Since You Went Away (1944)

Mooie film met een ook al wat oudere Shirley Temple. Dikke zeven dus 3.5*

Was dit ook alweer die film waarin Cotten een soort vriend van de familie speelt, Henk?

Heb hem al weer een tijdje geleden gezien (in een verzamelDVD box, Hollywood classics). Geen onaardige film, een lekker sfeertje.
Een 3.0*

heerlijke film, verveelt geen moment, vooral de bulldog Soda is enig om te zien.
voor mij ook een dikke 3.5

Ik had iets in de stijl van The Best Years of Our Lives verwacht, maar dat was tevergeefs. Waar het bij die film nog lukte om de kijker te laten meeleven met de personages, faalde deze film. Het lijkt af en toe wel een ontzettend lange soapaflevering, het had natuurlijk veel minder lang moeten duren.
De film begint leuk. Het is en wordt nergens bovenmaats, maar het kijkt lekker weg. Later begint de ontzettend lange speelduur wel zijn tol te eisen. Ik heb 'm in 2x gekeken, maar het duurde alsnog té lang. Misschien lag het probleem deels bij de cast. Claudette Colbert acteert zeer houterig. Het verbaast me dat ze werd genomineerd voor een Oscar, want ze kon mij maar weinig boeien. En dat was meteen het probleem van de film, er was niemand die de film echt kon dragen. Hoewel er een aantal grote namen in spelen, leken het wel een stel amateurs. Shirley Temple blijkt het zoveelste kindsterretje waarbij niets meer overblijft als de jeugdige uitstraling is verdwenen. Wat was het een irritant mens in deze film, zeg! Jennifer Jones wist ook maar weinig te boeien. Haar personage had weinig diepgang en Jones ziet eruit als een doorsnee jongedame, die niet echt iets heeft of doet wat haar memorabel maakt. Ik moet wel toegeven dat ze interessanter werd toen ze besloot zuster te worden. Ze liet op dat moment het zeikerige tienermeisje die verliefd is achter zich.
Daarnaast was de film gedateerd. En dat werkt zeker tegen zich bij een film van 172 minuten. De film is ontzettend braaf en doet nergens iets gewaagds. Waar Gone with the Wind veel risico's nam en het dus goed draagbaar maakte voor een lange speelduur, bleef deze film erg saai.
Oftewel, een leuke film die lekker wegkijkt, maar nergens memorabel of diepgaand is.

Patriottische propagandafilm over de opofferingen van het thuisfront ten tijde van de Tweede Wereldoorlog. Gemaakt midden in de oorlog en inmiddels tamelijk gedateerd. Ik heb altijd al een zwak gehad voor Claudette Colbert en ook nu stelt ze mij niet teleur. Maar het acteerwerk van de overige sterren laat nogal wat te wensen over. Vooral de volgroeide Shirley Temple laat zien dat er van het kindsterretje van weleer niet veel meer over is als het op echt acteren aankomt. Vermeldenswaard is allicht nog dat het liefdeskoppel Jennifer Jones- Robert Walker tijdens het maken van deze film midden in een echtscheidingsprocedure zat. De afscheidsscène van Jones op het perron is beroemd geworden en heeft al meerdere filmcompilaties gehaald, o.a. America at the Movies (1976).