The Five Pennies (1959)

Een van de eerste films die ik gezien heb - waarschijnlijk omdat Danny Kaye bij mijn ouders geen kwaad kon doen. Die was leuk, zoals Buziau leuk was geweest, in de oorlog.

Eigenlijk een vervelende rotfilm, waarin het dunne clichéverhaaltje 'opgefleurd' wordt door een mooie dochter die de strijd tegen polio wint.

Heel sentimenteel eigenlijk - maar daar had ik destijds geen last van. Ik zie de hartveroverende Tuesday Weld nog steeds wankel, met kleine stapjes tegelijk, naar haar vader lopen... alles zou weer goed komen...

***

Tussentitel :

Veertig Jaar Later.

***

- en vorige week maandag, kijkend naar The Ring, zat ik me af te vragen wie die stoere wat oudere actrice was, daar op dat eiland... kleine rol... weet niet eens meer wat ze deed... en ineens herkende ik haar, aan haar mond. Tuesday ! Ze speelt nog ! Niet meer zeven dagen in de week, maar ze is er nog ! En ze heeft nog nooit een slechte rol gespeeld (want die stapjes, in The Five Pennies, die deed ze niet voor Danny... die deed ze Alleen Voor Mij !)

Wat nou, "vervelende rotfilm"!? Dit is toevallig wel mijn favoriete jankfilm, hoor. Zo onbeschoft sentimenteel maken ze ze niet meer! En dat van die dochter, is dat geen spoiler?

Overigens schijnt het cliché-verhaaltje echt gebeurd te zijn. In de Hollywood-betekenis van het woord, dan.

Heehee, wacht even... Ik schreef 'EIGENLIJK een vervelende rotfilm'. En ik gaf vier sterren. En ik ben heel wat 'betere' films uit die tijd vergeten.

Maar EIGENLIJK een vervelende rotfilm is toch ook een vervelende rotfilm?

Als iemand zegt : 'ik vind het een vervelende rotfilm' heb ik eigenlijk geen weerwoord. Ik kan alleen sputteren dat-ie me blijkbaar toch iets gedaan heeft.

En jou ook.

Dat is eén van de leuke dingen van film.

Ha, zo! Wat de Amerikanen een 'guilty pleasure' noemen, dus. Kan ik wel inkomen, ja. We zijn het eens!

Wat vond ik dat toendertijd een zielige film.

Jeugdsentiment van de eerste orde, wat een komiek die Danny kaye. Vooral gezien in de welke tijd 1959 dat dit gemaakt is grote klasse.

Wel weer heel lang geleden dat ik deze film heb gezien. En het leek me eigenlijk niks. Danny Kaye is toch echt zo'n komiek...een beetje als Dorus ... wie kent ze nog. Vaak leuk voor kinderen en ook aardig tegen kinderen. Het enige wat ik me dan ook kon herinneren was dat zijn dochter ziek was en hij de muziek opgaf om zijn tijd daaraan te wijden met een hoop gekkigheid.

Te lange film, die maar losjes gebaseerd is op Red Nichols. Voor jazz-liefhebbers eigenlijk maar gedeeltelijk interessant.

Het begint met Bob Crosby, die ik niet eens herkende maar toen die door trechter begon te zingen weer wel. Veel muziek van o.a. Louis Armstrong.

Het eerste deel van de film is leuk waarna het eigenlijk in een sentimentele draak verandert. En het nadeel is ook dat die films zo op elkaar lijken. Want het deed ook wat aan The Glenn Miller Story denken. Danny Kaye doet het wel aardig en een lieve rol van Barbara Bel Geddes. Ze is best knap. Ze is natuurlijk heel bekend geworden als Miss Ellie uit Dallas.

Het was eigenlijk wel weer een opgave deze film, die ook te lang is. Anderhalf uur was voldoende geweest. Wel leuke muziek in deze film, die ook mooi gemaakt is en de inhoud zou ik niet al te letterlijk nemen. Of Red Nichols ook echt zo vervelend was als de film aan het begin doet vermoeden ....Maar de film keek toch best lekker weg. 4.0/3.0

Heerlijke muzikale biografie met een zoals steeds geweldige Danny Kaye, bijgestaan door Barbara

Bel Geddes, die later furore zou maken als miss Ellie in Dallas. Cameo van Louis Armstrong is grandioos. Topamusement!!

Mijn bericht is niet zo veel anders als 2014 maar het is een film die bij mij niet echt wil, ach misschien omdat ik geen echte dixieland jazz muziekliefhebber meer ben, al was ik er als klein jochie gek op. (De Nederlands Wiki is heel uitgebreid, hij hield niet van swing staat daar en ik juist wel. Zoals vaak bij dit soort films wordt er van alles bij verzonnen, op zich niet erg tenzij je wat meer wilt weten over de muziek zelf). De film is veel te fifties voor een film die vooral de twenties/thirties moet weergeven. Kaye komiek in dramafilm ook wat lastig te rijmen al brengt hij het goed, net als Barbara Bel Geddes, Susan Gordon als kindsterretje en Tuesday Weld als tiener. Vroeger waren we dol op Kaye maar dat is helaas ook weg bij mij.

Veel liedjes, vooral het middelste gedeelte zijn mooie goede liedjes, maar ja als je zo gaat dansen terwijl je zwanger bent. (Polio ontstaat overigens door een virus.)

Nichols geeft de muziek op als zijn dochter ziek wordt en besteed hier zijn tijd aan. Daarna treedt de pubertijd op en is een comeback maken best lastig. De film is mooi gemaakt, het beeld wat geschetst wordt van het harde muzikanten bestaan is goed maar heel veel kan ik er toch niet mee. Het is gewoon het bekende rise and fall verhaal. De film was destijds een succes, een prestatie, gezien het rock and roll tijdperk. 3.0