Jamaica Inn (1939)

tell your children how the great age ended

Enerverende Hitchcock, de laatste voordat hij naar Hollywood vertrok. Een verhaal vol actie, geweld, bedrog en onderhuids een paar vleugjes romantiek. De pas 18-jarige O'Hara is een plaatje maar Laughton steelt de show als lokale magistraat. De tijd vliegt voorbij in een bijzonder vermakelijke en spannende film.

4*!

Best wel spannende film met actie in een goed verhaal:3,5

Een mindere film van Hitchcock. Het verhaal is nogal aan de simpele kant, waardoor de film na een tijdje begint te vervelen. De film is ook op geen enkel moment spannend, wat wel eens anders is in andere Hitchcockfilms. Daarnaast vond ik de personages in de film allerminst boeiend, sommigen vond ik zelfs simpelweg irritant en overbodig. Hiermee zeg ik uiteraard niet dat er slecht geacteerd wordt, want de acteerprestaties waren wel in orde.

Niet een typische Hitchcock film maar de hand (!) van de meester is af en toe toch wel zichtbaar.Verder een zeer amusante avonturenfilm met enkele spannende momenten(!) en mooie beelden van Cornwall.Banks is uitstekend,Laughton grotesk.Het boek van Du Maurier is trouwens nog beter.

Weer zo’n prettige, vooroorlogse Hitchcock. Zijn studiodecors zien er altijd heerlijk sfeervol uit en dat wat op locatie geschoten is, is zeker niet minder. Wat het verhaal betreft, ben ik er van overtuigd dat ik het al ken, maar ik kan er niet de vinger op leggen waarvan dat is. In elk geval niet Du Maurier. Van die auteur heb ik nooit wat gelezen. Dan zal het wel een volksverhaaltje zijn.

In elk geval is het een prettig te volgen film. Het verhaal is heel aardig. Zoals verwacht een gevalletje more than meets the eye. Jamaica Inn is geen overweldigende film, maar het prima acteerwerk en leuk spektakel hier en daar, maakt het wel heel degelijk.

De jaren '30-films van Hitchcock vind ik over het algemeen wat zwakker dan zijn latere werken. Jamaica Inn van hem is meer een spannend avontuur in het sfeervolle Cornwall dan een spannende thriller. Niet heel vervelend, maar geniaal zeker niet. Een jonge Maureen O'Hara (anno 2013 leeft ze nog steeds!) is de protagoniste van het verhaal en doet het wel leuk. Het is echter Charles Laughton die met zijn megalomane karakter alle aandacht naar zich toetrekt. Misschien een tikkeltje teveel, alhoewel zijn rol nog best aardig was. Al met al ging het uiteindelijk wel, maar ik ben beter van Hitchcock gewend!

Niet echt een klassieke Hitchcock, maar toch best de moeite waard, mede vanwege de lekker vette acteerprestaties van de vier belangrijkste hoofdrolspelers, Laughton natuurlijk voorop. Een relevante passage van John Russell Taylor uit zijn biografie Hitch : "Van de critici kreeg deze film er flink van langs, maar aan de kassa was het een succes, ongetwijfeld vanwege de namen van Hitchcock en Laughton, en omdat hij hoewel dwaas ook erg leuk was, en omdat het de voorloper bleek te zijn van al die Engelse kostuumdrama's en Regency romances uit de jaren 40" (The man in grey, The seventh veil, The wicked lady enz.). Nergens een meesterwerk, maar absoluut onderhoudend en vermakelijk. Maureen O'Hara, die niet veel later naar Hollywood ging en daar onder andere drie films met John Ford maakte (How green was my valley, Rio Grande en The quiet man) leeft op het moment van schrijven nog steeds (94 jaar oud!).

