
Bull Durham (1988)
Verenigde Staten
Komedie / Romantiek
108 minuten
geregisseerd door Ron Shelton
met Kevin Costner, Susan Sarandon en Tim Robbins
Crash (Kevin Costner), een oude veteraan uit het honkbal wordt naar Durham Bulls gehaald om deze club uit het slop te halen. Nog belangrijker is echter zijn functie als trainer voor de talentvolle Nuke Laloosh. Nuke blijkt echter veel sneller warm te lopen voor Annie dan voor het honkballen en Annie heeft hier geen enkel probleem mee. Crash geeft zich echter niet gewonnen en heeft ook nog een aantal trucs in huis.
Trailer
https://www.youtube.com/watch?v=FdC7o8Jfp9c
Wanneer je deze, als ook andere ingevoegde media op de site wilt zien, dan moet je hier even toestemming voor geven.
Met het tonen hiervan wordt er mogelijk door een andere partij cookies geplaatst en/of wordt je ip-adres geregistreerd, zonder dat MovieMeter hier invloed op heeft. Lees ons privacybeleid voor meer informatie over hoe MovieMeter met je privacy omgaat.
Links
Zoek naar deze film op dvd/blu-ray op AmazonIMDb (7,1 / 47584)trailer (YouTube)iTunes: € 9,99 / huur € 3,99Google Play: € 9,99 / huur € 4,29Toch wel 3 sterren voor deze film.
De film viel me helemaal niet tegen, vond hem eigenlijk best leuk. Aardige met zorg gemaakte "feel good movie" over roem en rijkdom in de sport en de snelle vergankelijkheid daarvan. De driehoeksrelatie tussen Crash, Annie en LaLoosh is goed uitgewerkt. Bull Durham is erg amerikaans maar op een goede manier (net zoals veel westerns dat zijn) en op sommige punten komt hij ook toch voor zo'n amerikaanse film wel weer erg onverwacht en subtiel grappig uit de bus. Bv als LaLoosh voor het eerst blijft slapen bij Annie en zij haar nachtkastje spontaan uitruimt met handboeien, vasseline en een dildo

Leuke film die nergens echt moraliserend word en je met weemoed laat terugverlangen naar amerikaanse films uit een tijd zonder terrorisme, 9/11 en Irak connecties. 3.5*
4*

Costen is zo'n rol op zijn buik geschreven.

En daar hou ik wel van. Er zit veel sport in de film, maar de film lijkt niet op andere sportfilms doordat het niet om winnen draait. Er zitten geen belangrijke wedstrijden in de film. Geen grote finale. Niet die ene match waar de carriére van de hoofdpersoon van afhangt. De wedstrijden zijn wel belangrijk voor de personages om zich in de schijnwerpers te kunnen plaatsen, maar er is nooit 'dat ene moment' waar alle andere sportfilms op steunen.
In plaats daarvan bekijkt de film de honkbalwereld met veel humor en is de aanpak bij vlagen zelfs verrassend sexy, aangezien sex en honkbal hier aan elkaar gekoppeld worden. Het draait meer om de driehoeksverhouding van Costner, Robbins en Sarandon en om houdingen dan om wie het beslissende punt slaat en dat houdt de boel fris. De grootste attractie zijn de vaak erg geestig geschreven dialogen. Er wordt ook wijselijk besloten om nooit al te serieus te worden, op één scène na. Ook wel fijn. Clichés worden waar mogelijk vermeden en iets onvermijdelijks zoals de opkomst van Robbins op het einde als sterspeler is vooral erg grappig gedaan, met dat onzinnige interview.
Dat gezegd hebbende scoort Bull Durham nergens echt een home-run. Wellicht omdat het net iets meer affiniteit met honkbal vereist dan ik heb. Ik moet zelfs eerlijk toegeven het spel nooit volledig begrepen te hebben. Amerikaanse recensies beweren dat deze film meer lijkt te weten over de sport dan de gemiddelde genrefilm. Dat zal best en ik kan me goed indenken dat dit dan ook de natte droom is voor de honkballiefhebber. Voor mij was het gewoon een leuke filmervaring.
3,5*
Costner en honkbal zijn schijnbaar een gouden combinatie. Met Field of Dreams maakte hij ook al een film over honkbal die niet typisch was voor het sportgenre. Hoewel totaal anders (en superieur) dan Bull Durham raad ik Field of Dreams ook aan iedereen aan.
Ik vond deze echt matig. Misschien juist door het irritante gedrag van sarandon icm costner.

Haha beetje stom ja..

