffend beeld van een kerk op de terugtocht, schijnbaar machteloos, in doodsnood, een entiteit die geen plaats heeft in de wereld, onbegrepen, maar toch emoties oproepend (al is dat meestal vijandig). Maar dat is dan nadrukkelijk niet een hopeloos verval van die 'kerk', maar precies dat wat het kennelijk moet wezen, altijd zou moeten wezen.

Ik moest wat dat betreft na het zien van deze film wel denken aan The Power and the Glory van Graham Greene, en ik ga denk ik ook maar eens op zoek naar de boeken van Bernanos, kennelijk een grootheid in het vooroorlogse Frankrijk, waar wel meer van verfilmd is, waaronder - inderdaad ook door Bresson - Mouchette. En tevens schoot Bunuels Nazarin mij weer te binnen als een film die ik ooit weer eens moet herzien.

Ja, ik heb nog zat te doen.

Claude Laydu werd naar aanleiding van zijn optreden in deze film door Rafael Gil geselecteerd om ook een priester te spelen in zijn film La Guerra de Dios (1953) die net als deze film o.a. in Venetië in de prijzen viel. Journal d'un Curé de Campagne heb ik zelf niet gezien, maar die schijnt als kijkvoer een stuk taaier te zijn dan La Guerra de Dios.

Lekker snobistisch filmpje. De op voorhand gemengde verwachtingen zijn uitgekomen. De tragiek van de twijfelende priester is aangrijpend, de beeldtaal vaak prachtig en het Franse platteland is altijd een mooi decor. Maar o, wat kostte het soms moeite om bij de les te blijven. Ik heb vast wat essentie gemist door een deel in de trein te kijken en pas een dagdeel later de rest, maar ik vind religie al niet zo’n interessant onderwerp en dan is dit een beste zit. Voor mij verviel het al snel in pretentieus gewauwel over de (on)zin van God. Dat is niet mijn ding.

'Journal D'un Cure de Campagne' was de doorbraak-film voor vernieuwer Robert Bresson. Minimalistisch in dialogen, verhaal, hoeveelheid scenes en actie (totaal geen actie eigenlijk). Een jonge priester twijfelt aan zichzelf, aan zijn geloof en aan de wereld en legt het uiteindelijk af tegen de maagkanker. Saai? Nee, bijzonder enerverend juist.

niet langzaam, eigenlijk gewoon heel spannend

Op Boekmeter hebben we een topic getiteld Tweelingboeken, oftewel het fenomeen dat twee ongerelateerde boeken sterk op elkaar kunnen lijken. Voor Journal d'un curé campagne geldt, uiteraard, een verwantschap met Avondmaalsgasten. Ingmar Bergman maakte, zo zou je kunnen zeggen, de protestantse tegenhanger van deze katholieke film.

Ik vond dit filmdagboek opvallend makkelijk kijken en ook niet zo zwaar als hier wordt gesuggereerd. De kracht van de film zit in de focus op de priester, zijn eenzaamheid en twijfels. Het gaat veel meer over hem als persoon dan over wat hij nu precies zegt of gelooft. De cameravoering is ook erg gericht op hem, waarbij er vrij vaak vanuit een laag standpunt wordt gefilmd. Verder vallen natuurlijk de dissolves en fade-outs op en de vrij snelle scene-overgangen. Bij oppervlakkige beschouwing kan ik me voorstellen dat het er wat formeel kan uitzien, maar Journal d'un curé de campagne heeft een fijne flow, die je de film in trekt, zonder dat Bresson nadrukkelijk de aandacht vestigt op de stijl. Werkte heel goed voor mij. Ook de dagboekstructuur blijft mooi behouden (vanuit de boekverfilming) en de muzikale ondersteuning is prima.

Tegen het einde duurt het misschien iets te lang en een scene die het allemaal echt optilt heb ik ook niet gezien, maar knappe film. Momenteel te zien op Netflix, een buitenkans.

[Fijne berichten hier van o.a. Ferdydurke en Intruder om er nog wat meer uit te halen.]

Erg minimalistische film over een jonge priester die zijn nieuwe parochie moet leiden, maar bezaaid is met twijfels. Twijfels over zijn aanpak en stugge relatie met de dorpsbewoners, maar eveneens twijfel over zichzelf en zijn gezondheid. Ook zijn geloof wankelt meer en meer en hij zoekt ondersteuning bij een oudere priester.

Het dagboek dat via een voice-over wordt verteld laat zien hij zich voelt en hoe hij omgaat met de moeilijke situatie. De priester staat centraal in de film en Bresson slaagt erin dit personage technisch en inhoudelijk sterk te benaderen.

Prima rol van Laydou die geweldig gestalte gaf aan de weifelende jonge priester. Een film die me niet de volle 100% raakte, maar toch de moeite was om gezien te worden.