The Front Page (1974)

Als je ze in chronologische volgorde aan het kijken bent komen er nu toch echt twee flinke teleurstellingen aan.

Gelukkig doe ik dat niet. Volgende wordt waarschijnlijk One, Two, Three.

Per ongeluk weer gezien.... Ik ben nu echt goed in de war. Ik heb dit eerder gezien, of het nu het origineel uit '31 was of de remake His Girl Friday geen idee. 1 van die 2 is in ieder geval wel heel leuk, deze helaas niet.

Ben een root fan van Wilder, maar dit is toch echt wel de minste die ik van de beste man heb gezien. Eerlijk gezegd begrijp ik niet goed waarom Wilder het op zich nam om deze klucht te verfilmen daar het al perfect is gefilmd door Hawks. Er zijn enkele veranderingen aangebracht tov de versies uit 1931 en 1940. Met name het gemis van Ralph Bellamy in de 1940 versie. De geniale verandering van Hawks en Hecht was Hildy Johnson te veranderen in de ex vrouw van Burns hetgeen hilarische dialogen en sketches oplevert. Het werkt veel beter dan Hildebrand als man met zijn aanstaande die tureluurs wordt. Ik vind het geen goed einde van de film, hoewel Burns op het laatst nog wel roet in het eten gooit.

De acteurs die Wilder hier heeft gecast kunnen bij lange na niet tippen aan die in His Girl Friday: John Qualen, Gene Lockhart, Helen Mack, Clarence Kolb, Billy Gilbert etc. De Earl Williams in deze film vond ik bijzonder tegenvallen; Carol Burnett idem dito. Vooral de sheriff in deze film van Wilder vond ik bijzonder slecht. Als duo vond ik Matthau en Lemon geweldig in The Fortune Cookie and The Odd Couple, maar hier hebben ze toch weinig meerwaarde. Film is behoorlijk traag tov van die van Hawks en bevat minder humor; de dialogen worden niet geweldig gedaan; die in His Girl Friday worden gewoon fantastisch gebracht: perfecte timing en geweldige fysieke komedie. Tot slot het vele gevloek. Dit kan wellicht realistisch zijn in de kringen van geharde journalisten, maar het ondermijnd zeer sterk het komische gehalte. Het komt ook nogal gratuite over: vaak dient het vloeken niet echt een doel zoals de uiting van de emotie van een karakter; het wordt veelal nonchalant gebracht. Ik ben geen puritein of zelfs gelovig, maar het heeft me danig gestoord. Nee, een zware tegenvaller.

Jack Lemmon & Walter Matthau hebben in heel wat films samen gespeeld en deze films zijn voor mij (tot zover ik gezien heb) allemaal boven het gemiddelde.

Zo ook The Front Page, de film heeft even tijd nodig om op gang te komen maar zodra Jack Lemmon ten tonele verschijnt gaat dit snel! De film heeft een fijne bijna Woody Allen achtige sfeer over zich heen, stiekem kreeg ik ook wel het idee dat de film nog beter had kunnen zijn als Woody Allen zelf de rol van Earl Williams had vertolkt. Deze rol had hem op het lijf geschreven geweest!

Naar het einde toe verliest de film toch een beetje van zijn kracht, misschien dat 90 minuten genoeg had geweest? Maar zonder meer is dit een vermakelijk filmpje die gezien mag worden!

Niet de beste die Lemmon & Matthau samen deden(in mijn bescheiden mening) maar nog steeds erg vermakelijk!

3,5*

Aardige film, maar ik ben zelf niet heel erg van van kluchten. Echt grappig vind ik die nooit, en ondanks soms sterke dialogen in deze film ontkomt deze er gewoon niet aan. Dat soort humor is niet de mijne. Het beste is de film als Lemmon en Matthau samen staan te schitteren, wat een heerlijk duo is dat toch. Op andere momenten wil de film nog weleens inkakken. Waar de vroegere films uit Wilders glorietijd nooit verveelden heeft deze dat wel soms. Het ziet er verder wel allemaal mooi uit, en als altijd wordt het brede formaat uitstekend gebruikt. Al met al voldoende, maar dan wel een matige Wilder. Wel een erg leuke intro met het drukken van een krant. 3,0*.

Er zijn weinig leukere duo's dan Jack Lemmon en Walter Matthau en er zijn weinig regisseurs zo geniaal als Billy Wilder. De eerste samenwerking van deze drie heren was de geweldige komedie The Fortune Cookie en Lemmon en Matthau zaten tevens in Buddy Buddy, de laatste film van Wilder; een amusante film, maar zeker niet zijn beste. De film ertussen met het duo is deze The Front Page en die is gelukkig meer richting het niveau van The Fortune Cookie. Snel, scherp en hilarisch. Lemmon en Matthau zijn uiteraard sterk, maar ook de bijrollen worden op leuke wijze vertolkt.

De film - gebaseerd op een toneelstuk - bevat lange scènes die voornamelijk gevuld zijn met dialogen en zich op één locatie afspelen. En Wilder weet als geen ander deze lange scènes te laten boeien. Of het nu een groepje kibbelende journalisten betreft of Matthau en Lemmon die een hele tijd met elkaar discussiëren; elke scène staat als een huis. De humor bestaat naast scherpe dialogen en af en toe een wat zwart randje ook ineens uit wat slapstick met wat overdreven spel. Maar ook al zijn die gekke bekken het minst leuk, Wilder slaat bij The Front Page nergens de plank echt mis. Sterker nog, de meeste klappen zijn regelrechte voltreffers. Maar dat is Wilder, die mist eigenlijk nooit een plank.

4,5 sterren.

24 van de 26 Wilders gehad. En opnieuw blijft The Front Page staan als een huis. Net wat minder vlot en vilein als in mijn herinnering. Een scherpte die Wilder 20 jaar eerder met Ace in the Hole meer had. Maar ondanks dat blijft Wilder wel een held. One of the greatest.

Vermakelijke, zij het wat flauwe komedie over het reilen en zeilen bij een krant in het Chicago van de jaren '30. Lemmon en Matthau zijn zoals altijd erg leuk, maar hun nogal gemene personages zijn niet bepaald sympathiek en de plot is aan de simpele kant. De razendsnelle dialogen en sterke supporting cast (met Susan Sarandon in een vroege rol) maken één en ander goed. Uiteindelijk niet één van Billy Wilder's betere films, maar leuk genoeg.