Ma Nuit chez Maud (1969)

De films van Eric Rohmer zijn van een heel erg hoog gehalte...vergeleken met de Hollywood Shit. Oke deze is 4*

Een hoog gehalte waarvan?

Er zit een sfeer in zijn films die me erg bevalt ; ik schat de films zo hoog in omdat hij zo persoonlijk met karakters en mensen omgaat

Erg mooie film van Eric Rohmer inderdaad.

Rohmer, een lid van de Nouvelle Vague, was misschien niet zo bekend als Godard en Truffaut en zijn films zijn helaas wat moeilijk verkrijgbaar, maar Ma Nuit chez Maud is een mooi staaltje Franse cinema.

Sfeervol, naturel gefilmd en geacteerd, warm, subtiel en gevoelig, en bovenal herkenbaar in zijn alledaagsheid. De film, de derde in een reeks van zes films over moraliteit, handelt over de vrije wil en het vermogen van de mens om zijn lot te kiezen, ondanks de externe invloeden op een mensenleven.
Er wordt veel gepraat en gediscussieerd over met name Pascal's filosofieën (de theorie van waarschijnlijkheid en kansberekening), maar het theoretische wordt erg treffend in een alledaagse praktijk geplaatst.

Ma Nuit chez Maud, een van de beter bekende films van Rohmer, heeft een uitstekend script en bevat ook nog eens een mooie fotografie.

Uitstekende typisch Franse film over de liefde en over het verschil tussen kiezen met je hart en met je verstand.

De bekendste Rohmer over een katholieke academicus (Jean-Louis Trintignant) die zijn lustgevoelens weet te rijmen met zijn geloof door zijn zinnen te zetten op een afstandelijk meisje die dezelfde kerk bezoekt. Een en ander komt op de helling te staan als Tritignant een tegenpool ontmoet en min of meer gedwongen wordt met haar een nacht door te brengen. Dit vatte voor mij geen vlam. Het vele charmante geouwehoer, zo kenmerkend voor Rohmer-films, kan ik zeer waarderen, maar de thema’s zijn hier zo gezwollen dat elke volzin een scala aan filosofische en morele consequenties in zich draagt die ten onder gaan in het tempo van de film. Kijkt als een boek.

Dit is een prachtige film. De dialogen zijn briljant en de fotografie is bijzonder fraai. Het acteerwerk van Jean-Louis Trintignant en Françoise Fabian is zeer goed. Genoemde actrice is een lust voor het oog.

Prachtig afgeronde film.
Mooie beelden, heel sfeervol, maar die ellenlange discussies over geloof kunnen me echt niet bekoren.
Kwestie van desinteresse.

Woody Allens films worden zo heel af en toe wel eens vergeleken met die van Eric Rohmer, waarschijnlijk vanwege de nadruk op dialogen. Daarom dacht ik dat een film van Rohmer mij wel zou moeten liggen. Dat klopt ook wel, al val ik bij mijn eerste poging, Ma Nuit chez Maud, niet meteen stijl achterover.

Ik had vooral moeite met het begin en het einde. Voordat het een en ander op gang komt wordt er eerst ongeloofelijk lang gesproken over het werk van een schrijver waar ik nooit iets van of over gelezen heb: Pascal. Daar kon ik dan ook gewoon totaal niets mee. Het einde vond ik dan weer wat ongeloofwaardig. Ik weet niet zeker of het Rohmers bedoeling was (dat kan achteraf gezien eigenlijk heel goed), maar ik vond dat er geen chemie zal tussen Jean-Paul en de vrouw waarmee hij uiteindelijk trouwt. Die romance begon nog wel aardig, maar hun laatste paar scènes gaven een wat geforceerd gevoel.

Gelukkig is er een lang middenstuk: het moment waar de titel naar verwijst. Die is wel erg sterk. Niet op de laatste plaats dankzij de diepe, maar toch aangename dialogen. Opvallend is ook dat de teksten weinig benadrukken of uitleggen, maar meer op subtiele wijze karakters uitdiepen. Op zichzelf is dat niets unieks, zelfs een Quentin Tarantino doet het, maar Rohmer schrijft zo hier wel op bijzonder hoog niveau. En hij heeft acteurs die het kunnen dragen.De twee hoofdrollen van het middenstuk zijn gewoon steengoed.

Het is niet alleen een dialoogfilm overigens. De sfeer is ook bijzonder aangenaam. Het is niet het mooiste wat ooit op film vastgelegd is, maar Rohmer weet de winterse setting hier iets vreemd warms te geven. Mooie, zachte beelden van de sneeuw met name.

