Vier Minuten (2006)

Mooie film met goed getroffen desolaat decor. Je vraagt je in het begin van de film af in welk tijdsbestek het verhaal zich afspeelt, het ziet er uit als in de voormalige oost-blok periode, maar aan de kapsels van de vrouwelijke gevangenen te zien en later een glimp van een laptop, blijkt dit gebeuren zich in de huidige tijd af te spelen.

Heel goede vertolking van Monica Bleibtreu, die zich allengs ontpopt van een bittere gesloten vrouw naar iemand die haar emoties toont van verdriet, betrokkenheid en zelfs een lach. Ook de rol van Hannah Herzsprung mag er wezen met haar koude onverschilligheid, woede-uitbarstingen, muzikale virtuositeit en de affectie die zij toont naar haar pionolerares.

De bewaking en directievergaderingen komen wat onwerkelijk en ongeloofwaardig over, maar zijn verder niet storend voor het verloop van deze geschiedenis.

Werkelijk een fenomenaal slotstuk!

Nog al irritant filmpje,

Grotendeels ronduit saai, vervelende rol van die gevangene die alleen maar dezelfde boze kop op kon zetten en als het haar niet uitkwam gewoon met de boel ging smijten. Pianospel was wel aardig wat erin zat al deed een deuntje dat de hele tijd terugkwam me erg veel denken aan een sinterklaasliedje.

Voor de rest weinig bijzonders, bij vlagen vermakelijk maar grotendeels behoorlijk saai, en wát een verrassend einde

Hier sluit ik mij graag bij aan.

Sombere film, maar het onderwerp is er ook naar.

Wauw. Wát een geweldige film. In lange tijd niet meer zo'n geweldige film gezien. Meeslepend, imponerend, en wat mij betreft niet meer dan logisch dat deze film veelvuldig in de prijzen is gevallen.

Deze film heeft me zeker aangenaam verrast; Hannah Herzsprung die de hoofdrol vertolkte, speelde de sterren van de hemel. Als rebellerende gevangene was ze meer breekbaar dan ze zelf wilde toegeven.

Ook hoe ze aan het einde van de film die piano bespeelde, met niet enkel het getokkel op het klavier, moest ik bijna huilen. Zo emotioneel mooi.

Terecht dat Hannah in de prijzen viel voor haar overtuigende rol als Jenny.

Poeh.

Een rauw filmpje tussendoor. Met een paar echt er uit springende momenten, geniaal sterk geacteerd door zowel Hanna Herzsprung als Monica Bleibtreu. Visueel ook al zo mooi, alles in een interessante grauwe sfeer, met prachtige locaties en zaken - het vrachtwagentje en de piano.

Wat me dan wat minder bevalt is dat de film met wat teveel trauma's tegelijk afrekenen wil, en dat op een wat drammerige manier lijkt te willen doen. Er zijn ook wel wat erg veel tijdsprongen nodig om alles in te passen, dat maakt het naast drammerig ook warrig. De eindscene ligt me daarbij ook niet helemaal, waarom nou precies weer dat hippe gedoe nodig is om er een soort standaard einde aan te geven. Dat past misschien bij een jeugdfilm, maar hier voelt het vreemd.

En zo zijn er nog wel wat schoonheidsfoutjes. Monica Bleibtreu achter de piano, bijvoorbeeld. Waarom Jenny zo makkelijk meegaat in het verhaal wordt me overigens ook niet echt heel duidelijk. Maar het zijn schoonheidsfoutjes - ze doen nauwelijks af aan de kracht van de film.

Deze film was me totaal onbekend, nooit van gehoord zelfs.

Maar wat een pareltje is dit !!

Dramatisch verhaal, uitstekende vertolkingen, ik heb niets dan lof voor deze Duitse prent.

De muziek speelt een voorname rol in deze prent, en u zal merken, niet alleen klassiek...

Ook het verhaal is imponerend en gaat terug tot in een tijd waarin Duitsland niet zo mooi uit de verf kwam wat betreft mensenrechten, namelijk het nazisme.

Het tragische verleden van de muzieklerares heeft veel met dat verleden te maken en ook haar liefde voor de muziek.

Ik kan deze film zeer warm aanbevelen en kijk hem dan alsjeblieft helemaal uit want U wordt op het einde beloond met een prachtig en overweldigend stuk muziek, waar U net als ik versteld van zult staan.

Klassefilm !!!

Te traag en te ongeloofwaardig om een hogere score te krijgen.

