Downhill (1927)

Op 29 en 30 september te zien bij de Filmmuseum in Amsterdam. De tijden zijn.

29 september 11.00 en 19.30

30 september 19.30

Vanmorgen gekeken van een versie van 120 minuten. Het is een goede film alleen is het wat langdradig als ze nou gewoon de originele versie van 80 minuten hadden vertoond was het wel beter. ***1/2.

Best een aardige film, maar toch een van Hitchcock's mindere.

Allemaal wat theatraal, maar dat was in de stomme film de gewoonte. Goed, vlot verhaal dat echter weinig verassingen biedt. Hitchcock laat in deze film al zien dat hij zeer creatief kan omgaan met de camera die hij laat meebewegen alsof het een eigen personage is.

Voor 5 euro bij Fame kan je een DVD met het vroege stille werk van Hitchcock natuurlijk niet laten liggen. Downhill samen met The Lodger aangeschaft. Leuk om ook het oude stomme werk van de meester eens te bekijken.

Wel wennen om zonder geluid een film te consumeren. Het gaat nu vooral om het goed kunnen lezen van lichaamstaal en de getoonde omgevingssfeer. Met het plaatsen van tussentitels is de meester in Downhill ook niet altijd even kwistig terwijl er in beeld toch redelijk veel stomme gesprekken gevoerd worden in dit van origine verfilmde toneelstuk. Gelukkig heeft Hitchcock zich niet beperkt tot enkel maar interieurshots, dit zou deze film tegenwoordig wel erg langdradig gemaakt hebben.

Het is een aardig verhaaltje over de verwording van een jongeman in een wereld vol schijn en werkelijkheid waarin uiteindelijk alles toch weer op zijn geknakte pootjes terecht komt.

In deze film uit 1927 zit o.a. een prachtige puur filmische scène met avant-psychedelische effecten als een visuele beschrijving van een zeer stevig alcoholdelirium.

Drama dat, ondanks dat hij de tand des tijds niet goed heeft doorstaan, goed te pruimen is. Het is tevens een stomme film dus een bijzondere ervaring. Één van de eerste werkjes van de meester van suspense. Niets meer dan bovengemiddeld.

Ik had het al een beetje verwacht, maar dit is inderdaad een van de minste Hitchcockfilms. Ik zag hem op een ultragoedkope, Nederlandse dvd, waar men zelfs niet de moeite nam een score achter de film te zetten. Het verhaal is op het begin niet duidelijk (volgens de dvd-hoes wordt de hoofdpersoon beschuldigt van diefstal, maar ik kon dat er niet uit op maken), maar later toch wel aardig om te volgen. Het wordt echter nooit meer dan aardig en er zitten opvallend veel gesprekken in waarbij geen gebruik gemaakt wordt van tussentitels. God mag weten wat er dan het nut van is. Er zitten wel enkele leuke expressionistische momenten in en Ivor Novello speelt verrassend goed. Het verhaal stelt echter geen klap voor en het tempo is ook niet hoog. Matige film dus.

2*

Ik begrijp niet waarom mensen klagen over het gebrek aan tussentitels, ik ben juist blij dat er niet om de 2 seconden tekst op het scherm verscheen. Door het lichaamstaal van de acteurs (een visuele vertelstijl) kon Hitchcock het aantal tussentitels beperken tot een minimum. Mooi voorbeeld van Hitchcock's visuele vertelstijl is wanneer er een tussentitel komt met de zin: "The world of make-believe" waarbij een close-up op Roddy in een oberskostuum volgt. De camera draait zich dan terug en onthult dat Roddy eigenlijk een ober speelt als acteur op een podium.

Verder was dit een zeer geslaagd drama van Hitchcock met het typische thema van een man die vals beschuldigd word. Wat ik goed vond aan deze 'stille' Hitchcockfilm is dat het tempo opvallend hoger lag in tegenstelling tot de andere 'stille' Hitchcocks, de film verveeld werkelijk geen moment. Al kan dat natuurlijk ook wel komen door de vlotte pianosoundtrack die bij de versie zat die ik zag. Ook vond ik het camerawerk hier van een opvallend hoog niveau, zeker voor de tijd waarin deze film gemaakt is en ik heb nu toch al redelijk wat films uit de jaren '20 gezien. Zo zitten er soms mooie overlappingen in of werd het beeld wat waziger gemaakt om de kijker dezelfde ervaring te geven als het hoofdpersonage zich voelt.

3.5 sterren

Als Hitchcock liefhebber was dit een tegenvaller. Doordat er geen geluid bij was zelfs geen muziek maar 80 min doodsstilte was het al gewoon een mega afknapper. Zonder dat er geen geluidsband aan toegevoegd is. Kon erdoor moeilijk boeien.

