3 Godfathers (1948)

I'll be seeing you boys... prob'ly

Het moet volgens mij een tijd geleden John Ford - John Wayne maand zijn geweest op TCM want met deze Three Godfathers zit ik aan mijn derde film die ik op korte tijd zie van deze twee. Hoewel ik Ford's carrière tot nu toe niet veel vind voorstellen, ben ik een grote fan van John Wayne geworden dus laat ik geen kans onbenut om een film van hem te zien. Ik had al vaker gehoord dat John Ford een echte Western regisseur was maar tot nu toe had ik daar eigenlijk weinig van gemerkt doordat hij zich meer op oorlog leek te focussen in de films die ik heb gezien maar nu was het dan toch eindelijk tijd voor de authentieke Wayne - Ford Western combinatie.

De reden waarom John Ford de film wou maken is nogal ongewoon. Het verhaal van Three Godfathers werd al eens eerder verteld in een silent film uit 1916, met 20 jaar later nog een nieuwe versie en dus meer dan 30 jaar later deze versie maar dat terzijde. In de versie uit 1916 speelde een goede vriend van Ford mee, Harry Carey, en toen die in 1947 stierf dus besloot de regisseur om een eerbetoon aan zijn vriend te geven door de nieuwe film op te dragen in diens herinnering. Hoewel er dus al bijna 100 jaar verstreken is tussen nu en de eerste versie van de film, heeft het verhaal weinig aan kracht ingeboet. Een echte Western kun je dit niet noemen, met uitzondering van de setting, omdat er meer gefocust wordt op het effect van de baby op de drie mannen. In dat opzicht is de film dan ook wel een leuke zit geworden. Normaal gezien heb ik het niet op dit soort sentiment maar Ford weet het eigenlijk allemaal nog degelijk te brengen maar wat me vooral aansprak was de eer en zelfopoffering waarmee de drie mannen door de woestijn gingen. Zelf amper iets hebben en hetgeen ze wel hebben afstaan aan de kleine Robert William Pedro Hightower. Alleen jammer dat het einde nogal vreemd aanvoelt. Wayne draait uiteindelijk de bak in voor een jaar en een dag maar hij ziet dat blijkbaar perfect zitten. Ford had dit misschien nog iets beter kunnen uitwerken maar ach, voor zijn doen weet hij een vlotte en vooral geen langdradige film neer te zetten. Voor de rest zitten er ook een aantal geslaagde scènes in, het begin waar de drie bandieten de sheriff ontmoeten is echt goud waard qua gelaatsuitdrukkingen, maar langs de andere kant wel jammer van sommige verplichte humor. Zo was Curly eigenlijk meer irritant dan leuk.

Ik denk dat ik voor het eerst kennis maakte met John Wayne een aantal jaar geleden via een goedkope DVD box met 3 films die mijn broer had gekocht. Het waren een paar Lone Star Westerns en mijn broer vond ze verschrikkelijk. Omdat ze zo kort zijn (elk ongeveer een uurtje) heb ik ze toen ook eens opgezet en hoewel de Lone Star films niet echt het toonbeeld zijn van fantastische films maakte John Wayne toch een serieuze indruk. Sindsdien wat films van hem gekocht en ook regelmatig eens iets opgenomen van TCM en wat ik zie kan me toch altijd bekoren. Ik heb al vaker gehoord dat veel mensen iets tegen Wayne hebben, zelfs bij deze film alleen al zijn er een paar reacties, maar ik vind hem heerlijk. Ook hier is hij weer heerlijk op dreef, en voor de eerste keer dat ik me kan herinneren als bandiet. Vaak draait het uit dat hij dan één of andere undercover is maar hier overvalt hij echt een bank en dat geeft wel een leuke verandering. Harry Carey speelde dus mee in de originele versie uit 1916 maar er is nog een Carey die hierin zit en dat is zijn zoon, Harry Carey Jr. Tijdens het zien kreeg ik het gevoel dat die er wat verplicht bij zat en nu ik weet dat het zijn zoon is, geraak ik helemaal niet van dat gevoel af. Geen slechte acteur maar moet onderdoen voor Wayne en een geweldige Pedro Armendáriz. Vooral de scènes tussen die twee zijn soms echt heerlijk.

Veruit het beste van Ford dat ik tot nu toe heb gezien. Zijn oorlogsperiode is niet echt geweldig te noemen (dan heb ik het over How the West Was Won, They Were Expendable en Wings of the Eagle, hoewel die laatste nog wel vrij goed was) maar dit smaakt naar meer. Benieuwd naar Stagecoach en Rio Grande die ik hier ook nog ergens op DVD moet hebben liggen.

4*

Een kerstverhaal in een western-stijl.

Op zich wel leuk gevonden.

De film zelf bevat soms wat ontroerende momenten.

Hij kijkt fijn weg, en is absoluut niet slecht.

Echter vond ik hem ook niet briljant.

Ik hou het voorlopig even op 2,5 *

In eerste instantie wou ik hem opruimen,maar heb hem bij nader inzien gerepareerd en gedeeltelijk

afgekeken.

