Doctor Zhivago (1965)

Doctor Zhivago zou de 8ste hoogste opbrengst hebben gehaald (inflatie meegerekend) van alle films. Het werd dan ook tijd dat ik dit epos ging aanschouwen. Als je de 20ste eeuw van Rusland bekijkt heeft er zich toch vooral veel miserie afgespeeld. Zeker tijdens en na de oorlog was er vaak ongekende hongersnood. Die miserie probeert David Lean in contrast te stellen met iets warm: liefde.

In het openingsuur lijkt Doctor Zhivago een wat klein bijrolletje te vertolken. Het is vooral Lara (Julie Christie) dat hier aandacht krijgt. Ondanks dat er heel wat politieke en militaire acties op de achtergrond spelen, wordt er toch voornamelijk gefocust op Lara, Zhivago en Tonya.

De soundtrack is zeer aanwezig en probeert bij elke langdradiger stuk je aandacht weer terug te brengen naar de film. Zo is het soms doorbijten geblazen. Wat ook niet helpt, zijn de brakke overgangen. Van een korenveld in volle zomer rechtstreeks naar een ijspiste in volle winter. Qua tijd en locatie is het vaak erg warrig en hoewel dat misschien van ondergeschikt belang is, vond ik het op zijn minst storend.

Omar Sharif zelf maakt soms vreemde en wellicht ook verkeerde keuzes, maar ergens interesseerde het mij bijzonder weinig wat hij deed.

Erg mooi zijn ook de desolate landschappen en natuurlijk ook de knappe, enigmatische Julie Christie. Ik vond het wel behoorlijk opvallend dat ze er in Rusland zo gebruind uitzagen, maar aangezien het grotendeels in Spanje zou zijn opgenomen, is dat natuurlijk begrijpelijk.

Een klassieker in zijn soort. Eentje die ik nog niet eerder zag en waartegen ik toch een beetje opzag. De lange speelduur zal daarin wel meegespeeld hebben. Die speelduur valt achteraf gezien nog wel mee. De film is op zich dynamisch genoeg om te boeien. Toch werd ik alles behalve weggeblazen door de film. De achtergrond of setting van de film is best interessant te noemen met de Revolutie op de achtergrond. De gevolgen daarvan komen dan ook naar voren al ligt de klemtoon toch eerder op het romantische liefdesverhaal en alle tegenslagen of -strubbelingen die daar invloed op hebben.

Verder wel een mooie film, letterlijk dan. Zeer fijne feeërieke beelden met de sneeuw. Sommigen beelden van woningen - van binnen en van buiten - zijn zo mooi dat ze recht uit een ijssculpturenfestival lijken te komen. Af en toe ook mooie close-ups van die ijskristallen of van bloemen.

Weinig te zeggen over Omar Sharif en Julie Christie. Beiden doen het goed. Wel eens fijn om gezien te hebben, maar ik ga er mijn slaap niet voor laten. Zeer degelijk allemaal, maar me echt bij de keel grijpen, deed het nooit.

Fantastische productie. Helaas weet Lean er geen dramatisch beklijvend verhaal van te maken, ook al baseert hij zich op de roman van Pasternak. De introductie van het eerste uur is, mede dankzij de prachtige beelden en de politiek-historische context, erg boeiend. Het laatste uur, dat meer draait om de romantische afhandeling, is echter nogal soapy en saai. Het 'picture perfect' koppel Sharif & Christie is dan ook wat bravig. Rod Steiger is de enige acteur die echt indruk weet te maken, hoewel het kleine bijrolletje van een jonge Klaus Kinski wel leuk is (en erg typisch).

Erg onder de indruk. Het verhaal, de tijdsperiode, muziek, acteerwerk, beeld… mooi hoor. Subtiel ook. Bijvoorbeeld hoe na de entre d’acte er lange tijd zwart beeld is met treingeluiden, maar dan de trein in een tunnel blijkt te zijn. Of hoe na een afscheid een bos zonnebloemen die hun bladeren verliezen subtiel in beeld geplaatst is dat overeenkomt met hoe Zhivago zich voelt. Of hoe de dreiging van huilende wolven voorspelt over de nakende komst van de soldaten. Het zit vol met dit soort verwijzingen naar het introverte gevoelsleven van de dichter, die schoonheid blijft zien temidden van de gruwelen en wreedheden.

Ondanks dat ik dit een goede film vind heb ik toch spijt dat ik niet eerst die dikke pil heb gelezen die al jaren in de boekenkast staat.