Nog geen opmerkingen over Laughton's wenkbrauwen? Toch wel de kern van de zaak als we de vele oneliners van YouTube commentatoren, Letterboxd wijsneuzen en ander millenial gespuis mogen geloven. Nu goed, de bescheiden berichtjes hier doen vermoeden dat jullie evenmin veel te melden hadden en dus misschien ook niet zo van de film hebben genoten. Ligt dat aan de Britse koddigheid? Of zagen jullie allemaal de vreselijke public domain versie (de hier eerder genoemde Nederlandse uitgave zou ik nog niet aan mijn ergste vijand cadeau doen) waar we het tot voor kort mee moesten stellen? De Cannes 2014 restauratie heeft de film in al zijn weelde hersteld en voor het eerst zijn de prachtig gedetailleerde Elstree Studio sets in volle glorie te bewonderen (Laughton's barokke versierde eetzaal, de rotsige kustlijn en natuurlijk de herberg zelf met zijn schimmige hoekjes en kijkgaten). Bovendien lijkt Hitchcock een soort parodie te hebben gemaakt van het bronmateriaal en drijft hij de spot met de 19de eeuwse Britse machtsverhoudingen: het gepeupel (boomlange herbergiers met berenklauwen van handen die reiskoffers met één welgemikte zwaai de trappen op smijten, oudere dames die eenden in mandjes vervoeren..) versus de aristocratie (hier voorgesteld door een machtsgeile vrederechter met een driedubbele kin die eloquente scheldtirades voert tegen zijne majesteit terwijl hij opzichtig aardappelen kauwt). Centraal staat echter een extreem bemoeiziek meisje dat niet op haar mondje gevallen is (Maureen O'Hara, altijd gevonden dat die wat de uitstraling van een belerende schooljuffrouw had) en terechtkomt in een berucht rovershol. Er zit een soort sadistisch genot in de manier waarop dit beschaafd juffertje steeds verder in de penarie geraakt, alsof ze het ergens ‘zelf gezocht' heeft. Hitchock had natuurlijk een ambigue relatie met assertieve dames: gecharmeerd door hun vuur en passie, iets minder gecharmeerd wanneer ze vroegen om z’n worstenvingers thuis te houden (daarover gesproken: wisten jullie dat Laughton, tevens co-producer, er op stond dat O'Hara de hoofdrol kreeg en haar vervolgens meenam naar Hollywood, een beetje vergelijkbaar met de ontvoering aan het eind van deze film? Maar als we het naslagwerk van Scotty Bowers mogen geloven was Laughton een homoseksuele scatofiel en had lieve Maureen dus niets te vrezen). De beproeving lijkt hier dan ook een soort straf: wie geëmancipeerd wil zijn moet lijden en zal blootgesteld worden aan de grootst mogelijke vernederingen zoals.. in mannelijk gezelschap moeten strippen tot je onderrok!

In november brengt Arrow Video hier een prachtige blu-ray van uit!

Wat suffe misdaad die zichzelf te snel bloot geeft.

Well, you have to be hard now. The Age of Chivalry is gone!

Stom eigenlijk hoe je geheugen je te parten kan spelen. Ergens eind 2008 (even terzijde, wat is het fijn dat je zo'n dingen gewoon kunt opzoeken op het forum hier) heb ik eens voor een spotprijs een boxset met 9 films van Alfred Hitchcock gekocht. Het was in een periode dat ik me zowat voor films begon te interesseren en in het specifiek voor Hitchcock en ik dacht al die jaren al dat ik de volledige boxset had gezien. Ik had hem gisteren echter nog eens vast en wat bleek? Jamaica Inn! Die had ik nog niet gezien.

Uiteraard dan maar eens direct opgezet en redelijk teleurgesteld. Niet door de film zelf trouwens, maar door de belabberde DVD. Nu wist ik me nog te herinneren dat dat een boxset was die qua kwaliteit niet altijd even sterk was. Het gaat hier natuurlijk om public domain films en dat houdt in dat gewoon iedereen hem in de meest belabberde versie op DVD mag uitbrengen. Daar kan ik op zich nog tegen, maar wanneer dan nog eens blijkt dat er 10 minuten in geknipt is?! En als kers op de taart haperde de film tussen de 60 en 70 minuten op zo'n manier dat er eigenlijk geen kijken meer aan was... Een film van 100 minuten (die 108 op IMDB lijkt me een tikkeltje overdreven) die wordt gereduceerd tot 90 minuten waarvan ik dan nog eens 10 minuten mis.. Gelukkig is de film nog wel gratis op het Internet Archive te bewonderen maar frustrerend is het wel. Vooral omdat dit eigenlijk best nog wel een vlotte avonturenfilm is geworden die vooral fijn is doordat jij als kijker al wel weet dat Sir Humphrey Pengallan (die naam alleen al!) de slechterik is terwijl het voor de personages nog een groot raadsel is.

