The Twilight Saga: New Moon (2009)

Ik kan me niet herinneren dat ik iets saaiers heb gezien dat dit. 0,0 actie, horror. 100% suffe conversaties en intense koppen op het niks af.

Haast tot mijn eigen verbazing heb ik me laten verleiden tot een Twilight-marathon. Om te zeggen dat ik het een marteling vind zou een leugen zijn; ik heb namelijk erg veel plezier gehad tijdens het kijken van de eerste twee films. Soms kan iets zo pijnlijk slecht/dramatisch/clichématig zijn dat het gewoon erg grappig is (sla maar eens een willekeurige bouquetroman open, is echt hilarisch). Ik kan hier dan ook in alle eerlijkheid geen 0,5 ster voor geven.

Bella toch... Ik zag hierboven al iets over Freud voorbij komen. Ook ik vermaakte me een groot deel van de film met het bestuderen van Bella's psychiatrische symptomen. Als ik haar vader was had ik haar al lang in therapie gedaan. Hoewel psychiatrische afwijkingen an sich niet oninteressant zijn, komen ze niet goed uit de verf in de context van een romantisch vampierverhaal voor tienermeisjes. Het is knap lastig om medelijden te hebben met Bella of zelfs maar oprechte belangstelling voor haar te tonen. Waarom o waarom zijn er maar liefst twee mannen in haar geïnteresseerd (en niet zo'n beetje ook, het is zelfs twee keer Ware Liefde...)? Is dit serieus een personage waarmee tienermeisjes zich identificeren? Erger nog, is het ideaalbeeld voor vampieren/weerwolven/mannen in het algemeen een volledig passieve en klaarblijkelijk hersenloze vrouw? In dit geval een vrouw die je, nadat je haar verteld hebt dat ze de enige reden is dat jij leeft, vervolgens vertelt dat ze niet in je wereld past; die dat vervolgens voetstoots aanneemt en je zonder enige weerstand laat gaan en dan in een hoekje gaat zitten weg te kwijnen? De enige oplossing die Bella kan bedenken is om zichzelf constant weer als damsel in distress op te werpen in de hoop gered te worden. Zucht...

Edward dan... De smachtende en gekwelde blikken zijn er zeker niet minder op geworden. Daarnaast kan ook hij wel therapie gebruiken; hij lijkt me ongezond suïcidaal voor een onsterfelijke tiener. Verder loopt deze knuffelvampier standaard in slow motion, en heeft hij altijd een wapperende blouse aan. Niet dat de permanent halfontklede Jacob veel subtieler is. Eén van mijn favoriete momenten in de film is als Bella een flinke hoofdwond heeft en het eerste wat Jacob doet is het uittrekken van z'n t-shirt. Wat een adequate respons... Hoewel ik me moeilijk positief kan uitlaten over het acteerwerk van Taylor Lautner moet ik toegeven dat ik Jacob een sympathieker personage vind dan Edward. Zijn emoties lijken net wat meer in proportie. Maar wat ziet hij toch in Bella...?

Overigens blijkt dat niet alleen vampieren van hun identiteit zijn ontdaan, de weerwolven zijn ontweerwolfd (is dan niks meer heilig?). Niks volle maan, de weerwolven in Twilight zijn Hulks in wolfsvel. En dan nog niet eens een mooi velletje ook. En over niet mooi gesproken: die poster is een aanfluiting.

Positieve punten? Het Italiaanse dorpje zag er aardig uit, en het plot was daar ook het meest interessant. Mede door de nieuwe personages daar, die stuk voor stuk beter acteren dan de vaste garde. En het is natuurlijk sowieso positief dat ik me kostelijk vermaakt heb.

Ik dacht aan het eind dat Bella en Edward in het volgende deel zouden gaan trouwen, maar tot mijn schrik zit er nóg een film tussen. Wat willen ze daarin nou nog doen dan? Maar goed, ik heb me tot nu toe niet verveeld.

Hmm niet slecht maar ook niet goed. Daarvoor zijn de acteerprestaties te zwak, en zijn bepaalde acties te ongeloofwaardig/direct.

Iets minder dan de voorganger, maar op zich nog wel leuk. De aandacht gaat nu wat meer naar Bella en Jacob en gaandeweg de driehoeksrelatie. Al is dat soms iets te melig, zelfs voor dit genre. De Twilight films teren al een groot deel op emo stuff gericht op tieners, maar ik kon toch nog wat genieten van het geheel in deel 1. Goeie sfeer, enkele boeiende scènes en vooral mooi gemaakt. Geen topper, maar dat hoeft ook niet. Ik ben ook geen tienermeisje dat deze film de hemel in prijst.

Deel 2 focust zich meer op de tegenpartij van de vampieren en dat is minder boeiend. Daar bedoel ik vooral de personages mee. De familie van de Cullens had enkele interessante figuren. Dat kan je van de tegenpartij niet echt zeggen. En ook de randfiguren zijn nog minder aanwezig. Wel een pluim voor de wolven. Al veel films met weerwolven gezien en hier zijn ze echt mooi gedaan.

