Sydney (1996)

De potentie van PTA is in deze film zichtbaar, echter is dit het heikele punt van deze film. Aangezien ik slechts mijn mening kan vormen ex-post, zorgt dit ervoor mijn verwachtingen wellicht wat te hoog gespannen waren. Het is prima film, laat ik dat vooropstellen, maar voornamelijk een niemendalletje en waar MJK ook al naar refereert het einde wordt er wat aan vast geknutseld. Al vraag ik me ook af of deze film wel het niveau zou hebben gehaald als die 45-60min langer had geduurd.

Soepele aftrap van de heer Anderson waarin een licht verteerbaar menu op de kaart staat en de camera weer flexibel met de personages meewaait. Ook dit keer staan slechts enkele personages centraal zonder de hulp van talloze bijrollen. Prettig om naar te kijken en weergaloos ingevuld door de cast met in het bijzonder de ijzige Philip Baker Hall en een briljante Hoffman tijdens zijn kort maar krachtige optreden aan de craps tafel. Net als bij Punch-Drunk Love lijkt er nog een Extended version te bestaan waarin alles uit de kast wordt gehaald; naar mijn idee blijft het tamelijk tam en zit er geen duidelijke climax in. Geen belemmering verder, het was een comfortabele rit.

Krijg nou wat, kom ik op de Belg langszappen, zie ik het brede bioscoopformaat. En ik toch er vrij zeker van dat ik deze steeds in 4:3 had gezien. De dvd erbij gepakt, en ja hoor. En ik had al het idee dat die transfer iets te licht was (ik miste de diepzwarte schaduwen die ik op plaatjes weleens zag) en ook dat vermoeden bleek waar. Nuja, volgende keer dan maar op een andere manier bekijken deze film. Maf.

Fijn filmpje van P.T. Anderson met een absolute sterrencast. Het helemaal opgaan in een mileu, van het gokken wordt mooi weergegeven. Het geheel had van mij nog wat stuurlozer mogen blijven dan met de afronding zoals die is.

Ligt het nou aan mij of gaat deze film helemaal nergens over? Ik ben niet dom maar ik ben met stomheid geslagen, inhoudelijks niets te melden behalve een paar scherpe dialogen...

Best wel een leuk verhaal met de nodige humor maar toch heb ik (en dat heb ik vaker bij deze regisseur) waar heb ik nou eigenlijk naar gekeken. Verhaal gaat nergens naartoe, kabbelt maar wat voort maar is niet geheel oninteressant.

PTA laat met Hard Eight al heel vroeg zien wat een fantastische verteller hij is. Hier is hij eigenlijk best nog bescheiden maar met There Will Be Blood en The Master lijkt hij wel wat meer last te hebben van grootheidswaanzin.

Aantrekkelijk debuut van Anderson. Elegant en subtiel geschoten, voor het grootste deel een prettige, vloeiende cadans en op sleutelmomentjes steevast muzikale ondersteuning die er toe doet. Wanneer Clementine met verkrampte handen zich afvraagt wat Sydney met haar van plan is bijvoorbeeld. Het voorziet zo'n op het oog simpele scène toch van extra cachet.

De film kan sowieso lang teren op z'n hoofdpersoon en zijn geheimzinnige gedrag. Philip Baker Hall is geweldig als innemende, begripvolle goedzak die zo z'n grenzen heeft. Je proeft in alles de irritatie als Jimmy zich onbeleefd gedraagt. Het soort raffinement dat Anderson net zo makkelijk weer overboord gooit als Philip Seymour Hoffman de show even komt stelen.

In feite doet hij hetzelfde met z'n film, al is dat meer een geleidelijk proces. Als het zich in toenemende mate als thriller gaat gedragen, wordt het stilletjes aan eentje die zich meer door het plot in plaats van het centrale karakter laat leiden. Eerder jammer dan dat het een echte smet is in een verder stemmig en sfeervolle filmpje dat op geen valse noot is te betrappen.

Sydney, ook bekend als Hard Eight, is de juiste titel wat mij betreft. De film draait volledig om Sydney, een prachtige rol van Hall. Waarom bemoeit hij zich met low life John? Dat zorgt voor een spanning die het verhaal naar een hoger niveau tilt. Richting de climax blijft de film hier een beetje in hangen en het 'thriller' aspect voegt eigenlijk niets toe.

Waarom ik nooit eerder het debuut van PTA heb gekeken is een raadsel. In retrozicht niet verbazend dat hier de kwaliteit al vanaf druipt. Gwyneth Palthrow is zalig om te aanschouwen, Philip Baker Hall ijzersterk en John C. Reilly op de piek van zijn kunnen, helaas is dat ook gelijk het zwakke punt van de film. Samuel L Jackson is puur bonus.

Wat een heerlijke debuutfilm en wat een geweldige cast. PTA laat hier al zien dat hij een fenomenaal talent heeft om de treurige kant van de menselijke relaties in beeld te brengen. Stuk voor stuk creëert hij personages om van te houden. Wat is het toch een weergaloos talent.