Bull Durham (1988)

Leuk filmpje. Hoe Costner Robbins steeds in de zeik zet om hem beter te maken in het werpen is mooi om te zien. Ook in de 'relatie' tussen Sarandon en Costner komen af en toe leuke, komische dialogen voor.

Toch wel 3 sterren voor deze film.

Jammer dat Hollywoodsterren hun talent soms verspillen aan oorneukerfilms over Amerikaanse sporten. Zit je weer een tijdje te wachten op een film van je favoriete acteur, gaan ze zo'n flutfilm maken. Homerun naar de WC dus, en gauw een andere film op.

Nou heb ik ooit in een grijs en ver verleden nog eens een paar seizoentjes wat honkbal wedstrijden gespeeld dus dan blijf je toch wel een zwak houden voor volkssport No. 1 in de US of A.
De film viel me helemaal niet tegen, vond hem eigenlijk best leuk. Aardige met zorg gemaakte "feel good movie" over roem en rijkdom in de sport en de snelle vergankelijkheid daarvan. De driehoeksrelatie tussen Crash, Annie en LaLoosh is goed uitgewerkt. Bull Durham is erg amerikaans maar op een goede manier (net zoals veel westerns dat zijn) en op sommige punten komt hij ook toch voor zo'n amerikaanse film wel weer erg onverwacht en subtiel grappig uit de bus. Bv als LaLoosh voor het eerst blijft slapen bij Annie en zij haar nachtkastje spontaan uitruimt met handboeien, vasseline en een dildo
Leuke film die nergens echt moraliserend word en je met weemoed laat terugverlangen naar amerikaanse films uit een tijd zonder terrorisme, 9/11 en Irak connecties. 3.5*

Uitermate intelligent geschreven, uitstekend geacteerd en geestig stukje Americana die over honkbal lijkt te gaan, maar deze sport meer als symbool gebruikt over hoe met succes en verlies om te gaan en bovenal over hoe passie ons voortdrijft.

4*

Tegenvallende nikszeggerij. Snap niet hoe bv de veronicaman deze 4 sterren geeft. Hier en daar wat grappige momenten maar tis vooral veel trage meuk en irritant gezwijmel.

Leuke vlotte film die vooral gedragen wordt door Kevin Costner, Susan Sarandon en Tim Robbins. Met name Susan Sarandon is erg komisch en speelt met verve een 'baseball groupie' op leeftijd. Film is zeker ook leuk voor mensen die niks hebben met baseball of sportfilms.

Heerlijke niets aan de hand film zoals deze al lang niet meer worden gemaakt. De karakters zijn overdreven en de dialogen vergezocht, vermakelijk is het wel. Het evenwichtige verhaal blijft hierdoor wel wat oppervlakkig, maar dat is nou ook weer juist de charme. De climax is mooi en de acteurs zijn prima. Costen is zo'n rol op zijn buik geschreven.

Bull Durham mag hier in Europa dan nauwelijks een status lijken te hebben, in de VS is het een heuse klassieker. Daarom heb ik hem tegen beter weten in gekeken. Leek me het zoveelste sportsdrama over een man die van kleine sporter naar de schijnwerpers van de Major League zou stijgen. Dit zit er in beperkte mate als subplot wel in, maar de film zelf bleek toch iets anders te zijn. Tot mijn verbazing was Bull Durham een heuse screwball comedy!

En daar hou ik wel van. Er zit veel sport in de film, maar de film lijkt niet op andere sportfilms doordat het niet om winnen draait. Er zitten geen belangrijke wedstrijden in de film. Geen grote finale. Niet die ene match waar de carriére van de hoofdpersoon van afhangt. De wedstrijden zijn wel belangrijk voor de personages om zich in de schijnwerpers te kunnen plaatsen, maar er is nooit 'dat ene moment' waar alle andere sportfilms op steunen.

