Summertime (1955)

Heerlijke film. Prachtig gespeeld door Katharine Hepburn en mooi, heel mooi in beeld gebracht door David Lean. In de winter kijken en terugverlangen naar het zomerse Italie.

Een wonderbaarlijk Venetiaans liefdesverhaal. De magie blijft.

Het is een combinatie van “Brief Encounter” en “Three coins in the fountain”. De dubieus morele heldin wordt schitterend tot leven gebracht door Katherine Hepburn, wiens breed grijnzende gezicht en friemelende vingers het effect geven van iemand die voortdurend herinneringen bijmaakt en opslaat, nog beter dan Greta Garbo dat doet in de slaapkamerscène uit “Queen Christina”.

Eigenlijk is de film een beetje herfstige crocus pocus. Maar met wel met twee aanwinsten. Te weten; Katherine Hepburn en Venetië. Met liefde en passie hebben regisseur David Lean en zijn cameraman Jack Hildyard het grote Sint Markus-plein geobserveerd en de kleine grachten met hun exquise en langzaam vergaande aangezicht. Of het magistrale panorama van het Grand Canale; de huizen die als klippen over de smalle waterwegen torenen, de vergulde figuurtjes die het klokkenuur aangeven. Het oog komt niets tekort.

Echter, zonder Kay Hepburn zouden we, lijkt mij, zijn opgescheept met een novelletje in een documentaire. Mejuffrouw Hepburn voegt menselijke waarde toe, en niet alleen met de nerveuze vitaliteit van haar spel, maar vooral met haar eigen verschijning. De hele film door beweert ze oud en vergaan te zijn en al die tijd kijken we naar een vrouw met een opzienbarend profile, een verlengd soort elegantie die ze zou behouden tot haar honderdste en haar altijd de moeite van het bekijken waard zou maken.

Dat Katharine Hepburn de rol neerzet van een romantische, eenzame en naar gezelschap trachtende vrouw is overduidelijk. Daarvoor is haar acteren overduidelijk en enigszins wat al te expliciet. Nochtans is het het optreden van la Hepburn die dit eenvoudig romantisch ding van de prullenmand houdt. Een wonderbaarlijke actrice, van welke hoek je ze ook bekijkt. Vier Oscars, haar eerste in 1934, de laatste...50 jaar later.

Knap in deze film is ook, en zeker niet te vergeten, de manier waarop de kijker rondgeleid wordt in het vele moois dat Venetië te bieden heeft.

De romantische Italiaanse muziek doet zorgt voor de juiste stemming.

De film heeft wel wat gebreken. Ik vroeg me af of Hepburn wel goed gecast is voor deze film. Overacting van haar die soms tegen het irritante aan is. Toch wel erg veel maniertjes zoals we die van haar kennen. Het scenario had wat verfijnder en 'intelligenter' kunnen zijn, maar de eindscène is 5 sterren waard. Natuurlijk kan Brazzi niet op tijd bij de vertrekkende trein zijn. De bloem die niet kan worden teruggeven, verwijst prachtig naar de niet getoonde vrijscène (de kijker moet genoegen nemen met vuurwerk) waarbij Hepburn heeft gegeven wat ze nooit meer terug kan krijgen. Dat Lean voor het slot het trein-motief gebruikt, zal kijkers van de verwante film Brief Encounter aanspreken. Deze laatste film is wel superieur doordat het scenario strakker is, maar Summertime is een film die je toch gezien moet hebben: voor de locaties en niet in de laatste plaats voor de eindscène. Leg je zakdoek maar klaar.

Lean doet zijn legendarische, niet te overtreffen Brief Encounter nog eens dunnetjes over. Her resultaat kan de toets der kritiek goed doorstaan, hoewel het voorspelbaar was dat het niveau van zijn voorganger niet wordt gehaald. Voor Leans doen een vrij directe en simpele film(de man was gespecialiseerd in epossen van bij voorkeur drie uur lang), met Venetië als geloofwaardig en prachtig decor. De magie tussen Hepburn en Brazzi werkt hier niet helemaal, wat niet ligt aan de degelijke Brazzi maar meer aan de wat ongelukkig gecaste Hepburn. Een intelligente vrouw die wat al te ontwikkeld en beheerst oogt om ons volledig te laten geloven in het blinde liefde gevoel wat hier gesuggereerd wordt. Typerend voor de film is de eindscène: leuk bedacht dat gedoe wederom bij dat treinstation, maar in Summertime werkt het niet zo goed als bij Brief Encounter. Blijft emotioneel wat afstandelijk en te weinig herkenbaar, maar misschien was dit ook wel de bedoeling van de regisseur.

Goeie film over een Amerikaanse vrouw die in haar eentje op vakantie gaat naar Venetië. Een uitstekende eerste helft waarin je als kijker samen met Katherine Hepburn de toerist uithangt. Een aangenaam tempo en prachtige beelden van Venetië. De tweede helft is een wat meer conventioneel liefdesdrama, maar nog steeds goed.