Toch wel een western die je niet zomaar wegdoet alleen al hij is apart in het genre, en John Wayne

begint zijn opmars in de A films want in het gelijke jaartal maakt hij Red-River.

Na reparatie ziet hij er ook weer prima uit met zijn mooie zwart wit beelden,en ook al vind ik geen

super western is hij het aankijken meer dan waard,begin ook aan mijn eigen te twijfelen met het

opruimen van oudere westerns waarvan de data slecht wordt ,ik ben nu meer aan het repareren

en nieuwe kopie,s aan het maken dan ik dacht.

Hoezo zwart-wit beelden madmax?

Dit is toch een Technicolor film?

Ik vind de kleuren juist heel mooi van deze.

Ja inderdaad heeft kleinzoon wat aan mijn nieuwe pc liggen te klootten en de kleuren weggedraaid haha.ik dacht al wat een mooi beeld in zwart wit .

geweldig !!

Ford heeft mooie films gemaakt en ik kan zijn stijl en Wayne zeker wel waarderen, maar dit was echt te flauw en over the top.

Wat begint met een komische noot, wordt al gauw een stuk serieuzer nadat de drie outlaws een bank overvallen en op de vlucht moeten. Wat daarop volgt is een leuke interpretatie van het kerstverhaal waarin de drie mannen voor een baby moeten zorgen en deze levend door de woestijn moeten zien te krijgen. Ze hebben hun belofte gedaan aan de op sterven liggende moeder en zullen deze koste wat het kost nakomen...

Dit prachtige eerbetoon aan Harry Carey (Sr.) is er een met een paar prachtige verwijzingen. De verwijzing naar het kerstverhaal is leuk, maar tegelijkertijd wordt hiermee verwezen naar een van Careys eerdere films, met dezelfde titel. Hoogtepunt vond ik echter het moment waarop Harry Carey Jr. in dit eerbetoon aan zijn vader aan een graf staat en uit volle borst 'Shall We Gather at the River?' staat te zingen.

Toch draait het natuurlijk vooral om John Wayne die bijna tien jaar na Stagecoach, in 1948, ineens een topjaar beleefde. Fort Apache en Red River kwamen in hetzelfde jaar uit en hadden misschien nog wel een groter succes dan deze Technicolor kleurenfilm. Hij was echter nog niet zo'n grote lolbroek als hij jaren later zou worden. De humor moet voornamelijk van zijn Mexicaanse vriend Pedro Armendáriz en zijn schijtlollige achtervolgers komen. Al behoorde het tweevoudig treffen tussen Wayne en Ward Bond, aan het begin en aan het eind, wel tot de (leuke) hoogtepunten.

Een heuse topfilm was het zeker niet en bij tijd en wijle was het zelfs moeilijk de aandacht erbij te houden maar over het algemeen werden deze inzakkingen gauw gecompenseerd met leukere momenten. Verder was er met onder anderen John Wayne, Harry Carey Jr., Ward Bond, Hank Worden en Ben Johnson toch een aardig groepje westernsterren bijeen dat toch eigenlijk zelden voor een zware teleurstelling zorgt. Zo ook in deze film niet.

Een zeer onconventionele western, die in feite een soort van verkapte kerstfilm is, maar dan met een western setting. Ik had hier vooraf totaal niet aan gedacht, maar vond de diverse verwijzingen naar de Bijbelse vertelling best leuk bedacht, al levert het uiteindelijk geen topfilm op.

Wel is het zeer onderhoudend, waarbij de toon vaak luchtig en komisch is, al wordt het in het middenstuk wel zwaarder. De drie mannen, waarbij de nadruk natuurlijk op John Wayne ligt, doen het vrij aardig. Vooral Pedro Armendáriz heeft af en toe wel leuke opmerkingen. Wel is het lastig om enige feeling met de personages te krijgen. Dat komt ook omdat de toon soms wel serieus is en soms duidelijk niet. Het laatste stuk, waarbij Wayne de baby uiteindelijk veilig in de stad weet te krijgen en de rechtszitting, vond ik dan nog wel leuk gevonden en ook typisch Ford trouwens.

Ik denk dat je wel liefhebber van het genre moet zijn, om dit te kunnen waarderen. Het zijn vooral de aardige verwijzingen en de humor, die dit allemaal nog wel de moeite waard maken, maar echt heel goed of onvergetelijk is het allemaal zeker niet.

3,0*

Grootplus punt van deze western vond ik de omgeving waar deze gefilmd is.

Het levert dan ook vele mooie plaatjes op hoe de mannen deze omgeving lopend trotseren.

Jammer genoeg ligt het verhaal mij niet zo er wordt mij te veel de nadruk gelegd op de bijbel.

Het liedje 'Shall We Gather at the River ligt mij niet lekker in het gehoor en al zeker niet als het op einde nog eens door een bejaarden vrouwenkoor word gezongen.

Het liedje streets of Laredo dat ook in deze film gezongen word ligt mij stukken beter.

De film is zeker mooi om te zien en met de acteurs is niks mis mee .Maar toch kan de film niet voorkomen dat het voor mij af en toe saai werd .

