Zamani Barayé Masti Asbha (2000)

Heel realistisch en daarom ook heel hard. Ook heel mooi gefilmd. Met weinig woorden worden de problemen van de Koerden in Iran getoond. Deze film zal me nog lang bijblijven.

Zeer ontroerend en bikkelhard. Schandalig dat hij op MM zo laag scoort - voornamelijk dankzij die 1* van MFEO, die ik graag uitgelegd zou zien.

Woensdagavond op de WDR: 23.15.
Lijkt me mooi!

Ja een heel indrukwekkend portret. Dit is een must vanavond imho, ook al is de film in het duits waarschijnlijk.

Vergeten bij te schrijven dat ie ook Duits ondertiteld was inderdaad...stond wel in mijn VPRO-gids, had ik beter kunnen doen.
Als ik hierdoor mensen heb "afgeschrikt" en minder mensen naar de docu heb laten kijken dan wanneer men wist dat ie Duits ondertiteld was, mag je me straffen.

De docu zelf helaas niet helemaal gezien. Wegens onvoorziene bijkomstigheden (vooral het nadenken over e.o.a. moeilijk rotboek vergde veel tijd!) heb ik de eerste 10-15 minuten gemist.
Ook de laatste 15 minuten niet meer gekeken, omdat ik toen al wist dat ik iets indrukwekkends heb gemist (als dat het geval is, ben ik meestal zo boos dat ik de film niet meer wil uitkijken en wacht tot ik hem echt eens vanaf begin kan zien!)...

Wat ik zag was erg indrukwekkend...ontroerend en intens, dat zeker. Vooral dat gevechtje tussen al die smokkelaars en handelaars (bij de grens?) was intens. Niet keihard, maar wel heel echt, en daardoor zo intens.

En over die titel: mooie titel, vond ik, poetisch- maar ik nam hem een beetje met een korreltje zout.
Nu weet ik dat er inderdaad een tijd voor dronken paarden bestaat. Maar of ik dat of moet vinden- daar ben ik nog niet achter.

Wil ik ooit helemaal kijken dus.

Je hebt dus niet genoeg gezien om te stemmen?

Realistisch, symbolisch, maar helaas té afstandelijk. 2,5*

O jammer dat ik hem gemist heb. Het was de zoveelste Iraanse film de laatste tijd, daar had ik even geen zin meer in. Had hem dus toch moeten opnemen

Er zit geen dronken paard in die hele film! Okee, die beesten kregen alcohol te drinken, maar of ze nou dronken waren? Een beetje een misleidende titel, net als Last of the Dogmen (waarvan ik dacht dat het een spannende horror over hondenmensen zou zijn, maar nee hoor).

nou ja het waren muilezels. maar op het laatst waren ze dus zo dronken dat ze bijna allemaal omvielen en alleen met heel veel moeiet overeind kwamen. volgens mij werd er zelfs gezegd dat ze dronken waren.

Schrijnend drama met een eenvoudige, sterke verhaallijn, verfilmd in documentaire-stijl. Visueel is de film ook geslaagd te noemen, met mooie (landschaps)beelden en veel oog voor detail. Tevens goede acteerprestaties van de kind-acteurs.
Het open einde geeft toch nog een ietwat positieve noot aan het verhaal. ****

Een onderwerp met veel mogelijkheden, maar qua uitwerking duidelijk de makkelijkste weg. Het blijft allemaal erg oppervlakkig, met veel goedkoop sentiment, maar huilende kinderen doen het altijd goed bij het publiek, kennelijk. Ik had ook het idee dat het acteerwerk niet zo best was; de dialoog kwam op mij nogal opgelezen over, maar misschien hoort dat bij de taal. 2 *

Ik wonde jaren in Iran en daardoor heb ik tientalen Iranse film gezien. De meeste Iranse films dat hier vertoond worden zijn van die saaie arthous moevies dat ik geen cent aan uigeef, maar er zijn wel uitzonderingen, deze film is een van. film behalve dat goed gemaakt is, werk ook op je emoties. Ik denk dat de slot scene is een van de beste in de Iranse film geschidenis.

Goedkoop sentiment? Daar ben ik het helemaal niet mee eens. Het was best een erge film ja, maar niet dik aangezet ofzo. In 5 minuten van een doorsnee aflevering van Netwerk zit meer goedkoop sentiment (om maar een voorbeeld te noemen).
Ik vond het een goede film.