Ik heb altijd al een zwak gehad voor sportfilms en zeker als het over basketball of American football gaat. Met honkbal daarentegen ben ik een pak minder vertrouwd ( ik zou met moeite een film over honkbal kunnen opnoemen) en daarom leek Bull Durham een film om daar eens verandering in te brengen. Ook de rol van Tim Robbins leek me iets om naar uit te kijken.
Uiteindelijk is Bull Durham een tegenvaller geworden. De driehoeksrelatie tussen Crash Davis, Annie Savoy en LaLoosh is op zijn zachtst uitgedrukt behoorlijk saai uitgewerkt. Op zich kan zo’n verhaal nog redelijk goed uitpakken, maar hier valt er over het algemeen weinig memorabels te ontdekken. Daarnaast is Bull Durham een film die hier en daar nogal redelijk cliché uit de hoek komt, want zo is het al van redelijk ver aan te voelen dat LaLoosh het tot de Major League zou schoppen en dat Crash Davis zijn plaats gaat innemen voor een korte romance met Annie. Die late romance tussen die twee voelt overigens nogal geforceerd aan. Best wel jammer dat het verhaal te wensen overliet, want eigenlijk waren de honkbalwedstrijden over het algemeen erg genietbaar. Ik heb al aangehaald dat ik een leek ben op het gebied van honkbal (de betekenis van een homerun zou ik nog net kunnen geven), maar dat was helemaal geen beperking. Oké, sommige termen ben ik wel gaan moeten opzoeken, maar de focus wordt grotendeels gelegd op Laloosh die wel hard kan werpen maar de bal totaal geen richting kan geven. Het feit dat hij in het eerste deel van de film totaal nog niet kon mikken, zorgde voor enkele leuke momenten.
LaLoosh die door zijn werpkracht toch als een talent wordt beschouwd, wordt erg goed neergezet door Tim Robbins. Eerlijk gezegd, ik had dit nooit van hem verwacht, want ik ken hem voornamelijk door rollen zoals Andy Dufresne in The Shawshank Redemption en in Mystic River. Fijn om te zien dat hij ook zulke rol van jonge, wilde sportman kan neerzetten, want eerlijk is eerlijk, Tim Robbins slaagt erin om deze film van een onvoldoende te houden. Zijn tegenspelers, Kevin Costner en Susan Sarandon zijn sowieso al niet mijn favoriete acteurs. Vooral Sarandon kom ik liever niet al te vaak tegen in films, maar als het niet anders kan dan is het maar zo. In Dead man Walking was ze al behoorlijk slecht, maar hier is ze toch al iets beter. Ook Costner is nu niet bepaald een acteur waar ik een film voor opzet, maar af en toe levert hij nog goed werk af. Zijn rol in The Guardian waar hij ook als ervaren man een jonge kerel moet opleiden, was eigenlijk zeer goed. Niet dat hij hier die rol evenaart, maar het is toch één van de betere prestaties die ik van hem heb gezien. Vooral in combinatie met Tim Robbins slaagt hij erin om voor enkele leuke scènes op het baseballveld te zorgen.
Bull Durham is een film geworden die de goede momenten afwisselde met de slechte momenten. De baseballscènes zijn over het algemeen erg vermakelijk, maar het verhaal rond de driehoeksverhouding is behoorlijk saai uitgewerkt. Tim Robbins zet hier wel een voortreffelijke prestatie neer. Blijkbaar is er nog een (betere) baseballfilm gemaakt met Costner, maar deze film maakt me niet meteen warm om hem te zien.
2.5*
Deze film zenden ze tegenwoordig nog uit op de zender MGM .
haar acteren maakt dat ik de film nog met een 3 waardeer, anders was het zeker minder geweest. Bull is een film die je eens in de 2-3 jaar bekijkt voor de o ja momenten dan blijft de film leuk.
Op een of andere manier heb ik nooit zo veel op met sportfilms. De hoofdpersonen vinden vrijwel allemaal dat sport het allerbelangrijkste is in het leven, en winnen helemaal. Zelf hou ik ook best van sporten, maar ik sport eigenlijk alleen vanwege de ontspanning, de gezelligheid en om enigszins in conditie te blijven. Met fanatieke sporters heb ik dan ook helemaal niks, en het is voor mij altijd moeilijk om me in hun wereld in te leven.
Daarnaast heeft Bull Durham ook een niet al te bijzonder verhaal. Voor de mensen die van honkbal houden is de film misschien best interessant, maar voor de meeste filmliefhebbers is dit eigenlijk een saaie en redelijk oppervlakkige film. Het is overigens wel aardig om een piepjonge Tim Robbins te bewonderen in zijn eerste belangrijke filmrol. 2,5*
Ook in deze film zitten deze elementen, echter moet je hier door een uiterst vervelende Tim Robbins (die ik sowieso nooit zo trek) en een matige Kevin Costner heen kijken om de film te kunnen waarderen.
Dat is best een beproeving. De mooie plaatjes en leuke muziek maken de films nog enigszins de moeite waard. Maar over het algemeen kan je deze best overslaan.