
Ma Nuit chez Maud (1969)
Alternatieve titel: My Night at Maud's
Frankrijk
Drama
110 minuten
geregisseerd door Éric Rohmer
met Jean-Louis Trintignant, Françoise Fabian en Marie-Christine Barrault
Jean-Louis is een katholieke dertiger, ingenieur van beroep, die ooit in het verleden een keer een korte affaire heeft gehad, maar die verder gelooft in de ware liefde, zonder seks voor het huwelijk. Hij heeft een oogje op Françoise, die hij 's zondags bij de mis ziet, maar durft haar niet aan te spreken. Als hij op een dag zijn oude schoolvriend Vidal weer tegenkomt, nodigt die hem uit voor een etentje bij een vriendin van hem, de pas gescheiden Maud. Zij is echter vastbesloten Jean-Louis te willen versieren, en overtuigt hem ervan dat het gevaarlijk is om door de hevige sneeuwval naar huis te rijden. In plaats daarvan stelt ze voor dat hij de nacht bij haar doorbrengt.
Trailer
https://www.youtube.com/watch?v=Xr99iRT1qvI
Wanneer je deze, als ook andere ingevoegde media op de site wilt zien, dan moet je hier even toestemming voor geven.
Met het tonen hiervan wordt er mogelijk door een andere partij cookies geplaatst en/of wordt je ip-adres geregistreerd, zonder dat MovieMeter hier invloed op heeft. Lees ons privacybeleid voor meer informatie over hoe MovieMeter met je privacy omgaat.
Links
Zoek naar deze film op dvd/blu-ray op AmazonIMDb (7,9 / 10804)trailer (YouTube)boek (BoekMeter)
Een hoog gehalte waarvan?



Er zit een sfeer in zijn films die me erg bevalt ; ik schat de films zo hoog in omdat hij zo persoonlijk met karakters en mensen omgaat


Rohmer, een lid van de Nouvelle Vague, was misschien niet zo bekend als Godard en Truffaut en zijn films zijn helaas wat moeilijk verkrijgbaar, maar Ma Nuit chez Maud is een mooi staaltje Franse cinema.
Sfeervol, naturel gefilmd en geacteerd, warm, subtiel en gevoelig, en bovenal herkenbaar in zijn alledaagsheid. De film, de derde in een reeks van zes films over moraliteit, handelt over de vrije wil en het vermogen van de mens om zijn lot te kiezen, ondanks de externe invloeden op een mensenleven.
Er wordt veel gepraat en gediscussieerd over met name Pascal's filosofieën (de theorie van waarschijnlijkheid en kansberekening), maar het theoretische wordt erg treffend in een alledaagse praktijk geplaatst.
Ma Nuit chez Maud, een van de beter bekende films van Rohmer, heeft een uitstekend script en bevat ook nog eens een mooie fotografie.
Uitstekende typisch Franse film over de liefde en over het verschil tussen kiezen met je hart en met je verstand.

Mooie beelden, heel sfeervol, maar die ellenlange discussies over geloof kunnen me echt niet bekoren.
Kwestie van desinteresse.
Ik had vooral moeite met het begin en het einde. Voordat het een en ander op gang komt wordt er eerst ongeloofelijk lang gesproken over het werk van een schrijver waar ik nooit iets van of over gelezen heb: Pascal. Daar kon ik dan ook gewoon totaal niets mee. Het einde vond ik dan weer wat ongeloofwaardig. Ik weet niet zeker of het Rohmers bedoeling was (dat kan achteraf gezien eigenlijk heel goed), maar ik vond dat er geen chemie zal tussen Jean-Paul en de vrouw waarmee hij uiteindelijk trouwt. Die romance begon nog wel aardig, maar hun laatste paar scènes gaven een wat geforceerd gevoel.
Gelukkig is er een lang middenstuk: het moment waar de titel naar verwijst. Die is wel erg sterk. Niet op de laatste plaats dankzij de diepe, maar toch aangename dialogen. Opvallend is ook dat de teksten weinig benadrukken of uitleggen, maar meer op subtiele wijze karakters uitdiepen. Op zichzelf is dat niets unieks, zelfs een Quentin Tarantino doet het, maar Rohmer schrijft zo hier wel op bijzonder hoog niveau. En hij heeft acteurs die het kunnen dragen.De twee hoofdrollen van het middenstuk zijn gewoon steengoed.
Het is niet alleen een dialoogfilm overigens. De sfeer is ook bijzonder aangenaam. Het is niet het mooiste wat ooit op film vastgelegd is, maar Rohmer weet de winterse setting hier iets vreemd warms te geven. Mooie, zachte beelden van de sneeuw met name.
3,5* Ik ga zeker meer van Rohmer zien al staat hij vooralsnog niet heel hoog op mijn lijstje van regisseurs die veel aandacht van mij verdienen.

