La Femme de l'Aviateur (1981)

Wat een enorm fijne rol van Philippe Marlaud die best wel op Philip Seymour Hoffman lijkt. Weergaloos. Erg triest om te lezen dat ie na de film op een camping aan brandwonden is overleden

Anne-Laure Meury spat van het scherm, wat een stormachtige heldin.

Huisactrice van Rohmer, Marie Rivière, speelt ditmaal wel een verdorven vrouwtje. Ik heb weer gefascineerd gekeken naar de wereld die Eric Rohmer naar boven weet te toveren, wat een fantastisch regisseur. Al die mooie details die naar worden vastgelegd.

En weer ga ik voorlopig voor de 4*. Richard Linklater moet deze films gezien hebben voor zijn tweeluik Before en After Sunrise.

Leuke film. Ik betrap mijzelf erop dat ik steeds vaker wel effe nodig heb om in een film te komen en dat was hier ook weer het geval. Vooral ook omdat het visueel allemaal nogal lelijk was.

Ik vond die Anne een ongelooflijk irritant pestwijf en ik had pas redelijk laat door dat dit waarschijnlijk ook de bedoeling was. Hoogtepunten zijn de actrice die Lucie speelt en de achtervolgingen door Parijs. Heerlijk minimalistisch en speels escapisme. Verder is dit ook weer zo'n film met een ontzettend hoog realistisch gehalte. Hoe mensen met elkaar praten, tegen elkaar zwijgen, reageren op een aanraking, een blik. Heel knap, hoewel ik moet zeggen dat op een paar momenten de acteurs in de fout gaan en je ziet dat ze aan het acteren zijn. Jammer, want het trok me er wel een beetje uit.

Ook het eind was wel interessant. Al met al een leuke kennsimaking met Rohmer, van wie ik nog niets had gezien. Heb nu een mooie box liggen, dus dat verandert snel. Ergens tussen 3,5 en 4* in.

Weer een onweerstaanbare film over onuitstaanbare mensen van Rohmer Anne, een compleet wispelturige bimbo die denkt dat de wereld rond haar draait (zo lopen er nu nog veel rond, enige verschil is dat ze nu allemaal Snapchat hebben) en François, een hopeloze dweil die haar op haar wenken bedient: twee archetypes die elkaar ook in de realiteit blijkbaar erg aantrekken. Toch krijg je nooit de indruk dat Rohmer de spot wil drijven met zijn creatie. Niet alleen omdat hij de kleine kantjes van zijn personages met veel subtiliteit brengt (i.t.t. een niet nader genoemde Amerikaanse regisseur wiens naam met een L begint), denk maar aan de eindscène waar Anne heel de tijd zenuwachtig op haar bed gaat zitten, weer rechtstaat, eens een boekje vastpakt, ergens mee begint te prullen: om de kriebels van te krijgen. Maar ook omdat het milieu van de gepriviligeerde, hoogopgeleide twintiger die de speelbal is van relationele perikelen, duidelijk een midden is waar Rohmer veel voeling mee had en zelf toe behoorde. Daarom dat ik op het einde, ondanks alle ergernisen, veel sympathie voel voor Anne en François en mezelf in veel situaties kan herkennen.

Bij Eric Rohmer speelt alles zich op kleine schaal af, in een alledaagse omgeving: het openbaar vervoer, het stadspark... De ex van Anne is een vervelende indringer met z'n veel te spectaculaire beroep van piloot. Het hoofdpersonage François probeert z'n saaie leventje wat interessanter te maken door in z'n vrije tijd amateurdetective te spelen. Het gaat over kijken en bekeken worden: "Je vous regarde en train de regarder." Foto's spelen een rol. François waant zich subject, maar het volgende moment blijkt hij object, wanneer de levendige tiener Lucie hem in de gaten houdt. Zoals wel vaker bij Rohmer krijgt een personage dat de werkelijkheid probeert te manipuleren uiteindelijk het deksel op de neus.