In plaats daarvan bekijkt de film de honkbalwereld met veel humor en is de aanpak bij vlagen zelfs verrassend sexy, aangezien sex en honkbal hier aan elkaar gekoppeld worden. Het draait meer om de driehoeksverhouding van Costner, Robbins en Sarandon en om houdingen dan om wie het beslissende punt slaat en dat houdt de boel fris. De grootste attractie zijn de vaak erg geestig geschreven dialogen. Er wordt ook wijselijk besloten om nooit al te serieus te worden, op één scène na. Ook wel fijn. Clichés worden waar mogelijk vermeden en iets onvermijdelijks zoals de opkomst van Robbins op het einde als sterspeler is vooral erg grappig gedaan, met dat onzinnige interview.


Dat gezegd hebbende scoort Bull Durham nergens echt een home-run. Wellicht omdat het net iets meer affiniteit met honkbal vereist dan ik heb. Ik moet zelfs eerlijk toegeven het spel nooit volledig begrepen te hebben. Amerikaanse recensies beweren dat deze film meer lijkt te weten over de sport dan de gemiddelde genrefilm. Dat zal best en ik kan me goed indenken dat dit dan ook de natte droom is voor de honkballiefhebber. Voor mij was het gewoon een leuke filmervaring.
3,5*

Costner en honkbal zijn schijnbaar een gouden combinatie. Met Field of Dreams maakte hij ook al een film over honkbal die niet typisch was voor het sportgenre. Hoewel totaal anders (en superieur) dan Bull Durham raad ik Field of Dreams ook aan iedereen aan.

Field of dreams is veel beter..

Ik vond deze echt matig. Misschien juist door het irritante gedrag van sarandon icm costner.

Meneer Bungel schreef:

(quote)

Costner zou deze rol dan op zijn lijf geschreven zijn, had hij de rol niet gekregen dan had hij hem op zijn buik kunnen schrijven. Sorry, ik kon het niet laten...

Haha beetje stom ja..

Bij wijlen amusante film daar er veel van het spel getoond wordt. Ook krijg je snel affiniteit met de spelers doordat de 'sleur' van het reguliere seizoen goed wordt weergegeven. Robbins kwam af en toe komisch uit de hoek maar overdreef toch in zijn gespeelde onbezonnenheid. Costner hing voor het grootste deel van de film weer het heilig boontje uit maar viel me eigenlijk vrij goed mee, waarschijnlijk ook omdat de schijnwerpers niet enkel op hem waren gericht. Het verhevene van de driehoeksrelatie en het bijna mythische kantje aan het verhaal over de promiscue Annie, die voor ieder seizoen een speler uitkiest die vervolgens doorbreekt zal wel passen in een film over een sport die zelf 'bigger than life' is maar kon me toch niet bekoren.

Tja, er gebeurd niet zoveel hè. Aan het einde van de film vroeg ik me echt af wat de makers hier nou mee wilden zeggen want er gebeurd eigenlijk vrij weinig tot niets. Ik ben op zich wel een fan van sfeervolle en lekker stroperige films maar dan wel gevuld met sfeervolle beelden en interessante karakters. Dat is bij deze film dus niet. Traag en stroperig loopt het verhaal wel maar er zit wat mij betreft totaal geen sfeer in en de karakters zijn behoorlijk nietszeggend. Zelfs de romantische scènes op het laatst tussen Sarandon en Costner deden me totaal niets. Het was echt een film waarbij ik heel de tijd op de klok zat te kijken hoe lang het nog duurde. Dat zegt genoeg.

Er zijn wel betere baseball-films gemaakt. De romantische verhaallijn met Susan Sarandon hangt er zo maar losjes bij. Conclusie: onderhoudende film, maar eigenlijk niets bijzonders.

Vermakelijk. Inderdaad niks bijzonders, maar vind het altijd wel leuk om Kevin Costner op het witte doek te zien. De film heeft geen diepte- en hoogtepunten. De film mist een klein beetje humor. Enige grap die er in zit is dat Tim Robbins niet kan richten. Voor de rest is de film vrij vlot en zijn de acteerprestaties van de crew goed. Okay tussendoortje.

It's all about sex and sport. What else is there?