Ivor 'The Lodger' Novello speelt een gegoede jongeman die om ietwat onduidelijke redenen (de scenes in het winkeltje zijn lichtelijk onbegrijpelijk) wordt weggestuurd van school. Het is het begin van een aftocht in de krochten van de maatschappij, een thema dat niet veel later overigens (veel overtuigender) ook werd gebruikt in Tagebuch einer Verlorenen, Das (1929).

Onze held komt uiteindelijk terecht in een Franse haven, waar hij al hallucinerend toch nog op een schip terug naar Engeland terecht komt. Het zijn misschien wel de beste scenes; Hitchcock slaagt er zeer behoorlijk in het delirium in beeld te krijgen.

Redelijke film, al is het gebrek aan enig geluid (ook bij mij geen geluidsband) toch wel een gemis en is zoals gezegd de opening een beetje vaag; daar had ik wel een extra tussentekst willen zien. Gemaakt in hetzelfde jaar als voornoemde Lodger, mijn favoriete Hitch, een film waar 'Downhill' overigens niet bij in de schaduw kan staan.

3*.

Ik kan de film wel waarderen. Maar helaas vond ik hem mwaaa. Het ging nog net wel, maar ook weer niet. Tis heel oud en het verhaal boeide me helaas niet zo erg. Inderdaad is de film ook zeer langdradig. Ik vond hem ook hartstikke sloom. De film bevat echt een aantal probleempjes met het tempo-gehalte. De acteerprestaties zijn sterk al zeg ik het zelf. Nooit meer iets gehoord van de acteur Ivor Novello. Het regisseurwerk is ook heel sterk. Hallo? Hitchock? Je weet dat de regie dan heel sterk zal zijn. Maar helaas vond ik Downhill niet een geweldige film, het was niet verschrikkelijk het was oké, maar gewoon niet mijn soort film. Zeer langdradig, maar toch wel een poging waard.

Downhill

Ook Hitch' tweede film heb ik weten te bemachtigen. Na een leuk debuut was deze aan de beurt. Wat me direct opviel bij het begin was dat er totaal geen geluid onder zat. Normaal is een kenmerk van een stomme film dat er geen geluid is, maar enige muziek staat er toch altijd wel onder. Dit is dus ook de eerste keer dat ik een film van anderhalf uur in volledige stilte heb bekeken. Dit gaf een bijzondere ervaring. Het geeft je de ruimte om meer op de lichaamstaal te letten en de geluidsloze conversaties.

Wat mij daarna nog opviel was dat het verhaal in bijna alles leek op het bekende bijbelverhaal "De Verloren Zoon". Op een paar details na was het hetzelfde. Een niet zo heel origineel verhaal dus eigenlijk. Altans, voor mij dan.

Het verhaal begin nog zeer sterk. Van veel mensen las ik dat ze het tempo te laag vonden liggen. Het eerste half uur had ik dat totaal niet en het was zeer vermakelijk. Daarna komt inderdaad een beetje de sleur er in. Je ziet dat Hitchcock het tempo hoog probeert te houden, maar het lukt hem niet echt. De laatste 15 minuten zijn dan ook weer erg vermakelijk. Ook las ik hier dat er veel intertitels missen. Deze keuze van de regiesseur heeft zo zijn voor- en nadelen. Allereerst kan je je eigen fantasie er op los laten wat er nou eigenlijk gezegd wordt. Daarbij komt alleen wel dat je de subjective verhaallijnen en verhalen mist, en alleen het primaire verhaal goed kan volgen. Toch wat mij positief opvielis dat Hitchcock zonder de tussentitels ook af en toe een heel begrijpelijk verhaal weet neer te zetten. Zo zie je dit bij de beschuldiging van de dame waarmee hij een fash-back structuur gebruikt. Erg goed en origineel.

Ivor Novello is de man van deze film. Bij de acteerprestaties is ook hij alleen het noemen waardig. De rest speelt eigenlijk alleen maar een bijrol. Novello weet net als de rest van de film in het eerste half uur zeer goed te presteren. Hij speelt met verve en overtuiging. Zijn gezichtsuitdrukking en zijn lichaamshouding passen de juiste mimiek toe om het verhaal aangenaam en goed te volgen te maken. Daarna kakt ook hij in. Hij verliest de mimiek van het eerste half uur en speelt zwak. Het is moeilijk je concentratie er bij te houden. Het behang wordt dan in een keer heel interessant. Ook hij klimkt met de laatste 15 minuten weer op uit het dal en krijgt zijn verve van het eerste half uur weer terug.

