La Sindrome di Stendhal (1996)

Degelijk maar weinig opzienbarend werkje van Argento.

Het plotje/uitgangspunt met de schilderijen waarin Asia wordt gezogen is tamelijk origineel. Het leidt tot veel hallucinaties en andere ongein (let bij de scene met de nachtwacht op de Nederlandse dialogen). Het zit Asia niet mee, want er loopt ook nog een verkrachter rond die het op haar heeft voorzien. Het tempo ligt vrij laag. Veel scenes bestaan uit Asia die doelloos rond loopt met een stel angstige ogen.

Camerawerk is, zoals met Argento altijd het geval is, weer goed. Qua gore/geweld kom je er hier wat bekaaid vanaf. Op die geweldig brute scene, waar Asia haar verkrachter afmaakt, na is er weinig te genieten. Daarnaast verkoopt Dario Argento zijn ziel voor kleine porties in de film helaas aan belachelijk slechte CGI. Zo'n CGI shot in de slokdarm kan ik nog wel hebben (al had het geen enkele toegevoegde waarde), maar wanneer je voor een ''headshot'' ook al erbarmelijke CGI gaat gebruiken faal je wat mij betreft als een regisseur. Zeker als je weet dat Argento dat in zijn voorgaande films wel anders oploste.

Persoonlijk vond ik de film beter worden na de dood van de verkrachter. Niet alleen ziet Asia er best aardig uit als blondine, het verhaaltje wordt ook interessanter. Qua spanning had het allemaal wel wat beter gemogen. Naast die heerlijke scene in het appartement met de constant ringende deurbel valt er ook op dat gebied weinig te genieten. De laatste 15 minuten, inclusief einde, maken gelukkig veel goed.

Verre van een bijzonder filmpje dus van Argento (niet de eerste keer overigens....). Leuk camerawerk, aardig sfeertje, maar qua spanning is het matig en er gebeurt ook gewoon te weinig. Het goede acteerwerk van zowel Asia Argento als Thomas Kretschmann en het sterke einde halen er toch nog een voldoende uit.

Aardige analyse (opgepast spoilers!): The Stendhal Syndrome (1996) | Fear Central - fearcentral.wordpress.com

"Doe het licht eens aan! Het is hier donker."

- De Nachtwacht-scène

Het gevoel dat ik alle goede films van Argento al had gezien heb ik nu al een tijdje. Voor Trauma waren mijn verwachtingen erg laag, voornamelijk door alle negatieve recensies. Dat bleek een ondergewaardeerd meesterwerk te zijn. Omdat The Stendhal Syndrome wel vaker een ondergewaardeerd meesterwerk genoemd wordt had ik goede hoop dat het weer een sterke film van Argento zou gaan worden. Helaas moet ik zeggen dat het de minst goede film is die ik tot nu toe van hem heb gezien...

De jonge politieagente Anna Manni achtervolgt een serieverkrachter in een museum als ze wordt getroffen door het syndroom van Stendhal. Ze valt flauw bij het zien van een bepaald kunstwerk. De verkrachter heeft het echter op haar voorzien...

Argento's dochter Asia Argento vertolkt voor de tweede keer de hoofdrol en de verkrachter wordt gespeeld door de Duitse acteur Thomas Kretschmann. Verder speelt Marco Leonardi - bekend van Cinema Paradiso - ook nog een kleine rol. Alle acteurs spelen wel goed - vooral Asia en Thomas hebben echt sterke scènes, maar de Engelse dub is van zo'n dramatisch slechte kwaliteit dat het vaak niet overkomt. Aangezien er geen enkele Engelstalige acteur speelt in deze film had ik de Italiaanse versie willen kijken, maar mijn kopie had alleen Engels. Geloof ook dat ik de waardeloze Troma versie heb gezien en zie nu dat er ook gewoon een widescreen-versie in omloop is...

The Stendhal Syndrome is niet echt een Giallo maar meer een Politiefilm. De moordenaar gebruikt pistolen en geen messen en dat vind ik persoonlijk wat minder. Al die typisch Amerikaanse actie-film aspecten, de commissaris en al die cop-slang vond ik ook niet passen in een Italiaanse film. Ergens natuurlijk ook vernieuwend dat Argento geen Giallo-clichés gebruikt. Het syndroom van Stendhal is een fascinerend gegeven. Het schijnt echt te bestaan en heel veel mensen schijnen er last van te hebben, waaronder Argento zelf die in zijn jeugd ooit in de ban is geraakt van een schilderij na het bezoeken van een museum met zijn ouders.

Deze film is de aller eerste Italiaanse productie waar CGI wordt gebruikt. Argento gebruikt het voor een totaal overbodig shot van een darmkanaal, een schilderij en een belachelijk slecht headshot (dat je met heimwee doet denken aan die geweldige scène uit Four Flies on Grey Velvet). Verder is er visueel overigens helemaal niets mis met Stendhal. De film is erg degelijk opgenomen en ik vond de manier waarop de schilderijen 'tot leven zijn gewekt' ook erg gaaf. Tijdens de Nachtwacht-scène horen we zelfs Nederlandse dialogen. Ook de brutere scènes waren geniaal geschoten en de onthulling aan het einde was ook erg sterk.

Na jaren werkt Ennio Morricone weer samen met Argento en de muziek is dan ook erg sterk. Erg spannende soundtrack die de spanning erg ten goede doet.

In een documentaire die ik pas zag (An Eye for Horror) vertelde Asia Argento over de moeizame relatie met haar vader. Als je ziet wat ze allemaal moet doen in zijn films kan ik me daar wel wat bij voorstellen...

