Sydney (1996)

De potentie van PTA is in deze film zichtbaar, echter is dit het heikele punt van deze film. Aangezien ik slechts mijn mening kan vormen ex-post, zorgt dit ervoor mijn verwachtingen wellicht wat te hoog gespannen waren. Het is prima film, laat ik dat vooropstellen, maar voornamelijk een niemendalletje en waar MJK ook al naar refereert het einde wordt er wat aan vast geknutseld. Al vraag ik me ook af of deze film wel het niveau zou hebben gehaald als die 45-60min langer had geduurd.

Soepele aftrap van de heer Anderson waarin een licht verteerbaar menu op de kaart staat en de camera weer flexibel met de personages meewaait. Ook dit keer staan slechts enkele personages centraal zonder de hulp van talloze bijrollen. Prettig om naar te kijken en weergaloos ingevuld door de cast met in het bijzonder de ijzige Philip Baker Hall en een briljante Hoffman tijdens zijn kort maar krachtige optreden aan de craps tafel. Net als bij Punch-Drunk Love lijkt er nog een Extended version te bestaan waarin alles uit de kast wordt gehaald; naar mijn idee blijft het tamelijk tam en zit er geen duidelijke climax in. Geen belemmering verder, het was een comfortabele rit.

Krijg nou wat, kom ik op de Belg langszappen, zie ik het brede bioscoopformaat. En ik toch er vrij zeker van dat ik deze steeds in 4:3 had gezien. De dvd erbij gepakt, en ja hoor. En ik had al het idee dat die transfer iets te licht was (ik miste de diepzwarte schaduwen die ik op plaatjes weleens zag) en ook dat vermoeden bleek waar. Nuja, volgende keer dan maar op een andere manier bekijken deze film. Maf.

Fijn filmpje van P.T. Anderson met een absolute sterrencast. Het helemaal opgaan in een mileu, van het gokken wordt mooi weergegeven. Het geheel had van mij nog wat stuurlozer mogen blijven dan met de afronding zoals die is.

Ligt het nou aan mij of gaat deze film helemaal nergens over? Ik ben niet dom maar ik ben met stomheid geslagen, inhoudelijks niets te melden behalve een paar scherpe dialogen...

Best wel een leuk verhaal met de nodige humor maar toch heb ik (en dat heb ik vaker bij deze regisseur) waar heb ik nou eigenlijk naar gekeken. Verhaal gaat nergens naartoe, kabbelt maar wat voort maar is niet geheel oninteressant.

PTA laat met Hard Eight al heel vroeg zien wat een fantastische verteller hij is. Hier is hij eigenlijk best nog bescheiden maar met There Will Be Blood en The Master lijkt hij wel wat meer last te hebben van grootheidswaanzin.

Aantrekkelijk debuut van Anderson. Elegant en subtiel geschoten, voor het grootste deel een prettige, vloeiende cadans en op sleutelmomentjes steevast muzikale ondersteuning die er toe doet. Wanneer Clementine met verkrampte handen zich afvraagt wat Sydney met haar van plan is bijvoorbeeld. Het voorziet zo'n op het oog simpele scène toch van extra cachet.

De film kan sowieso lang teren op z'n hoofdpersoon en zijn geheimzinnige gedrag. Philip Baker Hall is geweldig als innemende, begripvolle goedzak die zo z'n grenzen heeft. Je proeft in alles de irritatie als Jimmy zich onbeleefd gedraagt. Het soort raffinement dat Anderson net zo makkelijk weer overboord gooit als Philip Seymour Hoffman de show even komt stelen.

In feite doet hij hetzelfde met z'n film, al is dat meer een geleidelijk proces. Als het zich in toenemende mate als thriller gaat gedragen, wordt het stilletjes aan eentje die zich meer door het plot in plaats van het centrale karakter laat leiden. Eerder jammer dan dat het een echte smet is in een verder stemmig en sfeervolle filmpje dat op geen valse noot is te betrappen.

Sydney, ook bekend als Hard Eight, is de juiste titel wat mij betreft. De film draait volledig om Sydney, een prachtige rol van Hall. Waarom bemoeit hij zich met low life John? Dat zorgt voor een spanning die het verhaal naar een hoger niveau tilt. Richting de climax blijft de film hier een beetje in hangen en het 'thriller' aspect voegt eigenlijk niets toe.