Hitchcock past ook hier weer een paar grappige trucjes toe. Zoals ik al zei de flashback tijdens de beschuldiging. Ook echter de momenten waarop Roddy zich in zijn waanwereld bevindt. Beelden die goed door elkaar schuiven en overtuigend overkomen. Een laaste trucje wat Hitch' goed toepastte was dat je af en toe het verhaal door de ogen van Roddy zag. Dynamisch camerawerk in een wereld waarin de camera stil staat. Mijn complimenten.

Deze tweede film laat al meer van Hitchcock's kwaliteiten zien. De potentie zit er zeker in, dat zie je duidelijk. Toch is Downhill niet goed genoeg omdat hij niet de hele tijd weet te boeien, wat jammer is. Op naar de volgende in Hitch' filmografie.

2.5*

Ik vrees dat de presentatie van hoe de meesten hierboven de film gezien hebben het cijfer ernstig beïnvloedt. Een cheap-ass dvd compleet zonder geluid komt de kijkervaring niet ten goede.

Ik zag een door het BFI gerestaureerde kopie op het grote doek ik EYE met live muziek op een vleugel. Perfect beeld en prachtig gespeeld. Dit werd vooraf gegaan door een lezing over Hitchcocks werk in de context van reputatie en auteurschap, door dr. Gerwin van de Pol (UVA). Vermoedelijk tilt dat de film toch omhoog, want ondanks dat het niet Hitchcocks beste is (ook van het vroege werk beviel The Lodger mij beter) zou ik er zeker geen onvoldoende aan willen geven.

Cinematografisch valt er best wat te genieten en omdat dat de film soms wat sleept zitten er echt een paar leuke scènes in, met vrij creatieve montage voor die tijd. Ivor Novello speelt goed, en het is leuk om hem in zo'n andere rol dan in The Lodger te zien. Verbaast me trouwens dat de term misogynie niet gevallen is, Hitch schetst hier geen bijzonder rooskleurig beeld van het vrouwelijk geslacht.

Ik dacht: laat ik ook maar eens een paar stomme films proberen. Waar The Lodger ( 1927 ) mij blij wist te verassen, stelt Downhill mij teleur.

Ook ik heb de film op een dvd gezien zonder muziek. Wat John Milton zegt dat dit de kijkervaring beïnvloed is helemaal waar. The Lodger had ik wel met muziek gezien en daar wist de muziek nog voor de nodige spanning te zorgen. Als ik Downhill net als John Milton met live muziek eronder had gezien was mijn kijkervaring zeker beter geweest. Hoeveel beter ? Ja dat kan ik natuurlijk moeilijk zeggen aangezien ik geen versie met muziek eronder heb gezien.

Ik vond de film ook wel een beetje langdradig en het verhaal is ook niet helemaal helder. Roddy wordt dus van iets beschuldigt wat hij niet heeft gedaan ( op de dvd staat dat het over diefstal gaat ) maar waar Roddy nu precies van beschuldigt werd is toch ook voor mij niet helemaal duidelijk. ( de film is niet echt duidelijk hier over )


Vooral vanaf het moment dat Roddynaar Parijs gaat vond ik het allemaal maar saai worden. Ik vond dat de film geen interessant verhaal had. Tevens duurde de gesprekken in de film ook te lang. Soms had er ook wel wat meer gebruik gemaakt mogen worden van tussentitels. Pas aan het eind word het nog een beetje interessant als Roddy hallucineert. Dit was nog wel een aardig stukje.

Het acteerwerk in deze film is dan weer wel goed. Vooral Ivor Novello speelt erg goed.

Ik wou de film eerst een 1,5* geven. Maar ik realiseer mij dat ik de film waarschijnlijk wat beter had gewaardeerd met muziek eronder. Daarom toch een wat hoger cijfer.

2 sterren voor deze film.

Een onderhoudende en spannende stille film!

Hitchcocks op één na laatste zwijgende film voor zijn mentor Michael Balcon is gebaseerd op het toneelstuk Down Hill dat mede geschreven werd door Ivor Novello, de hoofdrolspeler in Hitchcocks doorbraakfilm The Lodger. Novello speelt zelf de rol van Roddy Berwick, een alom gerespecteerde student wiens reputatie enorme schade oploopt wanneer een meisje hem (onterecht) beschuldigd van grensoverschrijdend gedrag. Hoewel hij weet wie de feitelijke dader is neemt hij de schuld op zich en accepteert hij de consequenties. Zoals de titel doet vermoeden gaat hij door een diep dal waar hij na enige tijd uit lijkt te kruipen tot hij valt voor de verkeerde vrouw die het er alleen maar erger op maakt. Het verhaal is ontegenzeggelijk melodramatisch en weinig interessant, maar Novello's spel is aanzienlijk meer beheerst dan in The Lodger en Hitchcocks visuele vindingrijkheid zorgt voor enkele hoogstaande momenten.