Ik vind de negatieve reviews van de film een beetje overdreven, maar de positieve ook. Toch echt een stuk minder als dat ik van Argento ben gewend. Misschien komt het ook omdat ik een heel ander soort film had verwacht. Maar op zich is het zeker geen slechte film. De schilderij-scènes zagen er goed uit, de wraak scène was erg gaaf en lekker bruut en het einde van de film vond ik ook sterk. Alleen jammer van de waardeloze dub en typische Politie-actie. Voor een herziening ga ik zeker een Italiaanse versie zoeken. De film is vermakelijk en spannend, de echte Argento-fan moet hem wel gezien hebben.

Heb nog hoge verwachtingen voor Sleepless en Argento werkt inmiddels weer aan een nieuw project The Sandman. Ik hoop echt dat er nog een paar meesterwerkjes aankomen want Argento is een genie en geen b-film regisseur en dat moet zijn werk reflecteren.

Het is natuurlijke hartstikke subjectief, maar ik vond juist Trauma een erg sterke en heel erg onderschatte film van Argento. Eindelijk een keer geen dub en een ongelofelijk sterk verhaal.

Stendhal vond ik ook sterke punten hebben, maar voor het eerst toch een wat mindere Argento. Two Evil Eyes vond ik overigens ook helemaal niet slecht. Alle andere post-Opera-films moet ik nog zien, en The Five Days of Milan en Il Tram ook nog overigens.

Ja, en nog een grappig Nederlands tintje: In de scene waar Asia verf gaat halen in Rome, kun je het logo zien v t Nederlandse Royal Talens in de verfwinkel.

Royal Talens - Wikipedia - nl.wikipedia.org

Argento, de Italiaanse de Palma weet helaas niet te overtuigen, naast de misschien vergelijkbare Raising Cain, die wel elke keer scoort met fenomenale shock-fotografie. Bij Argento lukt dat wederom net niet. Jammer.

Ik zie dan toch liever Artgento's eurosleaze 70's detectivewerk met flink wat bloederig geweld jegens het vrouwelijk geslacht. Maar niet getreurd toch heerlijk Italiaans tijdverdrijf over een hysterische meid die ondanks de paternalistische praatjes van rationele mannen langzaam tot waanzin wordt gedreven.

Volgens Wikipedia "de eerste Italiaanse film die gebruik maakte van CGI-effecten". Dat was te merken: wat een belachelijk slechte CGI, Jaws 3-D (1983) ziet er nog beter uit. Verder weinig opzienbarend filmpje, het begin met de muziek van Morricone en de schilderijen was eigenlijk nog het beste gedeelte.

Jaws 3-D bevat geen CGI.

En weer eens een Argento aan de beurt, een regisseur waar ik nieuwsgierig naar blijf terwijl dat niet altijd ingelost wordt. The Phantom was slecht, Profondo Rosso viel tegen en vond ik weinig of niet bijzonders, maar Tenebrae vond ik op zijn manier wel sterk en vermakelijk. Dus was het afwachten waar deze film zich ongeveer ging scharen.

De opening is nochtans best aardig, met de getroubleerd ogende Anna, de dreigende tonen van Morricone en de eerste tekenen van het bizarre Stendhal syndroom dat soort van bestaat maar natuurlijk onderworpen wordt aan persoonlijke interpretatie door de regisseur lijkt mij, hoewel Argento hetzelf als kind schijnt te hebben ervaren. Een eerste ergernis betreft de overdub van Kretschmann die in plaats van zijn gebruikelijke Engels met Duits accent plotseling een totaal andere stem heeft en accentloos Engels spreekt. Vrij snel daarna werpt zich het volgende debacle van de film op, namelijk Anna met haar moeilijke blikken, haar gedwaald langs kunst en haar ogenschijnlijke problemen er mee, leuk maar vooral te ver doorgevoerd. Inhoudelijk lijkt er verder in die eerste fase met haar karakter weinig gedaan te worden en is het schimmig en onduidelijk wat ze verder doet of daar te zoeken heeft, het voelt wat dat betreft mager aan. Gelukkig duikt de verkrachter als snel op...

Het zou geen Argento zijn als er niet iets gruwelijks gebeurt, en hoewel de op de hoes beloofde smerigheid en gewelddadigheid uitblijft, zijn de verkrachting wel van het onaangename soort plus nog wat kleine dingetjes. De cgi, de eerste Italiaanse film waar in het gebruikt is, boeit eigenlijk niet met zijn shotjes van afgevuurde kogels en pillen door slokdarmen. Desondanks kan de film een bepaalde sfeer niet ontzegt wordt, eigenlijk vind ik de sfeer best goed en uiteraard de opbouw van verschillende scenes. Om natuurlijk de fenomenale muziek van grootmeester Morricone aan te halen, wat een heerlijke muziek. Helaas valt deverkrachter al snel weg hoewel het mysterie wel enigszins overeind gehouden worden, toch bloed het na enige tijd een beetje dood en is de ontknoping met de dader niet super voorspelbaar maar het was wel door mijn hoofd gegaan.

Super is deze The Stendhal Syndrome dan ook zeker niet en ergens voelt het allemaal een beetje aan als uit balans. Want opzich voelt het geheel wel aan als interessant en heb ik het idee dat er meer in had kunnen zitten. Afijn, sterker dan Tenebrae is ie zeker niet maar vermakelijker dan Profondo Rosso wel, ook al is het maar vanwege de sfeer en muziek. Een drie voorlopig.

Waarom was deze italiaanse film nou in het Engels vraag ik me af