Le Genou de Claire (1970)

Voorlaatste van de contes moraux,en ongetwijfeld de mooist gefilmde van allen.Dat is niet alleen de verdienste van cameraman Almendros,maar uiteraard ook van het Franse alpenlandschap rond het Lac de Annecy.De film bevat uiteraard excellente dialogen zoals we die van Rohmer mogen verwachten.Ook de thematiek is niet nieuw:verleiding,manipulatie,hypocrisie,materialisme enz.

Deze film zou tegenwoordig niet meer gemaakt kunnen worden met de volgende verhaallijn:35-jarige man(Brialy) versiert eerst de 16-jarige Laura en gaat vervolgens achter haar 18-jarige zus aan,de eponieme Claire(wat een prachtige verschijning ).Hierbij wordt Brialy opgehitst door een Balkanese toverkol/schrijfster,waarmee Rohmer blijkbaar ook iets wil zeggen over de gewetenloosheid van het artiestenvolkje.

Goede,diepe,interessante film kortom.

Er wordt in deze film een beetje te veel gesproken. Bij de andere films van Rohmer die ik tot nog toe zag, werd het praten nooit zo tot een storend gewauwel. Misschien komt het doordat een aantal handelingen twee keer worden voorgeschoteld in "Le Genou de Claire". Vaak werd in gesprekken iets herkauwd, wat al plaats gevonden had of later nog zou gaan plaats vinden, zonder dat het iets extra's toevoegde.

Het einde daarentegen vond ik wel weer aardig, omdat daarin wel zoiets gebeurt. Een persoonlijke invulling van een meegemaakt feit wordt in een soort uitsmijtertje heel verrassend doorgeprikt. Jammer dat niet eerder en vaker in de film gespeeld werd met hetzelfde idee van een hypocriete interpretatie van een waargenomen werkelijkheid. De rollen van de diplomaat en de schrijfster lenen zich daar prima voor. Zo'n gewiekst spel zou de morele vertelling in deze film veel minder vlak gemaakt hebben en de twee volwassen hoofdpersonages zouden iets verliezen van de antipathie die ze nu opriepen door hun arrogant manipuleren.

In deze vijfde morele vertelling van Rohmer komen enkele schitterende diamantjes van momenten voor, maar als geheel viel dit deel me dus toch wat tegen.

Gesprekken over morele waarden, liefde, verleiding, trouw, huwelijk...tussen personen met tegengestelde opvattingen vormen de hoofdbrok van deze charmante film. Precies zoals als in "Ma Nuit chez Maud" die ik een paar dagen geleden zag. Het handelsmerk van Eric Rohmer !? Niet verwonderlijk, beide films maken deel uit van zijn "6 Contes moraux".

"Le Genou de Claire" is naast de gedachtenwisselingen, dialogen of disputen ook een visioneel sterke film. Heel mooie beeldvorming, met leuke verschijningen, zoals de verbluffend goed acterende jonge meisjes Béatrice Romand en Laurence de Monaghan, maar bovenal de charismatische Jean-Claude Brialy, een voorbeeld van spraakvaardigheid.

Het kleurenpallet is geslaagd met ondermeer knappe natuurgezichten en de puike algemene setting bepalen mede dat deze film me meer aansprak dan "Maud". Eigenlijk na "L'Amour l'Après-midi", de beste Rohmer.

Er wordt wat afgeleuterd in de films van Rohmer. Zo ook in deze film, maar dat kon voor mij de pret toch niet drukken. Ik kon mij goed inleven in die baardmans. Ook ik voel mij doorgaans erg aangetrokken tot jonge vrouwen. De scène waarin Jerome (de baardmans dus) de hand op de knie legde van Claire vond ik trouwens ook de mooiste in deze film. Mede ook omdat er vanaf dat moment nu eens niet gepraat werd. Ook de scène waarvan een afbeelding op de poster vond ik erg mooi.

Op visueel vlak vond ik deze film ook best wel aardig. Mooie plaatjes van het meer van Annecy en de Franse alpen. Gezien de haardracht en de minirokjes kon je wel duidelijk zien dat deze film beginjaren zeventig gemaakt was.

Dit is trouwens de achtste film die ik van deze regisseur gezien heb en de eerste die bij mij hoger dan een 3,0* scoorde. Misschien toch maar eens meer films bekijken van deze regisseur die ik vanwege het doorgaans oeverloos geleuter al bijna opgegeven had.

3,5*

Schizofreen gevoel.

Het verschrikkelijke, toneelmatige acteren. Zeker in het begin en zeker met de vreselijke Aurore en haar hauroribele accent. Teksten worden gedeclameerd. Ik vermoed dat ze zo geregisseerd zijn en Rohmer zal er wel iets mee beogen, maar ik weet toch niet precies wat. Gelukkig kon de pittige Laure met haar frisse kopje dat houterige doorbreken. Van haar scènes heb ik dan ook het meest genoten.

Anderzijds zijn er shots waar je zo een schilderij van zou kunnen maken. Vooral in de schaarse interieurshots met de bloemetjesbehangen en dergelijke. Aurore leek wel te figureren in een levend Matisse. Verder toch ook grappig hoe je kledij en tengere mannetjes ziet die je alleen in Franse films kan zien. Alsof ze op hun eigen planeet leven. Heerlijk. Houden zo.

Nog even uitweiden over die toneelmatige regie: wat was nu dat hele gedoe met dat wederzijdse bepotel tussen Aurore en Jerome? Dat doet toch niemand? Het leken wel blinden… 'ben je er nog?'

Fijne film. Heerlijk zomers, mooie kleuren en bijzondere personages.

Een interessant gegeven, dat zeker, deze variant op Lolita. En opgenomen op een geweldig mooie locatie, zo op en rond het Meer van Annecy.

Wat een eng, arrogant en pedant mannetje is die Jean-Claude Brialy toch, ongelovelijk.

Op het einde is enige sympathie voor dit hoofdpersonage wel verdwenen. Hoe hij niets ontziend Claire bespeelt is wel treurig.

En maar slap intellectueel tateren tegen die bevriende schrijfster. Het kwam hem wel erg goed uit dat zij materiaal zocht voor haar boek en hij proefkonijn kon zijn, maar eigenlijk is hij een intellectuele vieze man die naar te jonge meisjes hunkert, en alleen maar aan zichzelf denkt.

Leuke rol van Béatrice Romand. Een grappig personage.

Ik ben blijkbaar niet de enige die zich heeft geërgerd aan onze Jérôme. Een man die een vakantie of reünie in zijn geboortestreek heeft gepland en een maand lang rond het gat van zijn vriendin-schrijfster Aurora zweeft. Aurora die vervolgens weinig graten ziet in zijn geflirt met haar en haar twee jonge tienerdochters.

Hangt hij daar wat de moraalridder uit van vrije liefde hier en daar, dringt hij zich op aan iedereen en heeft hij steeds zijn mond vol van wat hij al dan niet goed vindt. Zijn aanstaande verloofde is er niet, dus aan haar hoeft hij alvast geen verantwoording af te leggen. Geweldig vond ik wel de scène tijdens La Bastille, 14 juli. Werd hij daar droogweg gedumpt waarna hij beteuterd de dansers gadesloeg.

Nu, een vervelend personage hoeft nog geen slechte film te betekenen. Maar ook dat werd niet geheel ingevuld. Veel vakantiegevoel langs het meer en heuvels van Annecy, maar ook heel veel geleuter die de vaart uit de film haalde.