In één adem uitgekeken, omvergeblazen door de intensiteit. Buitengewone vermelding voor de lange scene in Mauds appartement, met dialogen waarbij de camera overwegend gericht was op degene die niet aan het woord was. Ongeëvenaarde sfeer.
Het einde vormde door de steeds korter durende scenes enigszins een stijlbreuk naar mijn idee. Daarnaast zou men de filosofische lading van de dialogen (met Olaf K.)als een nadeel kunnen zien, echter ik vond deze zozeer geïntegreerd met het plot en de keuzes waarvoor de hoofdpersoon werd gesteld dat dit totaal geen bezwaar was, sterker nog, voor mij was het juist een perfecte symbiose. Ik houd het voorlopig op 4 zeer ruime sterren.
Misschien volgt nog eens een uitgebreider reactie, maar hier moet ik in elk geval meer van zien.


Deze film behoort tot de 6 films die Rohmer morele vertellingen noemde,maar dat betekent dus niet dat hier sprake is van een moralistische draak à la Hollywood.De film lijkt lang stelling te nemen tegen een rabiaat gristendom a la Pascal,maar het einde lijkt die interpretatie op losse schroeven te zetten.Naar mijn bescheiden mening speelt verleidster Maud trouwens de rol van...de duivel

P.S.:Check alvorens deze film te kijken minstens het wiki-lemma Pascal.De film speelt trouwens in zijn geboortestad Clermont-Ferrand.
Gelukkig is de rest van de film wel erg goed. Interessante personages, boeiende dialogen, en vooral een erg sterk middenstuk op Maud's kamer dat de film moeiteloos draagt. Fijne regisseur, die Rohmer. Benieuwd naar de overige 'Moral Tales'.
Sterker nog, ik heb het wel voor dit soort Franse praatfilms. De kern van de film, hoe iemand zijn leven wil leiden en of dit leven beteugeld ("geketend") dient te worden door bepaalde dogma's/overtuigingen, was overigens erg interessant en, zoals reeds gezegd, zeer overtuigend gebracht door de acteurs. Net zoals iedereen vond ik de scène op Mauds appartement de sterkste van de hele film. Wat hierna volgde, werd jammer genoeg nooit zo sterk en voelde - zoals Arnie ook vond - aan als een stijlbreuk. Vooral de laatste scène was, ondanks mooi an sich, een tikkeltje overbodig. Wat mij betreft had de film mogen eindigen na de scène op het appartement, eventueel aangevuld met een tweetal korte scènes. Dit omdat het laatste deel dus niet bijster veel leek toe te voegen.
Ma Nuit Chez Maud is een zeer mooie Franse film die een mooi en belangrijk thema behandelt. De film oogt erg verzorgd, wat het kijkplezier in vergelijking met bepaalde films van Rohmers stijl/tijdsgenoten natuurlijk bevordert. Voorlopig nog nét geen 4*, maar toch een erg overtuigde 3,5*.
3,5*
P.S.: Ik vind het altijd lullig als ik de verschijning van een actrice in de verf wil zetten, maar wat was Françoise Fabian prachtig in deze film