3,5* Ik ga zeker meer van Rohmer zien al staat hij vooralsnog niet heel hoog op mijn lijstje van regisseurs die veel aandacht van mij verdienen.

Geweldige film, een complete verrassing voor mij. Wat een sfeer, wat een dialogen, wat een diepgang, wat een geweldige vermenging van de theoretische discussie (zoals gimli f zegt) met de geënsceneerde praktijk, en wat een mooie vrouwen

In één adem uitgekeken, omvergeblazen door de intensiteit. Buitengewone vermelding voor de lange scene in Mauds appartement, met dialogen waarbij de camera overwegend gericht was op degene die niet aan het woord was. Ongeëvenaarde sfeer.
Het einde vormde door de steeds korter durende scenes enigszins een stijlbreuk naar mijn idee. Daarnaast zou men de filosofische lading van de dialogen (met Olaf K.)als een nadeel kunnen zien, echter ik vond deze zozeer geïntegreerd met het plot en de keuzes waarvoor de hoofdpersoon werd gesteld dat dit totaal geen bezwaar was, sterker nog, voor mij was het juist een perfecte symbiose. Ik houd het voorlopig op 4 zeer ruime sterren.
Misschien volgt nog eens een uitgebreider reactie, maar hier moet ik in elk geval meer van zien.

Goed gesproken intellectueel! .Film die inderdaad lang niet zo saai is als algemeen wordt aangenomen.Dat neemt niet weg dat Rohmer niet bepaald op jacht is naar een massapubliek:er wordt in deze film practisch continu gepraat en verder niets.Waarbij de gesprekken ook nog eens gaan over Pascal,waarschijnlijkheidsrekening,katholicisme en moraalleer.Toch doet Rohmer 1 concessie aan het publiek:hij heeft Françoise Fabian gecast als Maud.Genieten maar!
Deze film behoort tot de 6 films die Rohmer morele vertellingen noemde,maar dat betekent dus niet dat hier sprake is van een moralistische draak à la Hollywood.De film lijkt lang stelling te nemen tegen een rabiaat gristendom a la Pascal,maar het einde lijkt die interpretatie op losse schroeven te zetten.Naar mijn bescheiden mening speelt verleidster Maud trouwens de rol van...de duivel en Françoise de rol van de goede engel,zeker weet ik dit allicht niet.Verder kudó's voor everyman Trintignant die de vleesgeworden twijfel speelt.
P.S.:Check alvorens deze film te kijken minstens het wiki-lemma Pascal.De film speelt trouwens in zijn geboortestad Clermont-Ferrand.

Heerlijk rustige film ...

Hm, nogal jammer van het einde. Compleet overbodige sprong in de tijd die de film meer in de weg zit dan helpt. Geen idee waarom Rohmer dat niet achterwege heeft gelaten.

Gelukkig is de rest van de film wel erg goed. Interessante personages, boeiende dialogen, en vooral een erg sterk middenstuk op Maud's kamer dat de film moeiteloos draagt. Fijne regisseur, die Rohmer. Benieuwd naar de overige 'Moral Tales'.

Pure praatfilm van Rohmer. Veel Pascal vooral. De dialogen zijn daardoor wat minder natuurlijk dan in Le Rayon Vert, wat jammer is. Verder is Ma Nuit chez Maud continu interessant maar werd het nooit echt intens. Daarvoor lijkt het me toch te theoretisch allemaal. Het einde echter vond ik eigenlijk wél sterk; hier wordt (eindelijk) een keuze uit gevoel gemaakt. Zonder dat zou de film wat zinloos zijn geweest. Ik kom uit op 3,5 ster.

bijzonder gedateerde film over het geloof, met name het katholieke en het vagevuur.

Wordt deze film eigenlijk ook tot de Nouvelle Vague gerekend? In dat geval is het wat mij betreft zowat de meest solide Nouvelle Vague-film die ik voorlopig gezien heb: strak script, sterke acteerprestaties (toch van de twee hoofdrolspelers), mooi gefilmd en geen al te slordige montage. Je zou haast denken dat het geen Nouvelle Vague is, aangezien de film behoorlijk conventioneel is. Het intellectuele kantje wordt dan weer allesbehalve geschuwd, met uitvoerige discussies over Pascal die bij momenten een snobistisch aura rond zich heen krijgen. Ondanks het feit dat het goed te volgen is en dat de acteurs het heel geloofwaardig spelen, had ik op sommige momenten wel de reflex waarbij ik dacht: "moet het weer de Franse (pseudo)-intellectuele toer opgaan?" Maar goed, grosso modo was er eigenlijk niets waar ik me écht aan stoorde bij "Ma Nuiz chez Maud".