Ik heb altijd al een zwak gehad voor sportfilms en zeker als het over basketball of American football gaat. Met honkbal daarentegen ben ik een pak minder vertrouwd ( ik zou met moeite een film over honkbal kunnen opnoemen) en daarom leek Bull Durham een film om daar eens verandering in te brengen. Ook de rol van Tim Robbins leek me iets om naar uit te kijken.

Uiteindelijk is Bull Durham een tegenvaller geworden. De driehoeksrelatie tussen Crash Davis, Annie Savoy en LaLoosh is op zijn zachtst uitgedrukt behoorlijk saai uitgewerkt. Op zich kan zo’n verhaal nog redelijk goed uitpakken, maar hier valt er over het algemeen weinig memorabels te ontdekken. Daarnaast is Bull Durham een film die hier en daar nogal redelijk cliché uit de hoek komt, want zo is het al van redelijk ver aan te voelen dat LaLoosh het tot de Major League zou schoppen en dat Crash Davis zijn plaats gaat innemen voor een korte romance met Annie. Die late romance tussen die twee voelt overigens nogal geforceerd aan. Best wel jammer dat het verhaal te wensen overliet, want eigenlijk waren de honkbalwedstrijden over het algemeen erg genietbaar. Ik heb al aangehaald dat ik een leek ben op het gebied van honkbal (de betekenis van een homerun zou ik nog net kunnen geven), maar dat was helemaal geen beperking. Oké, sommige termen ben ik wel gaan moeten opzoeken, maar de focus wordt grotendeels gelegd op Laloosh die wel hard kan werpen maar de bal totaal geen richting kan geven. Het feit dat hij in het eerste deel van de film totaal nog niet kon mikken, zorgde voor enkele leuke momenten.

LaLoosh die door zijn werpkracht toch als een talent wordt beschouwd, wordt erg goed neergezet door Tim Robbins. Eerlijk gezegd, ik had dit nooit van hem verwacht, want ik ken hem voornamelijk door rollen zoals Andy Dufresne in The Shawshank Redemption en in Mystic River. Fijn om te zien dat hij ook zulke rol van jonge, wilde sportman kan neerzetten, want eerlijk is eerlijk, Tim Robbins slaagt erin om deze film van een onvoldoende te houden. Zijn tegenspelers, Kevin Costner en Susan Sarandon zijn sowieso al niet mijn favoriete acteurs. Vooral Sarandon kom ik liever niet al te vaak tegen in films, maar als het niet anders kan dan is het maar zo. In Dead man Walking was ze al behoorlijk slecht, maar hier is ze toch al iets beter. Ook Costner is nu niet bepaald een acteur waar ik een film voor opzet, maar af en toe levert hij nog goed werk af. Zijn rol in The Guardian waar hij ook als ervaren man een jonge kerel moet opleiden, was eigenlijk zeer goed. Niet dat hij hier die rol evenaart, maar het is toch één van de betere prestaties die ik van hem heb gezien. Vooral in combinatie met Tim Robbins slaagt hij erin om voor enkele leuke scènes op het baseballveld te zorgen.

Bull Durham is een film geworden die de goede momenten afwisselde met de slechte momenten. De baseballscènes zijn over het algemeen erg vermakelijk, maar het verhaal rond de driehoeksverhouding is behoorlijk saai uitgewerkt. Tim Robbins zet hier wel een voortreffelijke prestatie neer. Blijkbaar is er nog een (betere) baseballfilm gemaakt met Costner, maar deze film maakt me niet meteen warm om hem te zien.

2.5*

Goeie film waarin een jonge pitcher wordt opgeleid door door een veteraan van het honkbalspel. Een goeie sportfilm waarin een boeiende driehoeksverhouding centraal staat. Aardige dialogen en bij vlagen grappig. Je hoeft geen kenner van honkbal te zijn om deze film vermakelijk te vinden. De drie hoofdrolspelers zijn uitstekend gecast.