"Hoog in de bergen, vlakbij de grens met Irak"
heet tegenwoordig ook Kurdistand ,

een realistische film, het verhaal en de gebeurtenis zijn waar. ik heb daar in de buurt gewoond.
en niet alleen daarom een 4.5 maar omdat so mooi verteld wordt ^^

Mwah best een aardige film, maar zeker niks spectaculairs. Mooi gefilmd, maar ik werd er niet echt bij betrokken. 3*

vroeg me al een tijdje af waar die titel op sloeg, eindelijk gezien en nu weet ik het dus. ben positief verrast door deze film, het was een interessant & aangrijpend verhaal. mooi gefilmd en met goeie acteerprestaties, vooral van de kinderen .... 3½




dan kan je ons misschien vertellen hoe het afloopt

Van echte intensiteit nooit echt iets gewaar geworden, eigenlijk. Esthetisch, jawel; maar qua verhaal een (persoonlijke) bevestiging dat de islamitische cinema me amper kan boeien. Altijd (als ik even mag veralgemenen, staat u mij toe) gaat er iets schreeuwerigs vanuit zulke films (fig; ook letterlijk, bijvoorbeeld het vreselijke gekrijs van de islamvrouwen, of erger nog: de méér dan enerverende maar liefst 15-jaar oude dwerg die ook af en toe zijn klep eens ferm openzet), typische alternatieve low-budget-cinema die je (reeds saaie) zaterdag (met deze slappe portie 'wereldcinema') nog saaier maakt. Waar we in het westen visuele meesters zijn, en in het Oosten begenadigde vertellers, daar blijven ze in het Midden-Oosten tussen beide steken... Je luistert naar nikszeggende dialogen die niet kunnen gecompenseerd worden door de natuurpracht; het is nog steeds wachten op een film uit die contreien die verhaal én beeld weet te combineren...



Einde gemist? (Wordt letterlijk gezegd...)

Lang niet alle cinema uit Iran is zo schreeuwerig; je kijkt gewoon de verkeerde films. Films van bijvoorbeeld Kiarostami of Majidi zijn doorgaans veel subtieler en - in mijn ogen - beter.

Ik oordeel over de dingen die ik op zaterdagmiddag voorgeschoteld krijg in wereldcinema (al is kwaliteitsfilm op Ned3 de laatste tijd wat zoek?), en ga er daarom vanuit dat mijn referentiekader me toelaat te oordelen over de hele filmproductie uit West-Azië... Daarom ben ik blij te vernemen dat ze het ook anders kunnen, en ik hoop dat ook zulke films eens geprogrammeerd zullen worden om mijn zaterdag wat op te vrolijken... of juist niet?

Of is het andersom? Eigenlijk een nogal nutteloos statement dat op bitter weinig steunt. Negeren dus, deze opmerking...

Een iranese-koerd heeft deze film gemaakt, dus niet te snel zeggen dat hij 100% iranees is hé

Ik kon hier heel wat minder mee dan met de andere Iraanse films die ik de afgelopen tijd zag. Het drama is veel heftiger dan in de meeste van die films, maar de speelsheid, subtiliteit en poezie miste ik hier nogal. Dit is bepaald geen subtiele film en de film neigt naar een verstikkende opeenstapeling van drama zonder dat het me echt wat deed. Geen echt slechte film, maar viel me wel behoorlijk tegen.

2.5*

Daar kan ik me veel bij voorstellen. Klef sentimenteel drama dit. Geef Ghobadi echter nog niet gelijk op, zijn Turtles Can Fly beviel mij al stukken beter!

Het is bijna komisch om te lezen dat een hoop het een realistische film vinden. Ik vraag me alleen af hoe je dat zo zeker kan weten.

De film viel mij eerlijk gezegd een beetje tegen. Ik vind het nogal knullig dat je schneeuw op het beeld ziet en dan weet dat het dus een film is. Uiteraard weet je dat het een film is, want je kijkt een film, maar ik vind dat soort dingen meestal een deceptie.

Ik had er meer van verwacht.

Ex rental VHS, redelijke kwaliteit hebben (alleen tegen verzendkosten) ? Laat me weten.

We moeten op zoek naar een andere poster, dit is een Japanse...
Merkwaadig genoeg zijn Koreaanse en Japanse posters niet zeldzaam, evanals Engelse, maar in het Farsi valt het niet mee. Misschien is hier wat mee te doen: ????? ???? ???? ?????? / A Time For Drunken Horses by ???? ????? - Reviews, Discussion, Bookclubs, Lists - goodreads.com (DVD-hoes)

inderdaad goed gezien...
Zamani Baraye Masti Asbha - Tiempo De Caballos Ebrios - Region 4 - dvd_por jovihi - cogecaratulas.com

Half puntje erbij. Die Madie, gehandicapte broertje speelt nog steeds door mijn hoofd.
Zelde zo iets schreinends gezien. Eigenlijk gewoon een goede film, een must-see.

Na zijn indrukwekkende Turtles Can Fly (2004) opnieuw een confronterende film van Bahman Ghobadi. Deze keer over een ouderloos Koerdisch gezin in het grensgebied tussen Irak en Iran, dat ook nog eens de zorg heeft over een zwaar gehandicapte zoon.

Het is maar film, maar het voelt toch wat ongemakkelijk om vanuit je luie stoel met een borreltje erbij de schrijnende ellende van deze kinderen te aanschouwen. Aandoenlijk acteerwerk van Ayoub, Madi en vooral van de schattige, overbezorgde Amaneh, die allemaal heel naturel gewoon zichzelf spelen.
Gelukkig wordt het aangrijpende verhaal van tijd tot tijd afgewisseld door prachtige beelden van de woeste, onherbergzame omgeving. Dat is toch wat anders dan een studiodecor.