Sterker nog, ik heb het wel voor dit soort Franse praatfilms. De kern van de film, hoe iemand zijn leven wil leiden en of dit leven beteugeld ("geketend") dient te worden door bepaalde dogma's/overtuigingen, was overigens erg interessant en, zoals reeds gezegd, zeer overtuigend gebracht door de acteurs. Net zoals iedereen vond ik de scène op Mauds appartement de sterkste van de hele film. Wat hierna volgde, werd jammer genoeg nooit zo sterk en voelde - zoals Arnie ook vond - aan als een stijlbreuk. Vooral de laatste scène was, ondanks mooi an sich, een tikkeltje overbodig. Wat mij betreft had de film mogen eindigen na de scène op het appartement, eventueel aangevuld met een tweetal korte scènes. Dit omdat het laatste deel dus niet bijster veel leek toe te voegen.

Ma Nuit Chez Maud is een zeer mooie Franse film die een mooi en belangrijk thema behandelt. De film oogt erg verzorgd, wat het kijkplezier in vergelijking met bepaalde films van Rohmers stijl/tijdsgenoten natuurlijk bevordert. Voorlopig nog nét geen 4*, maar toch een erg overtuigde 3,5*.


3,5*


P.S.: Ik vind het altijd lullig als ik de verschijning van een actrice in de verf wil zetten, maar wat was Françoise Fabian prachtig in deze film

Prachtig sober gefilmd verhaal, waarin Rohmer erin slaagt om met de winterse omgeving van Clermont Ferrand en eenvoudige interieurs als kader zijn personages een intensiteit mee te geven die je niet zou verwachten als je alleen de synopsis leest. Sober? Wat heet. Het enige special effect is een knipogende kerstboom..

Jean-Louis is een dertiger die het plan heeft opgevat als 'praktizerend' katholiek door het leven te gaan. Tijdens de mis valt zijn oog op Francoise, een meisje dat door haar engelachtige blonde schoonheid en kennelijke devotie door hem zodanig geschikt wordt bevonden als bijpassende eega, dat hij nog zonder haar gesproken te hebben, al besloten heeft met haar te trouwen. De teerling is dus eigenlijk al in het begin van de film geworpen, maar voordat één en ander zijn beslag krijgt, en het verhaal eindigt met een perfect plaatje van een schijnbaar gelukkig gezinnetje, is er nog een intermezzo. En die episode wordt met de titel van deze film aangeduid.

Toevallige ontmoetingen en de willekeur en ironie van het lot, die het leven van mensen bepaalt, juist des te meer naarmate ze denken greep op dat lot te hebben, zijn kenmerken van deze film. Na zijn 'ontdekking' van Francoise ontmoet onze held op Kerstavond een oude schoolvriend die hij al in veertien jaar niet gezien heeft. Deze Vidal, een marxistische universitair docent, is weer bevriend met de pas gescheiden Maud, die hij de volgende avond zal bezoeken. Vidal haalt Jean-Louis over om hem daarbij te vergezellen.

Maud blijkt niet alleen een zeer aantrekkelijke dame, maar is ook zeer geïnteresseerd in Jean-Louis, met name ook in zijn 'katholieke' opvattingen over het leven in het algemeen en over relaties in het bijzonder. Het kost haar niet zoveel moeite om door die zacht gezegd nogal comfortabele opvattingen heen te prikken, maar toch krijgt ze geen vat op de gladde Jean-Louis, die zijn (op dat moment nog imaginaire) liefde trouw blijft met behulp van allerlei kronkelredeneringen en leugen(tje)s.

Zeer opmerkelijk, hoe Rohmer in deze film met minimale middelen een mateloos fascinerend verhaal weet te vertellen. Hoe krijgt ie het voor elkaar, om ons brutaalweg zeer expliciet met religieuze en filosofische teksten om de oren te slaan, en dat tegelijkertijd heel onnadrukkelijk en naturel te verbinden met het handelen en de lotgevallen van zijn personages? Het is zeker geen boek, deze film, maar er wordt wel veel gebladerd in vooral Pascal's Pensées. Rohmer deinst er zelfs niet voor terug om ons secondenlang letterlijk een hele passage uit die Pensées voor te schotelen.