Niet meer dan een aardige film. In tegenstelling van wat velen vinden vond ik de relatie die gedurende de film groeit tussen beide dames niet erg geloofwaardig. En ook ging het geheel nogal van de hak op de tak. Het einde is voorspelbaar (maar wel de beste vier minuten van de film) en die gehele scene waarbij de politie het theater bestormt deed me vooral aan The Blues Brothers denken. Ook de komisch bedoelde momenten sloegen wat mij de plank net mis.

Vier Minuten heeft een krachtig verhaal, over een meisje met gedragsproblemen die in de gevangenis zit en een natuurtalent voor de piano heeft, en ook veel sterke scenes waardoor ik neigde om hier 4* voor te geven. Maar helaas is de film lang niet rond waardoor die 4* uitblijft. Zo zijn er subplotjes (over de pianolerares bijvoorbeeld) die hier misplaatst aanvoelen en het doel van de regie in ieder geval niet bereiken. Ook de cliché "domme bewaker" heeft in een serieuze dramafilm weinig te zoeken. Met zulke toevoegingen probeert de regie de film sappiger te maken terwijl dat volstrekt overbodig is. Het verhaal rond het meisje is krachtig genoeg om de hele film te dragen en deze zaken halen alleen maar de film onderuit. Jammer, want daardoor blijft het op een kleine 3,5* steken. Had meer potentie. Ik heb het wel te lang laten liggen, ik verwachtte een zware drama maar het is best goed te doen.

Een behoorlijk zwaarmoedige film. Geen lachje te bespeuren. Een strak gespannen drama. Steeds balancerend tussen gespannen en nog meer gespannen. Film met een sombere inborst. Zich afspelend tussen grauwe decors en kille personages.

Een mooi en emotievol verhaal met twee hoofdpersonages wier levens samen de kern van de filmvertelling vormen. Een vertelling die twee tijdspannes beslaat. Het sombere heden doorspekt met hoopvolle straaltjes licht en het inktzwarte verleden dat (in flashbacks getoond) terug gaat naar een persoonlijk drama dat zich afspeelt aan het einde van de Tweede Wereldoorlog. Het zijn twee tijdslagen, die twee vervlochten verhalen opleveren met paralellen, context en verklaringen.

De hoofdrollen zijn twee personages die op het eerste gezicht erg verschillen, maar die gedurende de film evolueren, ronder worden en begrijpelijker worden. Voor elkaar en voor de kijker. Die ontwikkeling gaat met horten en stoten en met veel worsteling en drama gepaard. De verduidelijking van de persoonlijke achtergronden die in kleine brokjes vrijkomen, zijn interessant.

Het is een film vol intense scènes met bij vlagen fantastisch acteerwerk. Ingetogen, maar met heel veel emotie gespeeld met af en toe wat ruimte voor een meer onbeheersbaar optreden. Buitensporig gedrag dat indruist tegen het ingetogen, het beheerste en het gereserverveerde karakter van de film en daarom een schokkende impact heeft, maar juist daardoor ook goed en natuurlijk aanvoelt en hele effectieve punten zet in het verhaal.

De ontspanning wordt gezocht en gevonden in de muziek, waarbij de lichtzinnige muzikale slotacte een mooie kroon op alle voorafgaande somberheid plaatst die er meteen voor zorgt dat het afscheid van de film niet in een stemming van totale neerslachtigheid gebeurt. Misschien is de slotacte wat ongepast frivool en niet in lijn met de somberheid en de strakgespannenheid van de rest van de film, maar enige frivoliteit was aan mij tegen die tijd wel besteed. In de laatste scènes wordt gewoon nog even een prettig optimistisch punt gezet. Prima. Kon ik na alle grauwe en kille treurigheid die er flink inhakt, toch nog een goed voelend en opluchtend glimlachje produceren.

Een film over een oudere vrouw die pianolerares in een vrouwengevangenis is en haar moeilijke maar talentvolle leerling. Eigenlijk is de film vanaf het begin al voorspelbaar en heb je al het idee welke kant het ongeveer wel heen zal gaan. Maar ja, daarmee heb je nog niet vanzelfsprekend een slechte film. Dat hangt heel sterk af van de opbouw van het verhaal en andere verrassende elementen. De opbouw is echter heel wisselend. Soms bouwt hij heel mooi op, maar daarna zakt de film weer sterk in. Het is ook bij lange na niet allemaal even geloofwaardig. Maar de finale is dan net weer verrassend genoeg. En zo eindigt de film voor mij nog net aan de goede kant van de streep. Al kan ik daar bij een herziening weer anders over denken.