Jean-Louis is een dertiger die het plan heeft opgevat als 'praktizerend' katholiek door het leven te gaan. Tijdens de mis valt zijn oog op Francoise, een meisje dat door haar engelachtige blonde schoonheid en kennelijke devotie door hem zodanig geschikt wordt bevonden als bijpassende eega, dat hij nog zonder haar gesproken te hebben, al besloten heeft met haar te trouwen. De teerling is dus eigenlijk al in het begin van de film geworpen, maar voordat één en ander zijn beslag krijgt, en het verhaal eindigt met een perfect plaatje van een schijnbaar gelukkig gezinnetje, is er nog een intermezzo. En die episode wordt met de titel van deze film aangeduid.
Toevallige ontmoetingen en de willekeur en ironie van het lot, die het leven van mensen bepaalt, juist des te meer naarmate ze denken greep op dat lot te hebben, zijn kenmerken van deze film. Na zijn 'ontdekking' van Francoise ontmoet onze held op Kerstavond een oude schoolvriend die hij al in veertien jaar niet gezien heeft. Deze Vidal, een marxistische universitair docent, is weer bevriend met de pas gescheiden Maud, die hij de volgende avond zal bezoeken. Vidal haalt Jean-Louis over om hem daarbij te vergezellen.
Maud blijkt niet alleen een zeer aantrekkelijke dame, maar is ook zeer geïnteresseerd in Jean-Louis, met name ook in zijn 'katholieke' opvattingen over het leven in het algemeen en over relaties in het bijzonder. Het kost haar niet zoveel moeite om door die zacht gezegd nogal comfortabele opvattingen heen te prikken, maar toch krijgt ze geen vat op de gladde Jean-Louis, die zijn (op dat moment nog imaginaire) liefde trouw blijft met behulp van allerlei kronkelredeneringen en leugen(tje)s.
Zeer opmerkelijk, hoe Rohmer in deze film met minimale middelen een mateloos fascinerend verhaal weet te vertellen. Hoe krijgt ie het voor elkaar, om ons brutaalweg zeer expliciet met religieuze en filosofische teksten om de oren te slaan, en dat tegelijkertijd heel onnadrukkelijk en naturel te verbinden met het handelen en de lotgevallen van zijn personages? Het is zeker geen boek, deze film, maar er wordt wel veel gebladerd in vooral Pascal's Pensées. Rohmer deinst er zelfs niet voor terug om ons secondenlang letterlijk een hele passage uit die Pensées voor te schotelen.
Vanwege mijn beroerde Frans ben ik toen op mijn beurt maar eens in (de Nederlandse uitgave van) de Pensées gaan bladeren, en de betreffende passage blijkt onderdeel van Pascal's gedachte-experiment over de gok op het bestaan van God, en komt erop neer dat als je je rationaliteit, die het geloof in de weg zit, opzij zet en je voegt naar het uitvoeren van de katholieke rituelen, het geloof je ten deel zal vallen, en bovendien zal het je hartstochten in toom houden.
Jean-Louis lijkt in de film inderdaad deze merkwaardige gedachtekronkel te volgen, maar tegelijkertijd laat hij meerdere malen blijken niet veel op te hebben met de (religieuze) gedachten van Pascal. De ironie van de Gok van Pascal is dat het enerzijds de Rede lijkt uit te schakelen, maar tegelijkertijd komt daar een nieuwe 'rationaliteit' voor in de plaats. Zo ook bij onze Jean-Louis. 'Het hart heeft zijn redenen die de Rede niet kent'. Ja, die is ook van Pascal...
Door de ambivalentie van het hoofdpersonage ten opzichte van Pascal lijkt het 'hart' van Jean-Louis wel het twintigste-eeuwse slagveld van de zeventiende-eeuwse controverse tussen jezuïeten en jansenisten, waarin Pascal (aan de zijde van de laatstgenoemden) een grote rol speelde. En Jean-Louis is de hele film door bang versleten te worden voor een steile jansenist, maar ontpopt zich toch vooral als een typische, naar zichzelf toe redenerende... jezuïet van het zuiverste water.