New Moon is minder dan z'n voorganger, maar het beloofd wel voor de toekomst. Al had het beter gekunnen als er ofwel een stuk was ingekort of als het 5-luik in minder delen verteld werd.

iets minder dan deel 1.maar vind hem nog steeds heel erg leuk om te zien.al is dit wel de minste in de reeks vind ik.maar nog steeds zeer vermakelijk.

“Come on in Bella. We won't bite.”

Dit tweede deel stelt hevig teleur na het vermakelijk eerste deel. Twilight was geen meesterwerk, maar Stewart en Pattinson vormde een goed duo en redde de film. In dit tweede deel delen ze bijna geen scènes en dat is de doodsteek van New Moon. Lautner neemt de plaats van Pattinson in en er is totaal geen chemie met Stewart. En het acteerwerk is waardeloos. Een speelduur van ruim twee uur is ook belachelijk lang voor dit soort film. De cinematografie is wel weer schitterend en het einde is redelijk. Michael Sheen en Dakota Fanning maken alles beter. Bijna dan...

Bella wordt depressief en destructief als Edward haar verlaten heeft en zoekt troost bij Jacob. Jacob wordt door Bella in een ondankbare positie gezet die laveert tussen rebound en friendzone. Dit helpt niet voor enige sympathie voor Bella, zeker als ze haar vader nog veel harder negeert.

Waarom de wolfmensen een ontbloot bovenlijf dragen maar wel een spijkerbroek (die toch ook scheurt als ze tekeer gaan) blijft onduidelijk. Maar Lautner kon als Jacob in ieder geval het resultaat van zijn sportschooluurtjes regelmatig tentoonstellen. Bella blijft in contrast wel erg seksloos. Wat bij Twilight ook duidelijk ontbreekt is intensiteit van de conflicten, het blijft allemaal wat gezapig. De rare dingen die Bella gaat doen zijn een geforceerde manier om dat weer te compenseren.

Verder wel OK maar het is inderdaad een gemis dat je Edward amper ziet. Wat ik op zich leuk blijf vinden is de Cullen familie (vooral die Alice is wel een schatje) en het idee van onderdeel worden van zo'n bijzondere gemeenschap. Michael Sheen is ook altijd een pluspunt. Op zich toch weer vermakelijk en het kijkt wederom lekker weg. De soundtrack vond ik ook beter dan in de vorige film.

Stukje beter.

Je merkt het vooral een de regie zelf. Ondanks dat het wel een twilight film is, weet Weitz eindelijk de film wat frisse lucht in te blazen. Geen dom gedoe wat zowat van een andere planeet lijkt te komen, maar iets toegankelijker voor de kijkers die geen Twilight-fan zijn.

Zo stops Weitz er regelmatig ook een visueel trucje in. De draai door de seizoenen heen bijvoorbeeld. Erg leuk. En je merkt echt wel dat er visueel vooruitgang is geboekt. Het is vooral te danken aan de regie, die stukken beter is geworden gelukkig.

Pattinson blijf ik een beetje een vreemde eend vinden in de gehele reeks. Blijkbaar is het erg aantrekkelijk voor de vrouwen, maar voor mij is er maar weinig aan. Dat abnormale, overdreven stoere en romantische gehijg is niets voor mij. Dan kies ik wel gewoon voor Lautner. Wonderlijk, want Pattinson is beter in acteren.

Voor de rest is Stewart ook alles behalve speciaal in deze film. In het algemeen kan ze best acteren, maar in deze rol komt ze nooit helemaal van de grond. Lautner is een frisse wind in de reeks, maar krijgt net te weinig te doen behalve gespierd zijn en knap zijn voor de vrouwen.

Voor de rest zit er in deze film pakweg een stuk meer actie in dan deeltje 1. Waar die vooral voor de romantiek en fantasy ging, gaat deze meer voor de actie, drama en spanning. Dit maakt de film voor mij absoluut wat leuker, maar wanneer de film overgaat in romantiek valt hij toch wel door de mand.

Vooral omdat het "ik heb een gebroken hart" gedeelte absoluut niet weet op te stijgen en als dat zowat het gehele eerste deel van de film inneemt, blijft er weinig van over. In het tweede deel krijgt de film meer een eigen smoel en krijgen we iets meer spanning. Dat gaat dan gelukkig een stuk beter.

Ook een ander kritiekpunt is zeker dat de film 130 minuten duurt en daar weinig mee weet te doen. Het is natuurlijk een boekenreeks, maar uiteindelijk sleept vooral het eerste deel behoorlijk. Ook is de CGI van de wolven ondermaats, van een regisseur die daar juist wel een beetje controle over heeft. Maarja.

Beter bevallen dan deeltje 1, komt voornamelijk omdat de romantiek wat minder prominent gebracht is. Alleen is de actie nog niet overtuigend genoeg en de spanning niet aanwezig genoeg helaas.