Oubollige, eigenzinnige western over een heel uitzonderlijk onderwerp. Een John Wayne in zijn geliefkoosde habitat, acterend zoals we hem hebben gekend. Ondanks de film reeds gedateerd is, is het bekijken ervan toch nog een leuk ontspanningsmoment. Ik genoot ervan. 3*.

Een van de westerns van Wayne waarin ik hem wat minder vind acteren, hij is hier voor mijn gevoel net wat te sentimenteel en te geforceerd. Misschien komt dat ook wel door het verhaal van de film, de vele verwijzingen naar de bijbel, het kerstverhaal en natuurlijk een ieder veterende baby. Normaal gesproken ben ik een sucker voor feelgood kerstfilms, maar niet met the Duke. Maar omdat hij the Duke is kan ik hem ook niet helemaal wegzetten, hij krijgt in de film goed tegenpartij van Armendariz en

Bond. Daarnaast zijn natuurlijk de opnames geweldig, iets wat Ford wel was toevertrouwd.

Ford was niet alleen een meester in het westerngenre, ook sociale drama's kon hij aan, grapes of wrath, young mr Lincoln of how green was my valley. Maar het meest bekend is hij geworden met zijn westerns en oorlogsfilms, jammer want de man heeft een geweldig oeuvre, ook met andere genres achter gelaten.

Met deze film verraste hij vriend en vijand door de wat zoete toonzetting van de film, want dat kende niemand van hem, in al zijn films hanteerde hij vaak een directe en soms harde toon. Velen vonden dit dus een verademing, ik vind het een gemiste kans, ondanks misschien alle goede bedoelingen die hij en the Duke met deze film hadden, maar juist omdat de film ook een aantal positieve dingen bevat en The Duke de film toch drie sterren gegeven

Wel aardig, maar ook wat verouderd. Het acteerwerk vooral is wat vlakjes en daardoor blijft dit een wat afstandelijke film die me nooit wist te grijpen. Maar verder wel een prima sfeertje, soms erg fraaie beelden van zandstormen en tegen het einde wordt het ook wat diepgravender allemaal. De baby is wel erg schattig. 3,0*.

Geen traditionele western. Stel je voor : stoere, koppige bink, John Wayne op de emotionele toer.

En wat dan nog: het is de moeite om te blijven kijken om Wayne in deze komische rol te zien en eigenlijk te ontdekken.

Toegegeven het heeft weinig diepgang, maar als een stukje pretentieloos vermaak telt het wel

mee.

Onlangs heb ik deze film opnieuw bekeken, en moet ik hem toch een halve ster extra geven.

Het verhaal is meerdere keren verfilmd. Zo is deze versie uit 1948 een remake van de stomme film The Three Godfathers. De hoofdrol was destijds weggelegd voor Harry Cary. Hij was een oude vriend van regisseur John Ford. Na Carey's dood in 1947, besloot Ford het verhaal opnieuw in Technicolor op te nemen. Tevens werd deze versie opgedragen aan Carey. De rol van "The Abilene Kid" werd vertolkt door zijn zoon Harry Carey jr. Hoewel de openingscredits beweren dat de film Carey jr. introduceert, had de acteur in werkelijkheid al meerdere films gemaakt. Zo was hij o.a. te zien in Pursued, Blood on the Moon en Red River. Hij maakte zijn filmdebuut in 1921, nadat hij als baby werd gecast in "Desperate Trails" van John Ford. In deze film speelt zijn vader de hoofdrol, die als verloren wordt beschouwd. Ford had in 1919 al een stomme film geregisseerd met hetzelfde verhaal onder de titel Marked Men. Het verhaal zou nog meerdere malen terugkeren in o.a. 3 Hommes et un Couffin en 3 Men and a Baby. In deze versie van Ford zet John Wayne een sterke rol neer. Helaas had de felle zon een zware impact op de acteur. Binnen een korte tijd werd hij in het ziekenhuis opgenomen, omdat hij zwaar verbrand raakte. Zijn personage werd vernoemd naar Robert Marmaduke Hightower. Dit was de favoriete stuntman van Ford, en tevens de man die eveneens aan deze film meewerkte. Het personage Pedro wordt vertolkt door acteur Pedro Armendariz. In de film pleegt zijn personage zelfmoord door middel van een schot. Ruim 15 jaar later besloot de acteur om eveneens zelfmoord te plegen, omdat hij een terminale vorm van kanker bleek te hebben. Actrice Mildred Natwick speelt de rol van de "jonge" moeder, maar in werkelijkheid was ze tijdens de opnames al 43 jaar. Dit was tevens de laatste film voor Guy Kibbee. De acteur overleed op 24 mei 1956 op 74-jarige leeftijd.

Wellicht had ik de eerste keer moeite met het feit dat dit een vreemde western is, maar het is op een goede manier uitgewerkt. De film bewijst dat het westerse genre in staat is om kunst te produceren. Veel critici beschouwen dit als een van de beste films van Wayne. Het is een ruige film, maar anderzijds heel zacht. Als je niet bekend bent met het scenario en een traditionele western verwacht, dan kom je bedrogen uit.

3,0 *