Geloof als 'rationele' keuze, dus. Is dit alles ook boeiend voor anderen dan geïnteresseerden in theologische subtiliteiten? Ik dacht van wel. Jean-Louis kiest, en die keuze bepaalt zijn woorden en daden vanaf dat moment. De logica van die vooropgezette keuze leidt ertoe dat hij de voorkeur geeft aan een Ideale Vrouw die 'niet bestaat' (zoals hijzelf leugenachtig, maar tegelijkertijd ook naar waarheid, beweert tegenover Maud) boven een echt mens.
In nogal wat commentaren wordt deze Maud voorgesteld als een verleidster, tegenover wie Jean-Louis (met moeite) moreel stand weet te houden. Dat lijkt me niet. The joke is on Maud, in dit verhaal. Zij wordt in de liefde tot tweemaal toe de voet dwarsgezet door Francoise, het blonde engeltje van Jean-Louis, en blijft met lege handen achter. Prachtig ook hoe het relaas van Maud over de dood van haar enige echte liefde - door een slippartij in de sneeuw - en haar bezorgdheid daarom over Jean-Louis, als hij bij haar wil vertrekken, zijn echo vindt in het vastlopen van de auto van Jean-Louis in de sneeuw, waardoor hij moet overnachten bij Francoise.
Briljante film, met glansrollen voor Trintignant en Fabian.
Laat me beginnen met de complimenten voor Françoise Fabian. Niet alleen is zij een erg mooie verschijning, maar daarnaast vond ik haar sterk spelen. Ik had overigens wel wat moeite om in de film te komen. Het begint gelijk met veel dialogen, maar dat ging vaak wel enigszins langs me heen. Op een gegeven moment ben ik dan toch goed in de film geworteld, en wordt het allemaal interessanter en ook beter. De dialogen zijn vaak scherp en het moment bij Maud is erg sterk.
Na dit erg fijne middengedeelte zakt het niveau langzaam weer wat in en het einde vond ik ook niet heel overtuigend. Wel moet ik Rohmer complimenten geven voor het camerawerk, waarbij vooral de scenes, die zich buitenshuis afspelen erg sfeervol gefilmd zijn. Ondanks het vele gepraat is dit achteraf gezien zeker een fijne wegkijker.
3,5*
Dit voor wat het zuiver filmisch aspect van de film betreft, inhoudelijk is de film één gedachtenwisseling, een conversatie, een dispuut waarbij twee meningen nogal dwars tegenover elkaar staan. De dialogen zijn heel mooi, voor zover ze vatbaar zijn voor onmiddellijk begrip.
Niet iedereen is vertrouwd met...Pascal.
Toch genoten van deze film waarbij ik weer in bewondering stond voor de waarde die Jean-Louis Trintignant aan de Franse film gegeven heeft en nog ("Amour"...)
Ik mocht willen dat het herkenbaar was in de letterlijke zin maar ik (en dat zal voor veel mensen gelden vermoed ik) herkende toch wel het nodige in het nachtelijke gesprek, de opspelende onzekerheid (vooral ook van Maud, die steeds weer refereert naar de katholieke blondine op wie Jean-Louis verliefd zou zijn), de onhandige avances van Jean-Louis, het wat trieste gevoel van beiden achteraf dat er wellicht meer in had gezeten. Ik vond het laatste deel nog steeds wel boeiend, vooral omdat het contrast tussen de onconventionele Maud en de degelijke blondine Françoise (verwarrend!) zo duidelijk wordt, en hoewel Jean-Louis op het einde redelijk gelukkig lijkt is de essentie van de film volgens mij toch het onvervulde verlangen naar wat had kunnen zijn.
Vreemd genoeg staat deze te boek als de derde van Rohmer's moral tales. Dit zou chronologisch toch deel 4 moeten zijn. Maar soit, het zijn losse films dus de volgorde is niet van belang.