De eerste van drie verfilmingen die Hitchcock maakte naar een werk van Daphne Du Maurier, hij zou later nog Rebecca en The Birds verfilmen. Een ietwat atypische keuze voor de master van suspense, maar hij laat toch wel weer een paar erg fijne dingen zien. Hij was zelf niet zo tevreden met de invulling van Charles Laughton en het moet gezegd worden, die schmiert er wel een pak op los. Blijft een acteur die heel theatraal en overdreven kan overkomen en toch werkt het vaak in zijn voordeel. Fijn om Maureen O'Hara in één van haar eerste rolletjes te zien, toen bleek al dat het een degelijke actrice was, en steelt vooral Leslie Banks als Joss nog hier en daar de show. Heerlijke bende ook met een aantal gure koppen en Emlyn Williams, als Harry de fluiter, is wel een geweldig figuur.

De liefde tussen mij en Hitch is uiteindelijk een beetje bekoeld geraakt omdat ik me op andere regisseurs en takken van de cinema ben beginnen concentreren, maar het kriebelt toch weer om zijn oeuvre nog eens te gaan herzien. Heb zelfs nog een paar ongeziene klassiekers zoals Notorious in de kast staan. Een schande, ik hoor het iemand al zeggen. Voor Jamaica Inn zit er nog wel eens een halfje verhoging in, maar dan moet ik eens een uncut en niet haperende versie zien.

3.5*

Cornwall, Engeland, de begin achttiende eeuw. Op de ruige kusten van het Engelse vasteland laat een bende vagebonden een boot te pletter slaan. Dit vormt het begin van een a-typisch Zwart-wit film van Hitchcock. De meester van de suspense waagt zichzelf dit keer met Jamaica Inn aan een uitstapje richting de avonturenfilm. Verweven met een redelijk gemakkelijk misdaad-verhaaltje. Het verhaal is het eerste van drie verhalen van Daphne du Maurier die hij zal verfilmen. Nu is de hand van Hitchcock niet echt duidelijk te zien in deze film maar valt er links en rechts nog wel wat te genieten. Zo is het acteerwerk van hoofdrolspeelster Maureen O'Hara en haar tegenspeler Robert Newton zeer goed. Roept Charles Laughton genoeg irritatie op om hem niet te mogen en zorgt de rest van de boevenbende voor de nodige humor, al dan niet met stereo-typeringen. Daarnaast zien we mooie en sfeervolle, doch iets te donkere, shots van de ruige kusten en wateren van Cornwall. Misschien dat is het geen topfilm van Hitchcock is, maar je ermee vermaken gaat prima!

Uitstekende film waarin een jonge vrouw bij haar tante wil intrekken na de dood van haar moeder. Een behoorlijk avontuurlijk verhaal met genoeg wendingen. Hierdoor stijgt de spanning ook tijdens de tweede helft. Charles Laughton zet zijn lekker dik aan. Tachtig jaar na dato werkt deze film van Alfred Hitchcock nog prima. Een kleine 4.0 sterren.

Zeer vermakelijke film, uitstekende rol van Charles Laughton, onvergetelijk.

Volgens mij is Maureen o'Hara ''Koningin verwonderlijk kijken''. Maar dat is dan ook het enige wat een droge doos is dat zeg. Je kon er totaal niet van afzien dat ze echt bang was. Nou hoeft ze ook niet continue te schreeuwen maar iets meer pit/inlevingsvermogen mocht wel. Had de film een stuk beter gemaakt

Chadwick!