Vanwege mijn beroerde Frans ben ik toen op mijn beurt maar eens in (de Nederlandse uitgave van) de Pensées gaan bladeren, en de betreffende passage blijkt onderdeel van Pascal's gedachte-experiment over de gok op het bestaan van God, en komt erop neer dat als je je rationaliteit, die het geloof in de weg zit, opzij zet en je voegt naar het uitvoeren van de katholieke rituelen, het geloof je ten deel zal vallen, en bovendien zal het je hartstochten in toom houden.

Jean-Louis lijkt in de film inderdaad deze merkwaardige gedachtekronkel te volgen, maar tegelijkertijd laat hij meerdere malen blijken niet veel op te hebben met de (religieuze) gedachten van Pascal. De ironie van de Gok van Pascal is dat het enerzijds de Rede lijkt uit te schakelen, maar tegelijkertijd komt daar een nieuwe 'rationaliteit' voor in de plaats. Zo ook bij onze Jean-Louis. 'Het hart heeft zijn redenen die de Rede niet kent'. Ja, die is ook van Pascal...

Door de ambivalentie van het hoofdpersonage ten opzichte van Pascal lijkt het 'hart' van Jean-Louis wel het twintigste-eeuwse slagveld van de zeventiende-eeuwse controverse tussen jezuïeten en jansenisten, waarin Pascal (aan de zijde van de laatstgenoemden) een grote rol speelde. En Jean-Louis is de hele film door bang versleten te worden voor een steile jansenist, maar ontpopt zich toch vooral als een typische, naar zichzelf toe redenerende... jezuïet van het zuiverste water.

Geloof als 'rationele' keuze, dus. Is dit alles ook boeiend voor anderen dan geïnteresseerden in theologische subtiliteiten? Ik dacht van wel. Jean-Louis kiest, en die keuze bepaalt zijn woorden en daden vanaf dat moment. De logica van die vooropgezette keuze leidt ertoe dat hij de voorkeur geeft aan een Ideale Vrouw die 'niet bestaat' (zoals hijzelf leugenachtig, maar tegelijkertijd ook naar waarheid, beweert tegenover Maud) boven een echt mens.

In nogal wat commentaren wordt deze Maud voorgesteld als een verleidster, tegenover wie Jean-Louis (met moeite) moreel stand weet te houden. Dat lijkt me niet. The joke is on Maud, in dit verhaal. Zij wordt in de liefde tot tweemaal toe de voet dwarsgezet door Francoise, het blonde engeltje van Jean-Louis, en blijft met lege handen achter. Prachtig ook hoe het relaas van Maud over de dood van haar enige echte liefde - door een slippartij in de sneeuw - en haar bezorgdheid daarom over Jean-Louis, als hij bij haar wil vertrekken, zijn echo vindt in het vastlopen van de auto van Jean-Louis in de sneeuw, waardoor hij moet overnachten bij Francoise.

Briljante film, met glansrollen voor Trintignant en Fabian.

Het werd tijd dat ik ook eens een film van Rohmer zag, omdat ik vooraf van mening was dat zijn films weleens in mijn straatje zouden kunnen liggen. Die mening is na het zien van deze film gelukkig nog niet veranderd. Deze Ma Nuit chez Maut is in ieder geval een behoorlijk goed begin en ken vooral een erg goed middenstuk.

Laat me beginnen met de complimenten voor Françoise Fabian. Niet alleen is zij een erg mooie verschijning, maar daarnaast vond ik haar sterk spelen. Ik had overigens wel wat moeite om in de film te komen. Het begint gelijk met veel dialogen, maar dat ging vaak wel enigszins langs me heen. Op een gegeven moment ben ik dan toch goed in de film geworteld, en wordt het allemaal interessanter en ook beter. De dialogen zijn vaak scherp en het moment bij Maud is erg sterk.

Na dit erg fijne middengedeelte zakt het niveau langzaam weer wat in en het einde vond ik ook niet heel overtuigend. Wel moet ik Rohmer complimenten geven voor het camerawerk, waarbij vooral de scenes, die zich buitenshuis afspelen erg sfeervol gefilmd zijn. Ondanks het vele gepraat is dit achteraf gezien zeker een fijne wegkijker.