Leuke eindjaren 80 op sport (in dit geval Honkbal) gebaseerde Komedie / Romantiek die zich lekker wegkijkt. Het verhaal zit leuk in elkaar en ook met de uitvoering zit het wel goed. Dat komt vooral vanwege de indrukwekkende cast die het leuk doen en dan met name natuurlijk de drie hoofdrolspelers Kevin Costner, Susan Sarandon en Tim Robbins. Wel geinig (ook een compliment) dat Susan Sarandon er heden eigenlijk nog vrijwel hetzelfde uitziet als vroeger. Hoewel de film vooral bedoeld is als een komedie, valt er eigenlijk niet echt veel te lachen op een paar glimlach momenten (vooral door Tim Robbins) na. De sfeer is overigens wel lekker luchtig.

Deze film zenden ze tegenwoordig nog uit op de zender MGM .

Leuk niemendalletje, als je de film als Nederlander bekijkt, lekkere comedy met genoeg "sportieve" momenten om ook die liefhebbers bij de les te houden. Persoonlijk vind ik dat Sarandon de show steelt,

haar acteren maakt dat ik de film nog met een 3 waardeer, anders was het zeker minder geweest. Bull is een film die je eens in de 2-3 jaar bekijkt voor de o ja momenten dan blijft de film leuk.

Bull Durham is een honkbalfilm over de veteraan 'Crash' Davis (Kevin Costner), die naar een honkbalteam gehaald wordt om de oliedomme werper 'Nuke' LaLoosh (Tim Robbins) te trainen. LaLoosh blijkt echter een ongeleid projectiel, die meer geïnteresseerd is in vrouwen dan in honkbal. Hij heeft zijn oog laten vallen op de irritante honkbalgroupie Annie Savoy (Susan Sarandon), maar die valt meer op de iets rijpere Davis.

Op een of andere manier heb ik nooit zo veel op met sportfilms. De hoofdpersonen vinden vrijwel allemaal dat sport het allerbelangrijkste is in het leven, en winnen helemaal. Zelf hou ik ook best van sporten, maar ik sport eigenlijk alleen vanwege de ontspanning, de gezelligheid en om enigszins in conditie te blijven. Met fanatieke sporters heb ik dan ook helemaal niks, en het is voor mij altijd moeilijk om me in hun wereld in te leven.

Daarnaast heeft Bull Durham ook een niet al te bijzonder verhaal. Voor de mensen die van honkbal houden is de film misschien best interessant, maar voor de meeste filmliefhebbers is dit eigenlijk een saaie en redelijk oppervlakkige film. Het is overigens wel aardig om een piepjonge Tim Robbins te bewonderen in zijn eerste belangrijke filmrol. 2,5*

Honkbal doet het altijd goed in films, de sport leent zich doorgaans uitstekend als een fotogeniek decor voor dramatische, romantische, komische of nostalgische Amerikaanse verhalen.

Ook in deze film zitten deze elementen, echter moet je hier door een uiterst vervelende Tim Robbins (die ik sowieso nooit zo trek) en een matige Kevin Costner heen kijken om de film te kunnen waarderen.

Dat is best een beproeving. De mooie plaatjes en leuke muziek maken de films nog enigszins de moeite waard. Maar over het algemeen kan je deze best overslaan.

Fijne sfeer in de film.

Onsympathieke film met een hoop irritante personages en weinig opzienbarende sportmomenten. Toch zijn de honkbalscenes wel de stukken waar de film het van moet hebben, alhoewel duidelijk blijft dat regisseur Ron Shelton niet gemaakt is voor dit genre. Hierdoor vormt Bull Durham een mengelmoes van allerlei soorten verhalen en perspectieven die totaal niet bij elkaar komen. Het volledige gedoe rondom Susan Sarandon is bijvoorbeeld onverklaarbaar en past totaal niet in de film, maar helaas keren de personages van Tim Robbins en Kevin Costner steeds weer bij haar terug. Het maakt van Bull Durham een soms onuitstaanbare film die zich beter gefocust bezig had kunnen houden met honkbal en niet met enige vorm van achtergrond. Tot slot een hoop romantische scenes die niet aanslaan en een boel humor die kant noch wal raakt, het blijft raadselachtig hoe sommige films aan zo'n keurig gemiddelde komen.