Hoewel het boek goed bekend staat vond ik Jamaica Inn (1939) een weinig hoogstaande Hitchcock. De edele sir Humphrey Pengallan is een geinig personage die me aan Boris Johnson deed denken door zijn manier van spreken en zijn figuur. Uitstekende rol van Charles Laughton. De andere castleden gaven weinig kleur aan de film.

Gezien als Arrow-Blu-ray, in een perfecte sprankelende transfer die hier bijna een nieuwe filmervaring van maakt. Bovendien bevat deze gerestaureerde versie nu de ruim 8 minuten lange scène die ontbrak op mijn public-domain-kopie, hoewel niemand daar veel aan heeft gemist: hij behelst Jems uitleg over zijn geheime identiteit aan Sir Humphrey zonder dat de eerste echter weet dat zijn gastheer juist de criminele mastermind van de bende is, waarna Mary het laatste deel van hun gesprek opvangt en dan haar tante gaat waarschuwen, ongeveer halverwege de film. Als bonus staan op de Blu-ray verder nog een korte (13 minuten) maar interessante making-of-documentaire, een trailer en een zeer informatieve audiocommentaartrack over film, achtergrond en filmstijl.
        Minpunt van de film zelf is toch wel dat Robert Newton niet geschikt is voor de rol van Jem, en tot overmaat van ramp is Jem noch als karakter noch als actieheld erg interessant, zodat één van de centrale personages van de film eigenlijk nauwelijks uit de verf komt. Gelukkig staan daar Charles Laughton, de knappe Maureen O'Hara en een flink blik Engelse "character actors" als bendeleden tegenover.
        Zo, en nu kan mijn belazerde Weton-Wesgram-exemplaar de prullenbak in.

Noch Alfred Hitchcock noch Daphne Du Maurier waren te spreken over deze wel erg losse benadering van Du Mauriers gelijknamige boek. In het boek schittert de schurk lange tijd in afwezigheid en is diens uiteindelijke verschijning des te dreigender. Hier is die rol flink uitgebreid en hoewel daar vanuit commercieel oogpunt wat voor valt te zetten, doet het veel afbreuk aan het mysterie. Hitchcock compenseert één en ander met een flinke scheut actie, als is het verhaal soms wat moeilijk te volgen. Er zijn filmhistorici die beweren dat het karakter Chadwick weerspiegelde hoe Hitchcock zich gevoeld moet hebben tijdens het maken van deze film. Dat is een amusante gedachte, ook al is deze film een teleurstelling.

En verder met Hitchcock, dit keer dus Jamaica Inn en een behoorlijke oude in die zin. Tevens hoopte ik vooral dat deze iets beter zou voldoen dan Sabotage van vorige week, iets dat gedeeltelijk uitkwam maar ook niet.

Het begin voelt toch wel lekker, een bepaalde nostalgie straalt van het geheel af, schimmige beelden van rotsen, golven en miniatuur schepen, ja dit is mooi en knap gemaakt voor 1939 en heeft in die zin een gunfactor. De grimmige bedoening in het begin met de ruwe koppen van de Cornsman doen de rest. En het moet gezegd dat het concept met de jonge Mary die per toeval in het rovershol terecht komt en betrokken raakt bij de zaak best wel interessant is, maar helaas wordt de lijn na de bijna lynching onvoldoende doorgetrokken.

Want helaas weet de film zelfs met de beperkte speelduur van 90 minuten regelmatig dood te slaan in oeverloos gezever, en dan vooral in de situaties tussen Mary en Jem. De in de synopsis hier op MovieMeter gestelde vraag wie de grote man is vind ik al net zo voorspelbaar. Vanaf het eerste moment verdenk ik de man al, bovendien komt het in de film ook al snel naar voren wie de teugels in handen heeft, dus daar geen verrassing. Aardig geacteerd wordt er dan wel weer vooral door Leslie Banks.

In de vergelijking met Sabotage is Jamaica Inn qua plot en verhaal spannender, maar uiteindelijk ontlopen de films elkaar niet heel veel en moet deze vooral ook in het tijdsbeeld van de jaren '39 gezien worden. Afijn, weer één afgestreept, maar duidelijk is dat Hitchcock wel beter heeft.