3,5*

Heel bijzondere nouvelle-vague-film van Eric Rohmer, met schitterende beeldcomposities en met de kenmerken van het genre : het filmen op straat, de plotse overgangen en wat me vooral opviel is dat de camera heel dikwijls zich richt naar één personage terwijl de andere aan het woord is.
Dit voor wat het zuiver filmisch aspect van de film betreft, inhoudelijk is de film één gedachtenwisseling, een conversatie, een dispuut waarbij twee meningen nogal dwars tegenover elkaar staan. De dialogen zijn heel mooi, voor zover ze vatbaar zijn voor onmiddellijk begrip.
Niet iedereen is vertrouwd met...Pascal.
Toch genoten van deze film waarbij ik weer in bewondering stond voor de waarde die Jean-Louis Trintignant aan de Franse film gegeven heeft en nog ("Amour"...)

Toevallig, vandaag precies 9 jaar geleden een eerste keer gezien. Vandaag bij een tweede kijkbeurt nog steeds enorm onder de indruk en dan vooral door de scène waarin Jean-Louis en Maud samen op de kamer van Maud doorbrengen. Wat een chemie, wat mooi geacteerd.

Erg vlot opent Une Nuit chez Maud niet, met een preek in de kerk en wat geneuzel met collega's. Gelukkig wordt het beter als de protagonist, gespeeld door good old Trintignant een oude studievriend tegenkomt. Deze introduceert hem aan Maud, gespeeld door de beeldschone Françoise Fabian, en dan volgt een lange scène die waanzinnig naturel gespeeld wordt door beide acteurs- ik zal niet de originaliteitsprijs winnen door ook die scène als favoriet aan te merken, de film is er ook niet voor niets naar vernoemd natuurlijk.

Ik mocht willen dat het herkenbaar was in de letterlijke zin maar ik (en dat zal voor veel mensen gelden vermoed ik) herkende toch wel het nodige in het nachtelijke gesprek, de opspelende onzekerheid (vooral ook van Maud, die steeds weer refereert naar de katholieke blondine op wie Jean-Louis verliefd zou zijn), de onhandige avances van Jean-Louis, het wat trieste gevoel van beiden achteraf dat er wellicht meer in had gezeten. Ik vond het laatste deel nog steeds wel boeiend, vooral omdat het contrast tussen de onconventionele Maud en de degelijke blondine Françoise (verwarrend!) zo duidelijk wordt, en hoewel Jean-Louis op het einde redelijk gelukkig lijkt is de essentie van de film volgens mij toch het onvervulde verlangen naar wat had kunnen zijn.

Vreemd genoeg staat deze te boek als de derde van Rohmer's moral tales. Dit zou chronologisch toch deel 4 moeten zijn. Maar soit, het zijn losse films dus de volgorde is niet van belang.

Er is sneeuw gevallen deze week en dus leek het me gepast om nog eens ma nuit chez Maud vanonder het stof te halen. De nacht waarvan sprake in de titel gebeurt op kerstdagavond, er valt sneeuw en de man wordt door de vrouw uitgenodigd om bij haar te blijven overnachten. Krijgen we drama ? Erotiek ? Comedy ? Geen van allen. We zitten immers in het universum Rohmer waarin de personages (meestal studentes of professoren) de avond door brengen door naar een recital te gaan van klassieke muziek, de middernachtmis bijwonen en vooral lezen, veel lezen bij voorkeur filosofische werken. Ik hou wel van deze atmosfeer. Daarenboven zitten we in een Frankrijk van 1969 waardoor alles zo retro lijkt (de cafeetjes, het appartement, de wagens). Bij Rohmer weten we waar we aan toe zijn qua aktie nl personages babbelen over filosofische thema’s, religie, liefde, etc. En zo komt hun hypocrisie naar boven. Maar in deze Rohmer had ik het moeilijk om het hoofdpersonage (Trintignant) te volgen. Het personage is niet omlijnd en ik als kijker mis de richting waar hij naar toe wil. Hij lijkt doelloos, wispelturig, onsamenhangend, vaag en daardoor weten we niet waar we aan toe zijn. Visueel zijn er knappe momenten - toch atypisch Rohmer - bv op het einde wanneer Trintignant en de blonde vrouw discuseieren op een panoramische locatie (op een berg met op de achtergrond het stadje). Alhoewel ik die scene niet helemaal snap (waarom nog die spanning over een ex minnaar ?); Ook de achtervolging van de wagen - vanuit de wagen gefilmd - is een mooie visuele vondst om een spanning te creëren. Maar volledig overtuigd ben ik niet, ik blijf een beetje achter met een 'so what' gevoel.