Waarom ik nooit eerder het debuut van PTA heb gekeken is een raadsel. In retrozicht niet verbazend dat hier de kwaliteit al vanaf druipt. Gwyneth Palthrow is zalig om te aanschouwen, Philip Baker Hall ijzersterk en John C. Reilly op de piek van zijn kunnen, helaas is dat ook gelijk het zwakke punt van de film. Samuel L Jackson is puur bonus.

Wat een heerlijke debuutfilm en wat een geweldige cast. PTA laat hier al zien dat hij een fenomenaal talent heeft om de treurige kant van de menselijke relaties in beeld te brengen. Stuk voor stuk creëert hij personages om van te houden. Wat is het toch een weergaloos talent.

Mindere PTA.

Ik ben echt wel een fan van de man tot nu toe, maar helaas moet ik concluderen dat zijn eerste film op MovieMeter voor mij van de 4 die ik gezien heb, helaas de minste is. Alhoewel sommige PTA factoren duidelijk aanwezig zijn, was dit niet genoeg voor een voldoende.

Als eerste moet je hier helaas niet een al te frisse PTA verwachten. Deze voelt meer aan als zijn latere werk, alhoewel er soms knap geschoten stukken inzitten die hij vooral in de jaren 1997-1999 toonde. Echter minder dan ik had verwacht.

Acteerwerk is prima. Hall is heel prima als Sydney. Ook Reilly doet het prima en Paltrow mag er ook best wezen qua acteerwerken. Maar echter is het natuurlijk Hall die de aandacht weet op te eisen. Moet ook wel met zijn prominente rol.

Het is vooral jammer dat ik de film simpelweg wat saai vond. De andere PTA films kwam ik goed en vlot doorheen, maar hier kwam ik moeizaam doorheen. Ik zie weinig frisse beelden die ik normaal van hem gewend ben, en meer een normale film waarvan ik niet echt kan zeggen, "Dat is overduidelijk PTA".

Voor de rest is het verhaal ook heel haastig. Een verhaal van een langere speelduur lijkt in 102 minuten gestopt te zijn. Maanden gaan zonder enige aanwijzing zo voorbij in enkele minuten en de situaties escaleren te snel of koelen te snel af.

Voor de rest enkele knap geschoten beelden. Ik heb eigenlijk de neiging om lager te geven, maar uiteindelijk geef ik hem toch maar het voordeel van de twijfel. Het eerste deel is wel een stuk beter dan het tweede deel, maar ik mis simpelweg de frisheid een beetje. Zonder deze PTA magie blijft er van zijn werk helaas weinig resultaat over.

Degelijke onderhouden film die het vooral moet hebben van de uitstekende acteerrollen van in de eerste plaats Philip Baker Hall en John C. Reilly. Maar ook Gwyneth Paltrow en Samuel L. Jackson zijn goed op dreef. De debuutfilm ook van Thomas Paul Anderson, dus leek het me zeker de moeite om deze film te zien.

Hoewel qua plot niet geweldig blijft deze film de aandacht vasthouden door de geslaagde chemie tussen Hall en Reilly. De één het zorgelijke controlerende type, de andere een loser die dringend nood heeft aan cash. De openingsscène is erg sterk, maar wordt dat niveau van samenspel wordt jammer genoeg niet meer gehaald.

Grootste manco is het wat magere plot in de casino’s en de uit de hand gelopen escorte van Clémentine die uitdraait op een gijzeling. Maar zoals gezegd, onderhoudend is het wel, maar PTA heeft later in zijn carrière wel wat straffers uit zijn hoed getoverd.

Vanavond op tv. Absolute aanrader. Het talent van PTA droop hier al van af.

Ha, Aimee Mann is hier dus ook al te horen. Partner Michael Penn deed de soundtrack, samen met Jon Brion.

Film is nog een stukje sterker dan ik me herinnerde. Het originele plot, het fraaie camerawerk en vooral een geweldige Philip Baker Hall maken dit debuut meteen al tot een klein meesterwerk. Rest van de cast natuurlijk ook uitstekend.