De dominante kleur is blauw. Bloemmotieven zijn te zien op kleren, meubels en het behang. De stijl is sober, geconcentreerd op de dialogen en de beleving van de personages.

Anne-Laure Meury is gewoonweg betoverend in deze film, ze speelt de sterren van de hemel.

4*

La Femme de l'Aviateur is een praat-en-wandelfilm waar je op slag goedgezind van wordt. De acteurs hebben een fijne chemie en de dialogen, hoe banaal ook, fascineren van begin tot eind. Steeds gevat, nooit gemeen. Zelfs de ruzies zijn schattig.

De "spionage" voegt bovendien een vleugje suspens toe aan het verhaal. Al is Rohmer uiteraard geen Hitchcock; echt serieus wordt het dus nooit (en zo eindigt ook dit avontuur met een gortdroge anti-climax, een echte Rohmer met andere woorden).

Verder voelt deze film na 40 jaar nog steeds heel erg fris aan. Alleen op visueel vlak oogt het soms wat grijs (al ligt dit voor een groot deel aan het affreuze behangpapier in Anna’s appartement).

3,5*

Opgebouwd als een mysterie nl wie is de vrouw van die man ? Die man, dat is de persoon die uit het appartement van Anne komt 's morgens vroeg en door Francois toevallig wordt gezien. Meteen speelt jaloezie de hoofdrol. Want die man is de ex van Anne en Anne is nu de geliefde van Francois. Die man, een piloot zo komen we sporadisch te weten en die door Francois wordt gevolgd, heeft een ontmoeting met een andere vrouw. Dus : wie is de vrouw van die piloot ? (Oef, de titel is verklaard) Maar eenmaal we weten wie ze is , is er geen oplossing of verlossing voor de personages. Rohmer kijkt naar mensen of beter gezegd naar hun tegenstrijdigheden. Wat ze zeggen en wat ze doen zijn twee verschillende dingen zeker als het gaat om liefde. Anne wil alleen zijn maar kan niet zonder de (kortstondige) romances, Francois heeft liefde gevonden maar de ontmoeting met Charlotte brengt hem van de wijs. Er zit een prachtig ritme in de film door de vloeiende overgangen van scene naar scene. We beginnen in het postkantoor, straat, appartement en uiteindelijk park. En van het park terug appartement, straat en eindigen in postkantoor. De camera, de dialogen, de locaties zijn steeds transparant maar toch is de visuele invulling ons een stapje voor. Zoals de ontmoeting met Lucie. Reeds in de bus zit ze in hetzelfde shot als Francois maar ze kennen elkaar nog niet. Ze stappen uit, ze wandelen in het park. De camera neemt die twee steeds in hetzelfde shot (veeleer dus totaal beeld of medium ) maar de ontmoeting is er nog niet. Zelfs wanneer ze elkaar (toevallig) ontmoeten en een gesprek begint, is dit dan ook zeer naturel, zeer spontaan maar Rohmer wijst er fijntjes op dat het lot reeds was getekend. La femme de l"aviateur is schijnbaar luchtig en speels maar prikkelt geest door zowel de gebruikelijke inhoudelijke filosofische gesprekken als door de cameravoering van Rohmer.

Rohmer weet weer een bijzonder origineel schaakspel in de liefde te presenteren.

Marie Rivière is zo'n schijnheilige vrouw waar je als man alleen maar ver vanaf moet blijven, ondanks dat ze er goed uit ziet. Een verhaal over een man die achter de verkeerde vrouw blijft aanlopen, die hem eigenlijk bijna alleen maar afstoot en kleineert.

Wanneer Philippe Marlaud in het openbaar vervoer Anne-Laure Meury tegenomt en een tijd met haar optrekt blijkt dat Marlaud ook niet zo open en eerlijk is. Maar Anne-Laure Meury was voor hem een veel betere match geweest, ook al is zij een aantal jaren jonger.